ik weet niet echt of het hier hoort.... maar ik vroeg me af of jullie dit herkennen.... ik ben veranderd van een nuchtere ( redelijke harde tante ) in een softie.... en dat is helemaal niet erg want ik ben zielsgelukkig met ukkiepukkie..... maar het is vreselijk lastig..... hoor ik een mooi liedje op de radio.... dan komen de tranen.... kijk ik tv.... ( zelfs al is het op ,,n werk ) dan komen weer die tranen... en hoe harder ik probeer om het niet te laten gebeuren hoe meer tranen er komen.. zat op een sollicitatiegesprek van mijn oude werk waar ik met tegenzin door een reorganistie weg moest... en nu dus de kans om terug te komen... zit ik daar bedenk ik me ineens hoe blij is zou zijn als ik hier kan werken.... nou... dat was echt lastig... ze hebben gelukkig niks gemerkt, maar zie je het voor je dat je voor een pittige leidinggevende functie aan het solliciteren bent en dat je daar gaat zitten janken???? zometeen kost me dit nog mijn baan het stomme is.... ik voel me prima....voel me gelukkig en blij maar ik kan echt overal van vol schieten..... gaat dat nog over??? kunnen dat nog steeds hormomen zijn?? m,n cyclus is een zooitje en ik merk dat ik soms emotioneel wat schommel hierdoor... herkent iemand dit ne wat doen jullie daar dan aan???? gr Jose
Hormonen...volgens mij doe je daar helemaal niks aan en helaas heeft de een er langer last van dan de ander. Misschien helpt het om er openlijk voor uit te komen? Ik bedoel, je dochter is 8 maanden dus het moet toch begrijpelijk zijn dat je daar nog emotioneel van word. En het lijkt mij dat het je vermogen om je werk te doen niet beinvloed, dus misschien waardeerd je omgeving het wel als je daar gewoon eerlijk over bent. Het is echt niks om je voor te schamen!
zijn nog steeds de hormonen. Ik heb het ook nog steeds. alleen daar werkt mijn ppd ook aan mee. Gewoon lekker laten gaan en alles eruit gooien.Opkroppen is ook niet goed.
Mijn zoontje is iets jonger, maar ik hen het ook steeds. Vooral als ik naar hem kijk en ziet hoe goed hij het doet. Als me vriend dan thuis is en ik dat tegen hem zeg van goed he van hem dat ie dit en dit al doet. dan schiet ik ook vol. puur van geluk. terwijl ik dat ook nooit eerder had. Het begon bij mij tijdens de zwangerschap al, het wordt al wel iets minder maar het is dus zo herkenbaar
Hihi! Ik heb het ook zoooooo erg! Vorige week hadden we een bruiloft van kennissen (oud-collega van manlief - ik ken ze niet zo erg goed). We kwamen binnen, feliciteren, wil ik tegen de bruid zeggen dat ze er zo mooi uitziet, voel ik ineens mijn keel helemaal dichtknijpen! Zo achterlijk... Was ineens weer ff helemaal terug op onze bruiloft en schoot er van vol. Voel me dan zo'n suffe doos, maar ja; je doet er gewoon niets tegen. Maar ik hoop wel dat het nog over gaat, hahahahahaha!
Ik herken het ook... Voor mijn zwangerschappen, kon ik bv welleens huilen bij een echte erge emotionele film... Maar nu, pff... al denk ik bv ergens aan terug.. of ik bedenk me hoe groot mijn mannetje al is... Schiet ik al vol.. Ene keer beter tegen te houden dan de andere keer... Heb het overigens wel sinds de 2e zwangerschap... En het vol schieten gaat niet alleen over iets wat te maken heb met de kids... Ook als ik bv iets op tv zie wat zielig is of wat dan ook.. Laatst was ik fotos aan het bekijken die we op pc hadden staan, sorteren en ff uitzoeken... Ik kwam uit bij een mapje Efteling, daar waren we 2 zomers geleden geweest met mijn vader en broertje.. En kwam uit op foto's van de tuff tuff autootjes waarin ik met Quinton zit en mijn vader achter in het autootje.. De glimlach op mijn vaders gezicht, zo intens, zo gemeend, zo blij, kijkend naar mijn zoontje die trots achter het stuur zit... Ik schoot meteen vol... Nu is het ook zo dat mijn vader Sept 2009 is geopereerd aan kanker en hij nu aanvullende chemo heeft... En dus doodmoe is en geen eetlust heeft... En dus zo'n dagje nu never niet zou kunnen... Verder is hij niet ziek en scans zijn goed... Tis alleen die vermoeidheid, hij ligt hele dagen op bed... Maar goed daar gaat dit topic niet over... Maar dan kijk je terug op die foto's en schiet ik vol... Nu ook terwijl ik dit typ... pfff Hormonen...
Ik schiet dus al vol als ik dit lees, terwijl ik je niet eens ken en dus geen idee heb hoe die foto eruit moet zien!
Dit is er 1 van een reeks, er zijn er een aantal achter elkaar genomen, Mijn vriend zat in een autootje voor ons.
@CaatjeMo; ik begrijp best waarom je hiervan volschiet, hoor! Zeker met het verhaal over je vaders gezondheid op dit moment... Heel veel sterkte!
en vooral ook dat hij dus een abo heeft genomen van efteling (wonen er vlakbij) om met hem vaak te gaan... en ja einde van die zomer werd hij geopereerd... Hij had het streven om nog voor 1 november keertje te gaan, dan liep seizoen af, maar is niet meer gelukt... 30 maart laatste chemo en hopen dat hij zich dan snel een stukje beter voelt... Maar goed... on topic maar weer...
Heb er ook last van hoor. Ze zeggen dan ook dat ontzwangeren net zo lang duurt als een zwangerschap..
whaah tranen springen al in mn ogen als ik dit allemaal lees, gewoon omdat het zo herkenbaar is!!! word er af en toe niet goed van, dan lees ik een verhaal in de krant of tijdschrift en kan door mn waterige ogen niet eens verder lezen, terwijl het verhaal zelf soms helemaal niet zo erg is. dan denk ik weer bij mezelf; jeetje doe toch es normaal mens!!! maar ja, is dus heel herkenbaar
hier ook zo'n 1 vorige week heeft mijn zoontje 3 dagen in het ziekenhuis gelegen omdat hij het rs virus heeft heb ook 3 dagen gejankt
Hier nog één en nu ik zwanger ben..... AI AI AI! Het is vreselijk. Ken je die reclame van Senseo van dat dove meisje? BRULLLLLL! SNIF SNOTTER @fokje... in jouw geval lijkt het me meer dan logisch. Kindjes horen niet in het ziekenhuis. Ik jank al als ik hoor dat een kind naar het ziekenhuis moet, laat staan dat ik het zie!
Was altijd al een jankerd, bij een zielige film ofzo Nu is het niet zo dat ik bij ieder ding moet janken, maar als ik iets hoor en het gaat om kindjes, ohw, dan kun je me wegdragen Zo ineens voel je dan wat die ouders voelen. Bv als het kindje ziek is, maar nog erger als er iets ernstigs is met de ouders van zo'n kindje, denk "komt een vrouw bij de dokter". Of bij hele simpele series als Criminal Minds en zo'n kindje staat om wat voor reden ook doodsangsten uit. Dat had ik eerder niet, maar ja, nu ben je moeder en wil je het allerbeste en veiligste voor je kindje, toch???
ja heb het ook, vooral als het over kinderen gaat en zo. Toen ik na 11 maanden stopte met BV werd het wel wat minder, maar het is nog steeds zo. Niet veel aan te doen. Mijn moeder zei me dat ht nooit meer echt over gaat, zij heeft het ook nog steeds.