Wauw seg, wat ongelofelijk lullig van je schoonvader, je man zo onder druk zetten. Sorry hoor, maar je vriend is je schoonvader NIETS verplicht. Kinderen voed je op, geef je eten, een dak boven hun hoofd... omdat dat verdomme je plicht is. Dat wil niet zeggen dat de ouders later even gezellig in je huis mogen komen zitten, op je kosten leven. Alsjeblieft seg :x Dat slaat echt nergens op. Moet ik mijn kinderen dan op hun 18 ook maar meteen een rekening presenteren van wat ze me hebben gekost, en dat terug beginnen eisen? Zo werkt het toch helemaal niet?? Dat hij hem vooruit wil helpen in moeilijke tijden, prima! Maar dit is puur profiteren. Ik zou eens een hartig woordje praten met je vriend. Ofel komt er een deadline, én beginnen ze mee te helpen/bij te dragen, OF ze staan op straat. Het is toch ook jouw huis zeker? En nee ik zeg niet dat je familie niet vooruit mag helpen, maar er is een groot verschil tussen mensen die hulp nodig hebben, en profiteurs.
ja heeft je schoonvader trouwens geen broers en/of zusters? dan geef je aan dat ze tot een bepaalde datum bij jullie kunnen blijven, en dat ze dan over gaan bij iemand anders om de periode dat ze zonder huis zitten te overbruggen. lijkt me niet teveel gevraagd, om jouw zo min mogelijk stres te geven tijdens de laatste paar maanden. misschien ook goed om het gesprek te voeren met meer familie erbij, zodat niet alles alleen op jullie nek komt, en je schoonvader geen misbruik van schuldgevoel bij jullie kan geven.
Wat erg, vind het erg sneu voor je Wat betreft je schoonvader, sorry maar je bent hem niks verplicht. Doordat je een relatie met zijn zoon hebt mocht je bij hem in huis wonen. Mooi dat het kon en als ik het goed begrijp heb je je daar netjes gedragen. Waarom moet je in godsnaam dan je schoonvader een gunst verlenen? ik verbaas me echt over de reacties van de meesten Potver je hebt een huisje, baby komt eraan en dan staat schoonvader voor de deur met dochter nou ik zou ook echt niet blij zijn en gillend gek worden Nou voor een aantal maanden geen probleem als ze maar meehelpen in huis, meebetalen en normaal kunnen doen. Maar in jou situatie? sorry maar dit hoef je niet te accepteren. Ik denk zelf dat ik weg zou gaan als ik een onderdakadres zou kunnen vinden. Ga op je strepen staan en schop die vriend van je onder zijn kont. Succes.
nou we hebben vandaag gepraat.. we zijn samen het huis uit gevlucht om te kunnen praten aangezien dat in mijn huis nu nergens meer kan. hij blijft het moeilijk vinden , aangezien zijn vader en zusje hem een enorm schuldgevoel hebben aangepraat.. hij geeft me gelijk.. zit er zelf ook niet op te wachten dat ze hier blijven als de bevalling eraan komt en zeker niet in de kraamtijd... we zijn het er nu over eens dat vanaf het verlof-moment er niet bij ons ingewoond kan worden.. hij gaat ervan uit dat ze daar zelf al voor gaan zorgen.. dat ook niet willen.. alleen wil uiteraard zekerheid hierover... laten de drama van vandaag even rusten.. want als er nu gepraat gaat worden denk ik dat ik niet helemaal netjes kan blijven.. maar deze week gaan we het erover hebben...
Goeie stap!!!! En zoals hier al vaker is gezegd: Als jullie daadwerkelijk afspraken gaan maken, maak ze dan ook concreet. Dus bijvoorbeeld, als jullie willen dat ze actief naar een huis op zoek gaan, minimaal 1x per week reageren op een woning. Dat is concreet. En wat je kunt doen, is alvast informatie verzamelen over de schuldhulp en andere instanties die je vader toch echt moet benaderen, wil hij weer op zichzelf kunnen wonen (anders is hij zo weer terug ) Als jullie alvast het voorwerk doen, dan is de drempel voor hem niet zo hoog. En om de sfeer goed te houden, moet je het zó brengen, dat jullie het samen willen doen. Jullie helpen hen, i.p.v. hier heb je een zooi, regel het maar, want we willen jullie weg hebben. Hoe je het brengt scheelt al héél veel! Gefeliciteerd met die eerste stap en veel succes met de volgende stappen!!! *dikke duim omhoog*
bedankt voor alle reacties, dat ik mn hart heb kunnen luchten en voor alle goede adviezen. Door jullie meningen weet ik nu dat het niet alleen mn hormonen waren
Ben ook wel benieuwd of de sfeer verbeterd is en of ze nu actief aan het zoek zijn naar een nieuwe woning.
Dat vind ik persoonlijk geen enkel probleem, maar normaal. Wij mogen op onze ouders terug vallen, daar zijn we kinderen voor. Andersom als onze ouders ons met respect vragen hun (tijdelijk) uit de brand te helpen, dan zou ik dat ook doen. Maar dan wel als ze laten zien dat ze mijn/ons prive respecteren. Ik vind niet dat ouders het vanzelfsprekend mogen vinden dat wij als hun kinderen wel doen wat zij nodig hebben. Dat is inmijn ogen de omgekeerde wereld. Ik zou zoiets nooit van onze dochter gaan verwachten in ieder geval. Ik wil haar vrijheid geven. Daarbij hebben zij de schulden gemaakt en om je huis uit gezet te worden, dan heb je het ver moeten laten komen. Dat je je ronduit ongelukkig voelt is genoeg redenen om te zeggen dat deze situatie niet zo lang mag duren. Slecht voor je zwangerschap. Ik zou er met je man/partner over proberen te praten en dit heel goed aan geven. Dat sowieso. Misschien komt hij dan wel met een goed voorstel. Sterkte.
joh, de sfeer is al heel erg kut... maar ik zie dat ik weer eens te laat ben, want zo te lezen waren ze al onderweg. Ben ook wel benieuwd hoe het dan nu gaat.
ik moet zeggen dat ik je man maar een slappe zak vindt... sorry voor het taalgebruik. Ik had heel erg duidelijk gemaakt dat hij maar moest gaan bedenken wat belangrijker was voor hem... de verplichting naar zijn vader of zijn relatie... Van mij hadden ze mogen inwonen maar dan wel meebetalen en aan afspraken houden en anders had ik hem resoluut op straat gemieterd... Ik snap echt niet dat jullie zo over jullie heen laten lopen voor "de goede vrede". Zo goed is de vrede toch niet? Echt, ik had mijn man een week gegeven om er wat aan te doen en anders had ik er zelf (op een minder leuke manier) iets aan gedaan. Je laat je zo toch niet behandelen? Je bent toch meer waard dan dit?
Nou er is inmiddels wel het een en ander veranderd. Ricardo heeft mij en de rest laten weten dat hij volledig achter mij staat. Hij vind het nog steeds een lastige situatie, want het blijft natuurlijk ook zijn familie. Maar hij begint ook steeds meer dingen te zien die niet door de beugel kunnen en hij spreekt ze hier ook op aan. De sfeer wordt er niet leuker op, dat is dan helaas wel een feit. Ik voel me hier nog steeds net een huishoudster en voel me een beetje doodgezwegen door ze. De privacy wordt nog steeds niet echt gerespecteerd. Ricardo heeft hier wat minder last van als ik, maar hij begrijpt me wel goed. Samen delen we wel de mening dat je een volwassen man niet naar zn kamer kan sturen omdat we even alleen willen zijn. Het is gewoon erg jammer dat mijn schoonvader geen sociaal netwerk heeft en dus niet de deur uit gaat en altijd in de huiskamer blijft plakken, ook als we bezoek hebben. De afspraak is gemaakt dat 1 maand voor mijn uitgerekende datum ze weggaan, hoe dan ook. Ook dat ze tot in elk geval een maand na de bevalling niet terug kunnen komen. Waarop mijn schoonzusje weer een opmerking maakte: je hebt daarna toch nog genoeg tijd met je kindje... wat bijnatuurlijk weer in het verkeerde keelgat schoot.. maar goed, dat terzijde.. de afspraak is gemaakt. Momenteel zijn ze inschreven met de belofte dat ze binnen 2 maanden een goedkoop flatje aangeboden zullen krijgen. Dit heb ik vorige week via via gehoord, want tegen mij en ricardo is dat nog niet eens verteld...
fijn dat je nu zeker weet dat je je laatste maand rust krijgt, dat is een plezierig vooruitzicht, maar waarom zouden ze weer terug komen? waar blijven ze dan dat ze vanuit daar niet verder kunnen? hoop dat ze snel een flatje krijgen toegewezen..
Wat fijn! 1) Je man staat achter je! 2) Er zijn concrete afspraken gemaakt! Je zegt alleen: Ook dat ze tot in elk geval een maand na de bevalling niet terug kunnen komen. Maar als ze een eigen plekje hebben, dan hoeven ze toch helemaal niet terug te komen? Nu nog even doorbijten, meid! En af en toe vragen naar en evt. helpen met het zoeken van een plekje. Succes!