Hoi allemaal ik wil even mijn verhaal kwijt. Heel toevallig was ik gelijk zwanger met mijn nicht het scheelde 3 dagen. Daardoor kregen we meer contact en de familie vond het erg leuk dat ze opeens 2 achternichtjes zouden krijgen. 5 dagen voor haar uitgerekende datum voelde zij zich niet lekker en voelde ze de baby niet meer. De baby was overleden. Wat een verdriet neemt zoiets met zich mee en vooral angst. Ik was bang om mijn kindje te verliezen en bang dat ze boos op mij zou zijn dat ik wel een kindje had. En had zoveel verdriet dat haar dochter overleden was. En als top van de ijsberg werd mijn dochter geboren op de dag dat haar dochter gecremeerd werd. Zij en haar vriend waren en zijn heel sterk en hebben gelukkig heel veel aan elkaar. Maar ik hoor van familie hoe moeilijk vooral mijn nicht het heeft met het verlies van haar kindje. Het is nu 3 maand later en per toeval kwamen we elkaar laatst voor het eerst in de stad tegen. Ze was heel vrolijk en deed zo leuk tegen mij en tegen mijn dochter! Ik heb diep respect voor haar. Ik zelf? Ik kon wel door de grond gaan, wist niet wat ik moest zeggen en voelde mij zo ongemakkelijk Ik voelde mij en nu eigenlijk nog steeds als ik er aan denk heel erg schuldig over dat zij haar kindje verloren is. Ik gun haar zo het geluk en de liefde van een kindje!
Jeetje zeg, wat moeilijk. Ik zit zelf hier met tranen in mijn ogen. Ik kan niets meer dan respect opbrengen voor jouw nicht en haar man. Wat moet dit een moeilijke tijd voor hun zijn. Meid, ik snap jouw gevoel helemaal. Ik denk dat ik zelf het zelfde zou voelen. Mijn advies zou zijn: Maak de dingen bespreekbaar, hoe moeilijk dit ook is. Zeg diezelfde lieve woorden die je hier zegt persoonlijk tegen haar. Hoe moeilijk het ook zal zijn voor haar om naar andere kindjes te kijken, en zeker naar het kindje wat even oud zou moeten zijn als die van haar, ze zal het nóg moeilijker hebben als mensen zich schuldig voelen tegenover haar. Vraag haar eens hoe ze zich nu voelt. Op den duur zal je schuldgevoel overgaan naar trots en respect voor haar. Ze klinkt als een oersterke vrouw.
Ik kan het me heel goed voorstellen dat je het enorm moeilijk had... Tegelijkertijd denk ik dat het heel goed is om het contact weer te herstellen. Jullie waren zo naar elkaar toegegroeid terwijl je zwanger was... Ik denk dat je nicht jouw steun en troost goed kan gebruiken.
Ik wil het vooral aan haar laten wanneer ze er aan toe is. Maar denk dat de toevallige ontmoeting al een goed begin is. En ik heb heel veel respect voor haar. Zou zelf niet weten wat ik in haar situatie zou doen.
Ahh wat vreselijk voor hun. Ik snap dat je het er heel moeilijk mee hebt. Lijkt mij ook heel moeilijk!
Ditzelfde herken ik wel, Mijn nicht heeft 2 maand nadat F. is geboren een doodgeboren zoontje moeten baren. Hier heb ik ook best mee gezeten, dat mannetje was zo gewenst, en wij werden door de spiraal heen zwanger! ik heb laatst het gesprek met haar aangeknoopt, en me gevoel ge-uit, misschien lucht dat voor jou ook wel op.. in mijn situatie was ze juist blij dat ik me gevoel uitte ipv het maar te verzwijgen want ze had dat gevoel helemaal niet tegen mij, en ik moest me niets raars in me hoofd halen enzo. succes!
Ik zou het echt bespreekbaar maken. Desnods via een brief of kaartje. Mij lijkt dat als ze niks van je hoort nog pijnlijker is. Je beste vrienden/familie leer je juist op zulke momenten kennen. En dat jij niet vrolijk met je baby bij haar op bezoek gaat lijkt me logisch. Maar niks laten horen vind ik ook heel kil. Laat haar weten dat je niet zo goed weet wat te doen, dan neem je iig haar eventuele gevoel dat jij haar laat stikken ook weg.. en zo leg je het balletje bij haar neer. En voor je nichtje, knap dat ze zo vrolijk was. Maar misschien is het wel haar manier om er mee om te kunnen gaan en ging ze vanbinnen er kapot aan. Zo zou ik nml ook reageren. Ik zou niet willen dat iedereen mijn verdriet zou zien. Ik wens haar en haar partner dan ook veel sterkte.
Ik heb haar zeker een kaart en berichten gestuurd. Bedoel meer met bij elkaar langskomen dat ik dat aan haar wil overlaten wanneer zij er aan toe is.
oh wat erg zeg... 2 maanden nadat ik de hele familie dolgelukkig had verteld dat wij in verwachting waren, kreeg ik een mail van mn schoonzus, dat zij en mn broer al ruim 2 jaar bezig waren met proberen en dat ze de MMM in gingen.... ik voelde me toen ook zo vreselijk rot! Wist me echt geen houding te geven... Misschien kun je echt uitgebreid je gevoel op papier zetten, en haar vragen hoe zij zou willen dat jij er mee omgaat. Misschien vind ze het juist wel heel fijn als jij langskomt met je dochter. Iedereen gaat er anders mee om. Ik vind haar houding nu al zo veel sterker dan ik misschien aan had gekund... Ik zou bij alle kindjes van die leeftijd denken "goh, ..... was nu ook zo oud geweest" Maarja, dat kun je natuurlijk niet voor iemand invullen, het beste is het erover te hebben met elkaar. Ze moet in ieder geval niet het idee hebben dat je haar ontloopt, want jullie hebben toch een leuke vriendschap opgebouwd tijdens de zwangerschap!
Misschien doet zij het zelfde. Ik zou niet afwachten maar een "date" met haar plannen en het gevoelige onderwerp toch bespreken. Aangeven dat jij het zo moeilijk vind en vooral voor haar. Echt heel erg wat er gebeurd is maar als je afwacht dan zal het contact misschien nooit goed herstellen.