het is idd een hele moeilijke situatie, wij hebben dat zelf ook. mijn schoonmoeder heeft ook herseninfarcten gehad en gedraagd zich als een kind. wat een ander heeft, heeft zij ook en het liefst nog wat erger. alles draait om haar, tis dat ze niet meer zwanger kan worden anders was ze dat ook al twee keer geweest. als je ze belt dan vraagt ze gelijk naar onze zoon maar verder ook niet. ze zijn er niet voor ons en komen ook nooit. met mijn verjaardag zijn ze niet geweest omdat ze zich overspannen voelde. nou ik heb pnd en ik ga ook practisch overal mee heen. ook naar hun toe maar andersom dus niet. naar mijn zwager belt ze wel en vragen ze of ze hun willen ophalen, ons niet.... onze zoon is 10 maand en ze heeft hem 4 keer gezien. waarvan 1x met wat druk, hij was toen een dag oud en lag in het ziekenhuis leek heel slecht te gaan. mijn man huilde voor de telefoon dus kwam ze toch maar. ze heeft dat ook zo gezegd(hij was aan het janken ja dus ik moest wel) ik vind het ook altijd erg lastig maar probeer me er af zijdig van te houden. het is niet goed voor mijn herstel. probeer dat ook te doen, het is heel erg moeilijk en ook niet iets wat je deze week nog even lukt maar probeer het wel. hij heeft zichzelf ermee, hij laat daarmee zien hoeveel waarde hij eraan hecht. oke dat is miss wat hard maar zo zie ik dat wel bij mijn schoonmoeder, als zij niet wil dan niet. ze kan op boodschap met haar zuster maar niet hier op visite naja dan maar niet. heel veel sterkte en geniet gewoon lekker van je gezin en probeer het los te laten
Ik begrijp niet zo goed waarom je er zon issue van maakt? Je zegt zelf al dat je niet zoveel met je stiefschoonvader hebt, waarom moet hij dan in hemelsnaam zo snel bij je op de stoep staan. Het lijkt me veel kwetsender als mensen niet komen die je nauw aan het hart staan. Mss is het vanuit het oogpunt van je man, heeft hij er problemen mee?
Mijn man en schoonmoeder weten nog niets van dit,tenminste ze weten nog niet dat ik me dit aantrek. Ik heb dit expres niet verteld nog en in mijn boosheid hier neer gezet zodat ik even de frisse blik van andere moeders te horen krijg. Zoals al een aantal mensen zeiden wil ik dus niet onder invloed van de zwangerschapshormonen e.d. die nog door het lijf gieren een belangrijke beslissing nemen. Over het feit dat het niet zijn echte kleinkinderen zijn; Mijn man word 40 en de man is bij zijn moeder gekomen toen hij 4 was ongeveer,hij heeft altijd beweerd dat hij mijn man als zijn eigen zoon zag dus ga ik ervanuit dat hij ook de kinderen als zijn kleinkinderen ziet. Verder zijn er verschillende dingen voorgevallen. We weten allebei dat we niet wild van elkaar zijn en aangezien zijn gezondheid steeds verder achteruit gaat de laatste jaren heb ik zoiets van toe maar de man leeft waarschijnlijk niet lang meer waarom zou ik dan problemen gaan maken (hij zal geen 5 jaar meer leven). Ik denk dat ik een beetje met deze instelling hierin verder moet gaan en het aan de kant moet gaan zetten want idd is het dat het wel waard? Gisteren heb ik dit dus gepost in boosheid omdat het me gewoon even heel erg hoog zat. Ik ben erg blij met jullie reacties want het laat me zien dat ik er mischien te veel mee wil of het misschien wel andere redenen heeft waarom hij wegblijft en ik idd beter kan genieten van mijn kraamtijd en de kleine man die erbij is gekomen in ons leven.
Ik vind mijn stiefkids even leuk als m'n eigen dochter, dus ik weet niet of je van jouw argument nou maar meteen een algemene stelregel moet maken, maar ik zou me in mijn plaats wel weer voor kunnen stellen dat ik met kraambezoek bij mijn twee stiefkids later, me een beetje terughoudend op zou stellen en eerst de echte opa's en oma's even de ruimte zou geven...
Ik hoop niet dat ik ooit zo ga denken... de kans is aanwezig dat ik misch ooit zelf stiefmoeder wordt omdat ik nu alleen staande moeder ben en wie weet tref ik ooit weer eens een goede kerel en ik denk/hoop dat ik van mijn stiefkinderen net zo veel ga houden als van mijn eigen Kind(eren) en ook van mijn Stiefkleinkinderen en mijn eigen kleinkinderen. ik zelf zou er nooit onderscheid in gaan maken en ook niet in willen maken.
TS: ik denk dat je er heel verstandig aan hebt gedaan om hier te ventileren, en niet tegen je familie. Kun je het even laten bezinken voordat je stappen gaat nemen... Ik hoop dat je je er inmiddels wat prettiger bij voelt. Niet iedereen is hetzelfde. Sommige mensen (en dan vooral mannen) vinden een vroege kraamvisite helemaal niet leuk, soms zelfs doodeng. Verder klinkt je schoonvader als een man met een zeer zwakke gezondheid. Weet niet of hij al echt oud is, maar hij zal zich vooral oud voelen. Die kun je niet vergelijken met iemand die nog fris en fruitig in het leven staat. Laat hem zijn zoals hij is. En als je wat rustiger bent, praat er eens over met je man. Of hij het bijvoorbeeld oké vindt hoe het is met zijn stiefvader. Over eigen versus stief. Dat kun je nooit algemeen stellen. Gevoel laat zich hoe dan ook niet afdwingen. Als iemand geen ouder-gevoel heeft bij zijn of haar stiefkinderen dan is dat zo. Kun je iemand moeilijk kwalijk nemen. Gelukkig zijn er ook stiefouders bij wie het echt niets uitmaakt, maar dat geldt niet voor iedereen. 't Is niet iets wat ze zelf voor 100% kunnen beïnvloeden... Maar ook niet alle biologische vaders zijn hetzelfde. De een voelt meteen een enorme liefde voor zijn (klein)kinderen, de ander bekijkt het toch wat afstandelijker - zeker als het nog baby's zijn. En ik lees hier toch ook wel eens dat er wel degelijk onderscheid wordt gevoeld tussen een 'echt' broertje of zusje, versus een stiefbroertje of zusje, versus een halfbroertje of zusje. Dat maakt iemand echt geen slechtere ouder of stiefouder.
idd lekker genieten van je kraamtijd. Wees gelukkig met de mensen die je toch al liever om je heen hebt. Menen jullie dat nou echt dat je evenveel om stiefkinderen en stiefkleinkinderen geeft?? Sorry, maar ik geloof het niet zo. Ik heb zelf een hele lieve stiefmoeder en we hebben een hele goede band, maar haar 2 kinderen zijn veel belangrijker voor haar...en terecht. Je baart ze, zorgt voor ze en er is automatisch een band. Zij is evengoed een oma voor mijn zoontje, maar als mijn zusje ooit moeder word zal zij veel meer betrokken zijn in hun leven. Natuurlijk kan het ook wel eens anders zijn, maar het is echt niet erg om toe te geven dat je meer betrokken bent of zal zijn met je eigen kinderen.