Ik zit nu al ruim 2 weken thuis omdat ik mijn eten niet binnen kan houden. Gisteren heb ik geprobeerd te werken, maar dat werd een drama. Duizelingen, misselijk enz. Ik ben door een collega naar huis gebracht. Ik voel me ontzettend schuldig tegenover mijn werk, dat ik het nu al moet laten afweten. Want ook al krijgen ze het terug van het UWV, ik draai geen verrekenbare uren (wij werken met uren die aan de klant doorgerekend worden) en dus kost dit mijn werk veel geld. Ik voel me nog steeds niet goed genoeg om te gaan werken maar zou toch graag willen. Mijn man en de huisarts vinden echter dat ik thuis moet blijven. Kent iemand dit gevoel?
Meis ik zit nu ook thuis. Er is niks aan te doen. Jij zit er ook niet op te wachten om ziek, zwak en misselijk te zijn. Je moet nu echt aan jezelf en je kleintje denken hoor!!
Ja het voelt ook een beetje zo omdat het iets is waar ik zelf voor gekozen heb (ook al wist ik niet dat ik zo ziek zou zijn). Mijn werkgever heeft hier niet om gevraagd natuurlijk.
Heel herkenbaar. Ik ben ook al weken misselijk. In het begin ging het nog wel, maar de laatste anderhalve week is het gewoon niet meer te doen. Ik ben 12 mei getrouwd en gelukkig had ik toen een paar goede dagen. Op onze huwelijksreis begon de doffe ellende, ik hield werkelijk waar niets meer binnen, nog geen slokje water en ben inmiddels ook al 9 kilo afgevallen. Afgelopen dinsdag moest ik weer gaan werken na mijn vakantie, maar alleen op de heenweg moest ik al drie keer stoppen om over te geven. Ik was dus om 10 uur al weer thuis . Voel me net zo schuldig als jij en mijn leidinggevende belt iedere dag met de vraag of het al beter gaat . Morgen heb ik een afspraak met de huisarts. De verloskundige daar ben ik maandag nog geweest. mijn urine was gelukkig wel goed. Heb jij medicijnen tegen de misselijkheid? Die raadde de verloskundige mij aan, maar ze kon niet voor 100% garanderen dat ze onschadelijk zijn voor het kindje. Tssjaaaa, dan is de keuze snel gemaakt, die hoef ik niet.
@Duckie. Er zijn speciaal medicijnen voor zwangerschapsmisselijkheid. Ik heb zelfs drie verschillende gehad! Heb bij de dokter en de apotheek nagevraagd of het echt geen kwaad kon.
En hielpen ze ook? Ik ga het morgen met mijn huisarts bespreken . Maar ik wil eerst voor 100% de bevestiging dat ze niet schadelijk zijn. Dat hebben ze je ook wel gezegd, dat ze geen kwaad konden?
Klopt, je werkgever heeft hier niet om gevraagd EN jij ook niet!! Ik kan me je schuldgevoel heel goed voorstellen, had er zelf ook behoorlijk last van. Pas toen ik het ging relativeren kon ik er goed mee om gaan. In deze periode is je eigen gezondheid en die van je baby het belangrijkste, je zal versteld staan hoe goed rust voor je kan zijn ook op het gebied van misselijkheid Sterkte meid!
jammer voor je werk.jij gaat voor.ik werk ook therapeutisch omdat ik me daar het beste bij voel mijn collega`s zitten daar ook niet om te springen zeker niet nu de zomer komt.pech gehad volgend jaar ben ik weer van de partij
Al lijkt het nu nog ver weg........er komt een tijd dat je echt kan genieten van je zwangerschap, dat je de kleine voelt en alle ellende zo weer vergeten bent!!! Echt waar!!!!
Ik snap helemaal wat je bedoelt. Ik moest er al met 27 weken uit ivm harde buiken etc etc. Ik voelde me heel schuldig tegenover mijn baas, maar draai het eens om. Als je door zou gaan( en je dus NIET naar je lichaam luistert), zou je je dan niet schuldig voelen tegenover je kindje!?? Ik ben blij dat ik van de Arboarts thuis moest blijven, je gaat je echt beter voelen! En je kindje gaat voor alles, je kunt het maar één keertje doen. XXX
Misschien is het overdreven maar wil het toch even kwijt. Ik ben (nog) niet zwanger maar we zitten momenteel wel druk in onze 1e klusweek En ik voel me nu al schuldig!! Ik zit namelijk momenteel in de ziektewet omdat ik de ziekte van preiffer heb. Ik ben net weer begonnen met halve dagen werken, maar dat gaat nog niet geweldig. Morgen spreek ik de ARBO arts weer en dan ga ik aangeven dat het nog niet gaat. Als ik thuis ben gaat het wel, dan kan ik mijn energie redelijk doseren en rusten als dat moet, maar als je werkt moet je gewoon door. Ik werk in het ziekenhuis en volg de opleiding tot verpleegkundige. Daarom voel ik me nu al schuldig. Stel dát ik snel zwanger word dan ben ik straks eindelijk volledig aan het werk, moet ik weer zeggen dat ik zwanger ben..........Ik weet dat het voorbarig is maar die dingen spoken al wel door mijn hoofd, en ja, voel me dan ontzettend schuldig.
@ Lin en de anderen, Dat schuldgevoel ken ik maar al te goed. Je wilt heel graag werken, maar je lichaam kan het niet aan. Dan voel je je zo schuldig. Je laat je collega's in de steek, enz. enz. Mijn huisarts en verloofde zeiden ook tegen mij: Je moet niet gaan werken want dat gaat nu eenmaal niet hoe graag je ook zou willen. Eigenwijs en omdat ik me ook zo schuldig voelde heb ik toch nog een hele tijd doorgewerkt tot het te laat was. Ik was hondsmoe en kon bijna niets meer.Dan duurt het heel lang voor je je weer een beetje mens voelt. Houdt daar rekening mee. Ik was toen trouwens niet zwanger, maar had andere lichamelijke problemen. Liefs en sterkte Velobabe