Soms wil je ze wel in de hoek van de kamer mikken en dan heel hard de deur wachter je dicht gooien. Ik ken het gevoel hoor! Hier heeft ze af en toe zo'n bui dat ze moe is maar in bed tot gillen over gaat dus dan echt niet gaat slapen. Beneden wil ze dan ook niets en alles is huilen,janken, brullen en krijsen. Ik probeer dan nog eten te geven maar ook dat is niet goed en de luier heb ik dan ook al 10 keer nagekeken. Afijn ze wil dan dus helemaal niets behalve haar zelf in de weg zitten door niet te gaan slapen. Ik heb haar ook wel eens iets te hard in bed gelegt of op haar gemopperd met een iets hardere stem. Ik heb er dan meteen ook weer spijt van en pak haar dan ook meteen weer op om samen te gaan staan janken. Voorheen pakte ik haar dan meteen bij me en nam ik haar weer mee terug naar beneden waar ze gewoon op de huiltoer verder ging omdat ze dus echt wel moe was. Inmiddels ben ik nu wel zover dat ik haar 10 minuten laat huilen en als ze niet veranderd wat geluidsnivo betreft dan ga ik naar boven en anders niet. Oppakken doe ik niet want 9 van de 10 keer is het dan meteen over met het verdriet. De eerste paar keer heeft dat echt wel een half uur geduurd totdat ze sliep. Nu mopperd ze en wil ze ook nog wel eens beginnen met huilen maar na 10 minuten is dat veranderd in slapen. De enige tip die ik je kan geven is op je handen gaan zitten en op de klok kijken om na 10 minuten naar boven te willen vliegen en haar te troosten. Die troost bied je dan inderdaad door een aai over haar bol en evt een speen en meer niet. En dan ga je weer naar beneden op die klok kijken en op je handen zitten. Het zal even duren maar uiteindelijk zal ze gaan begrijpen dat de avond/nacht is om te slapen en dat mama er echt wel is. Ook luisteren naar het geluid van huilen kan je helpen. Als ze na 5 minuten huilen meer pauzes er in gaat laten en die steeds langer worden dan is ze een echte ik huil me in slaap baby. Ik kon het huilen ook niet aanhoren hoor in de zin van "ik wil niet dat ze zo alleen in bed ligt te huilen" Ik vond huilen iets wat ze niet hoefde te doen met als gevolg dat ik haar avonden, nachten en middagen in slaap stond te wiegen. Ja op de arm sliep ze wel maar zodra ze haar bed raakte begon ze weer te huilen. Op den duur was ik dat zo beu want ik kon zelf niets meer doen. Ik heb haar dus zoals mijn tip in bed gedaan en achteraf is ze gewoon een meisje wat even huilt voordat ze gaat slapen. Ze moet dan niet ziek zijn of uit haar doen zijn door iets want dan neem ik haar wel lekker bij me. Succes meid en ik hoop dat je snel kan uitvinden wat de oplossing is
Ik herken het ook! Ik heb nog niet mijn stem verheven, maar ik loop dan even weg. Eigenlijk alleen 's nachts heb ik er last van, ik ben namelijk niet te genieten als ik uit mijn slaap wordt gehaald. Vooral nu ik weer werk en mijn wekker inderdaad weer vroeg gaat! Ik sus hem dan heel hard, lekker nuttig, want dan werkt het natuurlijk niet meer rustgevend... Gelukkig neemt mijn man het dan eventjes over.
hey meis!! ik heb dat precies hetzelfde! als ik alleen ben verlies ik veel minder gauw mn geduld, maar als ian er ook is en bijv. beneden zit, lijkt t af en toe net alsof ik een korter lontje heb. is inderdaad denk ik omdat je weet dat je vent er ook nog is en je al de hele dag met je kindje hebt lopen zeulen. en al helemaal als je kleintje net voor papa thuis komt de hele tijd zit te jengelen en niks goed is, en dan is papa er en is alle gepiep weer als sneeuw voor de zon verdwenen. en als ik daarna hem voor de zoveelste keer weer in moet stoppen (krijsen en brullen, maar als ik de kamer binnen loop weer glimlachen) dan verlies ik mn geduld ook wel eens... hoort er gewoon bij. het zou juist raar zijn als je nooit maar dan ook nooit je geduld verliest. dan heb je waarschijnlijk een wonderkind en die bestaan helemaal niet