hi meiden! Ik wil toch even wat delen over het volgende wat me stiekem meer dwars zit dan ik had verwacht: Ik heb een fantastische dochter van 2, echt zo'n schatje... Ze is ook erg aan me gehecht en ik kan haar altijd moeilijk missen. Maar nu komt over een paar maandjes nummer 2! En het zullen ook wel deels de hormonen zijn, maar ik vind het moeilijk om te gaan met het idee dat ik straks de aandacht (en zij ook!) moet verdelen over 2 spruitjes. Ik fluister haar ook weleens in dat ze altijd mijn allergrootste schat blijft.... (ooooh, wat erg dat compensatiegedrag...) Of ze het al snapt weet ik niet, ze heeft wel een boekje van 'hoera er komt een kindje bij', en ze is dol op babietjes. Maar als ik bijvoorbeeld een ander babietje op schoot heb, dan kijkt ze toch wel even erg jaloers, en dan breekt mijn moederhartje weer.... Omdat het nog maanden duurt, heb ik besloten nu zelf even niks over een babietje te vertellen. Eerst focussen op het feest van haar nieuwe kamer die ze binnenkort krijgt. Ze mag niet denken dat ze haar kamertje moet afgeven omdat er een ander kindje bij komt. Volgens mij is het een bekend punt waar iedere moeder wel 'last' van heeft. Hoe zijn jullie daarmee voor en na de bevalling van de 2e (of 3e...) mee omgegaan? Alle tips zijn welkom! En hoe zijn jullie kindjes daarin ontwikkeld of veranderd? Bedankt voor jullie reactie! liefs, M
Hoi! Ik ken je gevoel! Ik heb een zoon van 3,5 en heb precies het zelfde...Alleen moet ik zeggen dat mijn zoontje het allemaal wel leuk vind, en niete cht jaloers is. maar toch..... ik hou zo vreselijk veel van mijn zoon, dat ik zelfs bang ben dat ik minder van de komende baby ga houden! vind het zo eng!
ik heb 1 dochtertje van bijna 11 maanden, en voor mijn gevoel en zeg het soms ook tegen haar, dat zij mijn aller liefste is voor altijd.. maar ik denk dat dat wel anders gaat worden als de nieuwe beeb er eenmaal is.. bedoel ik ben nu 14 weken, en heb niet echt een band nog met de baby, maar dat groeit natuurlijk de komenden maanden...
Ik merk vooral aan mijn zoon dat hij helemaal blij wordt van andere kinderen. Ik speel toch minder "leuk" met hem dan andere kinderen voor mijn gevoel. Ik zou me geloof ik juist schuldig voelen als hij de rest van zijn leven alleen met papa en mama zou zijn en altijd afhankelijk is van kinderen van buitenaf. Tegen de tijd dat nummer twee geboren wordt denk je er vast heel anders over!
ik heb bij mijn 2e wel ff tijd nodig gehad om aan hem te wennen.. de oudste heb ik toen voorbereid door veel naar "de bevalling" te kijken, dat vond hij geweldig (was toen 2.5).. hij zelf vond het schitterend, een broertje erbij.. tot de kleine er was.. toen mijn ouders kwamen was hij het na een uurtje wel zat.. stond op.. liep weg... kwam terug met de maxi cosi en zei: zooo oma, nu kan je hem wel weer meenemen! tis gelukkig goedgekomen..hou van alle 3 mijn kids evenveel
Ik weet zeker dat het goed komt. Mijn aandacht zal ik prima kunnen verdelen tussen de twee kinderen en ik zal van beide evenveel houden. Wel vind ik vooral dat houden van erg moeilijk voor te stellen is. Ik hou zo ontzettend veel van mijn zoontje, het is echt overweldigend. En ik vind het ook zo gezellig zo samen met z'n drietjes. En dat koppie als ik hem 's ochtends uit bed til, aaaaah. Maar werkelijk iedereen zegt dat de liefde die je voor nummer 1 voelt, ook voor nummer 2 kunt voelen. Dus straks heb ik 2 van die heerlijke mannetjes bij wie ik volkomen wegsmelt. Dat is toch fantastisch? Ik zal het allemaal meemaken
tja,misschien een beetje een rare vergelijking,maar ik heb dit met de honden. heb er 2,waarvan 1 al bijna 11 jaar,dat is echt mijn knuffel en schatje. het lijkt me ook best moeilijk om dadelijk de aandacht te verdelen tussen hun en de kleine,en ik bedoel meer om hun evenveel aandacht te geven als dat ze gewend zijn..... we zullen zien hoe het gaat lopen.
Heel herkenbaar hoor je gevoel. Heel normaal ook. Een eerste blijft gewoon bijzonder omdat alles daarbij het eerste is. Dus dat speciale zal je altijd blijven houden. Het kost gewoon tijd om er aan te wennen. Maar het komt wel goed hoor.
Hi, Ik herken je gevoel van toen ik nog zwanger was maar nu de kleine meid er is... is alles helemaal goed. Ik vind mijn zoontje nog steeds even lief maar mijn dochtertje net zo lief. De liefde is geen taart die je hoeft te verdelen maar een taart die met je tweede kindje gewoon groter wordt! En ja, ik mis het soms wel om echt even goed aandacht te kunnen geven aan mijn zoontje (en pak dus elk moment die ik wel heb met 2 handen aan!) maar ik zie hoe lief hij zijn zusje vindt. Ik weet ook dat na de eerste lastige weken het steeds gemakkelijker wordt en dat mijn zoontje ook steeds ouder wordt en dus ook dingen makkelijker gaat begrijpen en zelfstandiger wordt. Ik ben er van overtuigd dat je van al je kinderen even kunt houden al is het ene kind misschien wel leuker dan het andere. De oudste is speciaal maar dat is de jongste (de middelste, de 3e of 10e) ook!!
Heel herkenbaar idd! Wij zeggen ook steeds tegen ons zoontje.. Jij blijft onze allergrootste vriend. Ik vraag ook vaak aan mensen wie een 2e hebben, hou je nou net zoveel van je 2e als van je eerste? En dan is het antwoord altijd : Ja zeker weten.. Ik denk ook wel dat het vanzelf zal gaan, maar tis gewoon.. zoals hier al eerder gezegd, de liefde voor mijn zoontje is zo super veel. Ik kan me er dus nog geen voorstelling van maken hoe het echt zal zijn, maar ben er wel van overtuigd dat het zal groeien, net zoals bij de eerste Hier trouwens ook het geluk dat mijn zusje 3 weken geleden bevallen is en die heeft ook een dochtertje gekregen en daar is ons ventje toch wel heel benieuwd naar. Ik vertel hem altijd dat hij mag helpen als zijn zusje er is en dat ziet hij helemaal zitten!!
Heel herkenbaar maar komt wel in orde , this gewoon eventjes wennen aan het idee dat er een tweede bijkomt, maar je zal zien dat je ze allebij evengraag zal zien! en dat een broertje of een zusje eigenlijk wel heel leuk is voor je dochtertje want ze krijgt er immers een speelkameraadje bij! xx
ik denk hier soms ook wel over na en mn man is soms ook wel onzeker hierover. door hem gerust te stellen (het houden van verhaal) zeg ik dat we de liefde die we nu voor alyssa voelen niet hoeven te verdelen maar dat er nieuwe liefde bij komt. over het verdelen van aandacht maak ik me wat meer zorgen. we betrekken alyssa best veel bij mn zwangerschap en ze wil ook iedere dag even op de babykamer kijken en als we iets nieuws voor de baby hebben gekocht wil zij het op de babykamer zetten. tot nu toe gaat het dus erg goed, maar ik ben benieuwd hoe het gaat als de baby er is. liefs doris
Het zal ook allemaal vanzelf gaan, immers heeft onze vorige generatie het ook prima opgelost (bij mij althans wel, kan natuuurlijk niet bij iedereen in de keuken kijken). Sinds gisteren weten we ook dat onze dochter een zusje krijgt , dus dat is denk ik wel erg leuk voor haar ook. Ik denk dat het ook een proces is waar ik nu nog 19 weken voor heb om vooral zelf het besef te krijgen dat ik inderdaad de taart niet hoef te verdelen, maar gewoon een grotere taart heb!
Oh wat herkenbaar zeg!!! Je hebt helemaal verwoord hoe ik het ook ervaar... Ik fluister ook regelmatig in Damiën z'n oortje dat hij mijn oogappeltje is Erg he.... Weet je dat ik er zelfs al tegenop zie om hem achter te moeten laten (bij mijn ouders nota bene, ken niemand die het beter zou doen of bij wie hij het dan meer naar z'n zin zou hebben) als ik ga bevallen Maar net zoals jullie allemaal al zeggen, er komt taart bij en we hoeven de liefde niet te verdelen... Alle liefde in het kwadraat...wat is er nou mooier dan dat
Ik heb een zoontje van 2 en een dochter van 3 maanden. En ik vind het soms nog steeds moeilijk, om mij zo te moeten verdelen. De eerste weken had m'n oudste het er moeilijk mee, dat er 'een indringer' in huis was gekomen. Naar zijn zusje is hij meestal heel lief, maar naar ons toe werd hij wel wat moeilijker. Ik denk dat hij gewoon boos was en kan me dat ook wel voorstellen. Nu gaat het meestal wel beter, maar er zijn momenten dat ik het lastig vind. Soms moet de oudste wachten, maar waar ik minder bij stil had gestaan: de jongste ook! De eerste heb ik als kleine baby echt nooit laten huilen, maar bij de tweede kan ik soms niet anders. En dat is óók hartverscheurend... Gelukkig is zij een heel makkelijke baby (en is hij voor een tweejarige een heel makkelijke peuter), we redden het dus wel. Over een tijdje zal het voor iedereen heel vanzelfsprekend zijn dat er twee kindjes zijn, die hun papa en hun mama met elkaar moeten delen, maar tot die tijd zal ik het nog best wel eens moeilijk vinden. Het boekje: allemaal de liefste! helpt om het aan de oudste mee te geven. Daarin zijn een papa en een mama beer, die hun drie kindjes allemaal de liefste vinden. En zo is het: mijn twee kindjes zijn allebei mijn allergrootste schat!
Wat goed om daar een boekje over te kopen inderdaad! Ik merk dat ze ook veel wijsheid haalt uit het boekje 'hoera er komt een kindje bij', dus dit is misschien ook wel wat voor als het kindje er is!
is heel normaal denk ik. ik heb een dochter van 3. Ik betrek haar heel veel bij de zwangerschap. Laat haar af en toe voelen als haar broertje stampt. Nu vindt ze het allemaal geweldig. Ze is altijd maar bezig over 'haar' broertje. Maar ben toch benieuwd hoe ze gaat reageren als hij er eenmaal is. tegen haar zeg ik ook altijd dat ze mama's kleine prinses blijft.