De reactie vanavond van mijn zoontje (2jr) toen hij aan het stunten was op zijn loopauto en ik een schreeuw gaf: er af straks val je! Zegt hij doodleuk: mama is chagrijnig. Nou de buurvrouw lag in een deuk, ik overigens ook maar wel uit het zicht.
Scheldwoorden zoals gvd etc absoluut NEE. Maar schreeuwen, uitvallen, snauwen...EN NU IS HET GENOEG...absoluut ja. En heel menselijk....toch?
Ik denk dat er wel een verchil is tussen schreeuwen in de zin van 'en nu ophouden!!!' en scheldend schreeuwen dat een kind in zn broek gepoept heeft. Zo hard dat de hele buurt het hoort. Ik denk dat dit wel shadelijk is voor het zelfvertrouwen van het kind. Daarbij als de buurt zelfs al praat over haar geschreeuw zou ik toch eens denken of er iemand in de buurt is die een beetje met die buurvrouw kan opschieten en dat die het dan eens bespreekbaar maakt. Hoor je haar negentig procent van de tijd lief en betrokken met haar kinderen omgaan? Of lijkt de weegschaal naar de negatieve kant door te slaan? Ik denk dat TS zelf wel aanvoelt of dit normaal was of dat dit te ver ging. Het lijkt op dit laatste als ik lees wat ze schrijft. Je kunt ook anoniem bij het AMK bellen om te overleggen of je dit wilt melden. Dan moet je het wel echt in de categorie psychische kindermishandeling kunnen inschalen, anders is het amk bellen overdreven. Dan werd het amk ook voor mij gebeld Kortom: neem je gevoel erbij serieus en kijk of je zelf of met je buren iets kunt betekenen voor dit kindje. Succes!
Helaas moet ik ook bekennen dat ik wel eens schreeuw. Ik schaam mij er ook voor. Opgebouwde frustratie, lage bloedsuikerspiegel, onmacht en pms, zijn ultieme ingrediënten voor een zin op zeer luide volume. Ook een schrikreactie kan zorgen voor een schreeuw. Wanneer iemand kalm kan blijven als een ijskonijn, vind ik dat heel knap. Boosheid is ook emotie, maar mag nooit getoond worden. Het hoort erbij, maar je frustratie altijd botvieren op je kind vind ik niet oké. Mama is ook maar een mens en mama's zijn ook weleens boos, verdrietig of chagrijnig.
Het is inderdaad soms makkelijk oordelen. Ik heb ook wel eens van die dagen dat ik schreeuw, dat ligt aan mijzelf. Gelukkig komt dat niet vaak voor. Maar een paar dagen per maand of zo haha, rond mijn menstruatie periode. Maar scheldwoorden probeer ik te vermijden, dat is zo laag. Voor de rest schreeuw ik nooit en ben ik altijd gezellig Voel me ook altijd zo een verrotte moeder als ik tegen mijn dochter schreeuw als ik me weer eens rot vol. Dan knuffel ik haar wel extra.
Precies. Die van mij luistert ook pas echt als ik flink mijn stem verhef. Dat klinkt gemeen maar hij heeft dat zo nu en dan nodig.
pff hier moet ik ook wel eens tegen onze dochter schreeuwen.. helaas Maar dochter zit in de verschrikkelijke periode dat ze lacht om alle dingen die wij niet goedkeuren, en haar vervolgens tig x waarschuwen ja dan gaat hij bij ons ook wel eens fout, of als dochter met flessen slaat of gewoon slaat of bijt.. Ik denk dat iedere ouder dat weleens heeft. Soms hebben ook mama's of papa's het even gehad..
Wat heerlijk sommige 'perfecte' moeders hier pfffff Nou ik schreeuw soms ook tegen mn dochter. Leuk? Nee absoluut niet. Menselijk? Ja naar mijn idee wel. Mijn peuterpuber heeft een erg sterke wil en kan echt doorgaan en doorgaan. Soms heeft rustig praten geen zin meer en daarnaast is ook mijn geduld soms op.
Ook ik schreeuw wel eens tegen onze kindjes.. En nee daar ben ik niet trots op maar soms is het gewoon 'nodig' om iets duidelijk te maken na 100x op een normale manier gevraagd/gezegd/gewaarschuwd te hebben. Schelden vind ik totaal iets anders, dat doe ik nooit tegen de kindjes en vind ik ook absoluut niet kunnen.
Schreeuwen in zin van schelden niet. Stem verheffen wil wel eens gebeuren als hij na een aantal x nog niet luistert. Ik probeer het zoveel mogelijk te vermijden want hij word heel snel bang van harde geluiden en of stemmen. Als ik tegenwoordig verhit raak komt hij naar mij toe pakt hij mijn arm en zegt hij heel rustig.. mama rustig... niet boos zijn... rustig.... how cute hoe kan je dan nog zereneus blijven.
Nou ik schreeuw ook weleens, en ook wel eens met godverdomme.. Er is een tijd geweest dat mijn buren ook mee konden genieten met ons ochtendritueel. De laatste tijd gaat het supergoed, en gaat alles relaxed. Maar er is ook een tijd geweest dat ik alles iedere ochtend 36x moest zeggen, en al had ik het net gezegd, dan nog had hij het niet gehoord. En dan riep ik ook na de 36e keer ga nu godverdomme eens een keer je schoenen aantrekken, HOE VAAK moet ik het nog zeggen....... Je komt te laat, schiet op! Tjah, kijk als het continue zo is, dan is het wat anders, maar je staat er niet naast, misschien staat er wel een raam open, dan hoor je ook alles. Al lijkt me een jongetje wat in zn broek poept nog wel een beetje klein om zo tegen te tetteren. Maar ja, ik ben ook schuldig aan tetteren, soms helaas hoogst noodzakelijk. Toen hij zo lastig was in de ochtend, stond ik ook dagelijks te tetteren. Maar als we dan eenmaal in de auto zaten, dan zei ik ook wel dat ik helemaal geen zin heb om zo te tetteren en dat ik liever heb dat het gewoon gaat zoals het de bedoeling is, en dan zei hij ook ja mam ik weet het ook wel maar ik vergeet het steeds of weet ik veel wat. Als hij dan eenmaal op school was, was ik ook heel blij dat het ochtendritueel afgelopen was. Gelukkig momenteel helemaaaal niet meer nodig (Klop het meteen even af....)
Ik vind het zo makkelijk gezegd en veroordeeld weer... Het is heel menselijk om weleens uit je slof te schieten en ja, mij gebeurd het ook weleens. Niet dat ik daar flink sta te tieren maar ik verhef zeker m'n stem weleens en er komt wel eens potverd*mme uit. Tja ik ben ook een mama met emoties, kan boos worden en daar moeten ze ook mee leren omgaan.
Ik schreeuw ook wel ooit (vaak alleen als ik in paniek ben). Doe dat echt niet voor mijn lol. Nou praat ik altijd al hard want hoor zelf niet zo goed dus lijkt het voor een ander vaak schreeuwen terwijl ik dan alleen mijn stem verhef. Vind het wel vervelend maar de kinderen zijn gewend aan mijn harde stem dus die kijken er niet eens van op als ik een keer wel schreeuw haha.
Je hebt schreeuwen en je hebt schreeuwen. Ten eerste de aanleiding. Een kind dat zijn poep nog niet op kan houden, in een overgangsfase naar zindelijkheid zit (wat heel moeilijk is voor kindjes), dat zijn belachelijke redenen. Heb je een kind al 4 keer op een regel gewezen die het kind al langer bekend is, kind reageert met niets anders dan gillend op de grond liggen omdat het zich er niet aan wil houden, dan vind ik dat een iets "betere" reden. Je moet het niet bewust zo gaan doen, maar als het voorkomt moet een kind soms voelen dat de grens bereikt is. Dan heb je nog het verschil tussen een keer schreeuwen: "Nu ophouden!!! Afgelopen!!" wat nog niet zo erg is, of maar doorgaan met schreeuwen, met lelijke verwijten en beschuldigingen. Dat kun je nog verrekenen met de schreeuwfrequentie. Die dingen het verschil of het een gezonde situatie is.
Vind schreeuwen ook wat anders dan roepen. Kan ook je stem verheffen op positieve toon. Onze buren schreeuwen altijd tegen hun kinderen HALLO?!?!?! Als ze niet lyi Dat doen mijn vriend en ik dus ook tegen elkaar als we vinden dat de ander niet luistert haha Maar kind bang maken of kleineren met schreeuwen vind ik ook hart verscheurend
Nou met een druk gezinsleven van 3 kleine kinderen, een man die bijna nooit thuis is, slaapgebrek en een ontploft huis wil ik soms best weleens uitvallen tegen de kinderen. Daarna voel ik mij meestal wel schuldig maar op dat moment voel ik mij machteloos en kan ik niets anders dan mijn stem verheffen.
Oordelen is zo makkelijk, daar wordt ik nou moe van. Ik geef toe ik schreeuw wel eens, soms terecht soms uit onmacht. Ik ben chroniesch ziek, ik heb EDS en Fybro, daarnaast ben ik depresief met nog een paar zaken. Ondanks dit alles doe ik enorm mijn best om gezellig te zijn, ondernemend te zijn met mijn zoontje enz. Toch kan hij vreselijk brutaal zijn (4.5) en ja als ik dan ontzettend veel pijn heb, maar mijn man niet thuis is en zoonlief weer eens de boel op stelten zet, of het vertikt om te gaan slapen maar lekker gaat spelen op zijn kamer zoals vanavond , ja dan vlieg ik wel eens uit de bocht. Maakt me dat een slechte moeder, nee dat geloof ik niet, soms geef ik toe zou meer geduld fijn zijn, maar dat is echt afhankelijk van hoe ik mij voel, kan ik enigzins lopen, en voel ik me voor mijn doen oke dan is mijn lont vele malen langer, Ook leg ik mijn zoontje uit wanneer ik echt slecht ben dat ik veel pijn heb en dat hij dus echt even zelf moet spelen, en hij weet dan ondertussen ook wel dat mijn lont op zulke momenten korter is. Daarnaast ken ik ook genoeg moeders die nooit een gil geven, respect hoor, maar de helft van die kinderen krijgen een opvoeding die mij weer niet past, zogenaamd perrfecte kinderen die alles zo doen dat mams het niet ziet of wil zien, vreselijk, kids krijgen dus nooit sturen en vreten maar alles uit, tot mijn grote ergenis want mijn zoon pikt dat gedrag op en ik ben nou eenmaal wat strenger, respect is hier belangrijk. Net als zuinig zijn op spullen enz. Waarom ga je niet eens met de buurvrouw praten wellicht kan ze wel een handje gebruiken, trekt ze het even niet meer, Ik heb gelukkig wel zulke mensen om me heen, en stel me op goede dagen net zo op tegen over andere ouders, elkaar helpen zo nodig is fijn hoor, en schept begrip ipv ergenissen.
Ach ik heb ook wel eens mijn momenten dat ik uit mijn slof schiet als zoonlief voor de 3e keer achter elkaar bewust in zijn broek plast en dus alles nat is omdat hij geen zin hebt om naar de wc te gaan... op gegeven moment is de maat vol. Wie weet had dat meisje dat dus ook gedaan, je weet het niet. Oordelen is heel makkelijk.
Ik heb het idee dat er nu veel mensen reageren die zelf ook wel eens schreeuwen tegen hun kind en van daaruit reageren en het uitleggen / goedpraten. Maar ik vind een schreeuw van "EN NU OPHOUDEN!" als je kinderen in de auto achter je zitten te klieren, wel wat anders dan wat ts beschrijft. Met name het dikgedrukte stuk. Dat is gewoon kleineren. En als dat kleineren en schreeuwen dan ook nog eens vaker voorkomt (zoals ts zegt dat in dit geval gebeurt) Dat vind ik toch echt niet normaal hoor, zorgelijk zelfs. En heel zielig voor het kind. Zeker omdat -in de meeste gevallen- broekpoepen niet iets is wat een kind 'met opzet' doet. Het meisjes was hier niet stiekem iets aan het doen waarvan ze weet dat het niet mag. Ik vind dat echt niet te vergelijken met een waarschuwende uitroep als je kinderen (bewust) een duidelijke regel overschrijden en niet naar je geluisterd hebben.