In november een miskraam en buitenbaarmoederlijke zwangerschap (tweeling). 1 eileider over. Januari: zwanger. Februari: miskraam. In november was ik zo verdrietig... Nu ook wel, maar het is anders. Maandagavond kwam de miskraam op gang en vandaag weer naar het werk. Het gaat eigenlijk wel met me.. En daar voel ik me zo schuldig over !!! Waarom lig ik niet dagenlang jankend op de bank zoals toen ?? Waar ik minder goed tegen kan zijn dingen die mensen zeggen: het is vast omdat je je lijf niet genoeg rust hebt gegund. Je was wel weer snel zwanger! Je kunt tenminste weer zwanger worden en dat met 1 eileider! De volgende keer word je vast ook weer snel zwanger ..
Je wordt harder naar zelf toe. De euforie van t zwanger zijn na een mk is eraf. Je bent voorbereid op t ergste. Stukje zelfbescherming. De eerste keer wist ik niet waarbij t zoeken moest. 2e keer werkte ik door net sls de 3e en 4e keer. Op een gegevens moment wel hulp gehad om alles te verwerken en vooral om door te kunnen gaan. De impact van t slechte bericht kwam alleen heel anders binnen.
Ik denk een stukje zelfbescherming. Ik kan me voorstellen dat je na die heftige eerste ervaring niet volledig durfde te vertrouwen op een goede tweede keer. Misschien verwachtte je het? Ik ben deze week gecurreteerd en het gaat geestelijk wel prima met me. Dat verbaasde me ook en ik herken dat schuldgevoel en beetje. Ik moet wel zeggen dat ik twee kinderen heb en ongepland zwanger raakte. De klap is minder hard. Wel vind ik het nu echt spannend. We gaan door voor een derde en ik merk dat ik er niet meer in sta als bij de andere twee goede keren. Logisch ook. Ik wens je heel veel sterkte en heel veel geluk. Word er onderzocht waarom het twee keer mis ging?
oh brrrr die opmerkingen herken ik, hier ook een miskraam na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik was bij de miskraam ook heel snel weer op de rails, ik denk inderdaad dat je het wat anders ervaart omdat je er niet meer onbevangen inzit na je buitenbaarmoederlijke zwangerschap. een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is erg heftig. Ik hoop voor jou dat je snel mag gaan genieten van een gezonde zwangerschap!
Deze emoties komen met pieken en dalen. De tweede miskraam heb ik ook niet of nauwelijks gehuild. Paste wel weer in het rijtje met ellende. Je wilt door, want stil blijven staan bij dat verdriet helpt je toch niet verder. Tis wat het is. Een automatische piloot wordt je eigenlijk. Ook heel treurig, maar een soort van overlevingsmechanisme. Betekend niet dat ik uit sta, vorige maand na weer een mislukte IUI heb ik me eigen de kolere gejankt. En dan ga je weer verder. Hoop voor jou dat het geluk snel aan jou kant is. En je bent snel weer zwanger, is een dooddoener. Zeker van mensen die het geluk tegemoed lacht. Maar wauw jij bent snel zwanger ja. Tis wel verdrietig als het niks wordt, maar zegen jezelf en hoop dat 3 keer scheepsrecht is!
ik herken dit helemaal. ik kreeg in november een miskraam, was onverwacht direct terug zwanger maar liep heel snel terug mis. Ik had precies veel minder verdriet en ging ook echt over in overlevingsmodus en ging gewoon door met al mijn activiteiten (ik deed mezelf wel geloven dat die tweede miskraam een gevolg van de eerste was, en het was nog heel pril etc... allemaal argumenten om me toch maar niet slecht te voelen). Zoals Liva zegt, geloofde ik niet in een goede uitkomst zo snel na de mk (ik voelde me ook echt nog niet goed). Ik had me gewoon sinds november constant slecht gevoeld en had daar ook wel gewoon genoeg van. na die tweede miskraam voelde ik me vooral fysiek ineens terug heel goed waardoor ik mentaal echt een boost kreeg. dit is nu 3 weken geleden. ik merk wel dat ik nu wel terug vaker denk aan de miskramen en soms een verdrietig gevoel heb en ook wel angst voor de toekomst. het is gewoon niet mega intens zoals de eerste keer maar wel sluimerend aanwezig.zoals ladylola zegt, met pieken en dalen. ik denk dat je je zeker niet schuldig moet voelen, het allerbelangrijkste is dat je je goed voelt want ik geloof echt dat fysiek/mentaal heel dicht aan elkaar hangt. Maar loop ook niet weg van je verdriet, want misschien zit het er ergens diep wel... ik begon bv onlangs na een yogales mega te janken om echt een uur niet te stoppen... sterkte alleszins, wat een heftige dingen allemaal hé.
Bedankt voor jullie lieve reacties. Doet me goed dat jullie het gevoel herkennen. Mm..lichamelijk gaat het niet goed helaas. Geestelijk gek genoeg een stuk beter. Ik ben deze week al 3x op de spoedeisende hulp beland met helse pijn in mijn lies/been/onderrug. Drie keer is mijn bloed en urine gecheckt en heb ik inwendige echos gehad. Niets gevonden..HCG was dinsdagavond nog maar 8..dus het is zeker geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Mn lichaam heeft de zwangerschap dus zelf afgebroken. De enige verklaring die ze konden geven was dat er bloed eerst in mijn buik is gestroomd en later naar buiten. Dat kan deze helse pijnklachten geven. Ik kan je zeggen: behoorlijk beangstigend na die buitenbaarmoederlijke zwangerschap! Misschien dat het daarom geestelijk beter gaat: de opluchting van geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap overheerst bij het feit dat het miskraam is geworden. Ik mag nu de hele dag zware pijnstillers slikken..en dan zou het langzaam moeten afnemen.. Mijn vriend zit voor een aantal weken in het buitenland voor zijn werk, dus hij was hij er ook niet bij.. Gelukkig heb ik hele lieve ouders en vriendinnen die me steunen. Mijn moeder heeft drie keer alles moeten laten vallen om met mij naar het ziekenhuis moeten rijden.. En nu zit ik op mijn werk..volgepropt met aspirines..Afleiding doet wel goed..
Zoo ben er klaar mee... Gisteren voor de vierde keer in het ziekenhuis beland.. De pijn zou nu veroorzaakt worden doordat het bloed niet direct vaginaal naar buiten gaat maar via de eileider in de buikholte stroomt.. Komt in klein percentage van de miskramen voor .. Ben er klaar mee. Ben zo onzeker over die pijn. Sinds het begin van onze wens is mn lijf bagge. buitenbaarmoederlijke zwangerschap..daarna vage klachten met tintelingen..nu een miskraam met dit..hiervoor was ik kerngezond en sportte ik 4x per week! Zoo sorry hoor..moet er even uit... Ik wil weer verder met mn leven..baal dat ik weer weg moet blijven van mn werk...straks wordt mn contract niet verlengd eind dit jaar!! Mn vriend zat voor defensie in het buitenland. Zou daar tot over 2 weken moeten blijven..maar hij is vannacht met spoed vervoer naar huis gekomen. Ik was alles zat. Heb hele lieve ouders maar miste hem hierbij zooo erg!! Nu zijn we dit weekend fijn samen bij elkaar... Ik denk dat ik aankomende week met pijn in mn hart mn werk mn werk nog even laat en we een paar daagjes samen gaan doorbrengen ..