Pfff wat een lastige discussie. Zoveel mensen zoveel meningen. Er spelen zoveel dingen mee, karakter, mening over de manier van opvoeden en de situatie natuurlijk. Ik ben van mezelf al niet heel erg geduldig, mijn mening over opvoeden is dat je best eens je stem mag verheffen en mijn situatie is dat wij een pittige huilbaby hebben van 9,5 maand. Dat is al 9,5 maand weinig slaap, zorgen en toch ook aardig wat frustratie. Ik had me dit heel anders voorgesteld! Echt schreeuwen heb ik niet tegen haar gedaan, maar een `wat is er toch met je` of `hou nou op met huilen` is er wel uitgekomen! Dat is onmacht, maar ze is ook een pittige en driftige tante waarbij ik me kan voorstellen dat als ze straks wat ouder is (peuterpuberteit bijv) ik toch wel degelijk mijn stem eens zal verheffen!
Ik heb echt wel eens tegen mijn kids geschreeuwd. Daar voel ik mij dan wel schuldig over, maar ik ben ook maar een mens en op een gegeven moment is bij mij de maat ook vol. Laatst 3 uur slaap gehad, toen de oudste de volgende dag voor de 3e keer zijn kleine zusje sloeg, tja, toen hield het voor mij ook wel op hoor.
Ik schreeuw ook wel eens. Ben ik er blij mee? Nee. Ik vind echt dat je met schreeuwen niks oplost, je maakt het alleen erger. Maar soms heb ik het even zo gehad dat ik me gewoon geen raad meer weet, en dan schiet het er wel eens uit. Overigens vooral als ik moe ben. Maar ik doe m'n best. Net wat Suus zegt, ik ben ook maar een mens...
eigenlijk zijn er dus veel moeders die weleens tegen hun kind schreeuwen,misschien kunnen we met elkaar nog wat tips uitwisselen om niet te hoeven schreeuwen,ik vond het fluisteren wel een goed plan,ga ik morgen proberen. een vriendin vertelde dat het soms ook goed kan zijn om net te doen alsof je verdrietig bent als ze niet luisteren zodat je kind zich dan schuldig voelt. (vond dit zelf een beetje luguber maar goed)
dat laatste zou ik dan weer niet doe. Mijn kind mag best weten dat iets niet mag, maar kinderen kunnen iets vaak veel zwaarder oppakken dan het is, dus schuldig voelen hoeft van mij niet. Pas op een leeftijd waarop ze dat natuurlijk ontwikkelen.
Nou dat fluisteren werkt misschien voor een kind van 2.3 jaar maar als ze 10 zijn ja dan dan dan lullen ze je zo onder de tafel en dan heb ik nog een ding en dat is me stem pakken( Dit moet je luchtig op vatten haha) Maar wel de waarheid
Ik heb nog nooit geschreeuwd tegen mijn kind of andere kinderen. Dat vind ik een teken van onmacht en ik ben er van overtuigd dat het je niets helpt. Ik kan me voorstellen dat ouders het doen als een kind echt niet luistert ofzo, maar ik doe het niet. Heb ook veel geduld, dat scheelt. Als onze dochter eens vervelend is, krijgt ze de eerste keer een waarschuwing waarin ik noem wat niet mag en hoe het wel mag. De tweede keer noem ik er bij dat ik haar naar de keuken breng als ze het nog eens doet en de derde keer breng ik haar voor twee minuten naar de keuken. Dan is het snel afgelopen met vervelend doen. Benoemen wat wel mag helpt echt.
Mol81 ik vind het dus ontzettend knap dat dat bij jou en je dochter werkt , maar hier werkt dat dus niet. Als ik mijn kind na meerdere malen rustig waarschuwen een straf op leg 2 minuten trap of wat dan ook dan gaat ie me me gewoon staan uitlachen of hij schreeuwt en krijst zo hard dat de buren naar buiten komen om te kijken wat er loos is(bij wijze van spreken) Ik heb werkelijk alles al geprobeerd.zelfs bij de dokter geweest om zijn oren te laten controleren maar daar is niks mis mee hij hoort alles gewoon normaal en goed....maar hij wil dus echt gewoon niet. Sinds meneer in de peuterpuberteit is gekomen is er op sommige momenten geen land met hem te bezeilen, en ik ben echt zo stapel dol op mn kinderen maar sosm kan ik hem echt wel achter 20 rollen behang plakken en op die momenten voel je je machteloos en het enigste om die cirkel te doorbreken van zijn gekrijs en geschreeuw is dus om mn stem te verheffen....en dat doe ik dan ook....het is niet altijd goed dat geef ik toe maar ik schaam me er ook niet voor..
ik schreeuw weleens tegen mijn dochter hoor.. wanneer ze na 10 keer waarschuwen haar broertje expres loopt te meppen, wanneer ze de straat op rent en niet naar me wil luisteren, wanneer ze heel uitdagend hele stoute dingen doet. en dat wegzetten ergens helpt hier voor geen meter, ze gaat dan gewoon zingend op zoek naar iets waar ze mee kan spelen.
Oooooooooh wat een herkenning!!!!!!!!!!!! weet je ik dacht soms werkelijk dat alleen mijn kind dat doet dus en dat ik dus echt een slechte moeder ben...... dacht er zelfs serieus over na om een cursus te gaan volgen hoe om te gaan met mijn vervelend peuterpuber whahahahahaha (cursus ga ik zowiezo volgen zo gauw hij weer hier is heb er over een jaar 2 van die peuterpubers *zucht*) maar ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die er dus mee worsteld!!! en diemensen die zeggen dat ze het echt never nooit zouden doen.....die hebben vast en zeker geen kinderen of zijn echt de enigste perfecte ouders op de wereld!!!!
haha nee je bent dus niet de enige! Het is inderdaad heel lastig en denk er ook weleens aan om naar een cursus te gaan.. (al heb ik nu al het idee dat dit mannetje echt een heel ander typje is als zijn zus met haar temprament). Gister had ik haar trouwens op de gang gezet, hoor ik dr al nuriend zingen op het wijsje van 'smakelijk eten': 'Mamaaa boooos, mama booos, mama boos etc.. Aaaargh haha.
O ja wel hoor, alleen als het nieT anders "kan:, zoals gister liep ze in een pretpark onder een hek (ze rende weg van ons) door zo recht op water af. Nou dan schreeuw ik dus (stond ook op aftsand). Moet er niet aan denken dat ze in het water terrecht zou komen. Maar in andere situaties verhef ik ook mijn stem weleens.
Ieder kind is ook zooooo anders je kunt niet zeggen dat rustig praten dè methode is....voor ieder kind...hier werkt dat ook niet hoor..
Ik schreeuw /stemverheffen ook wel eens tegen mijn kinderen.. soms uit onmacht en dan voel ik me schuldig, maar de meeste keren puur om t feit dat ik anders niet boven ze uitkom als ze alle 4 lopen te gillen, zingen, praten, schreeuwen, lachen, huilen etc.. ik schaam me er ook niet voor.. waarom zou ik ook????? zou willen dat t niet nodig zou zijn, maar kinderen maken nu eenmaal geluid en soms vreselijk veel lawaai.. dan kan ik fluisteren wat ik wil, maar dan horen ze me echt niet hoor..... Soms dus uit onmacht.. hier kan ik vreselijk van balen en ik voel me dan ook altijd erg schuldig.. ik bied dan wel mijn verontschuldigingen aan tegen de kinderen als ik ten onrechte heb lopen schreeuwen.. (komt niet vaak voor overigens).. vind ik dan nietmeer dan redelijk.. ik verwacht dat nl ook van hun als ze soms lopen te schreeuwen tegen me als ze een keer boos zijn.. ...
Ik wilde even zeggen dat ik me door dit topic bewuster ben geworden van mijn reactie tegen mijn zoontje. Ik schreeuwde nooit, maar verhef mijn stem met enige regelmaat. "Nee, dat mag niet!" op een boze toon, dus. Nou, dankzij dit topic heb ik Ilias gisteren dus veel zachter toegesproken en had duidelijk effect! Kijken of we dit er in kunnen houden Dus dank voor de reacties
helemaal mee eens!!! hier dus ook een tweeling van 11 maanden die best regelmatig een flinke keel opzetten. tel daarbij mijn zoonrje van 3 op die alles uitprobeerd wat god verboden heeft en dan een echt puber stiefzoon van 12 die zijn gelijk elke keer probeert te halen!!!!! dan voel je echt pure onmacht en uit je dat op die manier!!!!