Schuldgevoel stoppen met borstvoeding

ik heb ook veel opstart problemen gehad en zou je net als Line willen aanraden om het nog een paar weken te proberen. maar als je het ECHT niet meer ziet zitten denk ik wel : beter met liefde de fles dan gespannen en verdrietig de borst. maar bij mij is het met veel doorzettingsvermogen goedgekomen en ik ben er heel blij mee dat ik heb volgehouden

 

Alleen jij kunt een besluit nemen. Zet het nog even door als je te sterk twijfelt, maar voel je niet schuldig als je toch stopt. Dat schuldgevoel kennen bijna alle moeders die stoppen. Ik heb het ook gehad. Sterker nog, ik was WOEST als er een beetje moedermelk (afgekolfd) werd gemorst, terwijl ik een maand later gestopt was.

 

Oh en borstvoeding kost in veel gevallen gewoon enorm veel energie en doorzettingsvermogen. Ik trok dat ook niet, en besloot dus beide keren kort borstvoeding te geven. Ik wilde (zeker de tweede keer) op zijn minst die eerste shot antistoffen geven en het op zijn minst een kans geven, maar ik werd er echt ongelukkig van. Maar persoonlijk geloof ik ook niet in te weinig melk, etc. Wel dat het jou misschien net wat meer moeite kost om het allemaal goed op gang te krijgen. Als je dat niet trekt oke, maar erken dat. Voorkomt ook een boel frustratie/ergernis bij andere dames.

 

Ik vind het moeilijk te elzen dat iedereen maar praat over dat doorzettingsvermogen, alsof je die karaktereigenschap niet bezit als je besluit te stoppen met BV. Het is echt niet zo dat als je maar doorzet alles zomaar goed komt. Mijn dochter is op woensdag 18 mei geboren en op zaterdag zaten we in het ziekenhuis omdat mijn kindje kampte met uitdrogingsverschijnselen omdat ik niet genoeg produceerde. Vanaf dat moment krijgt ze de volle hoeveelheid bijvoeding, de eerste week via fingerfeeden omdat ik mijn bv wilde redden. Na de eerste week adviseerde iedereen mij te stoppen, kon alleen maar huilen, was compleet gesloopt, voelde me schuldig (omdat iedereen zegt als je maar wil dan kan elke vrouw bv geven, dat schuldgevoel doen wij vrouwen elkaar aan!!!)

Ik wil niets liever dan mijn meisje volledig BV geven maar lacatiedeskundige, bv, vk en ha vonden dat ik moest stoppen maar ik kon niet stoppen, ik had er emotioneel zoveel moeite mee dat ik haar niet dat kon geven waarvan iedereen zegt dat het het beste is voor je kindje. Ik heb 6 uur volgehouden dat ik zou stoppen maar kon het niet uit schuldgeveoel naar mijn kindje (je maakt jezelf soms echt gek). Sinsdien kolven, vaak aanleggen, lacatiedeskundige over de vloer, ik gebruik oxytocinespray en domperidon en nog geen stuwing en amper productie. Met kolven produceer ik met een symphony 25 cc met 2 borsten en dat is als zij er niet eerst uit drinkt, mijn dochter is nu 3,5 week dus echt niet genoeg. Toch leg ik haar voor elke flesvoeding eerst aan, en ik weet niet hoeveel ze krijgt maar alles is mooi meegenomen, daarna drinkt ze nog een voledige fles leeg (130cc) dus ze heeft echt niet genoeg aan wat ik produceer. Ze is dit nu gewend., nooit verwarring tussen borst en fles (tommee tippee) maar ook geen gevechten meer met een slapend meisje, want als ze echt niet wil happen krijgt ze gewoon de fles en kolf ik wat extra. Ik spaar mijn gekolfde bv zodat eens in de 2 dagen ze een volledige fles bv van me kan krijgen.

Dinsdag ga ik weer naar een lactatiedeskundige want ik weet niet hoe verder, voor op het moment gaan we zo door en blijf ik alle pilletjes en sprays gebruiken en hoop dat het nog wat helpt maar vooral ik blijf genieten van de momentjes tuusen mij en mijn dochter want dat is het mooiste aan bv. Dus er is een middenweg, geef bv totdat zij aangeeft dat de borst leeg is en daarna de fles. Nu ik me neergelegd heb bij het feit dat mijn borsten het echt niet kunnen (waarschijnlijk niet genoeg melkklieren of een onbalans in mijn hormoonspiegels) probeer ik een weg te vinden met het beste van beide werelden. Maar vertel mij astjeblieft niet dat als je maar wil en doorzet het goed kotm want dat is echt niet altijd zo!!

 

@ stefanie: ik geloof je direct en zal dus zeker erkennen dat er een paar vrouwen zijn bij wie het echt niet lukt. Of dat het gewoon onmenselijk veel doorzetting zou vragen zodat het ten koste van de moeder maar ook van het kind zou gaan. Dat is natuurlijk ook niet de bedoeling.
Punt is dat juist door dat schuldgevoel wat elkaar wordt aangepraat, vrouwen niet durven te erkennen dat ze het gewoon te zwaar vinden. 9 van de 10 keer (en misschien wel vaker) is het helemaal geen kwestie van te weinig melk, maar onwetendheid. Of de buitenwereld maar ook jezelf niet durven toegeven dat je geen reden hebt die buiten je eigen bereik ligt.

Ik snap dat het dan voor jou, wanneer je oprecht alles hebt geprobeerd en het nog steeds niet lukt, erg vervelend is als de ander er vanuit gaat dat je excuus een slap excuus is.

 

Ik merk ook omdat ik er zelf zoveel moeite mee heb dat het niet wil ik ook wat feller reageer, sorry. Het is idd ook heel zwaar maar als het aan alle hulptroepen had gelegen was ik gestopt. Toen ik gestopt was ben ik eerst stiekum weer begonnen zonder het de kv te vertellen, heb mijn gekolfde melk achter in de koelkast achter de champigonsn verstopt Moest voor mijzelf beslissen wat ik wilde en voor mij is bv belangerijk genoeg om door te gaan ook al krijgt ze maar 150 cc van mij per dag, dat is toch 150 cc antistoffen en ruim anderhalf uur quality time aan de borst.

Ik ben ook nog steeds aan het proberen en heb de stille hoop dat het bij mij gewoon even duurt voordat de domperidon werkt en toch ook wat ga produceren. We hebben haar ook een poos voor en na de borstvoeding gewogen om te kijken wat ze binnenkreeg maar dat was dus ook echt niet meer dan 30 cc. Als ik kolf dat heb ik ook de eerste 3 minuten wat melk en daarna 7 minuten helemaal niets meer...dus als iemand nog briljante tips heeft (behalve meer aanleggen want dat is hem echt niet )

 

Mag ik vragen wat een lactatie deskundige nou zegt over " zo'n geval" als jou? erkent die dan ook echt dat jou lichaam te weinig produceert? Waar kan dat volgens haar dan aan liggen? Je hebt helemaal géen stuwing gehad na de bevalling? Dat is inderdaad wel heel apart... Vind je in iedergeval een leeuw (positief) dat je zoveel doorzet en toch nog alles probeert. Je meis boft met zo'n mama!

 

Ligt het echt niet aan haar drinktechniek? Tot zeven weken (!) dronk mijn dochter ook max 20-30 cc uit mijn borst... en we hebben echt heel veel geprobeerd... tot die tijd heb ik dus ook fulltime gekolfd en haar gevoed met wat ik kolfde (en de rest aangevuld met kv). Toen zijn we bij de ostheopaat geweest en sindsdien merk ik dat ze heel anders drinkt (en drinkt ze ineens 80-90 cc uit mijn borst)!

Met kolven haal je echt niet uit je borst wat je kindje uit je borst haalt!! Als je je productie op wilt krikken ontkom je er dus niet aan om haar heel veel aan te leggen of echt heel veel te kolven (om het op te krikken kolfde ik elke anderhalf uur!).

En daarbij... je dochtertje is nog maar 14 dagen oud hè?! Gun haar en jezelf een beetje tijd... ga dan desnoods fulltime kolven en vul het tijdelijk aan met wat kv. Als je dan heel heel vaak kolft gaat je productie omhoog en komt er echt wel een moment dat het je kleintje ook lukt om goed te drinken (de ostheopaat vind ik echt een aanrader, ik had een hele snelle traumatische bevalling voor mijn dochtertje, met 7 minuten persen en hij heeft echt geholpen om haar weer lekker in der velletje te laten zitten).

 

Kruimel volgens mij haal je sunshine en mij nu door elkaar mijn dochter is drie en een halve week en mijn verhaal is net wat anders. Ik kolf al drie weken en de productie is nog hetzelfde als de eerste dag. Bij het aanleggen hebben al veel mensen meegekeken. ik heb dinsdag weer een afspraak bij de lactatiedeskundige van ons ziekenhuis. Dat is een andere dan de eerste keer dus misschien kan zij wat zien maar tot nu toe lag het niet aan mijn aanleggen. Maar ze heeft verder geen klachten zoals veel huilen of pijn waarvoor ik met haar naar een osteopaat zou gaan.

Oleander; Dank je wel de lactatiedeskundieg gaf aan dat met wat ze zag en wat er al geprobeerd was ze verder niets kon meegeven wat nog zou kunnen helpen. Ik ben al vrij snel aan de dimperidon gezet (na 1 week) omdat ik idd nooit stuwing heb gekregen. Ik ga ook vragen of ze misschien mijn prolactinespiegels (of zoiets) kunnen onderzoeken of kijken hoeveel melkklierweefsel erzit want ik wil graag zeker weten dat mijn productie niet te redden is.

 

Sorry Stefanie, ik heb niet op zitten letten... begon allebei met een S

Hoop dat ze je prolactinespiegel kunnen meten, het lijkt me zeer frustrerend om het zo graag te willen en niet te weten waarom het niet lukt...

 

Hee meis, als t niet gaat, let it go! Een oververmoeide gesloopte moeder kan niet voor dr kind zorgen.
Ik heb hier lang bv gegeven, 8, 10 en 11 maanden. En nu heb ik geen idee hoe lang het deze keer zal duren, ik heb het drukker strax met 4 kids. Maar zoals mijn zus altijd zegt: je geeft ál je kinderen het beste wat je op dát moment hebt! en dat is waar! Misschien brengt het een hele hoop rust als je stopt en gewoon lekker de fles gaat geven. Ok, bv is de beste voeding maar daar zijn toch ook alweer veel dingen op achterhaald, bijv dat het niet helpt ter voorkoming van ellergie. Het is het belangrijkste dat je lekker in je vel zit, voel je maar niet schuldig, je hebt immers álles uit de kast gehaald hiervoor. Wat niet gaat gáát niet.

 

Meid, allereerst: blijf met je gevoel bij jezelf en praat jezelf geen schuldgevoel aan. Laat ook niet toe dat andere mensen je dat gevoel aanpraten.

Ik herken jouw verhaal helemaal. Na een slechte start heb ik Sam slechts 6,5 week borstvoeding kunnen geven, zeker in het begin aangevuld met kunstvoeding. Na de bevalling had ik een Hb van 2,8 en omdat Sam en ik de eerste uren niet samen door hadden kunnen brengen (hij op de kinderafdeling nadat hij meteen bij me weg was gehaald en ik op de OK om de placenta te laten verwijderen) hadden we zeker geen goede start voor de borstvoeding. Daarnaast hadden wij ook nog eens te maken met een enorm 'lui' kind (trouwens... ik denk dat dat een karaktertrekje is dat ie wel zou houden, want tot op de dag van vandaag houdt hij nog steeds niet zelf een fles vast ). Hij deed zelf geen enkele moeite om aan de borstvoeding mee te werken.

Ik was volledig over de toeren die eerste weken. Ik had me er helemaal op voorbereid: ik zou net vele andere mamma's mijn kindje zeker het eerste jaar borstvoeding geven. Maar daar begon het al: ik kon niet voldoen aan hetgeen ik mezelf opgelegd had. Want toch was het dat... En toen kwam het besef: mijn lichaam deed niet wat het moest doen. Alle medicatie gebruikt die kon helpen. Dubbelzijdige kolf en kolven maar. De eerste week kwamen er aan het einde van week voor het eerst een paar druppels uit. En wat was ik trots: het ging lukken! Alleen Sam was het er niet mee eens. Aan de borst drinken was een drama. Heel wat uren aan de telefoon gezeten met de lactatiekundigen voor advies, heel wat hulp aan bed gehad, hulpmiddeltjes, maar ho maar... Op zich vond ik het nog niets zo'n probleem: dan zou hij maar afgekolfde melk krijgen. Uren waren we bezig: ik was aan het kolven, apparaten steriliseren, diepvries in, voorraad bijhouden, Sam proberen aan te leggen en daarna toch gekolfde melk voeden (ten minste drie kwartier per voeding!) en dan begon het riedeltje weer van voor af aan.

De huisarts, verloskundige en lactatiekundige waren er al snel uit: ik moest stoppen. Mijn Hb bleef veel te laag en ik at niet meer (kon ik gewoon echt niet). Ik was zelf niet te genieten en heb die 6,5 week beleefd als de meest stressvolle. Na 6,5 week hadden ze me zo ver... ik gaf toe aan hetgeen ik al die tijd geweten had: ik moest stoppen. Ik sprak met mezelf af dat ik alleen kolfde als het kon. Dus niet meer op uur en tijd. Zo heb ik toch nog even wat voorraad opgebouwd en mijn productie af kunnen bouwen. En nog altijd was en ben ik van mening dat ook iedere druppel daarvan nog goed voor Sam geweest is.

Ons leven is echt veranderd sinds we gestopt zijn. Dat zeg ik niet om mijn keuze goed te praten. Het is een feit. De stress vertrok tegelijkertijd met de kolf uit huis. En hoe erg ik het ook vind (tot op de dag van vandaag!) dat het niet gelukt is: het was beter zo. Echt...

Ik kan je daarom niet anders te adviseren dan te luisteren naar je eigen gevoel. Praat er ook goed over met je man. Hij kan wel zeggen dat je gewoon borstvoeding moet geven, maar hij is niet degene die net een kind gebaard heeft en de borstvoeding geeft. Ik ben eerlijk gezegd blij dat mijn man niet die houding had. Hij heeft de keuze altijd bij mij gelaten. Sterker nog, hij zag dat het niet goed met ons ging en heeft iedereen ingeschakeld waarvan hij dacht dat die kon helpen (lactatiekundige, huisarts, verloskundige, ziekenhuis, familie, enzovoorts). En dat is de hulp die jij ook nodig hebt denk ik.

Heel veel succes! Ik weet hoe je je voelt.

Liefs,
Josien

 

Je moet doen wat jij wilt!

Wil je flesvoeding geven? Dan bouw je af en ga je over op flesvoeding.

Wil je borstvoeding geven? Dan schakel je een goede lactatiekundige in die jou kan helpen om je productie weer op te krikken (daar is het nog lang niet te laat voor). Tot het moment dat je productie weer goed is kun je eventueel bijvoeden. Ik heb zelf daarvoor de breastflow-fles gebruikt. Daarbij moeten ze ook net zoveel moeite doen als aan de borst, met zo'n Avent-flesje gaat het veel te makkelijk en zal je kindje de voorkeur geven aan de fles...

Kortom: het is helemaal aan jezelf wat je wilt en hoeveel energie je er nog in wilt steken...

 

Sunshine, ik denk dat het goed is als je je laat begeleiden door een goede lactatiekundige. Wat heeft jouw lactatiekundige precies met je gedaan?

Mijn dochtertje dronk ook best lui, viel snel in slaap, maar goed, die had ook een uitermate slechte start (apgar 1), dus daar heb ik het aan geweten... uiteindelijk ben ik met haar naar een ostheopaat gegaan (ze had ook nog andere klachten, waaronder heel ernstige darmkrampjes, overstrekken, reflux, voorkeurshouding) en het heeft ons ontzettend geholpen.

Ik zeg niet dat het iedereen zal helpen, maar ik had op een gegeven moment zoiets van: baadt het niet dan schaad het niet! Ik was ten einde raad... (en heb nu een heel ander kindje...). Lees bijvoorbeeld maar eens op Osteopathie-Flevoland | Niels van Veen misschien herken je wel iets...

 

Ik vind het zo jammer dat jonge moeders zich door al die propaganda over borstvoeding zo rot kunnen voelen als ze ermee willen of moeten stoppen. Alsof je dan minder van je kind houdt ofzo, echt belachelijk! Als jij het niet trekt of je kindje niet genoeg binnenkrijgt of wat de reden ook is, als jij wil stoppen moet je stoppen en voel je niet schuldig! Je wilt het beste voor je kindje maar zorg ook voor jezelf! Al dat gezeik of dat het het beste is enzo dat zal allemaal wel, maar het is zeker niet het beste voor je kindje als jij er zowat aan onderdoor gaat.. En als het wel lukt is dat natuurlijk prachtig. Sterkte!

 

Ik zou het echt nog tijd geven... je kindje is nog geen 3 weken en bv geven is echt iets wat je moet leren en wat een investering is. Schakel bij twijfel een lk in, een goede en check het bvforum.

Na 3 weken liep het bij 2 van mn 3 kids ook nog niet soepel hoor. Na een week of 6 zat alles op de rit maar het is soms doorbikkellen. Het is mij alle ellende en soms ook wel verdriet waard geweest en dat 3x.

 

Ik lees elders op het forum dat ze al een paar dagen gestopt is met borstvoeding en over gegaan is op flesvoeding (wat ook niet fantastisch gaat..).