ik ben du sin maart mn kindje met 16 weken verloren.. nou waren we gister naar de kerk... daar was een vrouw iets ouder dan ik haar kindje vrijdag kwijt geraakt die bijna 2 jaar was... ik heb natuurlijk nog steeds verdiet om mn kleine engeltje maar voel me bijna schuldig.. zij moet het veel zwaarder hebben... ik heb nu zon gemengd gevoel.. echt heel raar.. ik weet gewoon niet wat ik er mee aanmoet.. haar kindje was in de slaap overleden... kan nu zelf bij na niet mer slapen ben aan het kijken of mn dochtrtje nog wel ademt elke 10 min... wat moet ik hier nu mee
Och meis, wat vreselijk dat je naast je verdriet je je nu ook schuldig voelt. Verdriet moet je niet vergelijken, laat je eigen verdriet er zijn. Je angst om je dochter kan ik me voorstellen het is je meest waardevolle wat je bij je hebt. Toch hoop ik voor je dat je wat rust kunt vinden en een balans. Anders ga je er zelf helemaal aan onderdoor. Liefs bd
He Christel, het is verdrietig wat die vrouw is overkomen. Maar je mag het niet vergelijken met je eigen situatie. Er gebeuren elke dag wel hele nare dingen, die kan je niet allemaal op jezelf en je eigen gezin betrekken. Elke situatie is uniek en iedereen beleefd een zelfde soort situatie anders. De een kan veel meer last hebben van bijvoorbeeld een miskraam dan een ander. Elk verdriet is uniek en mag er zijn. Die vrouw mag oprecht verdriet hebben van wat haar is overkomen. En jij mag oprecht verdriet hebben van wat jou is overkomen. Je hoeft je hier absoluut niet schuldig onder te voelen. Wat ik wel herken is dat wat haar overkomt erger lijkt, waardoor jou situatie wat in het niet valt. Misschien kun je dan ergens dankbaar zijn voor wat je wel hebt gekregen en voor dat het jou niet op die manier is overkomen, misschien is dat zelfs wel een opluchting? Maar wat een ander overkomt wil absoluut niet zeggen dat dat jou overkomt. Dus stop alsjeblieft met luisteren naar het ademen van je kind en heb vertrouwen in je eigen situatie. Zo kan je niet leven. Geloof je in God? Bid Hem om rust en vertrouwen. En natuurlijk kun je ook vragen of Hij die vrouw kracht en troost wil geven. Leg je verdriet en moeilijke gedachtes in Zijn handen en Hij zal je helpen. Ik merk dat ik er veel rust van krijg en me getroost voel. Sterkte.
Christel, allereerst wil ik je zeggen dat ik het vreselijk vind wat jou is overkomen, en ja wat die vrouw is overkomen is ook verschrikkelijk, maar je kunt en mag je niet schuldig voelen, ieder zijn verdriet is voor zichzelf, en er zijn altijd ergere dingen maar daarom mag jij je verdriet niet als niet zo erg afdoen! Medeleven is natuurlijk altijd goed om te tonen maar voel je niet schuldig over het verdriet wat jij voelt, voor jullie was het toch een behoorlijk verlies om je kindje met 16 weken te verliezen! Neem hier de tijd voor en geef je verdriet een plaatsje en probeer het te verwerken! Sterkte meis Jette
ik herken heel veel in je verhaal, al is het mijne wel heel anders, maar het lijkt wel of het verliezen van je kindje gewoon met allerlei soorten schuldgevoel gepaart gaat (bij mij wel) Ieders verdriet is intens en voor iedereen is iets erg meemaken gewoon net zo erg als voor een ander, en je kunt het niet vergelijken met een ander... En laat je verdriet gewoon naar buiten meid, want als je dat wegslikt dan komt het er later hoe dan ook weer uit... sterkte
Hier ook iemand die momenteel niet echt happy is. Ik ben 9 mei vorig jaar bevallen van een dochter met 17,ze had down.Vandaag betrap ik me steeds op tranen,..en gedachtes zoals '' vorig jaar om deze tijd liep ik nog met haar rond,en vorig jaar mijn laatste nacht met haar in mijn buik'' morgen is het een jaar geleden..Nu een jaar later zit ik al over de helft van een nieuwe zwangerschap,en wel ook een meid,dit had ik nooit gedacht Wens jou ook veel sterkte