Sorry maar ik moet het eventjes van me afschrijven....misschien komt het wat warrig over maar hopelijk begrijpen jullie het. 5 maanden geleden ben ik bevallen van een wolkje van een dochter en ben megatrots maar mijn gevoel gaat alle kanten op. De zwangerschap is goed verlopen alleen vanaf 25 weken moest ik rustig aan doen ivm harde buiken, te laatste 2 maanden van mijn zwangerschap heeeeeel slecht geslapen door de harde buiken en verschrikkelijke maagzuur. De bevalling (ingeleid) was ook geen pretje. De 1e 5 cm alleen weggepuft in een weeenstorm met rug en beenweeen en ik mocht mijn man niet bellen want er was niks aan de hand,geen begeleiding niks ze lieten me gewoon alleen op mijn kamer liggen....:x nadat mijn vliezen waren gebroken mocht ik mijn man bellen, toen bleek ik 5 cm ontsluiting te hebben. Na 1,5 uur persen ineens een knip en een verpleegster die meeduwde en toen was ons meisje er na 22 uur weeen. Nazorg in het ziekenhuis heel slecht, vuile verbanden in mijn bed laten liggen, catheter er te lang in laten zitten, slechte begeleiding met bortsvoeding waardoor ik er na 2 dagen mee ben gestopt enz enz. Niet betrokken als ze mijn meisje in bad deden of als de kinderarts was geweest. Ik moest 3 dagen blijven omdat ik niet kon plassen. Werd niet verteld door verpleegster dat mijn meisje erg had gespuugt en bijna stikte, dit moest ik van een andere verpleegster horen die s'avonds kwam. Het verhaal is veel langer maar daar spaar ik jullie mee en ik kan het niet opschrijven doet me veel verdriet. Eenmaal thuis ging het nog niet super, mijn hechtingen gingen flink ontsteken en nadat ze eruit gehaald waren door mijn vk gingen de wond open staan. Dit was erg slecht weer genezen waardoor het pijnlijk bleef en mijn gyn vorige maand het bindweefsel heeft weggesneden. Omdat de katheter er te lang in heeft gezeten een flinke blaasontsteking. Met ons meisje ging het ook minder, als ze gegeten had gooide ze 5 minuten later alles er weer uit en huilde veel. Ze dronk alleen maar kleine beetje en we waren eigenlijk heel de dag met voeding bezig. Eerst mide gehad voor spruw maar daarmee ging het spugen en slecht drinken niet weg. Ook spuugde ze zo veel dat het door haar neusje eruit kwam en ze stopte met ademen van schrik en blauw aanliep, dan moesten we haar goed laten schrikken zodat ze als relfex lucht hapte. Toen zijn we eindelijk serieus genomen en bleek het Reflux te zijn en sinds ze daar medi voor heeft gaat het supergoed en drinkt ze goed. Nu alleen merk ik dat ik niet echt "geniet" althans als ze lekker ligt te spelen enzo vind ik het geweldig en ga ook lekker bij haar liggen en gek doen maar soms heb ik daar echt geen zin in. Ook als ze dan haar flesje wilt hebben heb ik er ook weleens geen zin in. Natuurlijk doe ik het wel en als ze dan lekker bij me zit te drinken loopt het geluk me over. Ik vind het moeilijk om te schrijven want ik voel me dan zo'n slechte moeder.... We hebben zoveel mee moeten maken om ons mooie meisje te krijgen en dan gebeurd dit. Als ik moet gaan werken dan wil ik het liefste thuisblijven omdat ik bij mijn meisje wil zijn maar als ik thuis ben en mijn man moet gaan werken dan heb ik het liefste dat hij thuisblijft zodat ik niet heel de dag alleen zit.... Ik weet heel goed wat mijn meisje wilt en wat goed voor haar is maar toch ben ik bang het verkeerd te doen. Ik wil zo graag lange wandelingen met haar gaan maken maar ben bang dat ze dan gaat huilen oid....Daarom vaak een korte wandeling. Ook als we ergens op visite zijn ben ik bang dat ze gaat huilen. Toen ze kleiner was heeft ze heel veel gehuild en was niet stil te krijgen maar dat had met de reflux te maken. Mijn man werkt 5-ploegen diensten en vooral de late diensten zie ik vaak tegenop. Ik voel me vaak eenzaam en somber, terwijl mijn meisje dan lekker bij me zit of ligt te spelen, brabbelen op haar speelkleed. Ik ben zo trots op haar, ze is echt een toppertje. Slaapt goed, eet goed, lacht veel, leert veel nieuwe geluidjes nu, probeert om te rollen etc etc maar dan nog die tranen, waarom???? Ik ben zo gelukkig maar tegelijk ook verdrietig. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aanmoet en moest het gewoon even van me afschrijven. Sorry als ik hiermee iemand voor zijn hoofd stoot maar zo voel ik mij.
Heftig wat je hebt meegemaakt. Praat je er wel met iemand over. Mijn zwangerschap was heel heftig en ik merk dat nu pas de dingen een plekje krijgen. Sterkte !
het is echt niet gek wat je voelt hoor! Alle mama's hebben twijfels en angsten in het begin. het is ook zo onzeker en nieuw allemaal. Als je er echt veel last van hebt, zou ik het een keer met je huisarts bespreken. Die kan je doorsturen naar iemand met wie je er eens over kan praten. Als je de nare dingen een plekje kan geven dan scheelt dat al heel veel. maar je bent echt niet de enige die dit zo voelt meis! En je bent vast een hele lieve mama dat je je zo'n zorgen maakt! Sterkte!
Ik vind je juist een hele goede mama!! Je bent wat onzeker (logische na wat je achter de rug hebt!) en dat hoort erbij.. Maar het feit dat je druk maakt om je eigen soms wat minder prettige gevoelens zegt toch al genoeg? En ook al ben ik nog een prille mama, het zorgen voor zo'n ukkie en het leren kennen/begrijpen is echt niet makkelijk. En als je dan ook wat meer alleen bent ivm ploegen dienst van je man moet je veel ook alleen uitvogelen dan ist toch niet raar dat je af en toe niet weet hoe of wat.. Ook denk ik dat je nu pas alles aan t verwerken bent, jullie hebben een onrustige start gehad en er is nu rust en dus tijd om de "film" opnieuw af te spelen.. Praat erover, en blijf je je zo voelen mischien eens met de huisarts contact opnemen.. Succes meis!!
Lieve Vlinder, je schrijft het zo herkenbaar op. Ik heb dit na mijn eerste bevalling ook gehad. Ik was écht wel blij met mijn kindje, maar voelde me tegelijkertijd zo rot. Ik vertelde het tegen iedereen, maar het hielp niks. Na lange tijd is het goed gekomen, dit heeft wel 8 maanden geduurd. Ik had denk ik toch naar de HA moeten gaan om erover te praten. Dit advies wil ik je dan ook geven. Probeer met je HA hierover te praten en vraag hoe je nu verder kunt. Ook kun je nog een nagesprek vragen in het ziekenhuis, neem je man dan mee en dan kan je misschien je frustratie en woede uiten. Nu ik 4 maanden geleden ben bevallen van de tweede en dit wél goed ging lijkt het nu allemaal te zijn verwerkt. Nu kan ik intens genieten en maak ik het allemaal veel bewuster mee. Sterkte meid. Het is heel goed dat je hier je verhaal kwijt kan. Hopelijk voel jij je snel wat beter.
Och jeetje, wat naar..! Ik denk dat je heel wat te verwerken hebt, want zo te lezen zijn er hele slecht en vervelende dingen gebeurt. Misschien kun je eens naar de huisarts gaan en je laten doorverwijzen naar een maatschappelijk werkster of een psycholoog. Ik denk dat het belangrijk is er wat mee te doen, want dit is te groot om zelf op te lossen. Je bent trouwens helemaal geen slechte moeder, maar juist heel eerlijk! Je gevoel onder ogen zien is heel belangrijk. Ik wil je één tip meegeven wat betreft alle keuzes, helemaal rondom je kindje: laat je door niemand de les lezen en volg je eigen gevoel. Sterkte!
Ik vind het niet zo gek dat je je heel rot en gelukkig tegelijk voelt. Je hebt zoveel voor je kiezen gehad dat je nogal wat te verwerken hebt. Ik heb een makkelijke bevalling gehad en ik merk dat ik er ook nog heel veel mee bezig ben. Laat staan als je zo behandeld bent als jij. Dit gaat gewoon een hele tijd duren voordat je alles verwerkt hebt. Misschien wel een jaar en misschien wel langer. Neem de tijd en leg daarbij niet te hoge verwachtingen op aan jezelf. IK kan me ook voorstellen dat je het heel erg vindt als je man gaat werken want dan sta je er alleen voor. Je hebt misschien het gevoel dat je daar nog helemaal niet klaar voor bent. Ik vind het heel erg voor je maar ik weet zeker dat je er doorheen komt. Het is alleen niet gemakkelijk... Heel veel sterkte en geluk!!
Vlinder lieverd dikke knuffel. Weet je nog dat ik dit een aantal maanden tegen je zei dat je hiervoor heel erg moet oppassen? Ik herken heel erg wat je voelt, had het wel niet bij S zoals met hem verzorgen enz dat ik het zo voelde. Maar gewoon dat ik niet kon genieten zoals ik wilde. Net als jullie ook 4,5 jaar erover gedaan en dan loopt alles vanaf de bevalling heeeeeeeeeel anders. En dat is zeker een heeeeeeeeeeele grote klap meid. Ga misschien eens na een psychologe ervoor om erover te praten. Hoe reageerd je man erop nu. Je zei toen dat hij ook erg goed op je paste ik hoop dat hij dat nu nog doet. Hele dikke knuffel en als je wilt babbelen pb me aub!
Dank je lieve meiden voor jullie reactie's. @onswondertje, ja hij let nog steeds goed op me. Hij kwam eigenlijk met hetzelfde voorstel als jullie allemaal. "ga er met iemand over praten" Ik ben alleen geen prater en al helemaal niet met vreemden, ik heb al eens bij een psygoloog gelopen na het overlijden van mijn vader maar ik sla echt dicht dan. Ik moet vd week al naar de ha en dan kaart ik het iig gelijk even aan.
Jeetje meis, wat een verhaal! Ondanks dat je niet zo'n prater bent, probeer het toch!!!!! Doe het dan wel bij iemand waar je je wel op je gemak voelt (familie, vriendin, wellicht de verloskundige/ha/gyn, iemand van dit forum, dat is misschien weer wat makkelijker anoniem en te typen ipv praten?) In je eentje kom je hier niet zomaar uit, en dat is ook nergens voor nodig. Gelukkig zorgt je vent goed voor je, dat is ook heel belangrijk. Maar je bent juist een goede moeder door je zorgen, en je hebt ook gelukkige momenten, hou dat vast! Sterkte meis
Het verhaal dat je doet vind ik heel herkenbaar. Qua gevoelens dan, want ik heb juist heel 'makkelijke' bevallingen en kraamtijd gehad. Maar dat dubbele van geluk en verdriet, dat niet-alleen-willen-zijn herken ik helemaal. Voor een deel denk ik dat dit normale gevoelens zijn om te hebben, en voor een deel zit het misschien niet helemaal goed. Er zijn ook psychologen en counsellors die gespecialiseerd zijn in begeleiding van jonge moeders (en dan bedoel ik moeders met jonge kinderen). Dat geeft je misschien gelijk veel herkenning en acceptatie. Je hoeft niet 24/7 uit elkaar te barsten van geluksgevoelens. Die andere kanten mogen er ook zijn. Probeer de lat niet zo hoog te leggen voor jezelf. Als je rechtstreeks met iemand praten echt heel moeilijk vindt, zijn er ook steeds meer mogelijkheden voor telefonische of online begeleiding. Misschien kan je huisarts je daar ook meer over vertellen.