Na lange tijd onzekerheid over waarom mijn dochter ergens anders niet praat of speelt, zijn we nu een stapje verder. Als we ergens op visite gaan is ze erg stil, na een uurtje komt ze wel wat losser maar nooit helemaal zichzelf, hierdoor begon ik te denken. Mensen vroegen aan mij of ze wel kon praten omdat ze niks zegt....en zeggen altijd dat het zo'n rustig meisje is.... Op het kinderdagverblijf waar ze nu 7 maanden zit zegt ze helemaal niks en speelt altijd afzonderlijk van de andere kindjes, hetzelfde verhaal op het psz waar ze nu sinds een maand zit. Daar hebben ze soms zoiets van "owja ze is er ook nog" Als er een ander kindje of volwassenen naar haar toekomt verstijfd ze en staart naar de grond of draait haar hoofdje om, als iemand wat aan haar vraagt geeft ze absoluut geen antwoord. Omdat ze niet durft te praten, uit ze zich soms op de verkeerde manier....bv door te slaan of hard nee te roepen tegen andere kindjes, bij volwassenen kruipt ze bij mij weg of draait haar hoofdje om. Thuis kletst ze de oren van mijn hoofd af en liedjes zingen doet ze de hele dag en altijd vrolijk en lekker spelen en puzzelen en rondrennen. Op visite zit ze het 1e half uur, uurtje bij mij en daarna gaat ze voorzichtig rustig afgelegen van iedereen spelen maar zegt alsnog bijna niks. Vaak is het alleen drinken, koekje of plassen wat ze zegt....en vooral mensen die zich opdringen ontwijkt ze continu. Ze heeft een erg sterk eigen willetje. Na 2 bezoeken aan de ha en vandaag het cb, zijn ze er allebei van overtuigd dat het selectief mutisme is. Ik heb het opgezocht op internet en eigenlijk alles komt overeen met mijn dochter. Nu gaan we binnenkort bespreken of we haar daar nu al bij kunnen helpen dmv gedragstherapie of dat we hier nog even mee moeten wachten tot ze 3a4 jaar is. Dit omdat ze 2 jaar net te jong vinden om al te gaan behandelen met allerlei gedragstherapieën enzo. Het is een (aangeboren) angststoornis Ik ben blij dat we nu wat wijzer zijn en hopelijk kunnen we haar snel helpen. Zijn er mensen die hier ook ervaring mee hebben?? Zo ja, wat hebben jullie er zelf aan gedaan??
Ik had er nog nooit van gehoord. Mijn dochter kruipt onder tafel bij teveel drukte (bijv verjaardag). En ze geeft geen antwoord als een onbekende haar iets vraagt. Ook gedraagt ze zich soms als iemand die 'achterlijk' is. Alsof ze niet weet hoe ze zich gedragen moet.. Op visite is ze eerst stil, wil dan ook echt niks, ook geen drinken ofzo. Soms komt ze daarna wat los. Maar niet zoals ze thuis is! Thuis praat ze graag en is ze een echt spring in t veld!
Ik had er ook nog nooit van gehoord. Na 1e keer bezoek huisarts zag hij goed hoe ze zich gedraagt als ze bij vreemde is. Bij 2e keer huisarts heb ik hem een filmpje laten zien waarop duidelijk te zien en te horen is hoe ze thuis doet.... Ook bij de 2e keer geen blik of woord tegen hem....zelfs een puzzel pakte ze niet aan terwijl ze dol is op puzzelen. Ze keken hier vooral naar de manier waarop ze zich gedraagt en haar persoonlijkheid....en indd alles komt overeen met haar.
Geen ervaring, maar mss een tip.. In de aflevering van afgelopen week van Derek Ogilvie was er ook een kindje met een vergelijkbaar iets. Zei ook niets tegen anderen, ook niet op school, en thuis kletste ze volop. Het meisje was wel wat ouder, maar mss toch interessant om terug te kijken?
Die aflevering heb ik gezien Maar ik push mijn dochter absoluut niet dat was vooral bij dat meisje de reden. Mijn kleine draakie is een meisje dat juist tegendraads gaat als je haar wilt dwingen haha.
Ik zou hier inderdaad professionele hulp bij zoeken. Wij hebben ooit een leerling gehad met selectief mutisme. Uiteindelijk praatte ze op school met één juf en een paar medeleerlingen. Maar toen zat ze ondertussen al wel in groep 7. Het is een erg lastig iets, wat je zelf bijna niet kunt doorbreken. Zoek dus hulp.
Oké Ik had er tot die aflevering ook nog nooit van gehoord.. Heel veel succes iig, het is toch een lastig probleem!!
Ik vind het vooral voor mijn dochter erg lastig.....ze krijgt constant te horen: ben je zo verlegen....nu nog steeds verlegen? Kun je niet praten? Geef eens een handje Wat ben je stil enz enz.... als ik dan dat bekkie zie van haar zie ik dat ze het er niet makkelijk mee heeft, hoe jong ze ook is. Ze wil zo graag maar ze durft niet....
En mensen die perse kusjes of handjes willen... Brrr vind het zelf ook niks maar dochterlief nog minder Zelfs bij opa en oma moest ze vaak lang loskomen. Nu is het geen enkel probleem meer trouwens. Wij hebben vooral gestimuleerd om dan toch samen even wat te drinken te vragen, samen binnenkomen en een handje bij bekenden... En bij minder-bekenden tilde ik haar op en hoefde ze dan geen handje te geven. Uiteindelijk kwam het hier vanzelf goed... Maar wij zijn nooit naar de huisarts geweest en hebben het altijd geweten aan ernstig verlegen. Dus wellicht was het bij ons toch minder erg dan bij jullie
Ik doe precies hetzelfde als jou maar helaas....ze klimt dan letterlijk en figuurlijk in mijn armen....
Jeetje, het lijkt of je mijn dochter beschrijft... is nu net 2 jaar. Ik ga eens wat meer info er over zoeken. Heb het tot nu toe altijd als heel verlegen gezien namelijk. Verder is ze in ieder geval hoog gevoelig omdat ik mezelf daar in herken.
Ik reageer meestal met ' ze moet altijd eventjes de kat uit de boom kijken' zou niet weten wat ik anders moet zeggen
Ja hier ook... Maar inmiddels is ze 6.... En is ze nog welvcerlegen maar het lijkt niet meer op zoals het toen was. Zoals ik zei.. Wellicht is het bij jou erger dan ons.. Dat is lastig oordelen vanaf hier Want ik wel altijd beetje vervelend vond is dat iedereen bepaalde dat bij hem of haar die verlegenheid onzin was. Zijn ze soms anders dan de rest?
Onze dochter (inmiddels 5) heeft selectief mutisme. Toen zij 2,5 jaar was begonnen bij mij twijfels te ontstaan of er misschien iets meer aan de hand was dan alleen maar verlegenheid. De redenen waarom ik begon te twijfelen waren dat zij tegen geen enkele volwassene sprak, behalve tegen ons als ouders. Zelfs bij opa's en oma's duurde het vier tot vijf uur voordat ze iets durfde te zeggen. Tegen ooms en tantes, leidsters op het KDV en de peuterspeelzaal zei ze nooit iets. Zodra een volwassene tegen haar sprak verstijfde ze helemaal. Je kon de angst bijna van haar gezicht lezen. In haar verdere doen en laten vond ik haar helemaal niet zo verlegen en in non-verbale communicatie was ze een ster. In haar spel met kinderen was ze ook verre van verlegen, eerder dominant. In eerste instantie ben ik naar de huisarts gegaan. Hij dacht dat ze gewoon verlegen was, maar op aandringen van mij hebben we toch een verwijzing gekregen naar een orthopedagoog. Na een aantal gesprekken en observaties werd daar voor het eerst het vermoeden uitgesproken van Selectief Mutisme. De orthopedagoog heeft ons doorverwezen naar Lucertis (kliniek voor kinderpsychiatrie). Hier moesten we weer een heel observatie en onderzoekstraject doorlopen en uiteindelijk hebben ze daar de diagnose Selectief Mutisme gesteld. Inmiddels hebben we de therapie afgerond en zijn we zo ver dat ze in de klas de juffrouw antwoord geeft als ze iets vraagt. Uit zichzelf zal ze echter nooit iets aan de juf vragen. Het vervelendste vond ik altijd dat mensen zeiden dat ze ook een kind kenden dat verlegen was en dat het wel vanzelf over zou gaan. Selectief mutisme is een sociale angststoornis die niet vanzelf overgaat en aandacht verdient. Als je vermoedt dat je dochter selectief mutisme heeft zou ik absoluut hulp zoeken.
Ik was als kind enorm verlegen, alsin; ik zei simpelweg niks, behalve tegen vriendinnetjes en mijn ouders. Op school zei ik alleen iets als het me echt duidelijk gevraagd werd. Dit werd door 1 docent als problematisch bestempeld, de rest deed het af als 'heel verlegen, komt wel goed'. Ouders van andere kinderen zeiden zelfs dat ze het heeeerlijk vonden, zo'n rustig en stil kind, dat bevestigde mij juist in dat ik inderdaad mijn mond moest houden... Op de middelbare school ging het eigenlijk exact hetzelfde. Pas op mijn 20ste ging ik me realiseren dat het veel dieper zat dan 'gewoon verlegen' en ben ik hulp gaan zoeken, maar het zal nooit helemaal overgaan; ik heb een sociale angststoornis waar ik nu wel mee om kan gaan, maar het zal altijd bij me blijven. Mijn tip dus; zoek hulp! Beter nu dan als ze straks 20 is en vast is gelopen in haar leven... Het is heel frustrerend ook om andere kinderen te zien die de juf zomaar iets gaan vertellen en zelf ook dolgraag iets willen vertellen, maar domweg het niet kúnnen. Ik ervaarde het echt als iets dat ik niet kon, ik probeerde het niet eens, want het was in mijn beleving gewoon onmogelijk om de juf te vertellen over mijn nieuwe fiets ofzo. Dat zorgde echt voor een heel eenzaam gevoel en daarin bevestigd worden maakte me nóg eenzamer. Toen bv een familielid heel plots was overleden, zat ik echt vol met emotie, maar ik kon het niet delen; wat een enorme innerlijke strijd was dat... Ik ben er met mijn dochter nu heel alert op, maar zij lijkt op mijn man tot nu toe
Dank je voor je reactie Superb en voor ervaring hiermee. Ik ga zeker snel hulp voor haar zoeken, want ik wil graag voor haarzelf dat ze lekker zichzelf kan zijn. @Andrea, ook jij bedankt Heftig hoe je je eigen ervaringen beschrijft zeg...poeh. Als ik naar mezelf kijk, ben ikzelf ook niet de makkelijkste in groot/vreemd gezelschap....dan ben ik ook veel stiller dan normaal of reageer kort....zou dat er dan toch ook wat mee te maken hebben??
Er is geen directe oorzaak aan te wijzen voor Selectief Mutisme. Uit onderzoek is wel gebleken dat kinderen met Selectief Mutisme vaak een ouder hebben die als kind erg verlegen was en relatief vaak tweetalig worden opgevoed. Daarnaast zijn er meer meisjes dan jongens met deze stoornis. Dit wil echter niet zeggen dat alle tweetalige meisjes met een verlegen ouder selectief mutisme ontwikkelen. Wat mij erg heeft geholpen is dat er bij Lucertis tegen ons werd verteld dat het juist goed is om er tegen onze dochter heel open over te zijn. In eerste instantie zeiden wij niets tegen haar over haar zwijgen. We wilden haar niet het idee geven dat ze anders was dan andere kinderen. Bij Lucertis zeiden ze dat het juist goed was om haar te laten weten dat wij begrepen dat praten tegen anderen heel moeilijk en eng was. Zo konden wij ook aan haar uitleggen dat ze naar Lucertis ging omdat we haar wilden helpen om praten minder eng te vinden. Jullie dochter is natuurlijk nog iets jonger, maar ik heb ervaren dat erkenning belangrijk is. Als je meer wilt lezen over Selectief Mutisme kan ik je het boek van Els Wippo en Max Gūldner aanraden.
Ik heb niet eerder van selectief mutisme gehoord maar lees een hele hoop herkenning. Zowel bij mezelf als bij mijn dochter. Als kind was ik extreem verlegen en heb ik zeker de eerste vijf jaar buitenhuis amper gesproken. In groot gezelschap was en ben ik niet op mijn gemak. Bij mensen die heel erg aanwezig zijn in gezelschap klap ik helemaal dicht. Als kind (en jong volwassene) heb ik bijvoorbeeld ook heel vaak het gevoel gehad dat mijn strot werd dicht geknepen. Dan wilde ik iets zeggen maar het lukte gewoonweg niet. Mijn dochter is inmiddels bijna 5 en ik merk dat het bij haar al een stuk minder wordt. Toch heeft ze nog steeds twee gezichten. Het extraverte, gezellige meisje thuis. En dan het meisje dat niets durft te zeggen in gezelschap en dichtklapt. Bij opa en oma is ze helemaal zichzelf gelukkig. Bij goede vrienden al steeds meer maar bij familieleden die ze niet vaak ziet, blokkeert ze nog steeds. Het vervelende is dat die mensen altijd een knuffel of kus verwachten. Ik probeer haar daar niet in te pushen maar haar wel te vragen een hand te geven omdat dit nu eenmaal netjes is. Verschrikkelijk vond ik het als mijn moeder mij vroeger dwong om iemand een kus te geven. Ik vind het mooi om te zien hoe zij groeit in haar zelfvertrouwen. Zo volgt ze sinds kort musicallessen en komt ze me regelmatig vertellen dat ze tegen iemand durfde te praten. Een hele overwinning. Goed dat je hulp zoekt voor je dochtertje. Hopelijk krijg je handvaten mee om het voor haar allemaal wat makkelijker te maken.
Bij mijn zoon heb ik dit ook weleens gedacht.. Toen hij met 2 naar de PSZ ging praatte hij daar niet. De juffen voregen of hij wel kon praten. Nou dat kon hij, heel erg goed zelfs. Nadat hij ipv 1 dagdeel naar 2 dagelen ging, veranderde hij daar. Hij begon te praten en kletste ze de oren van hun kop. In een groep praten vindt hij eng en doet hij niet, nu op school ook niet. Hij is onzeker en hij wilt het heel graag goed doen. Het is hier goed gekomen. Het lijkt me goed dat je gaat kijken hoe je dochter zich wat zekerder voelt.