Ik kan je geen advies geven, maar wilde even zeggen dat ik jullie allemaal zo ontzettend sterk en dapper vind!! Heb dit met tranen in m'n ogen zitten lezen. Vind het heel erg dat zoveel vrouwen (teveel) dit hebben meegemaakt... Dikke knuffel en diep respect voor jullie allemaal!
Er mee blijven zitten is minder goed. Weet je man er van af? Ik zou rustig met hem praten erover, hoe jij je voelt en wat je denkt. En dat ie boos wordt op je is ook niet goed, hij hoort je juist te steunen!
Mischien dat je eens moet kijken of een doula iets is voor jou om je te steunen en helpen bij de bevalling? Enorm rot dat je zoiets hebt moeten meemaken en dat het nu werk zo terug komt. Lijkt me trouwens heel normaal dat je er weer aan terug moet denken en bang bent voor de bevalling. Maar onthoud goed dat de mensen die je helpen tijdens een bevalling het goed met je bedoelen. Zij willen het beste voor jou en je kindje en zeker aangeven bij je partner dat zijn reactie niet oké is. Dat verdien je niet!
Knap van je dat je dit deelt. Wat controle betreft, zou het je kunnen helpen dat wanneer er met instrumenten ingegrepen moet worden dat ze dit dan goed aan je uitleggen en dat jij dan duidelijk 'ja' kunt zeggen? 'ja' omdat je wilt dat je kindje gezond ter wereld komt, jij houdt dan de controle omdat je vooraf 'toestemming' geeft. Veel sterkte, je hebt nog alle tijd om je goed voor te bereiden. Gaat vast goedkomen!
tijd terug heb ik een zelfde soort verhaal hier neergezet. http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/477105-keizersnede-na-verkrachting.html Ik heb je een pb gestuurd. xx
Hier helaas ook, vanaf mijn 3de tot mijn 5de. Ik smeekte om een keizersnede, maar moest vaginaal bevallen, wel met een vrouwelijke gynaecoloog, verloskundige en verpleegkundige. Vond het verschikkelijk dat ik me een ruggenprik had laten aansmeren door de gynaecoloog want ik moest toen iedere twee uur gekatheteriseerd worden Ik ging hyperventileren vanaf het moment dat ik met mijn benen in die beugels moest, probeerde iedere keer mijn benen bij elkaar te doen, moest huilen.... Omdat het me gewoon niet lukte is er een vacuumpomp aan te pas gekomen, een knip gehad die verder is gaan scheuren, mijn blaas die een flinke optater gehad had omdat ik niet durfde te persen maar liever mijn benen bij elkaar probeerden te doen. Ik vond het verschikkelijk. En dan die verpleegkundigen op de kraamafdeling, ik moest een verblijfskatheter hebben die om de paar dagen verwisseld werd ( dus als de "oude" eruit werd gehaald kreeg ik 6 uur de tijd om zelf te kunnen plassen, lukte dit niet dan kreeg ik weer een "nieuwe" verblijfskatheter ) Ik was zoooo bang voor die katheter, en die verpleegkundigen waren zo onbeschoft tegen me ( één lachte me zelfs uit ) want ik was zo bang, ze "ramden" gewoon dat ding er in En toen zei er ééntje: ja waarom ben je zo verkrampt ( met een geïrriteerde zucht ) is er vroeger wat gebeurt ofzo. Ik ben nu een verzakte blaas en een verzakte vagina wand, maar ik durf niet meer naar een arts hiervoor
Hier helaas ook geen leuke ervaringen gehad. Man weet ook alleen de grote lijnen. Tijdens de bevalling heb ik gezegd dat als er wat moest gebeuren dat dat dan moest maar ik het niet wilde zien of voelen. Ik ben verdoofd en heb een knip gehad maar heb daar weinig van meegekregen. Wel had ik moeite met persen. Misschien helpt het je om dingen voor jezelf op te schrijven? Ik ben tijdens en na de zwangerschap wel onder behandeling geweest van een psycholoog. Succes
Geen advies, maar jeetje wat ontzettend heftig meiden. Wat knap dat jullie er zo over vertellen. Weet ook eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen, maar een onwijs dikke knuffel! Ben er gewoon even stil van. Wat bestaan er toch achterlijke mensen op de wereld die dit soort dingen doen.
heftig joh!! ik ben zelf op mijn zestiende verkracht en heb dit aangegeven bij de verloskundige. op die manier kunnen ze daar rekening mee houden. maar jij moet ook altijd aangeven tot hoever ze "mogen" gaan en duidelijk je grenzen aangeven!
Hier hetzelfde. Vk gaat er proberen zoveel mogelijk rekening mee te houden. ml gaat dienst doen als barrière. Ik heb hem gevraagd om: aan de ene kant mijn lijf te beschermen als er dingen moeten gebeuren waar ik nog niet aan toe ben (toucheren, knippen, pompen en andere horrors) en mij aan de andere kant op die momenten wel duidelijk te maken dat ik daar wel akkoord voor moet geven omdat mijn dochtertje er toch uit moet! Inwendige echo was naar maar dat ging goed, omdat het toch moest gebeuren. ik hoop dat ik die gedachte vast kan houden tijden bevalling maar ik heb nu in elk geval een plan B voor het geval ik het te moeilijk krijg. Mijn lijf en dus mijn beslissing! dan duurt het allemaal maar een paar minuten langer! (ghehehe dat klinkt stoer!)