Schoonouders

idd liana, ma t gaat natuurlijk niet bij iedereen zo gelukkig! doe waar jij je goed bij voelt!

 

Het verschilt een beetje hoe vaak wij onze so's zien. We wonen ongeveer 75-90 minuten bij hen vandaan. De ene periode van het jaar zijn er wat meer verjaardagen e.d., waardoor we elkaar vaker zien, dan de andere periodes. Soms zit er echt wel 6-8 weken tussen twee keer dat we hen zien. (Tenminste, zo was dat voor de geboorte van onze dochter.) In andere periodes gebeurt het dat we hen twee of drie keer in een maand zien. Dat is dus veel vaker, al valt het in het niet bij de frequentie waarmee jullie bij jouw schoonfamilie zitten...

(Hihi, ik zie nu dat je so's - schoonouders - ook af kunt korten met "s.o.s." )

Mijn so's vinden het heel jammer dat we zo ver weg wonen. Sm heeft al meerdere keren gezegd dat ze het zo jammer vindt dat we niet bij hen in het dorp wonen, want dan kwam ze elke dag even langs. Wij denken dan allebei (manlief ook!) "gelukkig wonen we niet bij jullie in het dorp!" Het zijn echt lieve mensen en we vinden het heel gezellig met hen, maar elke dag zou echt te veel van het goede zijn!

Mijn dochter is er nog nooit zonder ons geweest. Al ben ik wel een keertje met mijn schoonzusje boodschappen gaan doen, terwijl mijn man lag te slapen. (We logeerden daar een weekeindje.) Mijn dochter sliep op het moment dat ik weg ging en mijn man was dus wel in huis en werd op een gegeven moment ook wakker, maar ik heb haar toen dus wel onder hun zorg achter gelaten.

Dat je soms gefrustreerd denkt: "snappen jullie dat nou niet", dat herken ik wel. Ik heb soms echt het gevoel dat hun oordeel over mij is gebaseerd op onwetendheid. Dat als ze eens rustig en geïnteresseerd naar mij zouden luisteren, wanneer ik dingen uitleg, ze dan heus wel in zouden zien dat ik echt niet onredelijk ben, maar dat mijn keuzes juist heel redelijk zijn!

Wat vindt je man er eigenlijk van dat hij hen niet wil laten oppassen? Wil hij dat ook niet? Of wil hij het juist wel? Of maakt het hem niet uit?

Hier scheelt het dat mijn man het met mij eens is. In sommige dingen, bijv. over eten, heeft hij zich niet zo verdiept als ik, maar ik leg hem wel uit wat de redenen zijn van allerlei dingen en op basis van de informatie die ik hem geef, komt hij tot hetzelfde oordeel over hoe hij dingen wil doen. In andere dingen, bijv. de relatie met zijn ouders, vindt hij uit zichzelf al hetzelfde als ik. Met als verschil dat ik het me meer persoonlijk aantrekt. Hij heeft meer zoiets van: "gewoon laten zeuren, dat gaat het ene oor in en het andere oor uit en wij doen het op onze manier." Hij laat het dan vervolgens ook heel makkelijk van zich af glijden, maar ik blijf me toch druk maken over hoe (ik denk dat) ze over mij denken.

Wat betreft het geloof: ik ben misschien niet de meest aangewezen persoon om je daarover te adviseren, want ik ben zelf ook Christen. Ik bid dan misschien niet met een hoofddoekje op, maar dat is ook niet per se Christelijk: het is cultureel gebonden (onder bepaalde Christlijke groepen uit Zuid-Oost Europa en het Midden Oosten). Hier in Nederland zul je niet veel Nederlandse kerken vinden, waar vrouwen ook thuis tijdens het bidden hun hoofd moeten bedekken. Dat moet bij sommige Christelijke stromingen wel in de kerk, maar hoeft dan (over het algemeen) niet thuis in het eigen gezin. (En dan gaat het nog alleen maar om het hoofd, niet om de nek. In die stromingen uit Zuid-Oost Europa en het Midden Oosten moet ook de nek bedekt zijn, vandaar het hoofddoekje, dat je voor je nek kunt knopen.)

Wat doe je zelf als je daar bent en zij bidden? Doe je dat hoofddoekje, dat je krijgt aangereikt, op je hoofd, of niet? Bid je mee, of niet? Wat vindt je man daarvan? Ligt het feit dat jij anders gelooft dan zij gevoelig? Ligt het gevoelig in je relatie met je man? Gaan jullie wel eens naar een kerk, misschien een andere dan je so's? Wat willen jullie je kind meegeven op gebied van het geloof/God?

 

Maar als jij gaat werken....dan beslissen je man en jij samen toch waar je kind naar toe gaat??? Ook al wonen ze op 5 min afstand, dan nog mag je je kind ergens anders naar toe brengen toch?? Een kinderdagverblijf is echt goed voor je kind hoor. Dan geef je grootouders ook de kans om echt opa en oma te zijn en geen 2e opvoeders! En als ik jou verhalen zo lees dat zul je ws nooit geen echte rust hebben tijdens je werk omdat je je dan ws druk zult maken over alles wat je kleine die dag meemaakt. Als je kleine wat groter wordt en ze alles "mogen" eten en je kind gaat dan eens naar je schoonouders toe....ach dan maar es wat teveel eten. Thuis trek je dat wel weer recht!! Ik ben het ook zeker niet eens met wat mijn kids allemaal mogen bij opa en oma, maar goed.......die ene dag in de week dat ze daar zijn knijp ik wel een oogje toe. Thuis doen we het in ieder geval niet zo!!

Ik begrijp dat het heel lastig is als je je zo onbegrepen voelt door je schoonfamilie. Ik denk dat het belangrijkste is dat jij en je man op een lijn zitten! Laat de rest dan maar lekker denken wat ze willen!

 

Dat is niet helemaal hoe mijn man het zegt. Hij accepteert (negeert) hun gezeur, maar als ze dingen gaan doen / eten geven, wat wij niet willen, dan gaan ze ook wat hem betreft te ver. Ik heb bijvoorbeeld gisteren dat verhaal verteld van Adorable, waarbij sm toch een chocolaatje in baby's mondje duwde, maar dat vond hij ook niet kunnen. Hij vond het niet goed om dan naar huis te gaan, of te gaan zeggen dat ze mij en ons kind dan een paar weken niet meer zien, omdat dat volgens hem een puur emotionele reactie is. En hoewel dat begrijpelijk is, denkt hij dat je de zaak daarmee alleen maar meer laat escaleren. (En nu ik er even over nagedacht heb, heeft hij daar volgens mij ook wel een punt.) Maar hij zei wel: "nou, dan zou ik met mijn ouders het gesprek aan gaan en duidelijk maken dat ik dat niet pik!"

Tja, als jij zelf dat hoofddoekje om doet tijdens het bidden, en de confrontatie daarover vermijdt, dan wordt het lastig om te weigeren dat jullie kinderen mee bidden. Je zou op het moment dat ze met een lecture beginnen - omdat jij het hoofddoekje niet meer op doet, of zelfs niet mee bidt - ook kunnen zeggen dat je geen zin hebt in een preek of een discussie, en dat je vindt dat zij gewoon moeten accepteren dat jij het geloof anders beleeft dan zij. Dat je hen alle ruimte wil geven om hun geloof op hun manier te uiten, door stil te zijn en hen gelegenheid te geven om te bidden, maar dat je niet meer mee zult bidden / dat zonder hoofddoekje zal doen. Je zou evt. zelfs kunnen zeggen dat je het benauwend vindt dat je bij hen gedwongen wordt om bepaalde dingen te doen, terwijl je daar niet achter staat / dat je je daardoor niet geaccepteerd voelt zoals je bent.

Voor je die confrontatie aangaat, moet je zorgen dat je man op de hoogte is en zich achter jou zal scharen. De stap dat jouw kind(eren) in de toekomst dan ook niet mee hoeven bidden / zonder hoofddoekje mogen bidden, maar wel stil moeten zijn, is dan een stuk kleiner.

Over het wel / niet mee laten gaan naar de kerk: ik denk dat jij en je man daar nog het een en ander over te bespreken hebben. Ik moet zeggen dat ik het best apart vindt dat iemand uit de stroming van je man getrouwd is met iemand die niet (zo) overtuigd Christelijk is. Meestal is dat in die stromingen absoluut niet geaccepteerd. Ik ben daardoor heel benieuwd wat je man hier allemaal van vindt en hoe hij in het geloof staat.

 

Ik zou je zoon ècht niet daar laten, zoals hier boven nog werd gezegd, het is JULLIE keuze waar de kinderen naartoe gaan. Eender of zij op 5 min wonen, willen jullie het niet, dan hebben zij dat te accepteren. Ieder z'n ding! Zou me zelf ook nooit van z'n leven kunnen concentreren. Zelfs 1 dagje kan voor een kind al een hoop verschil maken.

Als mijn zoontje bij m'n ex geweest is (ging voorheen ook maar 1 dag, vanaf nu moet ie 2) dan kreeg ik elke avond al een ander kind thuis. En dat na 8u maar! Dus "maar 1 dag" zou ik niet zo licht overheen gaan... Ik merk dat hier ontzettend goed! Moet hem elke keer weer opnieuw de regels uitleggen...

Dat van dat doekje vind ik ook best overdreven... Meeste mensen die geloven , accepteren de ander toch? Of ben ik mis? Ook al is dat een persoon die niet gelooft? Je gaat je geloof toch niet zomaar opdringen? Zou het zelf iig nooit echt doen... Stil zijn ed, en hen de kans geven, ok. Maar echt ook meedoen en kapje en dan je eigen kinderen, terwijl je er zelf niet eens achter staat? Zij hebben daar weinig (lees: niks, in mijn ogen) aan te zeggen. Het is JULLIE kind !!! NIET het hunne !!!!

 

Ik heb niet alles gelezen.

Ik heb mijn schoonmoeder nadat ik alles al 1000 keer had verteld heel hard op haar bek laten gaan.
Lise was nog een stuk jonger toen ze daar heen ging, ik belde haar om te vragen hoe de dag ging? Nou wel goed maar ze wou haar avond fles niet en was helemaal overstuur, dus ik vraag hoe laat heb je die gegeven? Nou dat was dus een half uur later dan normaal, tja Lise had zo'n honger dat ze helemaal overstuur raakt en dan krijg je er geen fles meer in, ze heeft er een uur over gedaan en uit eindelijk is het gelukt.

Zo is het ook met slapen gegaan, ze was oververmoeid en ja dan slaapt ze niet meer.

Mijn schoonzus heeft het net zo gedaan bij haar moeder en ze was verbaast dat het werkte haha schoonmoeder doet houd zich nu eindelijk aan het ritme.

Zo wel Lise als ons nichtje waren een stuk jonger en hadden veel meer behoefte aan regelmaat.

Wat het gezond eten betreft ben ik het helemaal met je eens maar als je kleine na het eten nog een koekje krijgt zou ik daar geen drama van maken.
wij hebben een hele makkelijker eter die eet alles en ook veel, ben daar misschien wel wat makkelijker in omdat onze dochter alles eet.

Maar wij hebben hier geen cultuur verschil, denk dat dat ook wel een heel groot verschil maakt.

Doen waar jij je goed bij voelt! Het is jou kind!

 

Vers heeft voldoende voedingsstoffen hoor Maar je bent inderdaad vrij om potjes te geven, doe ik soms ook als ik echt geen tijd heb om het vers te maken.

Voor de TS, ik snap dat je schoonouders lieve mensen zijn, maar als ze weigeren naar jou te luisteren dan is het eigenlijk best simpel: laat ze niet oppassen.
Ik merkte dat mijn schoonouders een andere opvatting hadden over laten huilen wel/niet en heb besloten dat ze maar heel weinig vanaf nu op ons zoontje gaan passen. Dit nadat wij hem voor de 3e keer helemaal over de rooie en overprikkeld terug kregen. Op een gegeven moment moet je het beste doen voor je kindje en voor hem kiezen.

 

De enige oplossing hier is (en wat anderen hier ook al hebben aangegeven): laat ze niet oppassen. Spreek desnoods een dag af waarop jullie elkaar zien, en buiten die dagen ga je gewoon niet langs. Al waren ze je buren, je bent vrij om je kind te laten opvangen waar jij wilt. Als je man protesteert, houd voet bij stuk en zeg hem dat hij niet alleen zoon is, maar ook een echtgenoot en bovenal vader! Jullie zijn vrij om je kind onafhankelijk van wie dan ook op te voeden. Je vormt nu zelf een gezin en bent geen verlengstuk van je schoonfamilie.

Wees niet bang om een keer 'de boeman' te zijn. Het gaat om jullie kind en jullie autonomiteit als gezin. Dat is belangrijk en dat mag je best verdedigen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar als je je grenzen niet aangeeft (dmv minder langsgaan, ze niet te laten oppassen, want andere dingen werken niet), blijft dit zo doorgaan.

 

Ik heb alleen het eerste bericht gelezen. Maar ik zou heel duidelijk zijn in wat je wilt. Heb ik hier ook altijd gedaan, en nu vaak nog. Als iemand mijn zoontje wat geeft en ik wil da niet, dan zeg ik dat. Dan gebeurt het ook gewoon niet. Gewoon je eigen ding blijven volgen, het klinkt alsof je er goed en bewust over nadenkt.

Qua oppassen.. Ja als je er nu al zo over denkt, zou ik het niet doen. Of ze er nu mee eens zijn of niet. Succes!

 

Met dat idee ben ik ook opgegroeid, maar dan in een net iets andere stroming dan je so's (al zit het er wel in de buurt). Christenen in andere kerken geloofden wel in God en gingen dan misschien wel elke week naar de kerk, maar dat maakte hen nog geen Christen. Zij waren alleen maar "naam-Christenen". (Mijn ouders hebben dit nooit letterlijk zo gezegd, maar in de kerk(en) waar ze me mee naar toe namen werden zulke dingen wel af en toe gezegd, en heerste een ieder geval dusdanig een wij/zij-cultuur, dat ik dit beeld heb gekregen.) Toen ik in mijn studententijd bij een interkerkelijke studentenvereniging ging, kwam ik erachter dat ook Christenen in andere kerken wel degelijk een heel oprecht geloof in God (kunnen) hebben. Ik heb mij een losgemaakt van die starre moraal van wat ik allemaal zou moeten doen om een goed kind van God te zijn.

Als je so's er op latere leeftijd ingerold zijn, snap ik de situatie beter. (Dat zijn de ergsten! ) Je man is dan niet zo in het geloof opgevoed, tenminste, niet op de manier waarop je so's nu geloven.

Nee, ik draag geen hoofddoek bij het bidden. Ik ken die teksten die jij noemt, maar zie dat anders dan je so's. En hoe dat zit met het interpreteren van de bijbel en meningen die afwijken, terwijl iedereen toch dezelfde bijbel leest... Tja, je stelt daar een moeilijke vraag, een vraag die voor veel gelovigen een pijnpunt is. En als we met z'n tweetjes daar het antwoord op wisten konden we misschien heel wat conflicten en zelfs oorlogen tegengaan...
Het is natuurlijk zo dat er een vertaling gemaakt is in taal, dus van de hebreeuwse en griekse grondtekst (resp. het oude en nieuwe testament) naar het nederlands. Die vertaling is gemaakt, terwijl vertalers het niet altijd eens waren over hoe de oorspronkelijke teksten vertaalt moesten worden / wat zij betekenen. Die verschillen in mening komen naar voren in hun vertalingen, die je daardoor al makkelijk heel anders interpreteert. Dat kun je zelfs als leek heel goed zien als je bepaalde vertalingen naast elkaar legt.
Daarnaast moet er natuurlijk een vertaalslag gemaakt worden in tijd en cultuur: het zijn teksten die duizenden jaren oud zijn en gericht waren op een bepaalde cultuur. Hoe moet je dat in de hedendaagse maatschappij zien?
Daarnaast zijn er veel dingen die gelovigen zien als onderdeel van hun religie, die eigenlijk cultureel gebonden zijn. En mensen zijn geneigd om teksten die ze lezen te interpreteren op de manier die nu eenmaal het meest in hun straatje past, die hun "gelijk" bewijst. Deze laatste zorgt denk ik voor de meeste meningsverschillen, omdat het een heel emotionele reden is. (Hier zal ik mijzelf als gelovige vast ook schuldig aan maken.)

Als je meer vragen hebt over het geloof, of over hoe je so's bepaalde teksten uitleggen, en wat jij daar mee moet, dan mag je me pb-en. Ik wil die vragen namelijk best beantwoorden, maar op 't forum mag je eigenlijk niet over geloof praten, dus het lijkt met niet gepast om hierover in een openbaar topic verder te gaan. Op die manier wil ik ook wel dieper met je ingaan op die kwestie van wel/niet een hoofddoekje dragen tijdens het bidden, geen broeken dragen, haar niet knippen en hoe Christenen die dat anders doen die teksten uitleggen. (Ik voel me een beetje bezwaard, omdat ik het gevoel heb dat ik de regels van het forum in mijn laatste posts wel heel erg heb opgezocht! )