Zoals ik al schreef hier ook een refluxbaby gehad, die ECHT hele dagen huilde.... dus JA ik kan het me heel goed voorstellen..... ennuhhh er zijn er veel die het dan ff niet trekken hoor!!! een kennis van me had ook een echte huilbaby... en zij vertelde dat ze op geven moment haar ouders belde... "ik moet nu weg hier, anders gooi ik hem uit het raam"...... Nee... tuurlijk heeft zij het verstand het niet te doen, Mijn tante zet mijn neefje op geven moment in wagen op zolder neer....en gilde JANK jij hier maar... omdat ze het gehuil niet meer aankon........ Nee... het is niet goed om er tegen te schreewen... MAAR je bent ook maar mens... dat ook nog eens strak staat van de hormonen.... en je "grens" is gewoon bereikt...... en inderdaad een echte huilbaby is niet te vergelijken met een kindje wat een keer een paar uurtjes huilt..... knuffel.....
Ik vind dat jij je zou moeten schamen! Een baby sla je niet maar je schreeuwt er zeer zeker ook niet tegen!
En jarina heeft zeker nog geen kinderen? Ik word zo MOE van altijd dat beschuldigende vingertje, bah.
Ik heb zelf ook een huilbaby gehad.. nou je wordt écht gek hoor. Dan kan je wel heel fijn zeggen dat je je moet schamen e.d. maar als je zoiets niet zelf meegemaakt hebt, kan je je dat écht niet voorstellen. Onze zoon wilden ze in het zkh houden om ons rust te gunnen. Gelukkig hadden wij hele lieve ouders aan beide kanten die ons weleens een dag 'vrij' hielden. Maar ik heb mijn zoon ook weleens in bed gelegd en beneden gaan zitten met de tv hard aan om hem maar niet te horen.
sterre dat probleem hadden wij dus ook. een hoekja leuk, maar hij loopt achter in taalbegrip en bleef dus niet staan.we hebben nu een hele grote box en dat is af en toe even de time out en speelplek ook trouwens. zijn eigen huisje met alles erin, normaal staat ie open en als hij het bont maakt dan doe ik hem dicht en hebben we even een time out.
Nou inderdaad. Makkelijk gezegd. Ik schreef al eerder dat ik dus makkelijke baby's heb (had) dus ik heb daar nog nooit mee te maken gehad. Maar dat is ook alleen te begrijpen als je het zelf meemaakt.
Ik kan nog niet uit persoonlijk ervaring meepraten (zoals jullie op mijn banner kunnen zien ), maar ik kan me heel goed voorstellen dat als er een grens bereikt is je jezelf even niet meer in kan houden. Als mamma zijnde ben je ook nog steeds gewoon een mens met gevoelens en grenzen. Wel vind ik dat er een verschil is tussen stem verheffen en schreeuwen, dat schreef iemand anders ook al. Mijn onderbuurvrouw schreeuwt dagelijk meerdere malen naar haar kinderen, ik kan haar woordelijk verstaan (en we hebben betonnen vloeren). Resultaat: kinderen schreeuwen terug, en ze schreeuwen naar elkaar. Ik wordt er van de onderburen al heel onrustig van, dus mijn streven zal zijn om niet op die manier te communiceren met mijn kind. Maar de praktijk zal het leren!
Ik noem het eerder stemverheffen wat ik doe. Ik kan me niet voorstellen dat je als ouder nooit eens je stem verheft tegen je kind. Mijn oudste zoontje is 6 jaar en kan af en toe behoorlijk slecht luisteren. Dan kan ik niet met engelen geduld blijven vragen of hij daar asjeblieft mee wil stoppen. Dus ja ik verhef mijn stem weleens en het heeft niet altijd effect maar het betekent wel dat hij te ver gaat en zich dat meestal ook wel realiseerd. Nu vind ik het anders als je je stem verheft tegen een kind van 2, want deze snapt niet waarom je zo uit je slof schiet en peuters hebben meestal meer baad bij rustig toespreken op ooghoogte.
Dus eigenlijk zeg je dat het ok is om het bij een 6jarige te doen, maar bij een 2jarige kan het weer niet? Ik denk dat je peuters onderschat, ze weten vaak heel goed dat ze iets doen wat niet mag, puur om te kijken wat de reactie is of wat het voor reactie uitlokt. Peuterpuberteit heet dat. En ook aan 2jarigen kun je uitleggen dat het niet goed is om te schreeuwen en aangeven dat dat komt omdat mama moe is bijvoorbeeld, en daarna sorry zeggen. Niks mis mee.
Ik wil het net gaan zeggen...een 2 jarige weet ook wat hij/zij doet! Ik verhef mijn stem vaak genoeg ze is ook vaak genoeg stout...ik ben geen moeder die gaat overleggen enz....ze heeft gewoon te luisteren...oeh klinkt wel heel streng he hahaha
nou hierboven zijn ze ook weer tegen de kinderen aan het schreeuwen, en het kind gilt en krijst nog vele malen harder terug (incl stampwerk) het schreeuwen van de ouders heeft dus een averechts effect heb dus het voorbeeld hier hoe het NIET moet
Een 6 jarige kan meer de gevolgen inzien van zijn daden dan een kind van 2. Mijn ervaring is dat een 2 jarige meer baad heeft bij een rustige aanpak omdat het anders alsmaar driftiger wordt als je ertegen schreeuwt. En met een kind van 6 red je het niet altijd met een rustige aanpak. Die zijn brutaal en daar moet je toch op een andere manier laten zien dat je niet van zijn gedrag gecharmeerd bent. Ik wil niet zeggen dat schreeuwen noodzakelijk is bij een 6 jarige, maar het gebeurt wel sneller vind ik.
ik moet zeggen dat het hier de laatste tijd ook bijna dagelijks gebeurd. mijn zoontje is echt vreselijk aan het "puberen"(of een fase of hoe je het noemen wilt) en echt soms strontvervelend. ik zet hem altijd op de gang maar nu vind hij dat prima,gaat daar een fantasie spelletje spelen of sluipt naar zijn kamer en gaat in bed spelen. ach ik denk dat het tijd wordt voor de basisschool! uiteraard wil ik wel even zeggen dat schreeuwen niet goed is maar word soms weleens moe van dat pedagogische geneuzel
Ik heb echt geen idee hoe ik hier nou weer op moet reageren.... Ik weet wel dat ik niet schreeuw tegen mijn baby omdat ik het zo leuk vind of omdat ik hem even een lesje wil leren. Ik heb al uitgelegd hoe het komt dat ik me soms heb laten gaan en het topic ging over schreeuwen tegen je kind. Ik ben heel eerlijk geweest, en heb ook aangegeven dat ik me erg schuldig om voel maar dat het echt uit pure frustratie is en niet bewust om mijn kindje. Maar goed ergens heb je gelijk hoor, ik schaam me er ook zeker voor. Maar ja ik ben geen perfect mens en al helemaal heen perfecte moeder
daar moet je helemaal niet op reageren. Ze moet zichzelf schamen om zomaar te veroordelen. En dat het niet goed is, had je zelf ook al gezegd.
Hele subjectieve vraag eigenlijk. Ik heb van nature een vrij harde stem. Dus wanneer ik mijn stem verhef, hoor ik van anderen vaak "Schreeuw niet zo" ... Terwijl je, wanneer ik daadwerkelijk schreeuw, het verschil toch echt wel goed hoort. Maar goed, of ik schreeuw tegen m'n kind? Is situatie afhankelijk. Hij heeft het 1x gepresteerd om de school uit te lopen terwijl ik in gesprek was met zijn leerkracht... Zijn school zit vlak naast een druk parkeerterrein, waar de 18jarigen die net hun rijbewijs gehaald hebben fijn rondscheuren... Dus ja, dan schreeuw ik het wel eens uit... Niet eens zozeer om hem, maar meer uit pure schrik en angst dat hij straks onder een auto ligt. En 1x toen ik een handje richting gasfornuis ging, terwijl er gekookt werd... Ook weer schrik reactie dus...
Zowel kinderen als ouders moeten veel leren. Ik " schreeuw" ook weleens tegen mijn zoontje, maar of je het eigenlijk echt schreeuwen kunt noemen ... meer stem verheffen. Ik ben nogal prikkelbaar de laatste tijd en hij heeft ook zo zijn streken natuurlijk en weet donders goed wat hij wel/niet mag en hij gaat me uitproberen. Soms denk ik wel eens, ok beheers jezelf een beetje en tel bijv. eerst eens tot 10, maar dat is niet altijd makkelijk. Ik weet dat schreeuwen een vorm van onzekerheid en onmacht is en dat het averechts kan werken, maar denk dat elke ouder weleens hiermee te maken heeft. Niemand is perfect en de perfecte moeder of vader bestaat ook niet. En niemand is te oud/jong om te leren.
Er zijn van die dagen dat ik stapeldol van ze wordt en eerst schreeuw en dan pas nadenk. Vaak zeg ik dan ook dingen waar ik achteraf spijt van heb en merk ik ook dat mijn uitbarsting geen enkel effect heeft gehad, behalve dan het botvieren van mijn frustraties op mijn meiden. Ik probeer meestal dan ook om eerst na te denken over wat ik wil zeggen en wat ik wil bereiken en hoe ik dat wil gaan doen. Het bewust inzetten van stemverheffing gebeurt hier dan ook regelmatig. Met mijn stem, gezichtuitdrukking en boodschap wil ik dan een duidelijke grens aangeven. Ik voel me hier dan ook niet schuldig over omdat ik merk dat het effect heeft en mijn boodschap ook pedagogisch verantwoordt is.