Begrijp ik goed dat jullie al 22 jaar [!!!] niks uitgepraat hebben? Dan is het heel begrijpelijk dat jarenlang allerlei kleine onbenullige zaken bijgeplakt worden aan de grote roze olifant in de kamer waar niemand over praat. Ik heb zelfs een beetje een vermoeden dat jullie beide (schoonzus en jij) met dezelfde gevoelens rondlopen naar elkaar toe. Misschien is het eindelijk tijd voor een volwassen gesprek?
Ach, ik zou het gewoon zo laten en het contact zoveel mogelijk laten verwateren. Dit gaat toch nergens over, kleutergedrag. Je hebt niks aan deze mensen dus ik zou hooguit nog naar de verjaardagen gaan en alle commentaar en kritiek ene oor in, andere oor uit. Erboven gaan staan, dan kan het je ook niet raken en dat geeft rust. Concentreer je voor de rest op je eigen gezin en goede vriendinnen, daar heb je véél meer aan!
Ik denk dat er van beide kanten wel wat netter met elkaar omgegaan kan worden. Ga eens rustig met elkaar zitten, zonder verwijten maar gewoon om je gevoelens naar elkaar te uiten. Als je ouders/broer er niets mee te maken hebben laat die dan ook buiten beschouwing. Mbt de verjaardag. Ik weet ook nog wel dat ik het jammer vond dat mijn neefjes/nichtjes soms niet mee waren naar mijn verjaardag omdat ze iets anders hadden. Ik zag ze al niet vaak door de verschillende woonplaats en dan met mijn verjaardag dus weer niet. Dan is een tante die op je verjaardag komt leuk maar het is geen neefje/nichtje.
Ik denk het ook. Ts er wordt als advies gegeven een brief te schrijven maar woorden op papier komen altijd anders over zeker als het over frustraties gaat. In zo'n situatie is het heel moeilijk dingen op een goede manier op papier te zetten. Het is moeilijk maar wel beter dit in een gesprek aan te geven zodat ze ook kan reageren en jullie ook echt dingen kunnen uitspreken. Wanneer je een brief stuurt is dit ook niet meteen over, dan zal er ook gesproken moeten worden voordat je verder kan.
Wat je net zelf allemaal opschrijft naar haar in een brief schrijven, maar dan niet wijzend naar maar echt vanuit de ik vorm, hoe jij al deze jaren beleeft hebt, zonder het vingertje te wijzen. En deze dan tijdens een 1 op 1 gesprek geven aan haar, zodat zij hem gelijk kan lezen zodat jullie daarna hier een gesprek over kunnen hebben.
Sorry zie dat een brief al eerder is gezegd, had niet alle reacties gelezen. Wel ben ik van mening dat een brief fijn zodat je geen dingen vergeet en dingen uit boosheid gaat zeggen. Wel zo ik de brief persoonlijk overhandigen en erbij blijven als ze hem leest zodat jullie het gelijk uit kunnen spreken. Neem initiatief.
Bedankt voor alle reacties. Ik heb net toch even een gesprekje erover gehad met mijn moeder, tenslotte was zij erbij. Mijn moeder vond dat ik niet weg had moeten gaan, maar begreep het van mijn kant wel. Mijn schoonzus zit er waarschijnlijk ook mee, want ze is na het voorval naar binnen gegaan en niet meer terug gekomen op de verjaardag. Ik laat alles even bezinken en hoop dat mijn emoties dan wat minder worden. Dan denk ik dat we toch het gesprek aan moeten gaan. Ik ben er nog niet uit of we dat met zn 2en moeten doen of met zn 4en. Daar ga ik nog even over nadenken. Waarschijnlijk zal het initiatief voor een gesprek bij mij vandaan moeten komen, maar ik wacht het even af. Ik ben ook depressief op het moment, dus dat helpt ook niet mee natuurlijk. Maar ik zal de situatie morgen met mn therapeut bespreken, misschien heeft hij ook nog goeie tips.
Zou het wel gewoon met zijn vieren doen. Mannen kunnen vaak de situatie wat beheerst houden... Niet dat je uit je plaat zou gaan natuurlijk maar gewoon mannen zijn vaak wat makkelijker hierin. Praat alles uit en ben eerlijk... Succes
Dit!! Dat jij zo rustig kan blijven vind ik heel knap. Ik denk dat menig vrouw allang ontploft was. Misschien kun je eens rustig om de tafel, praat erover en leg uit wat je dwars zit. Reageert ze dan nog zo kinderachtig dan heb jij gedaan wat je kon. Succes.
Ik heb ook zo'n schoonzus! Mijn dochter weet niet eens wie haar neefjes zijn. De jongste is 5 mnd en die hebben we pas een keer gezien. Ik persoonlijk doe me er geen moeite meer voor. Te vaak geprobeerd en ik ben er nu wel klaar mee! Ik vind het erg jammer voor mijn dochter dat ze haar neefje niet kent, wij hebben vroeger zo'n leuke tijd gehad met onze neefjes en nog steeds. Dochter heeft dus twee grote neven van 23 en 20 en dat is ook heel stoer!
Vergeet niet dat schoonzus toen 16 was. Op deze leeftijd heb je net wat andere prioriteiten en manier van denken en praten is ook niet vergelijkbaar met dat van een volwassene. Niet om dat gevoel goed te praten. Zelf vind ik het vervelend om mijn schoonzus met mijn kids op te zadelen. Ik vraag haar daarom weinig om op te passen. Nu reageerde ze een tijd terug ergens boos op waarop ik een gesprek ben aangegaan. Zij vond het heel vervelend dat ik haar niet met de kids vertrouwde. Maar dit was helemaal niet het geval natuurlijk wilde haar gewoon niet tot last zijn. We hebben er over gesproken en nu is dat uit de wereld. Soms geven andere een eigen invulling aan het geheel door hun eigen gevoel. Als je er niet over praat dan gaat zicht dat allemaal opstapelen.
Wisselend herkenbare situaties.. Heel vervelend zeg! Misschien is het een idee om je broer eens uit te nodigen om eerst eens met hem te gaan praten. Of desnoods met zijn vieren (jij, je man, je broer en sz). Dan zou ik duidelijk vertellen hoe je je voelt, wat je vind en wat je nu wilt. Werkt dat niet (want die ervaring heb ik ook: praten met bepaalde mensen is onmogelijk), dan zou ik op de komende verjaardag gewoon doen. Niet opzoeken maar ook niet vermijden. Met de geboorte een appje, kaartje en al het contact bij hen laten. Lastige... Sterkte!