Nou ik heb een heel leuk oudjaarsavond gehad,maar niet heus... Ik was samen met mijn vriend op visite bij de buurvrouw,toen we hoorden dat onze bovenbuurman was doodgestoken door zijn zoon,op het moment dat wij naar buiten gingen om te kijken,was de ambulance er net en was zijn zoon net afgevoerd door de politie,zijn vader was op slag dood en de ambulance ree dan ook weg zonder hem.Laat ik nou last hebben van Borderline en daarbij een angststoornis en toen ik wist dat ik zwanger was ben ik met mijn medicijnen gestopt,maar door deze avond is het dus helemaal mis gegaan.Ik ben continu bang en gestrest,ik geef al 2 dagen over en durf niks meer,alleen in me bed liggen en douchen.Stil zitten kan ik niet omdat ik daar te onrustig voor ben,dus helaas moest ik weer aan me medicijnen,ik slik nu dus weer antidepresivia 100 mg per dag om serotonine aan te maken in mijn hersenen zodat ik de angst beter kan verwerken,maar omdat dat natuurlijk niet meteen werkt heb ik voor 6 dagen oxazepam voorgeschreven gekregen omdat ik door alle spanning en angst niks meer binnenhield.Ik vind het heel erg tegen over me kleintje in me buik,maar in een lichaam zitten die alsware een tikkende tijdbom is is ook niet goed voor me kindje,waarschijnlijk nog slechter dan me medicijnen.Ik ben nu doorverwezen naar een Gynicoloog en ga in het ziekenhuis bevallen waar ik daarna 72 uur moet blijven om te kijken of me kindje eventuele afkickverschijnselen krijgt door mijn antidepressivia.Het is zooo dubbel allemaal,natuurlijk moet ik mij goed voelen wil mijn kindje zich ook goed voelen,en nu op dit moment is het voor mij zoooo zwaar dat ik het niet meer alleen kan maar er echt medicijnen tegen aangegooid moeten worden.Als mijn babytje oud genoeg is leg ik het haar allemaal uit,dat je soms geen keus hebt en dat ik natuurlijk ook aan mijn eigen gezondheid moet denken,want wat heeft me kindje aan mij als ze is geboren en ik ben een wrak? Nou best een heftig verhaaltje,vind het klote dat ik het niet zonder medicijnen heb vol kunnen maken,maar ik kan het ook zo zien,ik heb het wel 31 weken zonder gered!Beter nu 9 weekjes dan 9 maandjes! Ik hoop dat me kindje er geen last van gaat krijgen,mocht het wel zo wezen weet ik zeker dat ze er zooo overheen is,als ze op haar ouders lijkt wel want wij zijn taaie!
Jeetje dat is natuurlijk niet niks wat ze zo daarboven heeft afgespeeld. Dat zou op mij ook een indruk hebben achtergelaten. Gelukkig heb ik geen ervaringen met borderline en weet dus ook niet hoe dat aan voelt maar wil je veel sterkte wensen. En het komt vast helemaal goed met jullie kleintje. Je hebt er ook niet voor gekozen om borderline te hebben. En als ik het zo lees heb je alleen maar het beste voor met je kleintje...en dat is dus ook ervoor zorgen dat haar mama zich straks ook goed voelt wanneer ze zich aankondigt. Knufff Linda
meis jeetje wat schrikken zeg! Kan me voorstellen dat je de kueze hebt gemaakt om je stress kwijt te raken. Ja er zit een risico aan, maar om die te gaan spuien heb je nks aan. ik hoop dat je met de middelen die je aangeboden zijn weer een beetje rust vindt in je lijf, en dat de laatste weken van je zwangerschap goed zullen verlopen. Wat je zelf al zegt de stress is waarschijnlijk nog slechter dan de medicijnen. sterkte ermee!
Jeetje, wat een verhaal! Ik vind dat je supertrots op jezelf kunt zijn dat je het 31 weken zonder medicatie hebt gered! En natuurlijk is het heel naar dat dat nu wel moet, maar zoals je zelf ook al zegt; na de bevalling heb je ook niet de ruimte om een wrak te worden. Volgens mij maak je echt de juiste keuze. Plus dat het gebruik van medicatie grotere schade aanricht aan het begin van de zwangerschap, omdat de hersentjes dan aangelegd worden. Zet 'm op die laatste weken meid!
Jeetje wat een verhaal! Heb er geen ervaringen mee, maar wil je in iedergeval héél véél sterkte wensen... Ik hoop dat je er snel weer bovenop komt...
Ik weet ongeveer wel wat je voelt. Ik heb namelijk ook een angststoornis en slik sinds kort ook weer medicijnen, bij mij helpt het helaas ook nog niet Ik weet hoe moeilijk het is om zonder medicijnen te moeten terwijl de angst bijna het leven van je over neemt.. Het is zo ontzettend zwaar! Ik denk dat jouw kindje minder last heeft van de medicijnen dan van die onrust en daarbij moet het ook voor jou allemaal een beetje leefbaar blijven. Ik hoop dat de medicijnen heel snel zullen werken en dat je je snel beter voelt.. Mocht je last blijven houden van het gedoe bij de buren. Je kunt altijd slachtofferhulp bellen. Misschien kunnen ze iets voor je doen.. Ik vind het trouwens SUPER moedig dat je het tot 31 weken zonder medicijnen hebt kunnen doen, zoals je ziet is mij dat niet gelukt.. Onthou dit en hou in je hoofd hoe sterk je bent geweest voor je kindje en dat je deze beslissing genomen hebt niet alleen voor jezelf maar ook voor je kindje.. Heel veel sterkte! Liefs, Amilah
Zo wat een opluchting om dit te lezen,ik heb echt getwijfeld of ik er wel aan moest beginnen,maar het begon echt mijn leven te overheersen,ik wou niet meer naar buiten en deed helemaal niks meer. Ik ben blij dat mensen me er niet scheef om aan kijken,eerst wou ik het niemand vertellen dat ik weer aan me medicijnen ging omdat ik bang was dat mensen mij een slechte moeder zouden vinden,echt heel appart om te lezen dat ik niet de enige ben die dit heeft,natuurlijk weet ik dat in mijn achterhoofd wel maar toch het geeft me wel hoop,hoop dat ik niet de enige ben met dit probleem,en dat ik er niet alleen voor sta. Ik hoop echt met heeeeeel mijn hart dat ons meisje er zo weinig mogelijk last van krijgt na de bevalling,wat ik begrepen heb van de huisarts en de verloskundige is dat er eigenlijk nog nooit hele extreme afkickverschijnselen zijn gevonden bij baby's dus dat geeft me wel weer een beetje rust.Mocht ons meisje in het begin wat moeite hebben met opstartprobleempjes(waar ik niet van uit wil gaan)dan zorgen papa en mama dat we er voor haar zijn,ze staat er niet alleen voor!En ik weet zeker dat we een lief en gezond meisje krijgen.Bedankt voor de positieve reactie's dat doet me goed!