Hebben jullie daar ook zo last van? Ik vind het zo lastig te combineren! Fulltime werken en dan alle ziekenhuisafspraken, echos's etc. Nu zijn we bezig met iui maar bij bijv. Ivf kost het nog veel meer tijd. Uiteraard hoop ik dat niet nodig te hebben maar ik houd er wel rekening mee. Ik draai wisselende diensten en dat scheelt al veel waardoor ik dus zo min mogelijk vrij hoef te vragen maar jeetje wat voel ik mij een lastpak. Daar komt nog bij dat niemand het weet op mijn werk.. ik wil dolgraag een vast contract er daar zijn nu gesprekken over gaande maar dan voel ik me zelfs weer schuldig omdat het voelt alsof ik de boel belazer wanneer het dadelijk raak zou (mogen) zijn en ik dus zwanger ben Fijn al die hersenspinsels Hebben jullie daar ook zo'n last van of hoe ervaren jullie dit? Of weet jullie leidinggevende het? Dat wordt nog wat als ik ooit een kindje zou mogen krijgen en hij/zij wordt ziek oid waardoor ik niet kan werken. Atijd dat verdomde schuldgevoel!
Op mijn werk weten ze dat ik bezig ben met iui, dus dat scheelt met vrij vragen. Mijn ziekenhuis is ook in de buurt van mijn werk, dus voor een echo kan ik even op en neer. Alleen ik ben zelf op zoek naar een nieuwe baan en ik weet dus niet of ik het gelijk ga vertellen of niet. Dus dat vind ik wel lastig.
Nou ik voel me niet schuldig tegenover me werk. Wat ik de laatste jaren wel geleerd heb. Is voor je eigen geluk gaan. Want heb al een aantal keer mee gemaakt met het werk, niet werken voor jouw 10 anderen. En als ze jouw niet meer nodig hebben, wordt je er uit gegooid.
Ik heb besloten me niet schuldig te voelen. En als ik al een vraag krijg over de planning dan geef ik antwoord dat ik graag 3 jaar geleden een kind had gekregen op de natuurlijke manier. Eigenlijk is iedereen dan wel meteen stil
Hier nooit schuldig om gevoeld. Mijn manager wist waar we mee bezig waren, dus alles was prima, ik probeerde het uiteraard wel zoveel mogelijk buiten werk te plannen. Maar echo was altijd om 8:00 en dan was ik meestal net niet op tijd. Ik had trouwens net een vast contract gekregen. Maar goed, die kreeg ik terwijl ik half overspannen thuis zat (door het werk), dus ze wisten dat het aan het werk lag en niet aan mij en hadden blijkbaar alle vertrouwen in mij
Ik heb me ook bijna tot mijn verlof schuldig gevoeld. Niet naar m'n baas maar wel naar de mensen er onder en onder mij. Omdat er geen zak geregeld was voor mijn verlof. En ik weet dat er 1 persoon is die zelf door gaat tot ze er bij neer valt. Dus ben bijna op de laatste dag uitgeschoten tegen m'n baas. Gelukkig mogen wij elkaar al een paar jaar niet. Maar er is nu wel voor vervanging gezorgd. Paar weken na ingang van m'n verlof. Niet voor al m'n uren maar wel bij nood of ziekte
Mijn leidinggevende is op de hoogte van ons traject. Heel fijn, want er wordt me alle ruimte geven om mijn diensten te ruilen indien nodig. Ik werk parttime en onregelmatig, dus dat maakt het wel makkelijker om afspraken rondom mijn werkuren te plannen. Desondanks heb ik me wel schuldig gevoeld toen ik destijds mijn punctie had en een paar dagen niet kon werken en er net een aantal collega's op vakantie waren. Maar ja, ik heb ook niet om dit traject gevraagd denk ik dan maar! Dus probeer ik niet teveel van mijn energie daar heen te laten gaan, die kan ik wel voor andere dingen gebruiken.
Ik vond het heel eng om het aan mijn leidinggevende te vertellen maar het bleek dus dat zij ook een kind via deze weg heeft gekregen, notabene dezelfde kliniek!! Ik kon van het werk wanneer ik mijn afspraken had, en dat zonder elke keer aan te geven. Vorig jaar bevallen en ga nu voor de 2e. Ik weet dat ik daar erg veel geluk bij heb.
Ik snap jullie allemaal en vind ook dat je moet vechten tegen dat schuldgevoel. Maar het is ook wel logisch dat je zoiets voelt, want 'normale' vrouwen die gewoon oeps tadaa ineens zwanger zijn, die hoeven er niet zoveel tijd in te steken. Hoe langer je bezig bent met de mmm hoe meer je moet knoeien met werktijden. Het is gewoon oneerlijk en k*t. Chapeau voor iedereen die het haar manager heeft kunnen vertellen. Ik was nooit in die positie. En ben het nog steeds niet. Volhouden. Maar ik moet zeggen: hoe langer het duurt, hoe makkelijker het wordt. Als ik niet voor mezelf opkom op dit punt, word ik al helemáál niet zwanger
Doe vooral wat voor jou prettig is. Ik heb het met mijn sollicitatie besproken dat ik een kinderwens had/heb en wat als ik zwanger zou worden in mijn proeftijd.. .En mijn manager wist van het traject en een paar van mijn collega's. Zodoende konden ze back up zijn bij gesprekken waar ik vanuit mijn functie eigenlijk echt bij moest zijn. En ja, ik heb ze ook moeten vragen waar te nemen. Ik zou het echter zo weer doen. Als mijn collega's het druk hebben en ik iets over kan nemen doe ik het ook. Dus... schuldig voelen nee. Het soms heel lastig vinden... zeker
Ik heb het ook verteld zodra de punctie in de buurt kwam. Ik moet dan 4 dagen thuisblijven om te herstellen, ik werk in een klein team dus vond ik het prettiger het te vertrellen zo kunnen ze een dienst van me overnemen of eens wisselen.