Ik sprak vandaag op school met een moeder die ik nog niet zo vaak had gezien. Nietsvermoedend vroeg ik haar of ze nog meer kinderen had, waarop ze antwoordde dat ze net drie maanden geleden een pasgeboren dochtertje had verloren. Oef... Ik wilde zo graag iets troostends/zinnigs zeggen maar alles wat ik kon bedenken was zo cliché, hoe kun je iemand in zo'n situatie nou troosten? Uiteindelijk heb ik alleen maar gezegd hoe erg ik het voor haar vond en een kneepje in haar arm gegeven, maar dat voelt ook zo 'kaal'. Hoe gaan jullie daarmee om?
Je kan helaas zo weinig meer doen! Moedig dat die moeder het wel vertelde. Het is zo'n immens verdriet als je pasgeboren kindje verliest. Een aardig gebaar, een oprechte vraag hoe gaat met je, een luister oor......het lijkt zo weinig wat je kan doen maar het kan wel troost bieden, het gevoel geven dat er mensen om hen geven en meeleven.
Veel meer kun je denk ik op zo'n moment niet doen, vooral als je haar nog niet zo goed kent. Misschien kun je over een tijdje nog eens vragen hoe het met haar gaat, vaak merk je wel of ze er graag over wil praten of juist liever niet..
Zelf zeg ik in die situaties gewoon eerlijk dat ik eigenlijk niet zo goed weet wat ik moet zeggen. En dat ik het heel erg voor hun vind. Iedereen gaat heel anders om met zo'n verlies de een heeft behoefte aan praten de ander wil het er niet over hebben. Als je wat vaker contact met elkaar hebt dan zal het vast nog wel eens ter spraken komen. Maar ik zou dit gegeven het contact niet laten veranderen. Volgensmij is er niks frustrerender dan mensen die ineens heel anders tegen je gaan doen als ze weten dat je een kindje bent verloren.
Eerlijk zijn en zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen maar wel je medeleven wilt tonen. Zoiets is voor iedereen anders.
Hier een collega wiens zoontje nu 8 jaar gestorven is (hij was 3 - het k-woord) ... Ik werk er nu bijna 3 jaar en weet nog altijd niet goed hoe te reageren als hij over zijn zoontje begint ... En eigenlijk bijna geen enkele collega heb ik de indruk. Hoewel sommigen er dus al werkten (hij ook) toen het jongetje stierf. We laten hem vooral vertellen over zijn zoontje als hij het nodig heeft en we luisteren vooral. Laatst was het bijvoorbeeld heel stil aan tafel toen hij aan 't vertellen was dat hij eindelijk de moed had gevonden om samen met zijn vrouw de slaapkamer met oude spullen op te ruimen. Waar hij het ook héél moeilijk mee heeft, is dat zijn andere 3 kinderen hun oudere broer nooit gekend hebben (buiten van foto's). Zijn vrouw was zwanger van kind 2 toen hun zoontje stierf.
Liever helemaal niets, het gaat zo snel de goedbedoelde maar oh zo foute kant op. Ik had (en heb) veel liever lichaamscontact, inderdaad een kneepje, hand op m'n arm of knuffel of wat dan ook. Ik was in ieder geval blij geweest met jouw reactie
Heel stom, maar ik heb altijd liever niets. Hoewel ik het wel vertel. Ik krijg het niet over mijn hart om te zeggen dat ik maar één kind heb, terwijl ik in werkelijkheid twee zoontjes heb. Maar aan de andere kant praat ik er weer niet graag over en verander supersnel van onderwerp, nog voordat iemand wat kan zeggen.
Eigenlijk kun je iemand helemaal niet troosten in zo'n geval. Probeer vooral NIETS opbeurends te zeggen. Dat valt bij mij altijd fout. Gewoon zeggen dat je het heel erg voor ze vind. De meeste mensen schrikken van zo'n verhaal. Terwijl je als ouder soms toch graag over je kindje verteld. Vaak zeggen mensen ook gewoon dat ze niet weten wat ze moeten zeggen, dan maak ik excuses omdat ik ze ermee overval en zeg ik dat ik goed begrijp dat ze niet weten wat ze erop moeten zeggen. Zelf zou ik het namelijk ook niet weten. Iemand hierboven stelde voor om later nog eens te vragen hoe het met ze gaat. Dat zou ik heel fijn vinden. De mogelijkheid geven om erover te praten, een luisterend oor.
Blijft altijd een moeilijke situatie. Toevallig onlangs hetzelfde meegemaakt op het voetbalveld. Een nieuw jongetje in het team van onze zoon. Ik vroeg aan de ouders of ze nog meer kinderen hadden. "Ja, vorig jaar bevallen van een gezonde zoon, maar na 12 dagen overleden door een ziekenhuisbacterie via de hielprik"... dus daar stond ik met mijn mond vol tanden. Al spijt dat ik de vraag gesteld had... Maar wat schetst dan weer mijn verbazing. Een paar weken later vertelt ze dat ze bezig zijn voor een tweede kindje. Dan denk ik, het is toch je derde????
De meeste mensen klappen dicht. Jou reactie was heel goed. Jij werd natuurlijk ook overvallen met dit verhaal. Ik merk ook heel vaak dat mensen niet goed weten wat ze moeten zeggen. Ik zou ook blij zijn geweest met jou reactie
Tja, een eenvoudige persoonlijke vraag kan een zware lading met zich meebrengen. Wat jammer dat jij daar zo'n rotgevoel aan over hield. Persoonlijk is het bij ons ook heel verschillend wanneer we wel of niet over ons dochtertje praten. We hebben slechts een kindje. Maar we hebben wel twee kindjes gekregen. Dus afhankelijk van de situatie of we het over ons eerste of tweede kindje hebben... Maar ik begrijp dat dat verwarrend kan zijn wanneer je zoiets zelf niet hebt meegemaakt.
Ik persoonlijk heb liever dat me gevraagd wordt hoe het gaat, dan dat mensen het angstvallig vermijden te bespreken. Ik begrijp dat wel hoor, want het is gewoon heel moeilijk, maar net wat Miccan zegt, in hun goedbedoelde opmerking zit ook heel vaak het risico dat ze een opmerking maken die verkeerd valt. Ik zou jouw reactie wel fijn hebben gevonden en zou over een tijdje gewoon vragen hoe het met haar gaat. Oprechte belangstelling zonder veel woorden doen vaak meer dan opmerkingen zoals "je bent nog jong" of "ik weet hoe je je voelt" bijv.
ik praat er gewoon over bij ons is het nu 8 jaar geleden dat onze zoon overleden is. Soms slaan mensen inderdaad dicht daar kan je niets aan doen.. Maar ik weeg wel af tegen wie ik het zeg ik vertel bijvoorbeeld ook wel is dat ik drie zonen heb terwijl ik mama ben van vier....
Wat erg, ik denk ook dat ik zo iets zou zeggen want het is heel erg. Een moeder hier op de gym was zwanger na het verlies van een kindje, na de vakantie vraag ik gelijk of alles goed was maar helaas.... Ik had echt ff een brok in mn keel, wist niet goed wat ik moest doen, en ik heb dr gewoon spontaan een knuffel gegeven. Natuurlijk kletste ik al vaker met haar dus was ze niet helemaal een vreemde. Ik vond het gewoon zo verschrikkelijk dat ik dr gewoon even moest laten merken dat ik heel erg mee leefde.
Ik ben ook iemand die daar totaal niet mee om kan gaan. Ik weet niet hoe. Ik kan niks zeggen of doen om het beter te maken, in plaats van de afschuwelijke pijn en verdriet die je uiteraard om zoiets hebt. Ik weet het niet en ik kan er niks mee - mijn hersenen slaan gewoon op tilt. Ik ben net zo'n vlieg die plat geslagen word tegen de muur. Ik condoleer mensen (wanneer het net is gebeurd), ik wens ze sterkte, ik vraag of ik iets voor ze kan doen - maar als ik heel eerlijk ben hoop ik altijd dat ze nee zeggen omdat ik gewoon bang ben dat 'ze' erover gaan praten. Ik kan zoveel verdriet niet aan. Ik heb al zoveel verdriet gehad in mijn leven dat ik er gewoon niet meer bij kan hebben. Ik probeer mij tijdens een gesprek zo goed in te leven in de ander zodat ik oprecht mee kan lachen, huilen en alles daar tussen in - maar daar zit voor mij een duidelijke barrière. Ik kan mij dat niet voorstellen omdat ik dat verdriet psychisch niet aan kan. Dat zou niemand aan moeten kunnen. En dat vind ik dan ook echt totaal rampzalig en verschrikkelijk voor die persoon. Verleden weekend zat ik met een groepje mede-mama's aan een diner en er werd ook gesproken over een kindje dat was overleden. De sfeer werd voor mij zo grimmig. Ik was 'blij' dat het een bericht op afstand was, van een nieuwsbericht tig jaar geleden. Daardoor was ik in staat om te zeggen: goh, wat een gezelligheid hier op de avond, ga ik eens een avondje de deur uit *hihi* ANDER ONDERWERP! En zo bruut/onhandig ben ik dan. Gewoon omdat ik dat niet aan kan. Al het even kan vermijd ik gewoon alles wat ermee te maken heeft. Dan voel ik me zo'n dom mens - want het is voor de ander honderd miljard keer erger, maar ik kan het gewoon niet Dus ik zou zeggen: STERKTE! En dan keihard wegrennen ofzo; emigreren naar Finland
Joycey: ik snap jouw manier van denken wel, heb hier natuurlijk ook het een en ander over je gelezen, over je verleden etc. Dus ik begrijp je wel, maar iemand die het niet weet (want laten we eerlijk zijn, in real life vertellen we mensen heel wat minder als hier op zp ) kan dit wel als heel kwetsend, of afstandelijk, ongeinteresseerd over komen. dat is dus wat ik bedoel van dat ik liever heb dat mensen iets heel simpels zeggen van "sterkte, of wat naar", dan het compleet negeren. Dát voelt voor mij veel pijnlijker. Net of mijn verdriet er niet mag zijn........ Want wees eerlijk, wat moet je zeggen over zoiets vreselijks, de nachtmerrie van iedere ouder. Woorden schieten toch wel te kort, maar het is wel fijn (in mijn geval tenminste) dat je weet dat mensen gewoon aan je denken.