Hoi meiden, Ik heb echt een enorm schuldgevoel en ik hoop dat ik hier een beetje vanaf kom door mijn verhaal te delen. Na bijna 2 weken over tijd te zijn, werd ik opgenomen in het ziekenhuis om me in te leiden. Ik was mijn zwangerschap toen al helemaal zat en baalde dat mijn uk niet uit zichzelf kwam, maar ok.. dat overkomt veel meer mensen. Ik was alleen een beetje teleurgesteld in mijn eigen lichaam.. Na een dag ontsluiting opwekken, kreeg ik vanzelf weeen, braken 's nachts toch spontaan de vliezen en had ik de volgende ochtend 8 cm ontsluiting en kon niet veel later de bevalling beginnen. Maar dit viel me tegen zeg! Ik kreeg de persweeen heel snel achter elkaar dus kon amper bijkomen tussendoor. Ook perste ik me een ongeluk maar kwam er amper beweging in. Uiteindelijk is mijn kanjer na 5 kwartier persen ter wereld gekomen. En op zich is dat voor een eerste niet super lang maar gezien de snelheid van mijn weeen heb ik echt 5 kwartier alleen maar liggen persen. Op het einde deed het zo'n ongelooflijke pijn en dat was ook niet zo gek want ik was me een partij uitgescheurd.. In mijn vagina van onder helemaal naar boven aan 2 zijden, mijn binnenste schaamlippen van achteren naar voren en nog een stuk richting de anus. Ook had ik door het enorme persen een zwelling op mijn perineum ter grootte van een tennisbal en nog een hele tros aambeien. Ik had zo'n enorme pijn! Maar nadat ze mijn kleine op mijn borst hadden gelegd en nog anderhalf uur aan het hechten waren, lag ik daar en ik was gewoon compleet van de wereld. En ik voelde helemaal geen spontane moederliefde voor mijn zoontje. Ik voelde alleen maar pijn en shock van de bevalling. Maar het ergste vind ik dus dat ik een soort boosheid voelde richting hem omdat hij me helemaal had opengescheurd. Ik vond het zijn schuld. Terwijl dat kleine humpie er natuurlijk helemaal niks aan kan doen dat hij eigenlijk een beetje te groot was voor mijn smalle bekken. Nu voel ik natuurlijk alleen maar liefde voor mijn kleintje en ondanks dat mijn herstel heel erg pittig en zwaar is, zou ik het zo weer doen voor hem. Maar ik heb nu zo'n schuldgevoel dat ik die boosheid ervaarde. En ik schaam me ervoor. Heeft er iemand zo een zelfde ervaring?
Niet van de bevalling, wel later. Mijn oudste was een heel moeilijke baby en huilde alleen maar. Ik wilde altijd al moeder worden, maar heb ik toen spijt gehad! Ik dacht echt "shit wat heb ik gedaan, nu kom ik er nooit meervanaf!" Maar goed, Ties werd makkelijker, ik wende aan het moederschap en de schukdgevoelens slijten wel. Ik denm dat er wel meer zijn die zoiets ervaren, maar het is toch een beetje taboe. Probeer je er niet druk over te maken, je verandert er toch niks meer aan
Ik herken het ook wel, maar je realiseert je ook dat het niet zijn schuld is, dus wees niet teleurgesteld in jezelf dat je na een zware bevalling emotioneel reageerde; heel normaal! Dat je ook niet meteen volstroomde met moederliefde na zo'n zware bevalling is ook volkomen normaal hoor Geniet nu lekker van je kindje, leer hem kennen en laat hem jou leren kennen. Het is overigens inderdaad een beetje een taboe, het lijkt wel alsof je je meteen moeder moet voelen en meteen je kindje moet kennen; grote onzin hoor!
Het schuldig voelen is hier ook een bekend gevoel. Mijn dochter is bijna 3 weken en heb sinds een kleine week eindelijk wat meer moeder gevoelens. Je moet aan elkaar wennen en je draai samen vinden. Probeer het allemaal los te laten en te genieten (ook al is dat soms moeilijk) Met een paar dagen of weken denk je bij jezelf: waar maakte ik me druk om
Ik herken het niet van mezelf, wel van een vriendin en zij is echt een van de liefste en leukste mama's die ik ken. Ik vind dat er bij alles rondom een kind heel makkelijk gezegd wordt dat het kindje alles goed maakt en hoewel ik niet beweer dat dat (uiteindelijk) niet zo is wordt het zo wel heel moeilijk gemaakt om zelfs voor jezelf al te erkennen en accepteren dat alles rond de geboorte echt niet alleen maar mooi fijn en liefdevol is. Wat al eerder gezegd is er ligt een taboe op en dat is jammer want veel vrouwen hebben echt wel wat te verwerken na een bevalling. Niet gek dat je na zo'n bevalling als die van jou niet meteen overloopt van liefde en je misschien zelfs even boos hebt gevoeld. Door schuldgevoelens hierover voel je je alleen langer rot dan nodig is. Je hebt nogal wat doorgemaakt voor jullie mannetje, en ookal heb je daar niet voor gekozen je hebt het toch maar even gedaan. Je mag juist hartstikke trots zijn op jezelf!
ik heb bij de eerste ook een helse bevalling gehad. In het kort komt het erop neer dat ik 24 uur heftige weeën heb gehad waarvan 3 uur met heftige persdrang. Ik heb uiteindelijk een ruggeprik gekregen omdat de ontsluiting bleef hangen op 3 cm (na 24 uur weeën!!!). Ik was na de bevalling vooral boos op het ziekenhuis, waarom hadden ze me niet eerder een ruggeprik gegeven!!! Ik ben echt heeeeeel boos geweest, ik kan dat gevoel niet helemaal beschrijven. wat ik bedoel te zeggen is dat ik het wel kan begrijpen, als je echt zo'n pijn hebt ervaren is dat niet niks! De pijn overheerst dan echt alles. Gelukkig kun je nu wel genieten van je kleintje!
Ik herken het wel alleen had ik niet de boosheid naar mijn dochter toe maar naar de verloskundige...mijn verhaal lijkt wel ietsje op die van jou.. Ik was ook 2 week over tijd en kon dat helemaal niet hebben..ik was teleurgesteld en was het zat....ik had t gevoel dat me dochter niet bij ons wilde zijn..elke morgen als ik wakker werd begon ik te huilen en zei ik weer...waarom wil ze dr nou niet uit?? Alles geprobreerd om t op te wekken zelf en getoucheerd etc etc.. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis want de bevalling werd opgewekt en daar baalde ik zo ontzettend van...ik wilde geen pillen (oxitocine pillen) om de boel op gang te helpen ik wilde t natuurlijk!! :x Anyway...s nachts begon t toch nog wat vanzelf te komen alleen direct al om de 5 min...toch moest ik na t ziekenhuis (wilde thuis heel graag bevallen ook) daar moest ik continu aan de ctg en kreeg ik 2 pillen oxi smorgens...nou ik reageerde er direct op...lig je daar op een gezamelijke kamer de weeen weg te puffen en hadden ze ook nog eens bezoek Ik vroeg nog of ik snel zou gaan bevallen omdat t zo heftig was en de zuster zei tegen mij: nou meid! je mag al blij wezen als je morgenavond bent bevallen OMG moest ik nog zolang?? Maar voor de middag werd ik al naar een prive kamer gereden..waar ik onderweg die zuster weer tegen kwam die nog ff gauw zei...je hebt dus blijkbaar echt haast Ik mocht nog douchen en daarna weer aan de CTG met middageten en weer 2 pillen...jammie Miss mocht ik na de CTG nog effe in bad nadat de verloskundige was geweest... Ik had 3 cent ontsluiting dus me vliezen werden gebroken en dit was om 14:45....en om 16:00 lag ik al op de verloskamer met 10cm.. Ik had 2 verlos...1 volleerd en de andere nog in opleiding...tuurlijk heb ik weer Ik mocht gaan persen maar na een tijdje vielen mijn weeen weg...dus hup infuus dr in en jawel nog meer oxi.. De in opleiding volgende verloskundige was een enorme zenuwpees dus dat maakte mij niet gerust...ze zei steeds..kom op doorzetten ..... want anders krijgt je kleintje t moeilijk...ze zat vast onder mijn schaambeen...ik voelde allemaal gefrunnik aan me doos en inene een prikje...auch Ipv dat ze gwoon de knip zet...houdt ze de schaar voor me neus ik schrok me helemaal lam..en me weeen vielen weer spontaan weg...wat een trut! :x Ze zei dat ik er niets van zou voelen en dat was waar...maar toen het daarna nog niet wou kwam er een zuster bij...die naast me op een trapje kwam staan en zei: zo ik kom ook even helpen... Geen idee wat ze daar zou doen totdat ik weer persweeen kreeg en zij met haar volle gwicht boven op me buik/ribbengedeelte heel hard begon te drukken.... wat een vreselijke pijn!! Toen na 9x persen en 9x meedrukken van dat mens eindelijk me dochter was geboren...had ik geen eens besef dat ze dr was....ze was dr uit maar ik bleef maar persen want ik had haar niet gevoeld.. Niet door t geboortekanaal niet uit me vagina helemaal niets de placenta werd na 5 min geboren. Ze mocht even op me buik maar daarna werd ze meegenomen voor de testjes...en ik moest gehecht worden...en wie mocht dat doen :x jawel die nog niet volleerde VK. ze moest eerst navragen op welke manier ze de steken moest maken. Eenmaal bezig vaagde de verdoving weg...en dat zei ik...heel nochelant prikte ze me en ging weer verder en terwijl de verdoving nog niet eens werkte...ik voelde de naald werkelijk door de huid heen gaan....ze is 1,5 uur met me bezig geweest!! dat ik ondertussen nog vroeg wat ze in godsnaam aan t doen was daar beneden...of ze me helemaal aan t dichtnaaien was... Ik had voor t hechten ook even een tampon ingekregen omdat ik ietwat teveel bloed verloor en dat t hechten moeiilijker maakte...toen ze na al die tijd klaar was...trok ze me zo die tampon dr uit...Ik was zoooo uitgeput dat ik er nergens wat van kon zeggen haast en dat terwijl ik normaliter heel scherp ben.. Eenmaal de tampon dr uit ging ze dr vinger krom doen op mijn buik en vanaf mijn navel na beneden strijkende bewegingen maken....ik ging bijna van mijn stokje...ze moest t bloed na beneden drukken anders bleef dat achter in me baarmoeder....ze heeft me zoveel pijn gedaan dat ik toch nog ergens de kracht vandaan heb gehaald om haar hand te pakken heel hard en te zeggen dat ze welnu met dr poten van me af moest blijven anders kreeg een schop dat ze elders op een afdeling terecht kon komen Ze heeft ons ook nog niet eens gefeliciteerd.. Ik heb dus nog heel veel boosheid omtrent mijn bevalling...ik heb nooit mijn dochter iets kwalijk genomen...alleen t ziekenhuis... Achteraf voelde ik me een proefpersoon...ik heb een week amper kunnen lopen omdat ik het gevoel had dat een enorme baksteen tegen me vaginamond aan lag....wat een hel voor mij... Nu 8 maanden later...voel ik nog steeds t zelfde en bemerk ik dat ik lichte pnd-klachten heb...waarvoor ik nu bij een psycholoog loop...gwoon puur om mijn verhaal dr uit te gooien...en steeds maar te benoemen hoe boos en teleurgesteld ben.. Voorlopig geen nr 2 dus!! Lang verhaal maar dan ben ik t ook weer ff kwijt hihihi Jij heel veel sterkte ook...t wolkje kleurt vanzelf weer bij... liefs
Meid je hoeft je er echt niet voor te schamen. Logisch dat je even een gevoel van boosheid had want het is ook niet niks hoe je bevalling is gegaan! Voor mij is het heel herkenbaar had een zware bevalling was helemaal kapot en kon mijn ogen niet meer open doen van het persen. Heb gevloekt dat ik hem nooit meer hoefde te zien. Maar ik kan geen dag zonder hem hoor het moedergevoel kwam pas heel laat maar dat heeft andere redenen maar had zeker wel te maken met de bevalling. Was meer een gevolg van.. 1 tip. Schrijf en praat veel over je bevalling zodat je het kan verwerken. Zorg dat je dingen een plekje kunt geven en voel je vooral niet schuldig. Het lijkt nog steeds zo'n taboe om er niet over te praten in het dagelijkse leven want alles is toch zo'n roze wolk? Inmiddels ben ik erachter dat dit in veel gevallen dus echt niet zo is En natuurlijk nog van harte met je zoontje!
Dankjewel meiden voor de lieve berichten en de bevallingsverhalen. Heeft me echt goed gedaan om te lezen dat ik niet de enige ben.