Onze meisjes zijn 2 jaar 8 maanden en we zijn tot nu toe te "soft" geweest voor hen denk ik. Waardoor je merkt dat zij zichzelf af en toe de baas vinden en gewoon vaak slecht luisteren. Graag willen wij het anders gaan aanpakken om dit recht te trekken. Nu dacht ik dat ouders vaak een stappen plan gebruiken bij ongewenst gedrag. Dus bijvoorbeeld eerst een waarschuwing, dan in de hoek, dan .... Dit lijkt me duidelijk voor hen en ons. Wie hanteert zo'n vaste regels en dat zijn die dan? Ook andere tips zijn welkom uiteraard . Trouwens voorbeeldjes zijn dat zij beslissen wie de pamper 's avonds mag aan doen, wat er op hun boterham moet,... Of als ik aan het lezen ben, moet ik hun boekje voorlezen i.p.v. dat ze even zelf spelen. Enzovoorts... En als ze dan hun zin niet krijgen worden ze enorm boos en onhandelbaar.
Nee je begrijpt me verkeerd. Ik zeg bv. kaas of vlees. Zij zeggen vlees en als ze de boterham dan krijgen willen ze toch kaas en blijven ze "bokken". Of ze willen persee choco terwijl ik probeer dit beperkt te houden. Het gaat erom dat ze misbruik maken van de vrijheid die ze krijgen. Let op, ik wil er geen ijzeren regime van maken he. Maar wel grenzen trekken en consequent zijn. En had dus graag wat raad en tips. Oh en misschien zijn de vb niet goed maar het is best moeiljk uit te leggen
O nee...ik snap helemaal wat je bedoelt Maar dat is ook wel echt de leeftijd. Je moet niet overal zout op leggen maar wel bij je beslissing blijven. Dus inderdaad niet overal boos om zijn maar wel ja = ja en nee=nee Moeilijk in het begin maar daar heb je later echt profijt van. Bij onze eerste moest ik dat ook echt leren...en nu bij de jongste pak ik hem gewoon gelijk aan. Dat geeft echt wel meer rust. Voor beide. Want hij weet ook waar hij aan toe is.
Ik denk niet dat het specifiek daar om gaat, ze geeft gewoon een aantal voorbeelden waaruit blijkt dat de dames denken dat de wereld draait zoals zij het willen, zoals het iedere echte peuter betaamd Ik denk dat. Je vooral hetvstukje aan moet pakken waarop ze boos danwel onhandelbaar worden. Willen zij wat anders dan jij? Toch doorzetten, 1 keer waarschuwen en dan op een strafplekje oid zetten. Consequent is het toverwoord. Als ze doorkrijgen dat hun boze bui geen effect heeft zal het vast minder worden. Elke keer duidelijkmvertellen wat er gaat gebeuren als ze niet luisteren en dat ook daadwerkelijk uitvoeren! In het begin zullen ze dat zeker uit gaan testen, maar ze hebben vast snel door wie er nu eigenlijk echt de baas is succes!
Ik herken het wel en ben het ook wel met bosi eens dat het deels ook de leeftijd is. Consequent zijn en blijven daarmee los je al een groot gedeelte op. Hier hanteren we een starfplekje, de trap op de gang als ze niet luisteren. Ik geef ze duidelijk 1 waarschuwing en geef ze aan dat bij de volgende waarschuwing op de trap moeten. We hebben een kookwekker en het aantal leeftijdsjaren in minuten moeten ze dan op de trap. Ik moet heel eerlijk zeggen dat we de trap nu eigenlijk nauwelijks hoeven te gebruiken omdat waarschuwing 1 al voldoende is. Als ze hier van die buien hebben dat ze op keuzes terug komen doe ik het zo: wat wil je op brood? Weet je zeker dat je worst wil, je kan nu nog wisselen, als het op je brood zit moet je het ook opeten en meestal wisselen ze dan even snel. Maar met het brood zelf eten is het dan geen probleem.
Bedankt bossi en ikkie en twinkle star. Zo bedoel ik het inderdaad en ik vrees dat we niet consequent genoeg zijn... Aan deze tips heb ik echt iets! Dus duidelijk zeggen wat je verwacht en eerst een waarschuwing en dan pas in de hoek? En wat als ze blijven doorgaan in de hoek met wild om zich heen schoppen of krijsen? Of als ze.zeggen dat ze nu wel braaf gaan eten om vervolgens weer alles op de grond te keilen? Wil ze ook geen honger laten lijden natuurlijk. En wil zeker geen ruzie om alles maken maar wil ook geen rotverwende kinderen die niet luisteren. En dat zou hiervan kunnen komen op termijn vrees ik. Oh en ze kunnen ook heel lief en grappig en slim en ... zijn en zijn ergens anders wel braaf. Niet dat jullie dadelijk denken dat het kleine terroristjes zijn .
Ook herkenbaar. Hier smeert regelmatig dochter zelf haar boterham werkt het beste anders ook het zelfde als bij jou. Van de week was de smeerkaas op en ze bleef er zo wat in. Na tien keer zeggen dat we zo boodschappen zouden gaan doen en nieuwe smeerkaas zouden halen bleef ze bezig ik heb er in de gang gezet daar koelde ze pas af. Zelf smeren werkt gewoon hier heel goed sta er wel altijd naast maar dan eet ze het brood het beste op. Hier is het dus vaak eerst uit leggen dan waarschuwen werkt het niet dan ga je maar even in de gang verder brullen. Meestal werkt het wel goed. Over je laatste over dat ze dan niet eet tja dan heeft ze maar even pech. Toch? Als ze echt honger hebben eten ze uit eindelijk toch wel. En ben ook echt niet super streng en wil best wel eens naar meer mogelijkheden kijken. Maar ik blijf geen boterhammen smeren( of zij die ze daarna dan niet op eet).
Knap, dat is ook nog een goeie tip. Dank je! Ja een keertje niet eten is op zich geen ramp waarschijnlijk maar dat heb ik tot nu toe niet over mijn hart gekregen.
Comsequent zijn is de eerste, middelste en laatste stap van elk stappenplan. Zij eigenwijs? Jij eigenwijzer! Poot stijf houden. Op het momen dat zij een keus hebben gemaakt of jij een beslissing hebt genomen, dan is het definitief. Ook al levert dat de nodige drama's en driftbuien op. Ze wilde een boterham met vlees, ze kreeg een boterham met vlees. Had het toch kaas moeten zijn? Jammer, dan had ze dat eerder moeten zeggen. Het is vlees en het blijft vlees. Brood op de grond? Prima, naar de strafplek en dan maar geen brood. (Dat is echt geen punt hoor, ze eten de volgende maaltijd wel weer.) Het gaat trouwens in zo'n voorval niet om vlees of kaas. Het gaat om uittesten wat wel en niet kan. Dus wat wil je ze leren? Wil je ze leren dat ze altijd nog op hun keuzes terug kunnen komen en altijd hun zin krijgen? Prima, dan geef je ze alsnog kaas. Wil je ze leren dat ze bij een gemaakte keuze moeten blijven? Dan geef je ze dus alleen die boterham met vlees en anders niks anders tot die boterham op is. Daar hoef jij trouwens niet boos om te worden of straf om te gevem hoor. Gewoon zeggen hoe het is: zo gaan we het doen, je kunt deze boterham eten of je eet niks. (Ga niet proberen een kind tegen z'n zin iets te doen als je het niet waar kunt maken. Je kunt een kind niet dwingen te eten, dus zeg ook niet dat het moet. Ik ben van mening dat zodra je zegt dat iets moet, dat je het dan ook waar moet maken. Anders ben je alsnog niet consequent en leert je kind alsnog dat het niet hoeft te doen wat je zegt.) Ik vind die driftbuien ook naar hoor. En het is helaas niet een kwestie van drie keer niet toegeven en dan luisteren ze voortaan braaf. (Hoewel, helaas... Dat maakt het opvoeden van een peuter ook wel weer leuk natuurlijk. ) Het is trouwens niet zo dat ik elke keer een grens trek hoor. Onze zoon mag vaak dingen kiezen. Ik ben er niet zo van om continu de strijd aan te gaan. Maar sommige dingen vind ik het dan wel weer 'waard' om, indien nodig, enige dwang toe te passen. Hij moet bijvoorbeeld op parkeerterreinen en stoepen vlak langs (drukke) wegen een hand geven. Dat is een stukje veiligheid, daar is geen discussie over mogelijk. Maar wat hij op zijn brood wil, mag hij zelf kiezen. Binnen bepaalde grenzen natuurlijk, ik doe er geen snoep op ofzo, maar dat soort dingen verzint hij ook nog niet, gelukkig. Meestal kiest hij ook zelf zijn jas en schoenen. Alleen als het bijvoorbeeld regent, 'moet' hij laarzen aan, maar meestal maakt hij daar ook geen punt van. Dat soort dingen leg ik dan ook gewoon uit. Dat scheelt vaak ook een hoop. Tja, en soms zijn er dagen en dan kiest hij e rzelf voor om overal een strijd en drama van te maken. Geen kleren aan willen terwijl hij weet dat we weg moeten. Terugkomen op zijn keuze voor broodbeleg. Geen jas en schoenen aanwillen enzovoorts. Nou ja, elke peutermoeder herkent dat wel denk ik. Dan haal ik diep adem, tel tot 10 (of tot 150 ) En trek vervolgens een krijsend en spartelend kind zijn kleding aan, leg rustig uit dat hij de boterham die hij gekregen heeft kan opeten of anders niets, worstel hem in zijn schoenen en jas en zet hem zonder al te veel ceremonieel in de fietsstoel. Tussendoor probeer ik nog eens een kus of een knuffel uit te delen. En ondertussen hoop ik dat morgen voor ons allebei weer een beter dag wordt.
Hier mogen ze er pas af als het belletje gast. Klinkt misschien stom maar voor hun is dat heel duidelijk. Als ze direct bij terugkomt in het oude gedrag vervallen dan waarschuw ik weer 1 keer en aan ze terug. Als ze gaan gillen en huilen negeer ik dat, gaan ze lopen, zet ik ze terug. In het begin kan er best voor problemen zorgen. Ze zijn misschien deze grenzen en consequente ouders niet gewend en zullen in protest komen. Maar als je doorzet zul je daarna de vruchten ervan plukken. Nogmaals, hier hebben we de trap al heel lang niet hoeven gebruiken.
Vind het ook lastig hoor haha. Mijn meisje is 5 maanden ouder en voor haar derde verjaardag was het echt meer strijd dan nu. Wil je pindakaas pasta smeerkaas ham wat er ook in huis is. Soms is iets op en dan willen ze het juist zie mijn verhaal hier boven haha dan denk altijd van tien soorten beleg en dan net uit gerekend het enige dat net op is pffffffffffffffffffffff.
Leuk geschreven haha. Heel herkenbaar haha!! De ene dag wil ze zelf haar schoenen aan de andere dag mama jij doen. wil je de andere dag weer helpen zegt ze ik doen. Nu is het van af de lift kijken wie het eerste thuis is anders duurt het zo lang lange galerij dus zij wint altijd. Vandaag mama nu jij rennen ja schat blijft ze achter me hangen Gaan we naar opa neee wil niet naar opa maar naar oma. Mama als ik groot ben mag ik dan op jou brommer rijden. Mama als ik groot ben mag ik dan ook alleen thuis blijven( groter broer blijft regelmatig alleen haha) Soms.
Nogmaals bedankt voor de tips. Ik heb hier echt iets aan. Moet zeggen dat ik gedacht heb dat je deze dingen gewoon weet als je moeder (of vader natuurlijk) bent maar het is toch een zoektocht hoor... En dan is dit forum heel fijn om wat raad te vragen .
Pfff, schei uit. Opvoeden is één van de pittigste banen die er zijn en er is geen enkele opleiding voor. Niet dat opvoeden op zich nu echt op het niveau van hersenchirurgie zit. Maar je eigen kinderen raken zo aan je gevoel, dat dingen die makkelijk en vanzelfsprekend leken ineens een stuk moeilijker zijn. Mijn man en ik zitten beiden in het onderwijs. We hadden dus al wel bepaalde ideeën over de opvoeding. Niet dat we het altijd over alles eens zijn. Maar we kennen elkaars meningen goed en weten genoeg van de 'stijl' van de ander, om meestal snel op één lijn te zitten. We weten ook wel dat het vaak niet uitmaakt of je nu route A kiest of route B. Maar 'verzin een list' en houd je er aan. Dus als we het echt niet samen eens kunnen worden en geen concessie kunnen sluiten, dan kiezen we gewoon een manier. De ene keer zijn manier, de andere keer mijn manier. En daar houden we ons dan ook aan. Maar ik moet zeggen: ondanks al onze oefening in consequent zijn, blijft het bij een eigen kind toch wel lastiger. Toch ben ik over het algemeen wel tevreden over hoe we het doen hoor. En vooral heel erg trots op onze zoon. Want het is gewoon een lieverd. Hij kan echt pittige driftbuien hebben, waar ik soms best verdrietig en onzeker van word. Maar we hebben dan wel het geluk dat hij dit meestal bewaard voor thuis. We hebben dus niet vaak drama's in het openbaar dat je je ook nog eens zo bekeken voelt. (Hoewel ik dan ook best durf door te pakken hoor.) Meestal gedraagt hij zich buitenshuis voorbeeldig en luistert hij gewoon echt goed. Maar of dat nu aan onze geweldige opvoedkunsten ligt of dat we gewoon een braaf en makkelijk kind hebben...?? Volgens mij dachten mijn ouders ook dat ze fantastische opvoeders waren. Tot ze mij kregen.
Het is echt zo dat er zo veel mee speelt bij opvoeden. Ik zit niet goed in mijn vel en voel me vlug schuldig maar ik ben daar wel al aan het werken. En we komen er wel .
Ik probeer me een paar principes te herinneren als ik begin te koken : - ze ontdekken dat ze invloed hebben en dat gebruiken ze. Op zich nuttige les voor ze. - alles wat gaat over dingen zelf willen doen ip toestaan want ze moeten het leren (binnen de grenzen van het veilige natuurlijk. - ook zvm consequenties laten ervaren: wil je geen jas aan, prima. Ze merken doirect buiten wel dat het koud is (en uiteraard heb ik de jas mee). - je niet laten opjutten maar zo veel mogelijk "laten" en negeren van ongewenst gedrag. - gewenst gedrag blijven prijzen en ook laten zien dat het positieve consequenties heeft: omdat jij zo lief en snel mee ging hebben we nu nog even tijd voor de glijbaan. - in beslissingen die ze niet willen of kunnen nemen (twijfelen, veranderen) na 1x voor ze beslissen en dit uitleggen. Succes! Kleine monsters zijn het
Hier dezelfde "taktiek" als twinkle star. Alleen gaat ze meestal op de gang tot ze klaar is met haar drama ipv tot de kookwekker klaar is. Uitgehuild? (Dat is hier het probleem meestal...) kun je terugkomen. Heb ik net d'r brood gesmeerd en wil ze wat anders? Tja dan had je dat moeten zeggen voordat ik het brood smeerde want ik ga geen brood weggooien omdat mijn dochter niet kan kiezen. Kun je drama maken... Ga je naar de gang... Of gewoon je brood opeten en dan krijg je 's middags kaas. Zelf doen? Mag, maar niet als we daarna de deur uit moeten.. Dan help ik even. Zelf brood smeren kan dus alleen in het weekend, doordeweeks smeert mama. En dat werkt met meeste dingen wel eigenlijk. Handige is dat wij daar al mee zijn begonnen vanaf "dag 1" dus dan heb je niet eerst een machtsstrijd. (Ben alleen altijd bang dat die tegen de uiertje dan dubbel zo hard komt.. Maar goed. Hopelijk hebben we dan alvast een goede basis gelegd zodat het toch goed komt)
Ik zou als zij iets anders willen en daar een drama van maken, maar wat verder geen consequenties heeft voor jou ( of de dagelijkse gang van zaken ) me niet druk maken om een driftbui... ( nou ben ik daar ook erg relaxed in moet ik zeggen ). Als zij volledig uit hun dak gaan omdat ze van jou iets niet mogen, is dat hun probleem, niet het jouwe! Ik zou proberen om voor een driftbui dus geen "straf" te geven of erop aan te spreken ( want dan krijgen ze immers ook aandacht en dat zoeken ze ). Bovendien ga jij/ gaan jullie ze opeens heel anders benaderen, waar iedereen aan moet wennen in eerste instantie. Soms blijft ze er hier nog erg in hangen ( nog net geen 2 ), en dan reageer ik wel ( uitleggen wat er aan de hand was ), omdat ze er zelf niet meer uitkomt en het niet helemaal overziet en begrijpt. Maar als ze ouder worden, kunnen ze dat steeds beter natuurlijk! Achteraf bespreek ik het wel altijd met haar na een toestand... Jij was boos want.... Maar mamma had gezegd dat.... En dat vond mamma niet leuk.... Lastig wel hè, dat peutergedrag... Ik lees hier af en toe vast mee, om me voor te bereiden op ...
@soefdeboef: boos worden op een kind in een driftbui heeft ook weinig zin denk ik. Stel je bent boos.. En iemand doet boos terug.. Dan komt het toch niet lekker over. Dus bij ons is de gang ook niet echt straf.. E met gewoon even in een andere ruimte drama maken.. Tot ze klaar is. Verrassend snel meestal (Terwijl als je datzelfde heel boos doet.. Het vaak nog eel lang duurt en ze er nog harder tegen in gaat) En dat betekent natuurlijk niet dat ze daarna wel haar zin krijgt. Maar ik ben gewoon niet zo snel echt boos.. Dat scheelt wellicht.