Precies zoals ik het zie. Ik hoef echt geen brieven te schrijven met iemand die met zijn handen aan kinderen heeft gezeten of met iemand die een gruwelijke moord heeft gepleegd. Het zijn precies de mensen die jij hier beschrijft. Er zitten er zoveel tussen die of onterecht vast zitten of misschien verkeerde keuzes hebben gemaakt, die gun ik gewoon steun vanaf de buitenkant. Iemand die onterecht vast zit maar door iedereen uitgekotst word die mensen verdienen zo'n brief.
Ik heb er serieus ook nooit eerder over nagedacht tot ik deze serie ging volgen. Je gaat tegen heel veel dingen toch anders kijken.
Ik ben heel erg gefascineerd door documentaires en tv programmas over het gevangenisleven in het buitenland. In Nederland voelt het dan soms echt als een hotel. Schrijven durf ik niet. Vraag me niet waarom. Ik ken de site die eerder genoemd is idd ook. Een collega van mij schrijft daar ook met verschillende mensen.
Denk dat dat toch ook mee speelt inderdaad. Iemand in Amerika kan niet zo snel hier heen reizen om '' iets '' te proberen, met iemand in Nederland is die kans vele male groter.
Het gaat mij er vooral om dat televisie, sport en opleiding voor mij in hetzelfde rijtje valt als internet. Dus als de eerste paar wel mogen zie ik niet in waarom internet (onder toezicht) niet zou mogen.
Maar met sport, tv en een opleiding kunnen ze geen contact maken met de buiten wereld. Denk dat het nog steeds met een stukje veiligheid te maken heeft. Sommige zijn zo slim en zo gehaaid, als je ziet hoe ze met elkaar communiceren via hun WC, via boeken, via tekens op de deuren en wat ze daarmee kunnen bereiken binnen de cel deuren, je wilt niet weten wat ze dan voor elkaar kunnen krijgen als ze met de buiten wereld op die manier contact kunnen krijgen. Wie weet wat er dan naar binnen gesmokkeld kan worden en wie weet wat ze vanuit binnenuit kunnen regelen qua rellen van buitenaf. Ik snap het eerlijk gezegd wel, brieven zijn nog te checken maar internet tegenwoordig best moeilijk.
Ik heb even op de website gekeken die hier genoemd wordt en het lijkt net of ik op een bizarre datingsite rondsnuffel. De meeste mannen zijn zelfs knapper dan op de gemiddelde datingsite
Er staan inderdaad foto's bij waarvan ik dan denk Whuuuut, heb jij wat gedaan? Zo zie je maar dat uiterlijk niets zegt
Dan vraag ik mij wel af hoe weet je dan wie er onterecht vast zit? Als dat algemeen bekend zou zijn dan hadden ze niet vastgezeten lijkt me
Dat weet je inderdaad niet. Maar geloof mij, ook al is zoiets bekend, in Amerika houden ze je gewoon vast hoor. Je zou voor de aardigheid " Making a Murderer " moeten kijken, dan snap je wat ik bedoel
Ik moet meteen denken aan Lorna uit Orange is the new Black, die door zo'n penvriend actie een man aan de haak probeert te slaan Met succes
Ik vind het echt zwaar fascinerend. Dan lees je die teksten; I’m a loyal friend, upfront, nonjudgmental, easygoing. My adventurous edge is endless! Please feel free to contact me. Whatever you feel comfortable sharing is ok. En die heeft het volgende strafblad: Murder, Robbery, Attempted Rape @Debaky top topic geopend , super intressant Al zou ik niet zo snel durven te schrijven eerlijk gezegd
Op de tv waren laatst ook afleveringen waarin Gertjan Knoops en zijn vrouw middels het innocence project mensen helpen waarvan zij denken dat die onschuldig veroordeeld zijn. Ook op een andere zender was laatst zoiets, een Amerikaans programma. Best veel mensen die geen eerlijk proces gehad of de pech hebben dat de wet in hun staat achter loopt. Best wel schokkende verhalen.
Yes, ik. Al een jaar of 10. Ik ben ermee begonnen omdat ik vind dat (bijna) elk verhaal twee kanten heeft en dat is me in die 10 jaar eigenlijk alleen maar duidelijker geworden. Ik heb de adressen altijd gekregen via Inside Outside en Envelopes of Hope. Twee Nederlandse organisaties die je op basis van je hobby's en interesses koppelen aan een Amerikaanse gedetineerde en de gedetineerden die nog nooit post hebben gehad, krijgen voorrang. Ik heb het eigenlijk altijd via deze organisaties gedaan om dat laatste; als gedetineerden online staan, kunnen ze óf zelf op internet (in sommige gevangenissen kan dat inderdaad) óf ze hebben familie of vrienden die de oproep voor hen hebben geplaatst, wat dus betekent dat ze niet helemaal alleen zijn. Bij Inside Outside en Envelopes of Hope schrijven ze zichzelf in per post, de adressen van die organisaties krijgen ze vaak via andere gedetineerden. Wat ik ook belangrijk vind, is dat je in dit geval sowieso geen foto's ziet vooraf. Ook al vertel je jezelf tig keer dat je niet zo oppervlakkig bent; als er een goede foto bij een online oproep staat, is het veel makkelijker om daarop te reageren dan wanneer er geen foto bij staat, of een foto van iemand die al een tijd geen geld heeft gehad voor een scheermes of om naar de tandarts te gaan.. Terwijl dat voor het schrijven natuurlijk helemaal niets uitmaakt. In ieder geval.. Ik heb in de afgelopen 10 jaar een hoop meegemaakt De allereerste die ik schreef, stuurde me direct een brief terug waarin hij vroeg of ik even een tv voor 'm kon kopen, want hij had het zoooo zwaar en verveelde zich zoooo erg. Sindsdien heb ik in m'n eerste brieven altijd direct aangegeven dat ik niemand ooit op een financiële manier zou steunen en dat het echt alleen maar voor het schrijven was. Er zitten ook een hoop figuren tussen die in eerste instantie aangeven dat ze echt alleen maar voor de vriendschappen schrijven, maar die dan toch in hun eerste brief al vragen of je ook een keer langs wil komen, uiteindelijk met ze wil trouwen, etc. etc. Dan heb je nog de mensen die bijna trots lijken te zijn op wat ze gedaan hebben en die maar wat graag vertellen over wat ze in de gevangenis nog allemaal uithalen. Welke bewaker ze in elkaar hebben geslagen, welke vechtpartijen er zijn geweest, enzovoorts. Daarna verwachten ze dan dat jij het heel zielig voor ze vindt dat er na de vechtpartijen een lockdown is geweest, want dat is natuurlijk heel onredelijk allemaal En.. Er zijn natuurlijk ook mensen die dingen hebben gedaan, die echt te gruwelijk zijn. Ik denk ook dat je daar vóór je gaat zoeken naar adressen je grenzen al in moet bepalen. Maaaaar.. Naast alle freaks en opdringerige figuren, zitten er ook hele toffe mensen tussen. Er zijn er twee met wie ik nu 9 jaar schrijf. Eén van de twee zit voor moord. Hij heeft degene vermoord die zijn dochter heeft misbruikt. Er zullen genoeg mensen zijn die vinden dat je niet voor eigen rechter mag spelen, maar ik kan het in dit geval heel goed begrijpen. Toen ik een paar jaar met hem schreef, hoorde ik van het ene op het andere moment niets meer. Ik heb toen met de organisatie van wie ik zijn adres had gekregen gemaild, met de gevangenis waar hij zat gemaild, ik ben tig keer verwezen naar een ander persoon en uiteindelijk kreeg ik een mail van degene die hem begeleid had, die me vertelde dat hij was overgeplaatst naar een andere gevangenis en die me zijn nieuwe adres kon geven. Hij bedankte me voor het schrijven, want sinds mijn brieven, was degene waar ik mee schrijf veel rustiger geworden, keek optimistischer naar de toekomst, had z'n gedrag compleet veranderd en was nu echt goed bezig. Dat is nooit m'n doel geweest van het schrijven, denk ook niet dat het realistisch is om te geloven dat je dat effect op elke gedetineerde kunt hebben, maar ik vond dat wel echt heel mooi om te horen toen. Toen ik het nieuwe adres had, ging het schrijven gewoon weer verder en inmiddels zijn we dus nog een heleboel jaren verder. Wij (ons gezin) schrijven trouwens ook elke kerst kaartjes en maken tekeningen die we dan langs verzorgingstehuizen in de buurt brengen, waar ze uitgedeeld worden aan ouderen die geen of weinig post krijgen. Dat vind ik óók belangrijk en mooi om te doen. Het één hoeft het ander niet uit te sluiten, wat mij betreft. Ik kan écht wel begrijpen dat er voor de meeste mensen een enorm verschil zit tussen een eenzame oudere en een eenzame gedetineerde en ik kan me ook goed voorstellen dat schrijven met gedetineerden voor veel mensen absoluut geen optie is, maar dat iemand vastzit, betekent niet altijd dat diegene ook een verschrikkelijk mens is. Niet alles is zo zwart-wit als het soms lijkt