Thirza heeft buisjes gekregen toen ze 19 maanden was, en de neusamandel is toen verwijderd. Een tijd terug was er in KRO's kindertijd een serie over buisjes krijgen en zapte ik een keer langs toen toevallig de aflevering op was dat dat jochie de operatiekamer in ging. Thirza zat bij mij op schoot gewoon keihard te rillen: die wist dus toch nog wel dat dat gebeurd was en dat zat 'r dus niet in de koude kleren... Bij misbruik heb je natuurlijk wel onderscheid tussen allerlei dingen: als er enkel betast wordt, zal een baby dat eerder associeren met dingen als de normale dagelijkse verzorging en dat op dat moment zelf mogelijk niet als vervelend ervaren, (verschilt ook per kind), terwijl de ernstiger vormen van misbruik uiteraard wel ten allen tijde als naar ervaren worden. Dat maakt ook nogal verschil of je er op latere leeftijd nog last van zult hebben.
Ik vind het ook geen rare vraag. ik denk dat het eerder een vraag is uit hoop dat het kindje zich niks zal herinneren. niet dat dan die *** gewoon mogen doen en t niet ernstig is. de ouders worden dan sowieso geschaad. maar ik denk dat het enige antwoord is dat het per kind verschilt. en ik hoop dat er veel goede begeleiding voor ouders en kinderen is.
Idd, mensen zijn nu toch gewoon massaal op zoek naar geruststelling enzo, en willen dan weten hoe dat allemaal precies werkt... Die vragen moeten gewoon gesteld kunnen worden!
wow... vind dit toch een hele andere toelichting dan dat de prof's op tv willen doen voorkomen. dat je je niks kan herinneren tot je taalvaardig bent wist ik. Vind dit overigens een HEEEL Logische verklaring voor hoe een kindje er verder door geschaad wordt. hoop echt dat er goede begeleiding is en dat de schade beperkt wordt.
Ja, mijn visie wijkt wat af van de gangbare visies Maar aangezien de hulp die ik aan jongeren bied, vaak wel aanslaat, in tegenstelling tot de standaard-hulp van van bijvoorbeeld GGZ-instellingen en RIAGG's, ben ik zo arrogant om te denken dat ik dan misschien gewoon gelijk heb
Ik heb dus wel herinneringen van toen ik 1,5 jaar was, het frustrerende voor mij was dat ik nog niet kon praten, maar wel iets duidelijk wilde maken. Dit ging gelukkig niet over iets vervelends. Wel heb ik genoeg vervelende dingen meegemaakt, geen misbruik gelukkig, maar o.a. psychoses van mijn moeder, voor wie ik dus bang was (op dat moment). Op dat moment kon ik ook mijn emoties erover niet uiten, ik heb het ook nooit aan iemand verteld, totdat ik in de puberteit kwam en het er moeilijk mee had. Ik heb er wel veel hinder van ondervonden, gelukkig ben ik er zonder psychische hulp overheen gekomen. Ik had ook het idee dat niemand me ermee kon helpen en zo denk ik nog steeds. Ik hoop maar dat de kindjes die misbruikt zijn zich niets ervan zullen herinneren en er ook weinig/geen last van zullen hebben....
Ik denk dat die kindjes toch onbewust wel er wat van meemaken hoe erg het ook is. Ik krijg hier echt een naar gevoel bij en word er ook heel boos om, boos op de mensen die die kindjes zoiets aandoen. Echt ik zou niet meer willen leven als je ons meisje wat aan doet. Ik kan hier echt heel kwaad om worden, maar ook verdrietig, verdrietig voor die kindjes en wat te denken van de ouders die de kindjes er naar toe hebben gebracht. Ik weet zo mag ik niet denken, maar ik zal nu wel even nadenken als ze bij het kdv van onze dochter een man aannemen, maar nou hebben ze gisteren al een vrouw gearesteerd of ontslagen, weet het even niet zo meer, maar zij bleek wel heel erg streng te zijn geweest tegen baby's en dreumesjes. Het lijkt wel alsof alle ontuchtzaken tegelijkertijd naar boven komen en wie kan je dan nog vertrouwen.