Hallo, Ik moet zaterdag a.s. naar een crematie toe. de man van mijn collega is plots overleden, en hem heb ik goed gekend. Nu past mijn buurvrouw op mijn zoon als ik weg ben. maar nu vraag ik mij af hoe leg ik dit mijn zoon uit? Hoe moet ik het vertellen en aanpakken? dat mama naar een crematie moet en dat hij daarom even naar de buurvrouw gaat?
Ik zou het niet uitleggen. Je moet gewoon even weg en hij mag bij de buurvrouw spelen. Als hij de persoon niet kende, zou ik daar niet te veel over vertellen.
nee niks zeggen? een vriendin van mij zegt ook: mama gaat boodschappen doen en komt je straks weer ophalen... zal ik dat dan maar zeggen?
Ja, zou niet weten waarom je je kind met zoiets moet 'belasten', maakt het alleen maar ingewikkelder denk ik?
Als het geen bekende van je zoon is zou ik ook niks zeggen. Mama gaat even boodschappen doen, klaar. Anders maak je het misschien onnodig ingewikkeld.
Ik denk omdat het de man is van je collega, ik niet zo moeilijk zou doen. Maar als het een familielid is, of een goede vriend(in), die het kind ook goed heeft gekend, dan zou ik er wel met mijn kind over praten. De dood hoort helaas ook bij het leven, en ik zou het in dat geval wel een beetje uitleggen op een kinderlijke manier. Maar als je zoontje die man van die collega niet gekend heeft, dan zou ik er ook niks over zeggen.
nee idd, als het nou een familielid was, of iemand die het kindje goed kende dan zou ik het proberen uit te leggen. maar als het geen bekende was zou ik hem gewoon even laten spelen en verder niks vertellen, mama moet even weg is goed genoeg. en met cremeren is het helemaal lastig om uit te leggen, toen mijn opa overleed en gecremeerd werd, moesten de kinderen uiteraard wel op de hoogte zijn waarom mama verdrietig was. en de oudste van 7 wilde weten wat cremeren is, dus een beetje uitgelegt. op een verjaardagsfeestje waar de hele familie aanwezig was, vertelde de jongste van vier (die dat verhaal toch wel meegekregen had) dat opa in de fik gestoken was. ahum......... nou zo hadden we dat echt niet uitgelegt, maar kan zijn dat de oudste hem dat zo verteld heeft ofzo. maar de hele familie kon er gelukkig om lachen, al zat ik met een rood hoofd van, joh wat zegt ie daar nou?
nee ik zeg niks. ik zeg gewoon dat mama even naar het werk moet en dat ik dan later weer terug kom. Ik ga het hem idd niet uitleggen... Mijn zoon kennende gaat hij er dan enorm mee bezig zijn dus ik hou mij stil en zeg gewoon dat ik even naar mijn werk moet.
haha oh wat erg. Mijn vader is in juli overleden en ik had echt het idee dat het mijn dochter niks kon ballen allemaal.. Wilde er wel over praten maar ze ging steeds verder op andere 'belangrijkere' zaken als Angelina Ballerina etc. Anyway, liepen we 2 weken terug hier naar het winkelcentrum, liep er een man met een rollator aan de overkant van de weg. Zegt ze heel droog: 'Kijk mama, een opa! Hij is ziek en gaat dood! Nou kan me toch niet herinneren dat ik dat zo letterlijk aan dr verteld heb haha. Vraag me ook uberhaupt af of ze nou ondertussen wel weet wat 'dood' is?
Ik zou er idd ook niets over zeggen bij een voor haar onbekend iemand. Gewoon een smoesje verzinnen waarom je weg bent. Wij hebben afgelopen november ons broertje/zwager/oom verloren, onze dochter van toen 3,5 heeft het van dichtbij meegemaakt aangezien de politie 's nachts op de stoep stond en zij ook wakker werd. Zij weet nu wat dood zijn is, dat iemand nooit meer terugkomt. Maar over de crematie hebben we niets gezegd, alleen dat we hem voor de laatste keer gedag gingen zwaaien. Voor haar is hij bij de maan, en laat dat voorlopig maar lekker zo zijn.
Mijn moeder is ook net overleden en hoewel dood heel erg abstract is is ze er toch wel mee bezig... "oma is dood hè?" Ja oma is dood. "Dan leeft ze niet meer hè?" Nee dan leeft ze niet meer. "Oma was ziek, heel erg". "Ik ben geboort, en de baby is straks ook geboort." "De boom leeft wel hè" en dat zo'n 3/4x per dag... Maar dat is natuurlijk wel anders, dit was haar oma... Van de week moet ik ook naar een uitvaart en daar zeg ik dan verder niks over, gewoon dat mama weg gaat.
Gecondoleerd met het verlies van je moeder, het gedrag van je dochter herken ik heel erg! Het houdt ze bezig. Zelfs bij het doodmeppen van een vlieg zegt ze: ome... is ook dood he. Het wordt zeker minder maar ze heeft het er iedere week nog wel een paar keer over.
Als ze er zo mee bezig zijn, kun je dan niet eens een boekje bij de bibliotheek ofzo lenen over doodgaan. Zijn altijd hele fijne boekjes om het te vertellen en uit te leggen. Maar als ze het al 'snappen' hoeft het natuurlijk niet, maar als ze vragen stellen van wat is dat.. zou dat een optie kunnen zijn natuurlijk.
ook eens met jel. ik weet nog dat ik zelf drie was toen mijn opa overleed ( heb hele vage herinneringen aan hem) toen we bij mijn oma waren om de kaarten enzo te regelen/schrijven en de begrafenis lag de shagbuil van opa nog op tafel. en wat zei ik: hey, opa is zijn shag vergeten!! moesten ze toen ook wel om lachen
Ik zou er ook niets over zeggen, bij een familielid of goede vriend/vriendin dan wel. Mijn dochter was 1 toen mijn broer overleed, en ze was 3 toen haar omi (oma van mn vriend) overleed. Ik praatte al heel veel over mijn broer en zwager (die in 2003 overleed), dus ze wist al best goed wat de dood was. Ze gaat ook vaak mee naar de begraafplaats, en dan praten we er ook over. We hebben boeken gelezen (zoals Kikker) en daar heeft ze ook veel van geleerd. Toen ze kleiner was dacht ze nog wel vaak dat omi weer terug kwam, vanaf een jaar of 4 begreep ze het begrip Dood beter.