We wilden een tweede kind en de biologische tikt genadeloos hard in mijn oren, dus geen tijd meer voor uitstel. En al snel nadat we hadden besloten de natuur niet meer tegen te werken was het raak. Maar ik word er niet vrolijk van. Mijn eerste zwangerschap was vol complicaties en zorgen, ik lag bij 5 maanden al in het ziekenhuis. Geen leuk vooruitzicht. Zeker nu niet, want als dat weer gebeurt, en die kans is groot, moet ik straks mijn dochtertje missen. En had ik bij de 1e zwangerschap nog het vooruitzicht straks met mijn ukkepukkie voorop de fiets op pad te gaan, nu heb ik al een geweldige dochter. Een 2 kind kan toch nooit zo geweldig zijn als zij? Straks weer al die zwangerschapsellende, weer dat vreselijke gekolf op mijn werk, lekkende borsten, en met twee kleine kinderen op stap is ook al onpraktisch. Ik zie vooral de nadelen en voel me schuldig t.o.v. ons tweede kind dat ik niet blij ben. Ik zag er vooraf al tegenop, maar had verwacht bij een positieve test weer helemaal gelukkig te zijn. Want toen ik een tijdje terug na een week overtijd toch nog ongesteld werd was ik diep teleurgesteld en in tranen. Ik ben dankbaar dat het zo snel gelukt is, want op deze leeftijd is dat een niet vanzelfsprekend geschenk. Maar een beetje vreugde was prettiger geweest. Zijn er nog meer dankbare maar niet-blije a.s. moeders?
Hoi Agatha Ik herken het zelf niet, maar ben dan ook zwanger van de 1e. Een goede vriendin van mij hoor ik echter precies hetzelfde zeggen. Ondertussen wat minder, maar de eerste maanden ( ze is ongeveer even ver als mij ) vertelde ze ook helemaal niet blij te zijn. Ze heeft ook een vervelende eerste zwangerschap achter de rug en een vervelende bevalling. Ze kon de eerste maanden alleem maar bang zijn voor weer zo`n ellendige periode. Ze heeft er wel hulp bij gezocht ik dacht bij een haptonoom en ondertussen kijkt ze er een stuk positiever tegen aan, alhoewel ze nog wel haar dipjes heeft. Sterkte en denk eraan dat je hormonen ook een loopje met je nemen he. Die maken het nu niet beter ! '
Ik herken je gevoel wel een beetje. Ik zag in het begin ook veel beren op de weg. Ik heb een miskraam gehad voor deze zwangerschap, dat vond ik vreselijk, maar ik realiseerde me toen ook hoe makkelijk het eigenlijk nu is met 1 kindje. Gelukkig snel weer zwanger, maar ik had wel zoiets, hoe kan een 2e kindje nou net zo leuk zijn? En wat is het onhandig, met 2 kindjes op stap. En heb ik straks wel genoeg tijd voor Eva, doe ik haar niet tekort? En wat als mijn zwangerschap niet helemaal goed verloopt en ik in het ziekenhuis kom te liggen... ik zou me dan zó schuldig voelen! Maar inmiddels zijn we aardig wat weken verder.... en ik ga me er steeds gelukkiger bij voelen. Zo blij als toen ik zwanger was van Eva ben ik (nog?) niet, maar wel heel blij. Ik voel dit kindje nu ook goed bewegen (alhoewel het een rustig kindje is en ik vaak geen tijd heb om er aandacht aan te besteden), dat maakt het wat echter. Wat mij hopelijk echt heel goed gaat helpen, is weer naar zwangerschapsyoga gaan. Dan moet ik anderhalf uur per week echt aan de mijn zwangerschap en de baby besteden, ik denk dat dat me echt goed gaat doen. Over 2 weken de eerste les, ik verheug me er echt weer op... Verder groeit iedereen er volgens mij wel naar toe, ook als je in het begin niet zo blij bent als dat je volgens jezelf zou moeten zijn. Ik bedenk me nu al hoe het zal gaan straks met 2 kindjes op stap. Ik denk nu dat het best gaat meevallen eigenlijk. En een tweede kindje is net zo goed je kindje en daardoor ook net zo geweldig volgens mij, al vind ik dat ook nog moeilijk te geloven . Maar ik hoor en lees het overal dus het zal wel zo zijn . Ik zit mezelf nu juist druk te maken met hoe kwetsbaar ik me zal voelen met 2 kindjes. Ik voel me al zo kwetsbaar met 1...
Dank je wel, kris8! Wat je schrijft troost me wel. Wat herkenbaar, Snoopy! Wat je schrijft ook over een tweede t.o.v. een eerste. De zwangerschap went vast inderdaad. Ik denk dat al gaat helpen als ik ga vertellen dat ik zwanger ben. Gaan mensen feliciteren enzo, maakt het ook wat feestelijker. Liefs, Agatha.
ik herken het helemaal! Mijn eerste zwangerschap was niet bepaald makkelijk en het eerste jaar met Erik was eigenlijk diepe ellende! Maar nu is het een heerlijk kereltje en heb ik ook vaak zo van : hoe kan ik ooit zoveel voor een tweede kindje voelen? Ook bij mij had ik zoiets van : mijn biologische klok tikt aardig door en besloten we voor een tweede te gaan. Maar toen het gelijk na ronde 1 al raak was, was er totaal geen vreugde. De weken erna ook niet. Eerder twijfel enzo. Waarom wilde ik ookal weer een tweede? Voelde me schuldig tegenover het tweede kindje. Volgens mij zou ik nooit zoveel van hem kunnen houden als van Erik! Ik heb maanden lang eigenlijk bewust alle gedachten over de tweede buitengesloten. alle onzekerheden en angsten enzo. Ik zie wel wat er komen gaat. Verheug me nergens op maar ga ook geen doemsenario's voor de geest halen. Maar ik moet zeggen dat nu ik steeds verder in de zwangerschap kom, ik er steeds meer 'vrede' mee heb. De schopjes worden harder en nu kan ik ook eindelijk vertederend mijn hand op mijn buik leggen om contact te maken. En sinds een paar dagen begin ik ook zelfs tegen hem te praten. Het gaat dus al een stuk beter. Hoewel ik nog steeds niet denk aan de toekomst en hoe ik het ga doen en wat ik misschien ga voelen enzo. Sterkte meis!
Ik herken het ook wel een beetje wat je schrijft. Toen ik zwanger werd van Isabella was ik heel blij. Mijn vriend ietsje minder. Maar dat trok snel bij hoor. Hij moest er erg aan wennen. Maar goh, wat was ik verliefd op dat kleine mensje in mijn buik. Ik kon aan niks anders denken. Meteen na de geboorte van Isabella wilde mijn vriend al heel snel weer een 2e kindje en hij bleef maar zeuren Uiteindelijk heb ik in augustus mijn spiraaltje laten verwijderen in de hoop dat ik eind dit jaar zwanger zou zijn. Maar ik was meteen zwanger!! Dat had ik helemaal niet verwacht dus ik moest vreselijk wennen. Daarnaast kreeg ik vreselijk veel last van bloedverlies en kon ik niet geloven dat de zwangerschap goed zou blijven gaan. Inmiddels ben ik dik 14 weken zwanger. Ik begin het allemaal al iets leuker te vinden. Al vind ik het nog niet zo geweldig als bij Isabella en ik denk ook niet dat dat nog komen gaat. Ik vind het wel leuk hoor en ben al een stuk blijer maar dat mega geluk zalige gevoel heb ik echt niet nu. Ik heb ook nog helemaal niks gekocht voor dit babytje en bij Isabella had ik met 14 weken bij wijze van spreke de kast al vol hangen met kleertjes. Ik voel me ook wel een klein beetje schuldig naar Isabella toe. Straks moet ze haar aandacht verdelen en is mama er niet meer de hele dag voor haar. Aan de andere kant denk ik dat ze een broertje of zusje ook wel geweldig zal vinden. Ook ben ik bang dat ik echt niet zoveel van dit kindje kan houden want Isabella is het meest geweldige meisje dat ik ken en dit kindje kan toch nooit zo geweldig zijn? Maar net als wat Snoopy zegt : het is toch je kindje en daar hou je sowieso van. En bij Isabella dacht ik trouwens ook wel eens "goh straks houdt ik niet meteen van haar ofzo". Toen ze op mijn buik werd gelegd nam ik haar in mijn armen en ik heb wel duizend keer gezegd "oh kindje toch, mama houdt zoveel van jou". Dus dan denk ik dat het bij dit kindje ook wel goed zou komen Kortom, heel begrijpelijk allemaal!
Nou nu ik dus weer kotsmisselijk ben, buikpijn heb en verschrikkelijk moe ben de hele dag zie ik een lange zwangerschap soms ook niet zitten. Maar straks dat kleintje in je armen maakt een hoop goed. En over 8 jaar gezellig met zijn allen op vakantie. Maar ik snap dat als je echt na 5 maanden al in het ziekenhuis moest zijn en daarna ook een rottijd had dat je nu best veel twijfels hebt. Maar volgens mij gaan die straks rond de 12 weken wel weg.