Kreeg dit prachtige gedicht net van een vriendin. Wilde hem met jullie delen! We hebben allemaal ons eigen verdriet om ons kindje dat niet bij ons kan zijn. Dit gedicht heeft me enorm geraakt maar verwoord ook goed mijn gevoel. Voor de wereld (nog maar) een klompje cellen Maar voor mij, was jij ons kind Ontstaan uit de liefde tussen jouw pappa en mamma Je was zó gewenst en werd al zó bemind Ons allerliefste kindje Wat was je klein, maar toch al echt een klein mens Met vingertjes en teentjes Een klein kindje in wording, onze grootste hartenwens Hoe groot was ons verlangen, Maar jij kon maar heel even bij ons zijn, Heel even mochten wij elkaars liefde voelen Door jou mocht ik een beetje-mamma zijn Ons allerliefste kindje Wat hadden wij jou graag nog bij ons gehad Zodat wij je konden knuffelen en omarmen Je op hadden zien groeien en helpen op jouw levenspad