Niet iedereen heeft dezelfde band met zijn (schoon)ouders he. Ik persoonlijk zou het juist prettig vinden als ik de rol van schoonouders had in dit verhaal en er werd voor die tijd naar mij toe gegaan om het gesprek over de verwachtingen aan te gaan. De manier waarop maakt een wereld van verschil he. Ik zou het juist niet tof vinden dat, er vanuit gaande dat ik die kavel zou willen kopen met de intenties die TS verwacht bij de schoonouders, ik pas na het kopen ervan hoor dat mijn schoolkind er niet op zit te wachten. Misschien zou ik zelf al heel andere beslissingen maken als ik zoiets van te voren zou weten. Want later zit je dan toch wel met die kavel. Wat schoonouders betreft, ik heb hier een redelijk normale band geloof ik met die van mij. Maar zouden die continu over de vloer komen of zou ik ze continu waar dan ook zien (langs het voetbalveld ofzo), dan denk ik dat ook die band snel weg zal zijn. Mijn schoonmoeder is namelijk een beetje het bemoeierige type. En blijft soms over iets doorgaan tot je het daadwerkelijk op die manier doet. Terwijl er genoeg dingen zijn waarop manier A en manier B hetzelfde eindresultaat geven en dus beide prima zijn. Zie ik haar dus zo vaak als dat ik haar nu zie, kan ik er prima mee dealen. Maar zou ze zich elke dag of elke week komen bemoeien, dan ben ik het snel zat. En mezelf kennende word ik dan veel te lomp in de manier waarop ik dingen aangeef. Juist dat zou de band stuk maken.
Nou dit inderdaad. Vind het alleen juist helemaal passen in het licht van haar eerste post. Ze komt namelijk wederom vooral heel egoïstisch over.
Nou dat dus inderdaad. En in ons geval: mijn man is zijn hele jeugd geestelijk en lichamelijk mishandeld, zijn broertje was het gouden kind. Vind het helemaal niet raar dat mijn man nu zegt dat broertje ook lekker voor zijn ouders mag zorgen later. Als we tegen die tijd überhaupt nog contact hebben. En ja, in principe vind ik dat je voor familie alles doet, maar ook daaraan zitten grenzen. En het is niet dat je alles moet pikken "omdat het je ouders zijn/familie is".
Ik snap je gevoel wel. Nu is het af en toe al lastig (commentaar op opvoeding, mij lui vinden terwijl ik altijd moe ben en buikpijn heb en al steeds teveel doe etc). Elkaar (veel) extra zien zouden deze dingen waarschijnlijk alleen verslechteren. Aan de andere kant hebben ze een jaar lang wekelijks opgepast en staan ze op de stoep als we hen nodig hebben. Mochten zei ouder worden dan zou ik ook met de zorg meehelpen zoals ze dat nu ook voor ons doen. Voor de kinderen zou het alleen maar leuk zijn. Moeilijk dus maar er zijn niet alleen maar nadelen gelukkig.
Ik snap wel dat dit een lastige situatie zou kunnen worden. Mijn broer en schoonzus hebben hetzelfde meegemaakt als jullie mogelijkerwijs. Mijn broer ging verhuizen ivm veranderende werklocatie en binnen no time wilden zijn schoonouders ook naar dezelfde plaats verhuizen. In principe geen probleem, maar de schoonouders hebben ook niet echt een 'radar' of iets nu wel of niet kan/ past/ gepast is. Zomaar langskomen (soms meerdere keren per dag), uren blijven zitten, veel aandacht vragen etc, zonder enig inlevingsvermogen dat mijn broer en gezin ook nog tijd als gezin willen doorbrengen. Zij hebben aangegeven dat ze de schoonouders niet tegen kunnen houden, maar dat er dan wel duidelijke afspraken gemaakt moeten worden. We zijn nu een jaar verder en volgens mij gaat het hartstikke goed, maar ik denk echt dat afspraken maken het allerbelangrijkst is! Ik zou zelf wel je schoonouders duidelijk maken dat jullie een druk bezet leven hebben en dat de kinderen ook druk zijn/ worden met school/ sport/ zwemles/ vriendjes etc en dat ze niet kunnen verwachten dat jullie leven dan om hen draait of om hen te faciliteren van: 'komen we lekker vaak langs'. Communicatie is het sleutelwoord, succes!
Rustig meiden, het was een grapje. Oma wilde al een hele tijd oppassen. Anders hadden we de kinderen meegenomen. Beetje flauw ook om zo te reageren terwijl er toch heel wat reacties zijn geweest met daarin: schoonouders in de buurt is makkelijke oppas. Zo zie ik ze niet. Ze vinden zelfs dat ze te weinig oppassen. Ik merk dat sommigen mij een egoïstisch kreng vinden en dat ik blijkbaar hun zoon en de kleinkinderen weg houd en schoonouders volledig ban uit ons leven. Dat vind ik toch wat te ver gaan. Wij (zowel mijn man als ik) proberen ze echt te betrekken maar we hebben ook onze ruimte nodig. Mijn schoonouders kunnen benauwend en bemoeierig zijn! Ze willen net ff te vaak en teveel. Juist daarom is de afstand zo prettig. Dat vindt mijn man ook. En wie ooit mijn schoonmoeder heeft ontmoet die weet hoe erg zij kan kletsen. Ze praat maar door. Ooit 2 uur met haar in 1 auto gezeten. In die 2 uur heb ik 2x ja hoeven zeggen en 1x nee. De rest heeft zij opgevuld. Ik ben daarna kapot. Na een bezoekje daar moet ik gewoon bijkomen. Zij kan er niks aan doen dat ze veel praat en wat druk is, ik kan er niks aan doen dat ik dat vermoeiend vind en dat ik die prikkels moet verwerken. Als ze hier in het dorp komen wonen zal ik heus wel eens met de kinderen langsgaan voor een kopje koffie. Ze zijn hier heus welkom voor zo nu en dan een kop thee. Ze mogen best komen kijken naar een voetbalwedstrijd. Of op school. Maar niet ELKE KEER. Ze willen altijd van alles ondernemen met de kleinkinderen. Dat is prima maar we willen ook dingen samen als gezin doen. Juist de dingen in het dorp hier (Koningsdag, kerstmarkt) vinden we zo fijn om samen als gezinnetje te doen. Saampjes eruit in je eigen dorp, gezellig wat keuvelen met de buurtjes en andere bekenden. En niet steeds opa en oma erbij die de aandacht van de kleinkinderen opeisen. Gun ik ze de kleinkinderen daarmee niet? Welnee, er zijn nog een heleboel andere momenten en die krijgen ze echt. Over het ouder worden en hulpbehoevend. Ja daar kan je van alles over zeggen en van vinden, dat is nu gewoon nog niet aan de orde. Schoonouders zijn heel fit, sporten, maken nog verre reizen en zijn gezond. Dit schoonkreng zal zeker weten helpen als de tijd daar is. Vooralsnog: Als zij een verre reis hebben gemaakt ben IK degene die een doekje en de stofzuiger door hun huis haalt en een bloemetje neerzet. IK ben degene die zorgt voor een cadeau of bloemetje bij hun trouwdag of verjaardagen. Dat doe ik met plezier omdat ik ze heus waardeer. Maar als ik overal maar ja op zeg kan je mij straks wegdragen. Iedereen bedank voor de reacties. Mocht blijken dat de plannen een stap verder gaan zal ik het aankaarten. Ga en kan ze niet verbieden om hierheen te komen. We zullen proberen om de communicatie zo open en eerlijk mogelijk te houden naar hen toe, voor nu zeggen we niks en laten we het zo. Mochten de plannen concreter worden dan moeten we toch maar eens om tafel om te horen wat ze er nou zelf eigenlijk van verwachten.
Het klinkt mij alsof je niet goed genoeg voor jezelf opkomt. Daarom kost het je wrs ook zoveel energie. Tijdens zo’n autorit kun je toch gewoon zeggen dat ze teveel praat en dat ze even haar mond moet houden. Je zegt dat ze er niks aan kan doen doen dat ze zo druk is en veel praat. Natuurlijk wel. Maar dan moet ze wel weten dat dat zo ervaren wordt. Het lijkt alsof jullie het ook gewoon laten gebeuren. Als je hen tegenkom op de braderie of iets anders dan kan je toch gewoon gedag zeggen, eventueel kort praatje maken en dan doorlopen. Met die voetbalwedstrijden of dingen op school... daar staan tig andere mensen ook bij. Wat maakt het uit als ze elke keer bij die wedstrijd staan of op school zijn. Wrs vinden de kleinkinderen alle interesse juist leuk. Het lijkt een wedstrijd te zijn zoals je het nu stelt. Wie heeft de meeste tijd exclusief met de kinderen. Maar dat zijn jullie als ouders toch. Jullie hebben al zoveel bijzondere momenten met de kinderen. Jullie band is uniek. Daar kan toch niks anders tegenop. Wat maakt het dan uit als grootouders heel betrokken zijn. En graag bij de belangrijke dingen in het leven van hun kleinkinderen zijn. Juist leuk.
Maar verwachtingen zijn iets heel momenteels, en ergens gaan wonen gaat over een veel langere periode dan vandaag of dit jaar. Je weet vandaag toch niet of je over 4 jaar iemand 1 of 3 keer per maand zou willen zien? Of dat kinderen van ts het over een paar jaar wel of niet leuk zouden vinden oma en opa vaker te zien, of spontaan tegen te komen in de winkel/langs de lijn te zien bij een wedstrijd. Verhoudingen tussen mensen zijn heel dynamisch en bewegen mee met de tijd en omstandigheden. Een complete leven sturen op basis wat ik toevallig nu denk lijkt me een behoorlijk slechte keuze.
Idd. Ik zie het bij Mn moeder en Mn oma. Oma woont in een andere plaats niet heel ver maar wel file gevoelig. Even snel langsgaan zit er echt niet in. Oma ligt nu in het ziekenhuis, mijn moeder werkt nog, past 2x pw op kleinkinderen en zit middenin een verhuizing.. Als oma in dezelfde plaatst zou wonen zou het een stuk makkelijker zijn. Mijn ouders wonen straks op 10m loopafstand, Mn schoonvader woont op 15m fietsafstand. Sv heeft een half jaar geleden een operatie gehad waarbij hij daarna veel hulp nodig had, dat hebben wij gewoon kunnen regelen omdat we (wij en andere zoon met gezin) allemaal in de buurt wonen. Andersom heb ik een tijd terug Mn voet gebroken, mocht een week niet op Mn voet staan maar had wel een baby en een schoolgaand kind. Nou ben ik wel inventief maar een kind naar school brengen op krukken (10mlopen) met een baby erbij was niet echt fijn. Omdat sv en ouders dichtbij woonden konden zij gelukkig helpen.
Nog afgezien van de hele discussie over het dicht bij jullie wonen he....weten ze waar ze aan beginnen met een kavel waar àlles moet worden ontworpen, bedacht en gedaan? Mijn ervaring met 70-plussers en complexe situaties is dat de mentale flexibiliteit en het vermogen het allemaal te overzien toch al duidelijk afneemt (En dan hoeft er helemaal geen dementie te spelen of zo). Ik neem aan dat ze levensloopbestendig willen gaan bouwen, maar je bent al jaren verder voor het er überhaupt staat, en er kan een hoop gebeuren. Respect als ze dit beseffen en ervoor gaan, maar ik zou er mijn twijfels bij hebben. Er zijn echt enorm veel details om over te beslissen. Straks moeten jullie ook nog mee beslissen over de plek van de stopcontacten en de kleur van de badkamertegeltjes.
Niet alles gelezen, maar mijn schoonouders wonen 200 meter bij ons vandaan en mijn ouders 400 meter. We wonen niet in hun loop/fietsroute naar het dorp en zie mn schoonouders rustig 1 of 2 weken niet. Mijn moeder past 2 dagen per week op en zie dr dan en op zondag in de kerk. En vaak gaan we nog een keer lopen ofzo, maar dat komt meer vanuit mij dan vanuit mn moeder, zij laat mij mn grenzen aangeven. Je weet nooit wat er gaat gebeuren en hoe ouders reageren als je zo dichtbij woont. Maar hier valt het 100% mee!!
@Syane De autorit was een voorbeeld om aan te geven dat ze erg druk en aanwezig is. Kan haar moeilijk vragen om steeds haar mond te houden wanneer we daar zijn of zij hier. Het gaat er niet om wie de meeste tijd met de kinderen heeft. Het gaat me er om dat ik ze niet constant om me heen hoef. Zoals ik al zei: ze willen vaak net ff teveel en daarnaast kunnen ze zich erg bemoeien met zaken. Mijn schoonmoeder kan geen gesprek horen zonder zich erin te mengen, ook al gaat het haar niets aan. Lijkt het jou niet vervelend dat je met een paar ouders staat te praten en dan je schoonouders die zich er steeds in mengen? Zo zijn ze namelijk. Daarnaast hebben de kleinkinderen nog een opa en oma die net zo goed tijd met ze door willen brengen. @amdaa Daar heb je gelijk in maar wij vinden de afstand al jaren prettig. Als we ze vaker willen zien dan dat we nu doen dan stappen we in de auto. @MadeInUSA Ja dat weten ze, ze hebben ooit eerder een huis laten bouwen. Het zou inderdaad een levensloopbestendig huis worden. Probleem is dat daar erg weinig te koop staat dat geschikt is of er moet flink verbouwd worden. Appartement willen ze niet. Je geeft me wel wat te denken trouwens. Want ze willen er een tuin bij en hoewel badkamer en slaapkamer beneden zouden zijn vond ik het nog best een flink huis. Maar wat als ze inderdaad van alles gaan mankeren? Wie gaat die tuin dan doen bijvoorbeeld? Ik wil met liefde helpen maar ik kan geen 2 volledige huishoudens draaien en mijn ouders zijn er ook nog. Ik merk dat de reacties erg gekleurd zijn door de band die je met je schoonouders hebt. Sommigen snappen precies wat ik bedoel en anderen vinden me egoïstisch omdat ik mijn eigen tijd en ruimte nodig heb. Iedereen heeft andere grenzen. Probeer alles wat ruimer te zien en er minder zwaar aan te tillen.
Ik wil wel even aangeven dat ik je niet egoïstisch vind maar het gewoon heel hard overkomt. Het lijkt erop dat je schoonouders gewoon heel veel ruimte nemen en claimen. Als ze dat bij mij deden steeds er doorheen praatten als ik met een ander stond te praten dat zou ik daar zeker wat van zeggen. Is gewoon heel onfatsoenlijk. Ik denk dat je beter gewoon een aantal keren heel duidelijk kan zijn en de manier van omgaan met elkaar nog eens duidelijk neerzetten. Want ook tijdens de tijd die je nu samen doorbrengt zijn ze blijkbaar dominant aanwezig. Daar zou ik dan ook nu al een punt van maken. En niet wachten tot dit erger wordt of ze straks willen verhuizen.