Stoppen met bv geven is ook moeilijk, niet alleen het schuldgevoel, omdat je denkt dat je je kind anders te kort doet, maar ook het loslaten spelen hierbij een grote rol.. het loslaten van je kind, het is immers heel intiem en persoonlijk je kind je eigen melk te geven.. Hormonen komen er ook nog eens doorheen waardoor je realiteit en gevoel niet goed kunt scheiden en dus ook maar moeilijk een keuze kunt maken die uiteindelijk het beste is voor je kind, maar zeker ook voor jou... Als je weet dat al deze feiten je beinvloeden, moet je goed luisteren naar wat je echt wilt.. en dat doen.. en zeker niet luisteren naar je man. Sorry, wat voor rede hij ook geeft dat hij wil dat je bv geeft, jij hebt ook grenzen en die kan iemand anders niet voor jou bepalen. Ik heb overigens enorm veel respect voor vrouwen die ondanks veel tegenslagen bv doorgezet hebben.. Alleen jammer dat het zoveel energie en moeite soms moet kosten in zo'n kostbare tijd... maar.. ik heb ook respect voor vrouwen die stoppen omwille van hun eigen rust en gezondheid. het is namelijk niet makkelijk en ik denk dat het gros dat met me eens is..
Ja sorry was het helemaal vergeten. Voel me nog wel schuldig dat ik gestopt ben en heb eigenlijk ook wel spijt, was alweer aan het kijken hoe ik de bv weer opgang zou kunnen krijgen maar heb dit toch maar niet gedaan omdat ik merk dat ik nu wel meer rust heb. Snap nu wel waarom mijn man niet wilde dat ik ging stoppen..
Heel herkenbaar. Ik ben 2 1/2 week geleden bevallen van onze zoon. Omdat ik vlakke tepels heb, zijn we aan de slag gegaan met een tepelhoedje. Maar omdat de borstvoeding hierdoor niet goed op gang kwam ben ik erbij gaan kolven. Onze zoon had ook heel erg moeite met goed happen. Hij wilde het tepelhoedje naar binnen zuigen ipv een grote hap te nemen. Dus toen bestond elke voeding uit: aan de borst voeden, dan kolven en wat ik gekolft had, bijvoeden. Toen kwam het volgende probleem: Ruben viel vrijwel gelijk in slaap als ik hem had aangelegd. En niet meer wakker te krijgen. Dus nog meer kolven en bijvoeden. Van de 3 uur tijd tussen de voedingen, was ik ruim anderhalf uur aan het voeden. Heel slopend. Uiteindelijk in overleg met de lactatiekundige een ander tepelhoedje gehaald. Deze kreeg Ruben wel goed te pakken en hij dronk voor het eerst heel erg goed (ruim 5 dagen na de geboorte), maar toen het volgende probleem: Na een halve dag goed voeden gingen mijn tepels heel erg pijn doen en binnen een paar uur zaten er grote korsten op. Ik had een schimmelinfectie erbij opgelopen. Voeden en kolven was nu zo verschrikkelijk pijnlijk, maar ik kreeg een zalf (en voor Ruben medicijn tegen spruw) en dan zou de pijn na 2 dagen weg moeten zijn. Helaas werden de korsten groter en Ruben kreeg daardoor geen melk meer uit mijn borsten. In de nacht, tijdens het voeden, heb ik mijn grens bereikt. Omdat Ruben er niks uit kreeg, liet hij steeds los. En elke keer opnieuw happen, liet mij door de grond gaan van de pijn. Ruben begon te huilen omdat hij honger had en er dus niks uitkreeg. Heel even reageerde ik boos naar Ruben toe en besefte toen gelijk dat ik verkeerd bezig was. Hij kon er ook niks aan doen. Toen heb ik de knoop doorgehakt en ben overgegaan (na een week proberen) op flesvoeding. Ik raakte gefrustreerd en Ruben ook. Dat was voor mij het teken dat het echt genoeg was. Vanaf dag 1 met kunstvoeding, was Ruben gelijk een stuk rustiger en vrediger. Net als ikzelf. Jullie hebben er allebei niks aan als je niet goed in je vel zit. Je kind voelt dat ook. En geloof me, kunstvoeding is tegenwoordig net zo goed. Wel vervelend dat je man je niet echt steunt. Ik ben van mening dat je je gevoel moet volgen. Ik snap dat het lastig is, maar je kind heeft niks aan een gefrustreerde moeder. Ik heb geen moment spijt gehad van mijn beslissing. Succes!!
En ik lees nu pas dat je de knoop al hebt doorgehakt Sorry meid! Maar wel goed van je dat je eruit bent gekomen.
Ik zou zeggen: laat dat schuldgevoel los, je doet er jezelf alleen maar kwaad mee. Bedenk nog één keer wat jij écht wilt en ga daarvoor. Er is geen slechte keuze.
Jaa dat klopt omdat hij wist dat ik er spijt van zou krijgen en dat was ook wel zo, is nog steeds wel een beetje maar heb nu wel wat meer rust. Soms drinkt ze aan de fles nog slecht maar dat is nu niet meer zo vaak als op t begin. Ik werd ook boos op mijn dochtertje en dan moest ik achteraf echt huilen omdat dat zo verkeerd was, tuurlijk kan zij er niks aan doen. Maar goed gelukkig is het allemaal goed gekomen!