Goed dat je naar de HA gaat. Ik weet er niet al te veel van, maar zou het niet goed kunnen dat je gewoon een soort verwaarloosde post partum depressie hebt?
Ook ik herken veel in je verhaal. Ik kon en kan er ook nog steeds niet blij mee zijn. We hebben heel veel twijfels gehad bij deze 3e en zijn er uiteindelijk toch voor gegaan. Nu ik eenmaal zwanger ben lukt het me niet van dit kindje te houden. Nu de buik maar groter en groter word vind ik het erg confronterend dat iedereen me er nu naar vraagt. Ik wil er niet continue aan herinnerd worden. Dat ik het nu voel bewegen doet me niks. Ik voel me net als jij erg schuldig naar dit kindje toe. Probeer me steeds een schop onder de komt te geven want we zijn er zelf voor gegaan dit kindje heeft hier niet om gevraagd. Ik heb het de vk verteld en die wil dat ik naar de pop poll ga om te praten. Heb het afgewezen omdat ik merk dat ik nog veel depressiever word wanneer ik her er steeds over heb. Ik probeer de positiviteit zoveel mogelijk op te zoeken. Pretecho gehad, lekker shoppen voor baby kleertjes etc. Ik merk dat het nu stapje voor stapje steeds iets beter gaat. Probeer je jezelf geen gevoel op te leggen want dit lukt niet. Bespreek het met de vk! Ze zei tegen mij, straks is de baby er en hebben je kinderen en man niks aan een overspannen moeder en vrouw. Misschien helpt het jou om er met iemand over te praten? Blijf er in ieder geval niet alleen mee zitten want het is niet niks dat je je zo voelt. Xx
Hoi! Ik ben bij de huisarts geweest. Deze gaf aan dat gevoelens van het zwaar vinden en het zat zijn heel normaal zijn en dat elke ouder dit ervaart. Maar... er kon ook een PND in het spel zijn. Ik moet bloedprikken en heb een afspraak bij de praktijkondersteuner GGZ. Nu heb ik deze afspraak pas 11 mei en vind ik dat eigenlijk nog heel ver weg. Dat ze mij belde vroeg ze of dit vroeg genoeg was. Ik vond de stap om naar de huisarts te gaan al aardig groot, en om dan ook nog te moeten zeggen: 'Ik wil nu eerder geholpen worden!', lastig.. En dat ik voor mijn gevoel geen controle meer heb over dingen kwam doordat ik nog jong ben (25), hij was zelf nog aan het studeren en elke avond dronken. Misschien een beetje het idee gekregen dat het volgens de huisarts wel meevalt en is het daarom lastig om nu mijn eigen grenzen aan te geven bij de praktijkondersteuner.
Hoe gaat het nu met jullie? Ik zit een vergelijkbare situatie. Ons zoontje is 11 maanden en ik weet sinds kort dat ik zwanger ben van de tweede. Totaal onverwacht en ongepland. Had van ons nog zeker wel een jaar mogen duren. Mijn man is vrij makkelijk, maar ik vind het lastig te accepteren. Bedenk elke keer 100 dingen die niet zomaar meer kunnen met twee kinderen, en zie enorm op tegen weer zo'n periode van weinig slaap en wennen in het eerste jaar. En daar voel ik me dan weer schuldig over. En onzeker: hoort dit wel, stel ik me niet aan, gaat het op tijd over om me straks aan de baby te kunnen hechten.. Dus daarom mijn vraag: hoe is het met jullie gegaan in de afgelopen maanden?