@ jois; Natuurlijk moet iedereen dat zelf bepalen. Wat ik alleen probeer mee te geven is als je er zelf op een andere manier in probeert te staan, je er minder frustratie door krijgt, en je dus meer kunt genieten van je zwangerschap. Overigens; over schoonouders gesproken. Ik heb ze niet, en dat is niet omdat ze niet meer leven, maar omdat er geen contact is. Dus wat betreft geschiedenissen die eraan vooraf gaan, daar kan ik over meepraten. Mij heeft het heel erg geholpen om de houding aan te nemen die ik nu heb; gewoon zien wat er komt en daar blij mee zijn!
Zo herkenbaar. Mijn schoonouders tonen ook totaal geen interesse. Maar dat hadden ze bij de 1ste en 2de zwangerschap ook niet gedaan. Bij de 1ste zwangerschap (meteen ook 1ste kleinkind) hadden ze gezegd dat we de kinderwagen van hun kregen. Dus ik met schoonmoeders naar de winkel toe, nou dat had ik beter niet kunnen doen....ik kreeg een hele preek dat het allemaal veel te duur was en dat ik nog maar eens goed moest overwegen of ik niet voor een ander model of 2de hands zou gaan. (ik wilde destijds een quinny buzz) Bij de 2de zwangerschap heb ik ze eigenlijk helemaal niet gehoord. (zelfs niet op het moment dat we erachter kwamen dat het mis was) En nu bij de 3de zwangerschap, zei ze aan het begin van de zwangerschap: "dan kunnen we een keertje gezellig gaan winkelen voor spulletjes". Nou, je begrijpt dat ik daar natuurlijk niet op zat te wachten. Dus ik gaf dat ook min of meer aan. En nu zei ze vorige week: "als je iets nodig heb, hoor ik het wel, he". Bij deze zwangerschap weten ze ook dat ik het erg moeilijk had de eerste 24 weken en dat de 20 weken erg spannend voor ons was. Dus toen was de 20 weken echo zover en van iedereen kregen we berichtjes/mailtjes/smsjes (zelfs van mensen die we bijna nooit spraken/zien) en van mijn schoonouders hoorden we helemaal niks. Dus uiteindelijk had ik zelf maar een mailtje gestuurd met als openingszin: "Mocht het jullie interesseren, we hebben zojuist onze 20 weken echo gehad......" Daar kreeg ik als reactie op: "owja, we hoorden maar niks van jullie." Kortom ipv dat zij af en toe vragen hoe het met de zwangerschap gaat verwachten zij dat wij hun op de hoogte houden.
Mijn schoonmoeder hoorde ik op een verjaardag zeggen dat ze de geboorte van het kind van dochter specialer vond, dan de geboorte van haar 1e kleinkinderen (die van mij dus...) Nu ben ik weer zwanger en eigenlijk sluit ik haar nu dus helemaal buiten!!! Kan toch niet, het zijn de kinderen van haar oudste zoon!!!
Wat een herkenning. Hier heus wel wat interesse, maar zo anders dan mijn eigen ouders. En wat mij toch stiekem ook wel een beetje dwars zit: Mijn schoonzus (dus hun dochter) is ook zwanger, 7 weken voor mij uitgerekend. Schoonvader laat rustig een operatie uitstellen, want anders kan hij niet naar zijn dochter toe als het kindje geboren is, en laat zich dan rustig rond mijn uitgerekende datum opereren. Is mijn baby minder belangrijk dan? Aan de andere kant zijn het een super leuke opa en oma voor onze dochter, dus het komt vast wel goed. Maar vind het idd wel moeilijk dat ik dan enkel de vraag krijg hoe het gaat, zonder enige interesse of interactie. Ik durf al helemaal niks meer te zeggen :S
Vervelend zeg. Kan me indenken dat een zwangerschap van je dochter anders is of voelt dan een zwangerschap van je zoon en schoondochter. Maar anders hoeft niet minder te betekenen. Dat gaat wel ver.
dat is wel heel vervelend ja, wel voor eigen dochter een operatie uitstellen, niet voor eigen zoon. Zou toch geen verschil moeten maken zou je denken. Mijn schoonvader had vrij genomen toen ik in het ziekenhuis lag om ingeleid te worden, helaas ging dat niet helemaal volgens planning (7 pogingen in 5 dagen en uiteindelijk keizersnee), maar ondanks dat ze vrij waren, komen ze niet langs. vind ik toch heel apart. Helemaal omdat we een spannende zwangerschap hadden. Eerst kon ik vanwege een prolactinoom moeilijk zwanger worden. na behandeling van de tumor met medicijnen is het toch gelukt. Vervolgens bij 20-weken echo bleek dat ons kindje een verhoogde kans had op een bijzonderheid (syndroom van down, darmafwijking, taaislijmziekte en nog wat andere dingen). Aangezien aanvullende onderzoeken ook risico's met zich meebrengen en wij die niet wilden nemen bleef het spannend tot de geboorte, maar ze hebben er niet naar gevraagd, niets over gezegd tegen anderen, schaamden zich een soort leek het. Onze zoon mankeert achteraf niets van dat alles, maar heeft wel een vervelend piepgeluid. Is een andere aandoening waar hij overheen moet groeien, maar hij heeft hiervoor nog wel in het ziekenhuis gelegen om dat te onderzoeken. Een hele week en hij was drie weken oud. Ze zijn 1x geweest en toen hij thuis was hebben ruim 1,5 week niets laten horen. Ik vind dat heel bijzonder en onvoorstelbaar. Is dat zo vreemd?? Afgelopen week moesten we op controle in het academisch ziekenhuis voor zijn aandoening, ze vergeten dat en omdat hij gelukkig goed groeit (teken dat hij er geen last van heeft) hadden ze dat toch wel verwacht dat het allemaal goed was. Dat was hun reactie toen we vertelden dat we geweest waren. Nogmaals ik blijf het bizar en vreemd vinden.....