Beste mensen, Ik ben een trotse moeder van twee gezonde zonen. Ik heb altijd een sterk verlangen gehad naar een groot gezin. Graag had ik nog voor een derde kindje gewild, maar fysiek kan ik het niet meer aan. Bij mijn eerste zwangerschap forse BI gehad samenhangend met hypermobilitiet en extreme verweking. Na veel getraind te hebben en onder controle van een bekkenspeciaist met vertrouwen een tweede zwangerschap aangegaan. Deze zwangerschap (5 maanden terug bevallen) is zeer moeilijk verlopen. Nauwelijks BI gehad weliswaar, maar een hernia ontwikkeld met alle problemen van dien. Wederom een extreme verweking, mijn ruggenwervels zaten los en mijn bekken. Veel pijn gehad, met een hernia beeld in ontwikkeling Een verschrikkelijke laatste drie maanden van de zwangerschap met tijdens mijn verlof uiteindelijk sensorische uitvalsverschijnselen, nauwelijks nog kunnen bewegen en nauwelijks pijnstillers mogen slikken. Herniaherstel verloopt nog moeizaam. Zit nu in de ziektewet en ben langzaam mijn werk aan het oppakken. Ik kan ongeveer een kwartier zitten. Dan begint de uitsraling en pijn toe te nemen in mijn been. Ik word binnenkort 38. Eer ik van de hernia af ben ben ik nog wel zeker een half jaar tot een jaar verder. Mijn partner is vooral erg geschrokken van de heftigheid van deze zwangerschap en de gevolgen voor mij, ook nu nog. Hij wil zeker geen derde kindje meer. Ik wil dit ook niet meer met mijn 'hoofd' maar mijn gevoel zegt iets anders. Ik weet het is beter om het hierbij te laten, maar ben er wel verdrietig over. Ben onwijs blij met de twee zonen die ik heb, maar moet dit wel een plekje geven. Wilde dit even kwijt
Hoihoi, ik kan het me wel voorstellen hoor, mijn tante wou ook een groot gezin, maar de eerste was al moeilijk *het raken niet maar net als bij jou het dragen* en bij de tweede zeiden de artsen gewoon een derde komt er niet, het werd soort van verboden/sterk afgeraden. Dat is dan best een klap en zij had het gevoel dat ze gewoon als vrouw zijnde zeg maar toch gefaald had, wat natuurlijk stom klinkt want ze had al twee kinderen gekregen. Hoop dat jij er ook goed mee leert leven en het is geen egoisme dat het er bij 2 blijft maar gewoon echt puur lijfbehoud voor jou....dus hoop dat je er snel vrede mee hebt, met je hart dan.
Beste Sylvia, Dank voor je lieve reaktie. Veel mensen in mijn omgeving snappen het niet goed. Zij hebben de laatste zwangerschap meegemaakt en zijn ook erg geschrokken van hoe deze verlopen is. Als ik maar even aanstip dat een wens voor een derde kindje er nog steeds is, verklaren ze me voor gek. Blijkbaar kan het niet naast elkaar bestaan. Met je hoofd weten dat het beter . is om het niet meer te doen, maar mijn hart is er nog niet aan toe om het helemaal toe te laten. Ik vind moederschap heerlijk, naast het hebben van mijn baan. Ik weet dat ik dankbaar moet zijn voor het feit dat ik al twee kinderen heb, mijn situatie kan altijd nog erger. Helemaal geen kinderen of een ernstig ziek kind. Maar het wegrelativeren van de pijn en moeilijke zwangerschap en nu een eventueel derde kindje is ook niet helemaal de oplossing. Ik wil het gewoon toelaten dat ik dit moeilijk vind. Ik hoef van andere mensen niet meer te horen dat ik blij moet zijn met wat ik heb. Ik wil gewoon dat ze even naar me luisteren, en zeggen: Schat als jij dat graag had gewild, dan is dat gewoon verdreitig en dat mag.
hoi caatjeh, ik kan jou wens en teleurstelling heel goed voorstellen. ik dnek dat het het extra moeilijk maakt dat het gaat om jouw gezondheid en niet dat van je eventuele kindje.. natuurlijk is jouw gezondheid net zo belangrijk als dat van een kindje (jij moet er tenslotte voor zorgen) maar ik denk dat dat het moeilijker maakt om het te accepteren. als jij boos, verdrietig of wat dan ook bent probeer dat er dan ook uit te laten komen en krop het niet op... dan zul je er alleen maar nog langer last van houden denk ik... helaas zullen er altijd mensen zijn die denken of zelfs zeggen dat je toch 2 pracht kinderen hebt... ben bang dat je daar niets tegen kunt doen... maar laat je woede en verdriet er zijn! ik hoop dat je wel mensen om je heen hebt waar je even aan kunt "schoppen" en anders mag je altijd een topic plaatsen... (ps ik spreek niet uit ervaring, maar wel een aantal familieleden die met een soort gelijk situatie te maken hebben) sterkte, liefs cherryl
Ook dit is een soort van 'rouwproces'. Je bent afscheid aan het nemen van het idee van een groot gezin. Jammer dat jouw omgeving dat niet begrijpt. Het is fijn dat je dankbaar bent voor de kinderen die je hebt, maar je mag daarnaast best verdrietig zijn om de kinderen die er niet meer zullen komen. Sterkte!
Caatjeh, even geleden zei ik tegen mijn vk dat kindje nummer 1 het behoorlijk ana het verpesten is voor kindje nummer 2 (misselijk, beroerd, moe etc.) haar cliche matige antwoord was (en dat van iedereen om me heen trouwens): als het kindje er eenmaal is ben je het praktisch vergeten en sta je zo weer open voor een volgende. Nou is dat voor jou veel heftiger geweest, maar als ze dan toch allemaal dat cliche aanhalen zou je toch verwachten dat ze begrijpen waarom jouw hart groot genoeg is voor nog 1, ongeacht de pijn en alle andere dingen? Gelukkig heb je je hoofd nog he En tupp heeft natuurlijk ook gelijk, je neemt gedwongen afscheid van jouw droom, daar mag je best verdriet om hebben. Het is wel jammer dat cliches blijkbaar alleen gelden als het andere uit komt, en dat ze jou in dit opzicht niet snappen. Ik heb het hier met in mijn hoofd wetend dat mijn hond niet kan blijven als het kindje er is, ik heb nog 5 afscheidsmaanden, maar in mijn hart is de hoop en de wens er, ook al weet mijn hoofd beter. En alle mensen om je heen die dan melden ja en je weet toch dit en je weet toch dat, ja tuurlijk WEET ik dat. Maar opper niet hardop dat je het dolgraag anders zou zien want dan heb je van Jan en Alleman een preek te pakken. Dus met dit verdriet zit ik ook soort van alleen, want de rest ziet het komende kindje, en ik zie daarnaast mijn weggaande hond. En bij jou ziet iedereen je twee gezonde kids en je zware zwangerschappen, en jij ziet daarnaast je droom vervliegen.
Lieve dames, Dank voor jullie woorden. Heb even een traantje gelaten. Het is inderdaad een gedwongen keuze. Als het aan mij lag, kwam er zeker nog 1. Alhoewel ik natuurlijk ook niet meer echt de jongste ben. Ik denk dat mijn omgeving het lief bedoelt met het maken van de relativerende opmerkingen. Maar ik heb het afgelopen jaar, en vooral tijdens de laatste helft van mijn zwangerschap zoveel moeten wegrelativeren om deze zwangerschap te kunnen volhouden, dat ik daar nu even klaar mee ben. Ik vind het moeilijk om zwangeren uit mijn directe omgeving te zien. Niet alleen vanwege het feit dat er dus geen derde kindje meer zal komen, maar ook omdat ik een heel naar gevoel heb overgehouden aan mijn zwangerschap. De laatste 2 maanden waren 'beyond human' en deze heftige ervaring moet ik ook een plekje geven. Dat gaat nu al een stuk beter dan de periode vlak na de zwangerschap, toen begon ik al te huilen als ik er aan terug dacht. En Sylvie29 voor jou ook een gek idee dat je afscheid moet gaan nemen van je hond. Is ook geen keuze vanuit je hart geweest, en ik begrijp het helemaal dat je je er naar onder voelt. Tja het leven is zoals het is. 2009 is voor mij het jaar geweest waarin dingen gebeurden die pijnlijk waren maar waar je niets aan kan veranderen. Ook in mijn prive leven. Het leven geeft je niet altijd alles zoals je het graag wil. Ik heb twee mensen verloren welke op tragische wijze zijn overleden. Mijn hart was gebroken, maar ik verander er niets aan. Aanvaarden wat het leven je geeft, moet je ook leren. Dat is mijn grote thema nu. Ik hoop er uiteindelijk wijzer uit te komen. Dat kan alleen als ik er nu wel bij probeer stil te staan, en dat inderdaad de gevoelens van 'rouw' er mogen zijn.
Zoals al eerder is geschreven is het een rouwproces dat je doormaakt. Je moet afscheid nemen van een toekomstbeeld dat je had en dit een plekje geven in je leven. Het verdriet mag er zijn! Daarbij vind ik het hartstikke goed dat je een manier zoekt om je hart te luchten, o.a. hier op zwangerschapspagina. Ik wens je veel sterkte en ook veel beterschap!
"What doesn't kill you, makes you stronger." zeggen ze in Engelstalige landen. ("Als het je je leven niet kost, kom je er sterker uit.) En dat is ook zo. Althans, da's wel mijn ervaring na een aantal zware periodes in mijn leven. Maar ja... die weg daar naartoe. Die is nooit makkelijk. Maar jij komt er wel! Geef je gevoel inderdaad de ruimte. Met de tijd komt het goed.
Dank voor jullie meelevendheid en lieve woorden. Had ik echt even nodig! Knuffel voor jullie allemaal!!
Oef sterkte meid, lijkt me een lastig proces... Dat je lichaam niet mee wil doen met wat je geest zo graag zou willen... En qua omgeving, ik zie zo vaak dat mensen dingen roepen gewoon uit onwetendheid. Trek het je niet te erg aan, ze bedoelen het vast goed...
Hoi Caatjeh, Wat een verhaal zeg.....zeker weten dat het een rouwproces is en dat je even goed verdrietig en huilerig en alles nog meer mag zijn. Neem daar maar goed de tijd voor. Ik bedoel dit absoluut niet stom/verkeerd/respectloos, maar ik was nieuwsgierig of je had nagedacht over adoptie of een draagmoeder? Of gaat het echt om jouw buik en jouw kindje (die gedachte)? Ook heel begrijpelijk natuurlijk. Nogmaals: niet vervelend bedoeld hoor!!
Hoi Doosje, Dank voor je suggestie, en meedenken. Een draagmoederschap of adoptie is niet echt voor mij een oplossing. Zou ik wel overwogen hebben hoor als ik geen kinderen had kunnen krijgen. Dan ga je namelijk ook weer een behoorlijk proces in, en ik denk dat ik de komende jaren rust wil in mijn leven. Zover je dat natuurlijk kan bepalen.. Nee, het is goed zo. Dit heeft even tijd nodig. Ik geniet zo van de komst van mijn tweede zoon, dat ik met extra bewustzijn nog maar heel veel ga genieten van het hebben van een baby zijn, en ook van mijn andere zoon en al zijn gekkigheid. Ik heb nog een heel herstelperiode voor de boeg. Ik probeer nu ook los te laten dat ik het komende half jaar-1 jaar de projecten nog kan uitvoeren op mijn werk zoals ik graag had gewild. Ik probeer me over te geven aan het hier en nu, en in mijn hoofd geen deadlines meer te stellen ("over twee maanden zal ik wel dat en dat kunnen etc"). Dat is volgens mij het beste om te kunnen herstellen. Anders word ik elke keer heen en weer geslingerd tussen goede moed en gevoelens van hopeloosheid omdat de hernia zo slecht herstelt, hetgeen mij verder somber maakte omdat ik de kans op een derde kindje met de maand zag afnemen. Het is zoals het is.
Herkenbaar hoor! Ik ben zwanger van de eerste en de zwangerschap verloopt erg moeizaam (understatement). Laatst hadden we mijn schoonouders op bezoek en toen zijn mijn vriend gewoon doodleuk tegen hen dat het er bij 1 blijft want dat er zo natuurlijk geen tweede komt. Dat terwijl we het er zelf nog niet eens over gehad hadden In mijn hart weet ik ook wel dat het verstandiger is... Maar dat doet wel erg zeer. Het lijkt me zo gezellig, twee kindjes die samen opgroeien! Ik weet dat dit een jongetje wordt (super!) en ik heb nu het gevoel dat me de kans op een dochter ontnomen wordt, raar he? Ik heb hem er later op aangesproken en gezegd dat dat voor mij echt een gevoelig onderwerp is en dat ik het niet leuk vindt dat hij daar zo luchtig over doet. Daar schrok hij wel van, het was voor hem zo logisch dat hij zich niet voor kon stellen dat ik er anders over dacht.
Jeetje Saph, Dit vind ik nog heftiger. Het bij een kindje houden. Is het je afgeraden door de artsen? Ik zag in je onderschrift dat je een schildklier probleem hebt. En dat je medicijnen dient te slikken. Hoe oud ben je als ik vragen mag? Is er voor jou nog een optie zoals adoptie? Ik ben al 38 en en mijn partner 42 dus voor ons is het ook geen optie meer gezien onze leeftijd. Maar waarschijnlijk staat je hoofd nu ook hier niet na. Mijn vriend heeft daarbij ook niet zo'n sterk verlangen (meer) voor een derde kindje. Volgens mij is het bij vrouwen soms ook een oergevoel wat zo diep zit. Ik heb zelf niet zo heel sterk het gevoel dat ik perse nog een meisje had gewild. Was wel leuk geweest, maar het maakt me de laatste paar jaar eigenlijk niet zoveel meer uit. Maar goed als dat iets is waar je (heimelijk misschien) nog op gehoopt had, dan dien je ook dat weer los te laten. Sterkte meid, en ik hoop dat je gezondheid het op een gegeven moment misschien toch toelaat dat je opnieuw zwanger mag/kan worden.
Ik ben 34 en mijn partner is 35. Wat dat betreft hebben we nog wel even tijd om erover te denken. Door de artsen is er niets over gezegd. Er is vorige week bij mij een schildklierafwijking vastgesteld, dat zou voor een deel kunnen verklaren waarom het zo moeizaam gaat. Wie weet knap ik van die hormonen wel erg op. Op het moment is dat moeilijk voor te stellen, ik moet al een half uur uitrusten op de bank na het aankleden omdat ik anders koorts krijg en dat gevaarlijk kan zijn voor het kindje... Dan snap ik zelf ook wel dat dat niet te doen is als er ook nog een peutertje om je heen loopt. Alternatief is een paar jaar wachten totdat de oudste naar school is, maar dat wordt wel erg krap qua biologische klok vind ik. Deze zwangerschap heeft ook meer dan een jaar op zich laten wachten... Ik ben dan ook ontzettend blij dat het uberhaupt gelukt is om zwanger te worden en voel me haast ondankbaar dat ik verdrietig ben dat het misschien beter is om het er bij 1 te laten... Voor adoptie zou ik niet snel kiezen als ik al een biologisch kind heb. Ik zie dan meer in mijn moeders aanpak, waar altijd alle vriendjes welkom waren en we dus altijd alsnog een huis vol kinderen hadden. Dat van ook graag een meisje willen komt denk ik omdat ik vier maanden lang maanden heel sterk het idee had dat ik zwanger was van een meisje. Tot de 20 weken echo, waarop duidelijk een piemeltje te zien was Dat was echt heel raar. Niet dat het me iets uitmaakte, maar ik wist in mijn hart gewoon zeker dat het een meid zou zijn. Gek he?
Saph, Ik denk wat lastig is in ons geval, dat je bijna altijd wel een reden kan vinden dat je dankbaar moet zijn. Er zullen altijd situaties te bedenken zijn die erger zijn. Mensen die nooit een kindje zullen krijgen bijvoorbeeld. Het is goed om de dankbaarheid te zien en niet de vanzelfsprekendheid. Alleen mag er dus ook ruimte zijn voor het gemis/verdriet dat er voor jou mogelijk geen tweede kindje mogelijk is. Ik dacht trouwens ook de tweede keer dat ik zwanger was van een meisje. Bleek een jongen. De zwangerschap was zo anders dan de eerste keer. Moest er even aan wennen, omdat mijn partner het ook dacht, en we allemaal al grapjes aan het maken waren over het mannen versus vrouwenfront in huis. Ik moest voormezelf wel een aantal vooroordelen over boord gooien toen ik hoorde dat we dus een 'mannen-huishouding' zouden gaan krijgen. Zoals jongens bellen hun moeders niet meer als ze uit huis zijn etc. Willen later alleen met hun pa naar voetbal en dergelijke. Ik ben zelf denk ik meer een jongens moeder dan een meiden moeder. Maar had wel om eerlijk te zijn de angst dat ze 'moeders' later niet meer zien staan. Ik heb er een aantal keer met mijn partner over gesproken en sindsdien heb ik die 'zorg' niet meer. Ik hoop dat je zwangerschap uiteindelijk nog goed zal verlopen, en anders zo goed mogelijk. Is het een tijdelijke aandoening van de schildklier of een ziekte/aandoening waar je de komende jaren mee moet dealen?
Caatjeh, Dat verwoord je mooi. We kunnen hier inderdaad verdrietig om zijn zonder ondankbaar te zijn voor wat we wel hebben. Het is ook zo frustrerend als je gezondheid je die kans ontneemt. Jij weet als geen ander hoe frustrerend het kan zijn als je lichaam je in de steek laat! Die schildklierproblemen zijn waarschijnlijk blijvend, de kans zit er dik in dat ik de rest van mijn leven hormonen moet blijven slikken. Ik heb al jaren last van chronische vermoeidheid, maar ze hebben nooit een oorzaak kunnen vinden. Mede daarom hebben we onze kinderwens ook een poos uitgesteld (zijn al 14 jaar bij elkaar) in de hoop dat er iets aan gedaan kon worden. Uiteindelijk gerealiseerd dat dat hem niet ging worden en toch maar de sprong gewaagd. Mijn schildklier is al wel eerder getest maar was altijd op het randje van normaal. Ik weet dus niet of de schildklier de enige oorzaak is voor mijn vermoeidheid, het lijkt me haast niet. Ik verwacht dus geen wornderen, maar al zorgen deze medicijnen maar voor een beetje extra energie, dan teken ik er al voor. Dan kan ik straks beter achter ons ventje aanhollen
Dus jij hebt mentaal al wel een heel traject achter de rug gehad. Het lijkt me enerzijds fijn dat je nu weet dat de schildklier mogelijk de oorzaak is, anderzijds maakt dat het opnieuw zwanger worden voor jou lastiger. Ik hoop echt dat het je goed gaat. Een beetje geluk mogen we soms ook hebben! Saph hou je taai! Liefs
mijn vriend heeft ook altijd 1 kindje gewild.... hij hoopte ook heel erg dat ik zou roepen na/tijdens de eerste bevalling, dat ik geen tweede meer zou willen..... maar helaas voor hem.. ik riep dat niet... ik wilde altijd 3 kindjes.... dus na een tijdje begon het toch weer te kriebelen.... Na wat gesprekken heen en weer, toch maar besloten om voor een tweede te gaan... ik was gelijk zwanger..... en probeerde deze "laatste" zwangerschap zo bewust mogelijk mee te maken... toen onze dochter geboren werd, vertelde hij tegen elk kraamvisite dat er absoluut geen derde zou komen, want dan moest ik maar een andere vent nemen..... Ook het kraamvisite zelf riep uit zichzelf, je hebt nu een knul en meid dus is het genoeg....:x Werd daar verdrietig door..... want ik voelde me gewoon nog niet compleet.... door een speling van de natuur zijn we voor een derde gegaan.... Net na het stoppen van de borstvoeding werd ik ongesteld, en na 1x onveilig bleek ik zwanger..... Mijn vriend (en ik) schrokken even...., maar net toen hij helemaal aan het idee gewend was... begon ik te vloeien.... Hij zag hoeveel verdriet ik hierdoor had... en omdat hij zelf ook wel geraakt was, besloten we TOCH voor een derde te gaan tweede ronde was ik zwanger.... Vriendlief kroop gelijk weer op zn roze wolk en zat er eerder op dan ikke... (tegen mn verwachtingen in.... het kan soms raar lopen...) Heb de verhalen hier gelezen en elke keer getwijfelfd of ik zou reageren, wil jullie iig veel sterkte wensen.... want IK weet ook, wat het is om afstand te moeten doen van een droom.... je incompleet voelen... en tuurlijk zijn we blij met de kindjes die we hebben.... maar toch, een onvervuld verlangen doet pijn!!! knuffel...