Echt schreeuwen tegen je kind vind ik niet kunnen, maar je stem verheffen op zijn tijd lijkt me niet meer dan menselijk. Zelf zijn we nog niet zover (mannetje is net 2 maanden), maar ik kan me voorstellen dat als je een peuter hebt die lekker aan het puberen is en je het bloed onder de nagels vandaan haalt, je weleens uit je slof kunt schieten. En dan lijkt me 'EN NOU IS HET OVER!' helemaal niet zo slecht hoor... Ik denk dat het voor een kind dan duidelijk is dat het nu ook echt klaar is. Je kunt als ouder niet altijd maar leuk, lief en aardig blijven doen. Ik kan me ook voorstellen dat ouders hun stem verheffen tegen een vrij jonge baby. Want ook al hebben die kleintjes nog nergens weet van, ook die kunnen je het behoorlijk moeilijk maken om kalm te blijven. Zelf heb ik af en toe ook weleens een moment dat ik Milan echt even aan mijn vriend moet geven en zelf even tot 10 moet tellen, anders weet ik gewoon dat ik het dan even niet meer trek. En dan hebben wij nog een vrij makkelijke baby die alleen moeilijk doet met slapengaan. Begrijp helemaal dat als je een baby hebt die alleen maar huilt, je van wanhoop niet meer weet wat je moet doen en dat je er dan weleens iets uitgooit met een iets te hoog volume. Goed is het niet, denk ik, maar ik kan me voorstellen dat het weleens gebeurt. Ik zal ook zeker niet zeggen dat ik in de toekomst nooit mijn stem zal verheffen tegen Milan. Als hij ouder is en zo'n dwarse drambui krijgt, weet ik niet of ik altijd maar kalm kan blijven. En als dat mij een slechte moeder maakt, dan is dat maar zo. Ik ben van mening dat het beter is om af en toe eens flink te laten horen dat je boos bent, dan dat je alles maar van je kind moet pikken. (Kan er natuurlijk nog niet echt over meepraten, maar dit is hoe ik erover denk).
Schreeuwen doe ik eigenlijk niet ja als ze boven ruzie hebben schreeuw ik wel omdat ik dan niet naar boven hoef. Ik verhoog heel soms mijn stem een beetje. En af en toe praat ik streng maar ik vind dat niet onder schreeuwen vallen toch
Ik heb 2 kids een zoontje van 6 jaar en een dochter van bijna 10 jaar nou ik kan je zeggen die 2 zijn aan elkaar gewaagt en vliegen elkaar regelmatig in het haar want mijn zoontje wil graag spelen (jongensdingen) en dat wil mijn dochter niet meer want zij begint nu echt zo'n madammetje te worden en vindt nu alles kinderachtig echte puber aan het worden. En als ze elkaar dan weer (toch wel elke dag) elkaar in de haren vliegen schreeuw ik ook wel eens want ik wordt er afentoe echt tureluurs van hoor. Ik probeer het meestal rustig op te lossen maar als ik na 2 keer iets zeggen nog geen reactie krijg dan gaat mijn stemgeluid omhoog hoor. Je kan best lang rustig doen maar soms helpt dat echt ff niet en dan is het wel menselijk denk ik dat je je stem verheft. Soms denk ik wel eens he verdorie waarom heb ik dat nou gedaan maar als ze weer vechten denk ik Ooh ja dat was het hahaha. Maar verder zijn het echt wel schatjes hoor En zijn we heel blij met ze hihi
Heb ik één keer gehad. Mijn zoontje was toen tussen de 5 en 7 maanden of zo en hij kreeg nog BV. Ik zat lekker relaxt op de bank, bijt hij ineens echt keihard in mijn tepel! Ik schrok en het deed echt veel pijn, dus ik schreeuwde als reflex AUW! Best hard. Mijn zoontje liet los, keek mij verschrikt aan en begon toen heel zielig (schokkend) te huilen! Man, wat voelde ik me schuldig! Was niet expres, maar dan nog. Nee, ik kan me NIET voorstellen dat je schreeuwt tegen een baby. Als het je tot hier zit, dan leg je je kindje even (veilig) neer, loop je de kamer uit en schreeuw je desnoods in een kussen of zo. Ik heb hem ook wel eens aan mijn man gegeven van: Hier, nu even niet. En dan was ik na een minuutje weer afgekoeld.
Ach mijn jongste zoontje is een echte harentrekker en in het begin maakte ik gewoon zijn handjes los en klaar. Nu zeg ik ook weleens dat hij dat niet mag doen. Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen. Over een half jaar snapt hij dondersgoed wat nee betekent
ik heb wel eens tegen mijn kind "geschreeuwd" als hij na de 3000ste keer weer eens niet luisterde of zijn drinken of eten op de grond smeet. ja daagggg dan laat ik je merken dat mama ook boos kan worden.
Echt schreeuwen tegen je kind vind ik niet kunnen, maar je stem verheffen op zijn tijd lijkt me niet meer dan menselijk. Zelf zijn we nog niet zover (mannetje is net 2 maanden), maar ik kan me voorstellen dat als je een peuter hebt die lekker aan het puberen is en je het bloed onder de nagels vandaan haalt, je weleens uit je slof kunt schieten. En dan lijkt me 'EN NOU IS HET OVER!' helemaal niet zo slecht hoor... Ik denk dat het voor een kind dan duidelijk is dat het nu ook echt klaar is. Je kunt als ouder niet altijd maar leuk, lief en aardig blijven doen. *zo gaat dat hier thuis dus* al zeg ik ook wel eens dat hij nou zn snoet moet houden Ik ben van mening dat het beter is om af en toe eens flink te laten horen dat je boos bent, dan dat je alles maar van je kind moet pikken. *ben ik met je eens*
Hehe, inspector Mikki. Schreeuwen, ik maak me er ook echt wel schuldig aan. Ook tegen de jongste heb ik geschreeuwd na de zoveelste nacht wakker. Voelde me knap schuldig, maar goed, ik ben ook maar een mens. Een heel geduldige moeder, maar soms dan is het net even wat teveel.
Ik ben net even flink boos geworden. tegen schreeuwen aan denk ik. Isabella was zo stout, brrrrrr. Op de gang durft ze niet ( beetje angstig) dus ze mocht in een hoek staan. Kon ik ook weer even rustig worden. Want ik was best boos ( ik ben ook wat gestrest dus sneller boos). Straks maar even praten.
Mijn oudste hoort de helft van de tijd niet goed (buisjes zijn eruit waarschijnlijk) dus ja dan schreeuw ik wel eens, zeker als hij dingen doet die gevaarlijk zijn of waar hij dingen mee kapot maakt. Offf als ik dingen al 300 keer rustig heb gezegdm hoek heb geprobeerd speelgoed heb afgepakt etc.... Soms is het best zwaar vind ik, 2 peuters en nu ook nog eens zwanger.... Als ik dan een keer flink boos wod hebben ze iig wel door dat het nu genoeg moet zijn. ja soms huilen ze dan wel maar dan troost ik ze en leg nog een keer rustig uit waarom mama boos word...
inspector mikki!, dat dacht ik dus ook meteen. Ik denk dat iedereen wel eens een keer flink boos moet worden, geen kind en geen ouder is perfect.
Ik heb gisteren de hele dag de tip van Bosi in mijn hoofd gehouden. Gaan fluisteren. Het koste me best moeite maar het werkte wel veel beter. Ik merkte ook dat ik daarom beter kon uitleggen waarom iets niet mocht en de kinderen ook beter luisterden. Nu hopen dat ik het kan blijven volhouden. Niet dat ik de hele dag schreeuw tegen mijn kinderen maar zo is het een stuk prettiger voor iedereen in huis.
Dat fluisteren werkt hier dus echt niet. Het enige moment dat Ivy stopt met wat niet mag is als ik flink mijn stem verhef. Maar wat is er eigenlijk mis met je stem verheffen. zolang je je kind niet uit maakt voor rotte vis zie ik het probleem niet zo
Schreeuwen? Nee! Maar mijn stemverheffen? JA! Las de tip van het luisteren vanmiddag, dus net uitgeprobeerd.. Mijn dochter moest heel hard lachen en vroeg: Mama, wat doe jij? Dus ik moest ook lachen, maar ze luisterde daarna wel! Hihi!
Whahaha jij gaat jezelf nog zoooo tegenkomen over een jaar of 2! Miss perfect mom! Dan zul je nog wel eens terugdenken aan wat je hier neergezet hebt. Hier ook een peuterpuber die ik af entoe achter het behang kan plakken. En als hij weer zo'n dag heeft waarbij ik elke 5 seconde als een politieagent moet optreden, dan schreeuw ik wel eens naar hem hoor. Soms is het gewoon even genoeg.
wat voor de een stemverheffen is, komt op de ander misschien als schreeuwen over. als die van mij na 100x waarschuwen nog niet luistert, ja dan verhef ik mijn stem ook en laat hem merken dat ik kwaad ben. schreeuwen wil ik het niet noemen maar misschien een ander wel. fluisteren bij "extreme" kwaadheid wil ik wel eens proberen maar denk niet dat ik daar het geduld voor hem als hij voor de 100ste keer in een uur Alina bij het hoofd pakt, haar hoofd omdraait om haar een kusje op de mond te geven waarbij haar lippen door de achterkant bijna weer naar buiten komen... tja dan kan ik echt niet rustig blijven hoor....
Maar heb je een huilbaby gehad? Het kan natuurlijk zo zijn dat jij wel een ouder bent die altijd tot 10 weet te tellen, hoe moeilijk ze ook zijn. En ik zou me nu ook niet kunnen voorstellen dat ik zou schreeuwen tegen de jongste, maar ik heb dat dus wel een keer gedaan toen ik het echt niet meer wist met hem. Niet dat ik toen uitgebreid tegen hem stond te schreeuwen, maar een 'wat wil je nou?!' floepte dus wel uit mijn mond. En het kan nog veel erger dan mijn zoontje, dus ik kan me wel degelijk voorstellen dat een ouder van een huilbaby soms zijn of haar frustratie op die manier uit (en zich daar dan daarna schuldig over voelt). Niet dat het de beste manier is, maar schandalig vind ik het ook niet. Zolang het bij een incident blijft althans. En als dat niet het geval is, wat ik me zelfs ook nog kan voorstellen, dan is het denk ik een duidelijk signaal dat er iets moet gebeuren (baby even bij iemand anders onderbrengen om zelf tot rust te komen, een bezoek een de huisarts/kinderarts, ed).
Touché Jarina, zou je zoooo graag over zo'n 1,5 jaar willen spreken, eens kijken hoe je er dán over denkt
Ik heb niet alle verhalen gelezen want zijn er ontzettend veel Maar ik verhef mijn stem regelmatig hier in huis hoor. ik schaam me er ook niet voor..en idd soms is het een kwestie van onmacht maar vaker is het gewoon omdat je anders er niet bovenuit komt met 4 kids die het huis op stelten zetten en dus niks horen van wat er gezegd word.... Maar ze merken wel aan de toon van mijn stem of het menens is of dat ik ze alleen tot de orde wil roepen.... en als ik boos ben dan vliegen de oudste alle kanten op want dan volgt er straf hihihihi *edit* straf bedoel ik dus op de trap of kamer........ dus geen tikken oid...... even voor de duidelijkheid