Ik denk dat ik dit ook zal hebben. Ilias is nu nog klein... maar ik weet dat ik niet veel geduld heb. Als mijn man er is, laat ik het dan aan hem over en ga ik even afkoelen, dus tot schreeuwen is het nog niet gekomen, maar ik hoop dat ik straks ook kalm kan blijven. Je zegt het heel mooi: Mama zijn is een leerproces!
Ik heb het wel eens gedaan, maar de laatste tijd veel minder, ik besefte dat Alyna mijn voorbeeld begon over te nemen en ik schaamde me altijd achteraf DOOD. Ik probeer het een beetje zoals Bosi te doen. Alleen vandaag had ik een slechte dag pff...ze was al om 5.50u wakker, met geen stok meer in bed te krijgen. En is heel de dag dwars geweest. Toen ze dan ook nog eens haar drinken ging omstoten en met haar vork ging spelen ipv te eten, heb ik dus met m'n vuist op tafel geslagen en geroepen 'En NU ga je eten, en SNEL!' Ze ging wel eten daarna, maar niet zonder ook eerst met haar vuistje op tafel te slaan. Maar verder gaat het de laatste tijd echt beter, als ze me echt erg kwaad maakt ga ik gewoon even weg, diiiieeeeep in en uitademen en dan gaat het wel weer. Ik probeer gewoon te knielen, haar aan te kijken en dan rustig maar duidelijk te zeggen wat ik van haar wil. Ik vraag me soms wel af wat andere ouders doen als het kindje écht niet wil luisteren. Ik zeg bijv. nogal snel 'anders ga je in de hoek!' en dat doe ik ook echt, probeer wel consequent te zijn. Maar om dat dan (soms) 15 keer per dag te doen, is dat wel oké?
Ik verhef wel geregeld mijn stem omdat ik heel veel moeite heb met mijn absoluut niet luisterende dame in combinatie met een flinke ppd. Maar vanavond heb ik voor het eerst ook daadwerkelijk tegen haar staan schreeuwenen haar zelfs een tik gegeven. Maar dat was dan wel nadat ze een glazen koffiekopje richting haar zusje had gegooid toen ik zei dat ze het terug moest geven. Ik zag dat ding op Aelinn afstuiteren en vlakbij kapot knallen en de stukken glas lagen onder de wipstoel. Pure machteloze boosheid en schrik maar wel heel erg echt dus dat komt er dan toch uit. Op zulke momenten lijkt het me godsonmogelijk om rustig te blijven
Ik heb verhefde mijn stem ook wel eens, maar sinds een aantal weken doen wij het zelfde als Bosi. Heel rustig blijven, gewoon uitleggen. En dat helpt erg goed moet ik zeggen. Gisteravond wouden ze beide niet slapen, ik bleef maar rustig en rustig, uiteindelijk zijn ze wel lekker gaan slapen. Voorheen werd ik wel eens pissig maar duurde het allemaal veel langer.
O ik vind dat kinderen best wel eens via je stem mogen horen dat je het ZAT bent of dat je ze waarschuwt zeker als ze iets gevaarlijks van plan zijn en je stem er sneller is dan dat je lopen kunt. En we kunnen wel perfect praten en doen. We leren van onze ouders, en kijk naar naar de dieren wereld als een moeder daar het zat is krijg het jong ook wel eens een pets van zijn moeder of een grom ect ect. Dus het komt overal voor hihih. Alleen maar rustig naar je kind praten tja je moet ook leren dat er grenzen zijn aan je gedrag. .
Hier een dochter van 9 met ADHD en een aantal andere stoornissen. Ik verhef regelmatig mijn stem omdat ze tot het uiterste gaat en ons zeer respectloos behandeld. Wij hebben al jaren hulp voor haar in huis maar helaas dringt weinig tot haar door of het dringt achteraf tot haar door dat ze weer eens te ver is gegaan. De juiste trigger hebben we helaas nog niet gevonden dus helaas ben ik af en toe net een gillende keukenmeid met mijn 'En NU is het genoeg!!! ga naar je kamer!!!. Het is pure machteloosheid...
Heb ik nog niet meegemaakt, haha maja ze is morgen pas 1 jaar! Ik zal zo rustig mogelijk dingen proberen duidelijk te maken, en ja, stem verheffen zal zeker wel eens voorkomen maar ze is nog zo klein dat ik dat nog niet heb hoeven doen.
Dt lijkt me echt zooooo moeilijk, gewoon niet door dringen tot je kind. Het is pure machteloosheid, maar ik kan me het wel voorstellen.
Ik merk dat zelf heel rustig blijven en rustig praten het beste werkt. Ze worden dan véél sneller weer kalm. Mijn dochtertje gaat langer door met jammeren en huilen wanneer ik mijn stem verhef! Eigenlijk logisch, want ze raken dan nog meer gefrustreerd en verdrietig. Ze is nu op een leeftijd dat ze weet dat iets niet mag, maar ze toch haar grenzen wilt verleggen door het toch te doen. Kan dus erg vermoeiend zijn voor een moeder die de hele dag in de weer is met haar kind. Maar ik moet zeggen dat ik nu echt de draai meer vind in wat wel en wat niet werkt. Daardoor zijn we beiden veel vrolijker en ik vind ik haar absoluut niet zo vermoeiend meer.
Tja ik schreeuw echt wel eens tegen mijn dochter....die is nu 4,5 en vrij ver voor haar leeftijd en kan echt het bloed onder mijn nagels halen....maar wat voor de een schreeuwen is is voor de ander alleen een stem verheffing. Verder ga ik wel proberen om de tip hier van het fluisteren te proberen.
Zo hebben wij het ook altijd gedaan.Onze kids zijn nu 22,18,17,17 en tot nu toe wordt er hier niet geschreeuwd.Is ook niet nodig hier want ze gedragen zich alle 4 gelukkig prima.
Ik ga op de een of andere manier, als ik boos word, zacht praten, ik word dan zelfs een beetje hees. Altijd al gehad, als kind al. Bij mijn dochter werkt dat goed. Ik "schreeuw" wel eens als ze iets doet waar ik van schrik, zoals op de tafel proberen te klimmen, wat al niet mag, maar waar dan ook nog net hete thee op staat. Maar dat komt natuurlijk zelden voor
ik schreeuw alleen als er gevaar dreigt. en als hij me bijt ofzo. verder niet, ik probeer altijd op een normale manier uit te leggen wat kan of niet kan. nu weet ik uit ervaring dat 2 kinderen die kort op elkaar zitten opvoeden behoorlijk pittig is. dan ontkom je er niet altijd aan, want die kunnen samen behoorlijk dwars en tegen elkaar bezig zijn en als je dan al 1.000 keer de boel uit elkaar gehaald hebt kan ik me voorstellen dat je het weleens zat bent. been there done that, zullen we maar zeggen. en het is de reden waarom er dit keer maar 1 kleintje is. en nee, dat vind ik niet zielig ( dat is een ander topic) mijn dochter van 16 zegt geregeld, ik wou dat ik alleen was mama. altijd dat gedoe en getreiter van mijn broer ik wordt er gek van. ik had ook wel zo'n rustig leven als mijn jongere broertje gewild.
ik wil hier nog aan toe voegen. teveel schreeuwen is niet goed. dan moet je hulp gaan zoeken want dan gaat er iets helemaal niet goed.
Het is misschien wel veel, zeker als ik kijk hoe ik zelf ben opgevoed. Wat wel is dat het in vergelijking met mijn andere buren (de buurvrouw en kinderen zijn uiteindelijk verhuisd) echt heel weinig is. Ik kon niet eens meer normaal studeren vanwege het geschreeuw. Het is echt niet goed als je maar elke keer de radio hard zet om het niet te horen.
Veel schreeuwen is zeker niet goed. Ik ken iemand die het doet, echt alleen maar schreeuwen, daar word je toch gek van ! Zielig voor die kinderen ! Inderdaad misschien wel een teken van onmacht. Die kinderen gaan het ook overnemen he, het wordt als normaal gezien. Ik wil niet zeggen dat ik het nooit doe, soms is er een situatie dat het gewoon gebeurd maar ik let er zeker op. Wat voor zin heeft het? Helemaal niks. Ik merk dat je veel beter bij ze binnenkomt als je het rustig en langzaam uitlegd. Mijn dochter zit nu in een fase dat ze slecht luisterd en steeds gaat uitproberen enzo. Het heeft geen zin om de hele dag haar naam te schreeuwen. Je "moet" ook dicht bij staan heb ik wel eens gelezen. Op 1 meter afstand voor 1 jaar, 2 meter voor 2 jaar etc. Schreeuwen heeft dan echt geen zin. Arme kinderen.. en arme buren haha.
schreeuwen zal ik (denk ik) nooit doen tegen mijn kind ik schreeuw ook niet tegen mijn dieren, en zelfs als mijn man en ik " ruzie" hebben (meningsverschil want we hebben nog nooit echte ruzie gehad) wordt er niet geschreeuwd..... mijn stem veranderd wel bij boosheid, dat gaat dat van lief naar heel strak en streng, en dat is al voldoende..... ik heb een marokaans gezin boven mij wonen en die moeder schreeuwt ook echt elke dag tegen die kinderen, kinderen schreeuwen ook terug en hebben totaal geen respect voor hun moeder en tevens als vaders dan thuiskomst ,schreeuwen paps en mams ook tegen elkaar en dat tot 22.30!! in de avond......echt vreselijk gewoon, al die buren (waaronder wij dus) die er van mee moeten genieten ik vind schreeuwen zelfs asociaal......