Pfffff, alsof ik mezelf hoor praten Ik ben ook erg perfectionistisch. Als het niet perfect kan, raak ik de draad kwijt en wordt het een chaos. Zowel in mijn hoofd, als in mijn huishouding, als in de boodschappen doen (3x heen en weer naar de winkel, omdat ik dingen vergeet, omdat ik vergeten ben om een lijstje te maken) Ook ik heb aan de bel getrokken een paar weken terug. Ben naar de huisarts gegaan en heb daar een heerlijk gesprek gehad..Ik voelde me vooral te kort schieten als vrouw, moeder, huisvrouw en zo meer... Zo voelde ik me bijvoorbeeld enorm schuldig over het feit dat uitkijk naar het moment dat Misha naar school gaat. Ik ben gewoon zò toe aan wat meer tijd voor mezelf, gewoon om de boel makkelijker op orde te houden, maar ook om simpelweg eens neer te kunnen ploffen op de bank met een boek. Even geen mama zijn, maar gewoon even lekker mezelf. Zonder kinderen en zonder man om me heen....Mede door "de mensen" voelde ik me zoooooooooo schuldig over deze gedachte, want je hoort immers te genieten van de tijd dat je kids zo klein zijn en je ze nog helemaal voor jezelf hebt. Maar, zei mijn dokter heel treffend, "jij bent een persoon die gewoon meer tijd voor zichzelf nòdig heeft, maar dat maakt jou absoluut geen slechte moeder en zeker geen slecht mens..." Geen mens is immers hetzelfde en dat moest ik accepteren.. Mede door veel met mijn man te praten (en huilen) ben ik dingen langzaamaan op een rijtje aan het zetten. Ik heb een agenda gekocht (ik onthield alle belangrijke data in mijn hoofd, hoe bedoel je overlopen van informatie. Een kop vol gepropt en rustig door blijven proppen) Geniet van mijn kinderen, maar ook van het feit dat volgende week de laatste week van de vakantie is en ik het heerlijk màg vinden dat Milan daarna weer naar school gaat en Misha weer 2 dagdeeltjes naar de psz. En dat ik ook mag genieten van mijn kinderen en uit màg kijken naar het feit dat mijn tropenjaren er bijna op zitten en ik 2 schoolgaande kinderen heb. Ik heb trouwens ook veel moeite gehad met het loslaten van de babytijd (weet niet of dat bij jou ook speelt?). Ik kon nìets weggooien of wegdoen zonder in tranen uit te barsten. Tot ik mezelf bij elkaar geraapt heb en de hele babytijd heel bewust heb "nageleeft"...Daarna ben ik kleertjes uit gaan zoeken en heb ik veel weggegeven (oa aan een vriendin van iemand hier op het forum. Die kon ze heeeeeel goed gebruiken ivm geen geld en dat gaf dan weer zo'n goed gevoel) Wat bij mij ook ineens doordrong, was dat ik mijn baby'tjes gewoon voor altijd bij me heb, alleen zijn ze groter gegroeid. Het is geen afscheid nemen van een tijd, het is meegroeien met de kinderen. Dat besef ik me nu en geniet nu van de herinneringen aan die tijd... En ook ik wil op yoga gaan. Om me meer bewust te gaan worden van mezelf. Even een uurtje tot mezelf komen en leren ontspannen. Maar ook soepeler worden en mezelf weer leren kennen. Want 1 ding is zeker, je cijfert jezelf zo weg in die kleine kinderjaren, dat je soms vergeet wie je ook alweer was, vòòrdat je kinderen kreeg... Probeer je ook niet schuldig te voelen naar je man toe....Waarom zit hij niet goed in zijn vel? Voelt hij aan dat het met jou niet goed gaat, zodat hij zijn draai ook niet meer kan vinden? Het kan heel goed een wisselwerking van jullie samen zijn. Mij heeft het enorm geholpen om erg open te zijn naar mìjn man toe. Het was wel heeeeeeeeeeel moeilijk om me zo open te stellen, maar god, wat gaf het een energie. En niet onbelangrijk....het gaf begrip en daardoor veel meer hulp vanaf mijn man zijn kant. Onze relatie is hierdoor verdiept, wat weer helpt om je beter te voelen.... In huis pak ik elke dag systematisch een klus aan. Wat niet lukt, lukt niet. Doordat mijn man nu precies weet wat er is, voel ik me ook niet meer schuldig als hij thuis komt en het huis is niet perfect in orde. Maar ben ik wel blij dat ik die dag bijvoorbeeld alle bedden heb verschoont en de badkamer een beurt heb gegeven. Ja, okay, de woonkamer is dan mss rommelig, maar meer als je best kan je niet doen. Vroeger wilde ik het hèle huis spik en span hebben, daarbij de kinderen entertainen en het mijn man ook nog eens naar de zin te maken. Doordat dit natuurlijk niet allemaal tegelijk lukte, werd het juist een bende in huis, vitte ik op de kids en was ik een sjaggerijnig kreng richting mijn man. Ik ben in ieder geval op de goede weg. Ben d'r nog niet, maar voel me al zoveel beter met de hulp om me heen... Ik hoop voor jou dat het balletje ook gaat (blijft) rollen nu je aan de bel hebt getrokken. En het feit dat je een momentje voor jezelf pakt door je zoontje te laten logeren bij je ouders, maakt je juist een goede moeder. Je voelt zelf aan dat het even niet gaat. Blijf je daarin door madderen, dan heb je kans dat het juist helemaal fout gaat. Door eraan toe te geven, geef je jezelf en je zoontje even een time out. Dit is voor beiden goed. Kinderen voelen feilloos de stemming van hun moeder (of vader) aan. Als jij je niet goed voelt, gaat je kind klieren en zo kom je in zo'n fijne neerwaardse spiraal terecht. Je doorbreekt die, door die tijd die je voor jezelf pakt. Dat kàn dan toch niet fout zijn? Sterkte meis, het is heel naar als je je zo klote voelt. Ik hoop heel erg voor je dat je het tij kan keren en snel weer wat meer lichtpuntjes gaat zien....
Wat een herkenbaar verhaal. Bedankt dat je de moeite genomen hebt om het voor me uit te schrijven. Ik ben al een tijdje thuis van mijn werk om te herstellen, en ondertussen al zo'n 5 maanden onderweg. Manlief heeft al die tijd behoorlijk wat taken overgenomen, dus hij is gewoon moe. Verder heeft hij al die tijd te maken met behoorlijke stemmingswisselingen van mijn kant, dus ook dat zal de nodige energie kosten. Ik heb nu in ieder geval besloten mezelf niet meer weg te cijferen, en heel erg rekening te houden met mijn eigen behoeften, wensen en grenzen. Dan ben ik misschien niet altijd de lieve partner, werkneemster, moeder, dochter, maar blijf ik wel trouw aan mezelf. En volgens mij is dat het allerbelangrijkste, want ik ben mezelf in de loop der tijd gewoon kwijt geraakt.
Dat recht heb je ook, je bènt namelijk ook gewoon een persoon waar rekening mee gehouden moet worden. Waarom zouden wij (zat met hetzelfde "probleem") wel altijd maar rekening houden met anderen, maar daar dan weer niets voor terugverwachten?? Dat is natuurlijk hartstikke scheef. Leven is geven en nemen, niet alleen geven, dat is iets wat ik nu probeer na te leven. Ik wordt nog steeds blij van het geven, zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Maar ik wordt nu ook blij van het nemen en voel me niet meer zo bezwaard om eens aan mijn man te vragen of hij mss even die paar boodschapjes wil gaan halen..... Je zegt dat je van plan bent om naar yoga te gaan..Bel maandag meteen om het vast te leggen! Anders blijf je het idee maar voor je uit schuiven, terwijl je er mss hartstikke van op kan knappen. Hier start de yoga meteen na de vakantie periode en ik ben van de partij Wil het al jaren eigenlijk, maar was ook zo'n vooruitschuiver. Nu daad bij woord gevoegd en mezelf opgegeven en heb er zo'n zin in..
Dat is een heel goed besluit Prinses! Weet je wat het is, het kost misschien moeite aan beide kanten om eraan te wennen, maar uiteindelijk wordt je er wel een gelukkiger mens van en daar hebben de mensen in je omgeving ook weer baat bij. Door jezelf in acht te nemen bewijs je dus iedereen een dienst.
Het lastige is wel, dat ik niet zo goed weet waar mijn eigen grenzen liggen. Dat is dus nog wel heeeeel erg zoeken. Hahaha!
Het is inderdaad lastig. Op dagen dat ik in huilen uitbarst omdat de ramen niet gelapt zijn en de plinten niet met een vochtig doekje afgedaan zijn voordat de verjaardagsvisite of zo langskomt weet ik nu (nadat mijn man me half uitgelachen en half getroost heeft) dat ik de lat weer te hoog leg. (is overigens maar een voorbeeld van de vele, haha) Je leert op een gegeven moment steeds beter wat je eigen grenzen zijn. Sommige mensen zijn hardleers en moeten telkens een stukje over de grens gaan voordat ze het doorhebben. En anderen kunnen zich van te voren op de rem zetten. Helaas ben ik niet een van die anderen, maar goed. Als ik me ook nog daarover druk moet gaan maken....
Een groepsknuffel dan maar? Ik heb het perfectionistische niet zo in het huishouden (ik wil het er wel graag netjes uit hebben zien), maar meer in de contacten met mensen. Ik voel haarfijn aan, als iemand niet lekker in zijn vel zit, en pas me daar dan op aan. Maar als je dat bij iedereen gaat doen, vergeet je dat je zelf ook nog een eigen humeur hebt.
Ik heb het eigenlijk bij alles wat ik doe, maar het huishouden is een makkelijk voorbeeld. Maar je aanpassen aan personen is ook een heel bekend iets en dan kan je echt mee de diepte in gesleurd worden. Ik kijk nu graag de kat uit de boom en probeer me niet meer zo verantwoordelijk voor iedereen te voelen en dat scheelt al een stuk.
Bij de haptonoom deze week geleerd. Ik ga vaak zo zitten dat iemand aan mijn rechterkant zit. Deze kant staat voor geven. Als je bewust aan de andere kant gaat zitten, kost het je minder energie. Nou dat ben ik dus aan het uitproberen. Ik ben er nog niet uit, of er waarheid in zit. Misschien kunnen jullie meedoen met experimenteren.
Joh, echt waar??? Ik zit, loop en fiets werkelijk àltijd aan de rechterkant van iemand (en ik slaap zelfs aan de linkerkant van het bed, dus ook daar heb ik iemand rechts naast me....). Als ik aan de andere kant loop, voelt het op de een of andere manier niet lekker. Ik weet dat altijd aan mijn jaaaaaaren in de paarden. Een paard heb je ook altijd aan je rechterkant vast, dacht dat dat simpelweg een ingesleten gewoonte was geworden Toch eens op gaan letten dan en het eens van de andere kant benaderen. Kijken of het echt verschil maakt.. Wat je zegt over stemmingen aanvoelen vind ik ook erg herkenbaar (helaas)..Al ben ik nog zo vrolijk, als er iemand langskomt die niet goed in zijn/haar vel zit, dan voel ik me eigen zo meedraaien in zo'n spiraal. Zelfs als ze op dat moment enorm hun best doen om hun zonnigste gezicht op te zetten, ik vòel het dan gewoon aan en het gevoel van diegene komt dan als een deken over me heen... Wel fijn te lezen dat er meerdere mensen met deze problemen rond lopen. Niet fijn voor jullie natuurlijk, maar wel fijn om herkenning te zien. Op 1 of andere manier geeft dat ook weer energie (hoe gek dat mss ook klinkt...)
Dat van rechts wist ik echt niet ...ga ik eens op letten.. Verder is het of dat er een spiegeltje wordt voorgehouden
Wat ben ik blij dat ik dit topic geopend heb. Heel fijn om te lezen dat anderen hetzelfde ervaren. Misschien is er iemand (die dit leest), die misschien de ultieme tip heeft om de gevoelens van anderen niet of minder binnen te laten komen? Mijn haptonoom zei, dat je goed achterop en rechtop in je stoel moet blijven zitten. Goed op twee billen, rustig blijven ademhalen en met je ene hand, je duim van de andere hand vast houden. Mijn huisarts zei dat je een denkbeeldige schaal voor je buik kunt houden. Je luistert wel, maar de gevoelens van de ander komen tegen de schaal aan, en gaan zo weer terug en komen dus niet binnen. Ik moet zeggen dat dit bij mij allemaal nog niet zo werkt. Maar eerlijk gezegd vergeet ik het ook vaak en denk ik er later pas aan.
Wat ik trouwens een heel goede 'kalmeringsoefening' vind is ook goed rechtop zitten en met je voeten contact maken met de grond. Dan stel je je voor dat er lijnen door je lichaam lopen die door je benen en voeten verbonden zijn met de aarde. Je haalt heel rustig adem en als je inademt probeer je je voor te stellen dat je kracht/rust haalt uit de aarde, en als je uitademt stuur je de negatieve gevoelens weg. Het klinkt allemaal een beetje vaag, maar het helpt in ieder geval wel bij mij.
We doen het al zolang op deze manier dat het in ons systeem zit bestond er maar een pilletje om dit uit je systeem te verwijderen Het is niet makkelijk hé....dus bij deze gewoon een virutele knuff
Nee, makkelijk is het inderdaad niet. Ik vind deze burn-out een hel, en gun het niemand toe. Ik voel me vaak vreselijk eenzaam, omdat je jezelf de hele dag meeneemt. Ik ben er nu achter hoe het komt, en heb een behoorlijk lastig iets te accepteren. Als dat maar eenmaal lukt, dan ben ik een bijzonder goede stap in de richting. Vannacht vreselijk gedroomd, maar ik denk ook dat ik dan iets aan het verwerken ben of zo. Bedankt voor de virtuele knuff! Ik kan tegenwoordig een heleboel knuffels gebruiken. Ik voel me vaak zooooo onzeker. En dat ben ik eigenlijk normaal gesproken niet of in ieder geval 90% minder erg.
Graag gedaan! Is altijd heerlijk om te onvangen Wat vervelend dat je zo gedroomd hebt...kan heel goed dat je inderdaad aan het verwerken bent, ( vind het wel goed om te lezen dat je "de zeren plek 'hebt gevonden) kun je het mee nemen naar de psygoloog, mag je alweer snel? Dan kun je het samen aanpakken want dit kan je gewoon fff niet alleen. Eenzaam voelen is echt niet fijn en best een raar gevoel wetende dat je een mannetje hebt en een prachtig kind en toch is dit gevoel er...ik vond dat altijd heel erg en vond mezelf af en toe ook erg ondankbaar ( heb ik nu lekker maling aan )...Iedere dag is weer anders...
Ik ben niet echt eenzaam natuurlijk. Maar als je je rot voelt, en je weet zelf niet waardoor, dan is dat knap lastig. De psych is pas weer in september aan de beurt. Helaas. Aan de andere kant is het een kwestie van accepteren, en zal ik het toch echt zelf moeten doen. Ik heb wel een aantal handvatten waar ik wat mee kan, dus hoop dat dat lukt.