Schuldgevoel om teleurstelling jongen/meisje

Ik ben ook al me hele leven aan het zeggen ik wil een meisje..maja je krijgt het maar he..zoals ik aan jou onderschrift zie is het bij jouw zeker een wondertje. Maar weetje ik heb n Vriendin die heb nu n jongetje van een halfjaar en echt mijn gedachten zijn om, tis een schatje en jongetjes zijn zeker ook erg leuk! Let maar op
En als het maar gezond is inderdaad..

Fijne zwangerschap verder

 

Gun jezelf de tijd om eraan te wennen. Je gaat echt niet minder houden van dit kindje, maar je bent ook maar een mens

 

Ik weet het geslacht nog niet, maar ik reken op een jongen hoewel ik hoop op een meisje.. Dus hoewel ik het voorgevoel al een paar weken heb, zal ik waarschijnlijk alsnog wel even zitten van 'Oh...' als het een jongetje is. Tsja, voel me er best wel lullig over, maar ben ook maar een mens, en welk geslacht het ook heeft, het zal evenveel liefde krijgen.

 

Ik ken het gevoel, ik dacht altijd dat het een jongetje ging worden. Maar krijg toch een meisje, wel even wennen. Zeker een week of twee, maar nu vind ik het geweldig. Verheug me nu al op het optutten.

 

Hier was mijn vriend teleurgesteld. Hij had liever een meisje gehad en daar was-ie ook eerlijk in. We hebben er goed over gepraat en zijn uitleg was dat hij dacht dat hij meer een vader voor een meisje kan zijn. Meer knuffelen en schattig doen enzo....Waar dat vandaan komt? Het duurde wel even voordat hij gewend was aan het idee om een zoon te krijgen, maar nu kan-ie niet wachten op de kleine man .

 

Hoi, hier ook van overtuigd dat het een jongen gaat worden. Moet er dan aan wennen als het een meisje wordt, maar vind het geen probleem gok ik zo

 

Wij wilden bij beide zwangerschappen niet weten of het een jongetje of een meisje zou worden, dat zagenn we wel bij de geboorte.

Bij ons oudste zoontje hadden we tijdens de zwangerschap het gevoel dat t een jongetje ging worden en stiekem wilde we dat eigenlijk ook.
Bij mijn tweede zwangerschap vond ik het wel leuk als het een meisje zou worden maar ook dit kindje was een jongetje.
Toen hij eenmaal geboren was was ik ook meteen vergeten dat ik aan een meisje zat te denken.

Nu ik weer zwanger ben hoop ik toch stiekem weer op een meisje maar zal ook zeker niet teleurgesteld zijn als dit weer een jongetje gaat worden maar voor we daar achter gaan komen moeten we nog even een paar maandjes wachten!!

 

Ik dacht dat het deze keer weer een jongetje zou zijn. Was er echt van overtuigd, was dus een grote verassing toen bleek dat het toch een meisjes is.

K heb echt een paar dagen moeten wennen aan het idee. Wat mij hierbij hielp was dadelijk al wat meisjes kleren gaan shoppen

Nu ben ik helemaal omgeschakelt en natuurlijk super blij dat er een klein meisje bijkomt.

 

Ik wilde stiekem wel erg graag een meisje; ik was ook erg blij dat het idd een meisje bleek. Ik heb deze stiekeme voorkeur ook aan niemand verteld vanwege een schuldgevoel.
Maar hoe verder de zwangerschap vordert merk ik dat ik het eigenlijk even leuk had gevonden al was het een jongetje geworden! Ik ben echt veel meer bezig met de gedachte 'als ze maar gezond is' dan dat ik bezig ben met het feit dat het een meisje is

 

Hier een mama van 4 jongens en ik kan oprecht zeggen dat ik echt nooit een voorkeur heb gehad (al vond mijn omgeveing dat ik die meisjeswens wel móest hebben).
Ik kom zelf uit een meidengezin en man, man, wat hebben we gevochten met elkaar!
Pas sinds mijn jongste zusje is overleden (en toen waren we inmiddels volwassen), is onze band heel sterk en gezellig geworden.
Bovendien heb ik een zeer gecompliceerde band met mijn eigen moeder.
Ik weet dus uit ervaring dat het hebben van een dochter helemaal niet het ideaalplaatje hoeft te zijn/ worden wat jij in gedachten hebt.
De band met een zoon zal misschien anders zijn, maar zeker niet minder goed.
Niet dat ik me niet voor kan stellen of veroordeel dat iemand die voorkeur wél kan hebben hoor!
Ik ben dol op mijn jongens en zou niet anders gehad willen hebben!

 

Herken het wel een beetje hoor! alhoewel.. het maakte me echt (echt) niet uit, inmiddels weet ik dat het een meisje is, maar stel dat ik nu nog te horen krijg bij een volgende echo dat het toch een jongen is moet ik denk ik toch even aan de beademing haha

Mijn moeder en broer gingen juist altijd lekker winkelen samen enzo, ook zijn ze allebei heel creatief dus zijn ze altijd samen aan het klussen etc. Een jongen lijkt me juist ook zo leuk

 

Ik dacht altijd dat ik het heel belangrijk zou vinden, maar nu we bezig zijn voor een kindje, denk ik de laatste tijd alleen maar...als ik maar zwanger wordt, dan vind ik alles best
had wel stiekem de wens om een meisje te krijgen.
Komt denk ik ook wel omdat ik echt een meisje-meisje ben, 2 zussen heb en mijn zus een super schattig meisje heeft gekregen.
Wij willen het wel van te voren weten wat het zal worden.

 

hier ook een teleurstelling toen ik hoorde dat het een jongetje zou worden. IK ben een gelukkige mamma van een meisje en twee jongens en aangezien mijn dochter zo erg hoopt op een meisje, hoopte ik dat ook. en ook wel een beetje voor mij zelf want ik hou enorm van roze en tutten etc.
Maar ja we krijgen een derde zoon er bij! en ik voel me heel schuldig dat ik echt even moest omschakelen bij de 20 weken echo! Want natuurlijk weet ik zeker dat het weer een geweldig ventje zal worden, hou ik nu al enorm van hem etc... maar het was wel echt omschakelen ja.

 

Ook ik was een tikje teleurgesteld toen ik in verwachting bleek te zijn van een jongetje. Ook verbaasd, omdat ik er van overtuigd was dat het meisje zou zijn.

Nog steeds vind ik het wel een beetje jammer, omdat deze zwangerschappen zo dicht op elkaar zitten had ik twee meisjes erg leuk gevonden, vooral voor mijn dochter. Maar van allebei eentje is natuurlijk ook erg leuk, en mijn man vindt een jongetje wel heel erg leuk! In mijn omgeving heb ik veel kindjes met gezondheidsproblemen en dan realiseer je je wel, een gezond kindje is echt het allerbelangrijkste.

 

Hier heeeeeel stiekem de hoop op een jongetje in de toekomst maar mocht de tweede (als die er mag komen) een meisje zijn dan zal ik niet teleurgesteld zijn, absoluut niet. Ik zal blij zijn met een jongen maar ook met een meisje maar toch een kleine voorkeur voor een jongen. Misschien puur en alleen omdat ik al een meid heb en wel zou willen weten hoe het is om een zoon te mogen krijgen.

 

Ik heb zelf nooit een voorkeur gehad. Maar geloof me, zodra je jouw kleine mannetje vasthoudt, kan je je hem niet meer wegdenken. Als ik naar mijn mannetje kijk, dan kan ik niet geloven dat ik zo'n ontzettend leuk, lief en grappig mannetje heb grmaakt. En ik zou hem voor geen goud willen inleveren voor een exemplaar zonder slurfje . Voor een tweede kindje, mocht dat ooit lukken, heb ik dan dus ook geen voorkeur (ik was wel band dat ik bij een tweede ooit het andere geslacht zou willen dan de 1e). Een meisje is leuk, maar als ik nog een jongetje krijg dat half zo leuk is als deze kleine man dan ben ik ook echt dolgelukkig.

Heerlijk toch: stoere kleertjes, de duplo treinbaan die door je hele woonkamer gaat, jongens zijn vaak mama-kindjes (dus extra veel kusjes voor jou) en later een grote stoere zoon die zijn lieve mama helpt met de boodschappen tillen.

Geef het tijd om even te wennen! En denk gewoon aan dat lieve mannetje straks op je buik.

 

Ik snap je gevoel wel een beetje hoor, ik had dat ook.. bij mijn eerste zwangerschap hoopte ik echt op een jongen.. en die heb ik gekregen en nu bij mijn tweede zwangerschap hoopte ik wel ietsje meer op een meisje, ookal had ik heel sterk t gevoel dat t weer een jongentje zou worden.. en het is weer een mannetje op t moment zelf moest ik wel ff slikken maar nu ben ik er ontzettend blij mee dat mijn zoontje een broertje krijgt en wij een zoon, moest er gewoon even aan wennen, ook omdat dit waarschijnlijk ons laatste kindje zal zijn zeg maar ging t wel door me hoofd dat ik dacht oke ik zal nooit een dochter krijgen.. (misschien toch t ideaalplaatje van elke vrouw) Dus nu hoop ik maar op een leuke schoondochter(s)