Wel handig eigenlijk, als je precies weet hoeveel ze binnen krijgen! Vince drinkt alleen aan de borst, dus het is altijd maar hopen dat hij genoeg heeft gedronken... Het enige waar ik naar kan kijken is de tijd dat hij drinkt en of de borst leger voelt, maarja dat is lekker vaag. Vandaag laatste dagje september! Nog maar 4 dames te gaan! Valt wel mee vind ik, had verwacht dat er meer baby's in oktober zouden komen. Sterkte nog jullie 4en!
Ik heb het bevallingsverhaal uitgetiept! Dus wie zin (en tijd ) heeft kan het lezen! 23 september 2008, een dag die we nooit zullen vergeten! De dag waarom we onze kleine Vince voor het eerst in onze armen mochten sluiten! Het begon allemaal op maandag 22 september. Ik merkte dat ik na de middag af en toe buikkrampjes had. Mij viel op dat ze in een uur tijd een keer of 5 waren gekomen en weer weg gegaan. Rond half 5 ging ik naar Jabeek, en nog voor ik er was werd het me al duidelijk dat er meer aan de hand was. De krampjes (denk aan ongesteldheid) kwamen nu precies om de 4 minuten. Om 7 uur ging ik Luc van zijn werk halen, en nog steeds krampjes om de 4 minuten. In de loop van de avond werden de krampjes heftiger, en tegen de nacht waren het eigenlijk al flinke weeen. Ze werden steeds gemener en pijnlijker, dus ik kon niet meer slapen en heb de halve nacht onder de douche gezeten omdat het daar nog het beste uit te houden was. Wel duurden de weeen maximaal 45 tot 50 sec. per wee. Ik belde de verloskundige, maar ze zei dat de weeen toch echt minstens een minuut moesten duren om in actie te komen, dus afwachten maar. Toen het weer morgen werd werd ik een beetje wanhopig. De weeen hadden de hele nacht geduurd, maar nog steeds maar 45 tot 50 sec. Luc moest nog even gauw naar zijn werd totdat zijn collega hem af kon lossen. Net voordat hij vertrok ging ik rechtop zitten en voelde tijdens een wee een knak in mijn buik. De vliezen waren gebroken! Het was geen vloedgolf, dus ik kon nog naar de wc lopen om het op te vangen. Gelukkig was het vruchtwater helder! Ik belde de verloskundige weer. Ze zei dat het goed was dat de vliezen waren gebroken, omdat de weeen nu vanzelf goed op gang zouden komen. Ik moest haar terug bellen als de weeen heftiger werden. En inderdaad, al snel werden de weeen heel heftig en pijnlijk. Ik lag op bed, en had echt moeite om ze op te vangen. Ik raakte een beetje in de stress van het idee dat dit nog maar het begin was. Rond een uur of 8 belde ik de verloskundige weer, die kwam kijken of ik al ontsluiting had. Ik had nooit gedacht dat dat zo pijnlijk was! De baarmoedermond zat namelijk nog ver naar achteren, en daar moest ze dus bij komen. De weeen knalden er daardoor echt in! Ik had toen 3 centimeter ontsluiting. Dat vond ze al netjes, aangezien de eerste centimeters het langste duren. Ze zouden later terug komen. Ik hield het vervolgens op bed echt niet meer uit, kon de weeen totaal niet opvangen, dus ik nestelde me op de bank met een deken. Na een tijdje vond ik een goede positie, dat hielp echt enorm! Nu kon ik er weer een tijd tegenaan. De volgende keer dat de verloskundige kwam had ik 4 centimeter ontsluiting. Het was een paar uur na de eerste keer, dus het ging niet heel snel. Maar ze verzekerde me dat de eerste 4 centimeter toch echt de langzaamste zijn. Rond half twee kwam de verloskundige weer. Ze voelde dat de vliezen onderaan nog intact waren (dus waarschijnlijk bovenaan gebroken), en besloot ze ook onderaan te breken. Dat was weer zooo pijnlijk! Ze moesten het tijdens een wee doen, en ik moest liggen (zodat ik de wee echt niet kon opvangen), en die extra prikkels hielpen ook echt niet mee... Ze wist niet eens zeker of het was gelukt. Ze zou na de middagbezoeken terug komen om te kijken hoe het ging. Maar dat hebben we niet meer gehaald. De weeen werden na het opnieuw breken van de vliezen zo heftig dat ik helemaal in de stress schoot, ik kon alleen nog maar kreunen van de pijn tijdens een wee. Ik zei tegen Luc dat hij moest bellen dat er NU iets moest gebeuren. De verloskundige zei dat we nu naar het ziekenhuis konden komen, dan zouden we haar daar zien. Dus vervolgens alle trappen af, met de auto naar het ziekenhuis, en een parkeerplek zoeken. Dat was echt minder terwijl ik weeen had die ik niet kon opvangen! Gelukkig zagen we al gauw de verloskundige en konden we naar de kraamafdeling, waar ik een eigen kamer kreeg (mocht overigens geen familie komen zag ik staan, wat ik wel vreemd vond). Daar aangekomen vroeg de verpleegster me of ik misschien in een warm bad wilde. Dan kon ik kijken of het zo ging, en anders later alsnog pijnstilling krijgen. Dus dat geprobeerd. In eerste instantie werkte heb bad erg rustgevend. De weeen zakten even weg. Maar na een paar minuten kwamen ze in alle hevigheid terug, en door het warme water nog veel sterker dan eerst. Ik zei dat ik snel terug wilde naar de kamer, dus uit bad en afdrogen, wat ook niet meeviel op dat moment. Terug op de kamer zei ik dat ik toch echt een infuus met pijnstilling wilde! Daarvoor moesten ze echter eerst een hartfilmpje van de baby maken van een half uur. Ook zou ik worden overgedragen aan de gynaecoloog. Ze voelden voor en na het hartfilmpje nog hoe ver de ontsluiting gevorderd was. Dat was ervoor 6 centimeter, en erna een halve centimeter meer. Terwijl er inmiddels al weer uren voorbij waren, dus het schoot niet echt op. Terwijl de weeen constant even heftig door gingen. En toen, eindelijk, het verlossende woord: het infuus werd nu aangelegd. De verpleegster had even nodig om het erin te krijgen (heb nu, een week later, nog een blauwe pols), maar o wat hielp het! Ik werd nu weer een beetje rustig en kon de weeen weer opvangen. Het was inmiddels al 5 uur. Door het infuus was ik erg suf. De verloskundige ging weg, maar zou terug komen als ik moest persen. Een uurtje later kwam de assistent-arts omdat de weeen niet effectief genoeg waren. Ze kwamen niet snel genoeg achter elkaar en konden nog wat sterker, dus ik moest weeenopwekkers. Ik was hier niet echt blij mee, alsof het al niet pijnlijk genoeg was... Maar anders zat er geen schot in de zaak, dus het moest maar. De weeen kwamen nu snel en heftig, maar door het roesje en de aanmoedigende woorden van Luc bleef ik rustig en was het wel te doen. Tot het een uur of 7 werd. Opeens werden de weeen heftig en anders, ik meende in eerste instantie dat iemand de dosis weeenopwekkers had verhoogd ofzo. Ik raakte echt in paniek, ik wist totaal niet meer wat ik met deze weeen aan moest! Ik kon alleen maar zo hard als ik kon in Luc zijn hand knijpen en in mijn eigen hand bijten, om de pijn een beetje te verdelen. Dus Luc twee keer de verpleegster laten roepen. Die zei telkens dat de gynaecoloog er zo aan kwam, maar nog met een andere bevalling bezig was. Ik realiseerde me opeens dat ik een soort duw-gevoel kreeg, dus dat deze 'andere' weeen waarschijnlijk persweeen waren. Ik kon ze niet helemaal tegenhouden, moest meeduwen. Een paar weeen (en voor mijn gevoel een eeuwigheid) later kwam de arts-assistent. En inderdaad, ze zag meteen het hoofdje zitten, dus nu was het tijd om te persen. Ze vertelde me dat ik nu bij elke wee mijn benen vast moest pakken bij de knieholten, kin op de borst, lucht vasthouden, en zo hard duwen als ik kon. Bij elke wee moest ik drie keer persen en tussendoor snel adem happen. Maar ik was inmiddels al 50 uur waker en helemaal gesloopt door alle weeen en pijn, dus ik had het gevoel dat ik echt niet meer kon. Maar ik moest wel persen... Als ik het niet deed werden het meteen weer van die oncontroleerbare weeen, en als ik perste deed het geen pijn, en kostte het alleen enorm veel moeite. Dus bij iedere wee pakte ik met tegenzin toch maar weer mijn benen en perste mee. Tussen de weeen door hoopte ik alleen maar dat het een tijd zou duren voor de volgende wee kwam. Mijn buik deed ontzettend pijn (tijdens de weeen niet, alleen tussendoor). Op een gegeven moment riep de verloskundige, die inmiddels weer terug was, dat ze het hoofdje al zag. Ze haalden er ook een spiegel bij, zodat het mij wat zou motiveren. Bij elke perswee kwam het hoofd maar een stukje verder, terwijl ik het gevoel had dat ik echt niet meer kon. Toen besloot ik bij de volgende wee nog een keer alles te geven, en ja hoor: het hoofdje stond! Het kon nu niet meer terug. Bij de volgende wee moest ik goed naar de arts-assistent luisteren en alleen persen als zij zei dat het mocht. Dat deed ik, en met deze wee kwam het hoofdje tevoorschijn. Bij de volgende wee, die vrijwel meteen kwam, kwam ook de rest van het lijfje tevoorschijn en was de geboorte van Vince een feit. Het was 2 minuten over acht. Ik had in totaal 44 minuten geperst, hoewel het voor mijn gevoel korter leek. Ze legden Vince bij mij op buik, en hij begon meteen te huilen. Luc mocht de navelstreng doorknippen. Hierna wilden ze dat ook de placenta eruit kwam, dus ze begonnen meteen heel hard met twee vingers in mijn buik te duwen. Dat was behoorlijk pijnlijk, denk je net dat je alles hebt gehad... Gelukkig liet de placenta snel los. Helaas was ik ook nog een beetje ingescheurd, dus ze moesten gaan hechten. Dit duurde erg lang, ze moeten het natuurlijk heel precies doen. Het was best gevoelig, maar gelukkig mocht ik Vince bij me houden, dus een hele troost. Hierna was het eindelijk voorbij! Ik kon eindelijk rustig liggen en een beetje ontspannen, en natuurlijk Vince heerlijk vasthouden en bekijken! We moesten nog een paar uurtjes blijven. Ik ging douchen en Vince werd gecontroleerd en verzorgd. Het allerbelangrijkste was dat ons ventje helemaal gezond is! Uiteindelijk gingen we rond middernacht naar huis met ons verse gezinnetje. Ik was doodmoe, totaal uitgeput, bont en blauw, maar gelukkiger dan ooit!
Oke bedankt voor de antwoorden.. misschien maak ik me wel veel te snel zorgen dat ze te weinig drinkt. Ik weet ook niet hoeveel ze nu weegt.. laatste x dat ze gewogen was is 2 weken geleden en toen was ze 3400 gram.. en tsja, als ze niet wil kan ik haar moeilijk dwingen meer te drinken! Cossy zo heftig verhaal zeg! en heeft behoorlijk lang geduurd jouw bevalling! maar het was het allemaal waard! Lekker genieten meid!
Hoe krijgen jullie een foto van de kleine op als avatar? Telkens als ik dat doe, wordt er gezegt dat mijn fotos niet groter als 10 kb mogen zijn.. Ook als ik de foto verklein werkt het niet.. :-k
Quinten dronk toen al 180 maar wij hebben een klein vreetzakje kreeg zelfs al voeding voor hongerige baby's en had aan die 6x 180 +6 schepjes +8 schepjes nutriton nog niet genoeg maar mocht niet meer
Ze hebben Vince vandaag gewogen, 3700 gram al! En ik mij maar zorgen maken omdat hij telkens niet langer dan 10 minuten aan de borst wil. Maar blijkbaar is hij zo gulzig dat hij in die 10 minuten alles op drinkt!
Moppiepoppie, gefeliciteerd met jullie dochter! Jeetje klinkt best zwaar! Linda, ik weet dat in het nieuwe protocol van de kraamzorg staat dat je geen gekookt water meer in de koelkast mag bewaren. IK weet niet meer precies waarom (kan ik nog wel navragen bij collega als je wilt) maar het was iets met stilstaand water geloof ik. Anna en Sophie krijgen alleen 's avonds 120 met 4 schepjes. Overdag krijgen ze 90 en 3 schepjes. Meer krijgen ze gewoon niet op. Cossy heftig verhaal zeg van je bevalling! Anna heeft gisteravond weer gespuugd. Het stomme is dat ze dat alleen 's avonds doet. Ze had ook wat verhoging en was telkens overstuur. Dus we hebben haar maar bij ons in bed genomen (erg fout ik weet t) Anna en Sophie hebben om 21.30 de laatste fles gekregen, sliepen om 22.30 en Sophie kwam om 5 uur voor de fles. Anna hebben we om 6 uur maar wakker gemaakt. Toen hebben ze allebei 70cc gedronken. Daarna om 9 uur en nu is Sophie in diepe rust en Anna ligt lekker rond te kijken! Heerlijk zo!
Funnyme: oh dat wist ik niet dat je dat water niet meer bewaren mocht in de koelkast .. er verandert ook zoveel om de haverklap, de kraamverzorgster maakte de voedingen altijd al vooraf klaar en deed dit dan in de koelkast.. ik las op de site van nutricia dat je bij zuigelingen tot 6 mnd juit beter per voeding kon maken en vandaar dat ik dus alleen water in de koelkast deed.. Misschien moet ik dan maar bronwater halen voor michelle.. k raak nl. een beetje de kluts kwijt over wat wel en niet mag qua voeding bewaren.. Als het zou kunnen, wil ik wel graag weten waarom we dat water niet bewaren mogen... iets met bacterien of zo? Oh, michelle drinkt overdag ook 90 en 3 schepjes en laatse voeding van haar is ook 120 en 4 schepjes. Ik moet me dus niet al te veel zorgen maken neem ik aan!
Lindaa, ik ga t ff vragen aan mn collega zodra ik haar spreek. Ben t ff kwijt sorry! Je mag ook gewoon kraanwater gebruiken he? Heb de reden gisteren beschreven. Dan kun je meteen warm water uit de kraan pakken. Misschien een optie? Is lekker snel!
Moppiepoppie, van harte met jullie dochter Amé! Fijn om wat van jullie te horen. Nu blijkt waarom het zo stil was, je hebt echt keihard gewerkt in de tussentijd! Nu alles proberen te vergeten en gaan genieten! Cossy, prachtig beschreven, je bevalling! Ook heftig, vooral qua tijd Heb vannacht bijna niet geslapen <gaaap>. Niet zozeer van de spierpijn of krampen, maar ik lag gewoon te denken steeds. Ben tot een schokkende ontdekking gekomen: ik ben nu al een jaar zwanger Zal het even uitleggen. Vorig jaar op 29 oktober deed ik mijn eerste positieve zwangerschapstest. Ik was toen dus 4 weken zwanger (=1 oktober=vandaag) Dat werd een miskraam op 18 december. Daarna was ik meteen weer zwanger (ei na 2 weken en meteen bevrucht), maar de miskraam werd gezien als ongi, dus die 2 weken tussen mk en ei rekenen ze erbij. Ik ben dus vandaag precies 1 jaar zwanger, al is het van 2 vruchtjes. Bizar! Ik vind dus ook dat ik vandaag mag bevallen, okee?
funnyme: ja dat heb ik gelezen ja over het kraanwater.. maar volgens de kraamverzorgster is de kans op krampen dan weer zo groot.. *verwarrend allemaal hoor* Gebruik jij ook kraanwater? zo ja hoe doen jou meisjes het daar dan op? Ik weet dat niet elk kind het zelfde is, maar ben wel benieuwd of kindjes die de fles met kraanwater krijgen ook meer krampjes hebben
Nee uit het onderzoek wat gedaan is bleek helemaal niet dat er meer kindjes met krampjes zijn als ze kraanwater krijgen. Dit protocol is landelijk hoorde ik van mn leidinggevende, en anders zouden ze het heus niet veranderen. Mijn meiden doen het hartstikke goed op kraanwater. Tuurlijk hebben ze wel eens krampjes maar dat heeft elk kind, de reden dat wij zijn overgestapt op andere voeding is niet krampjes maar omdat de meiden moeilijk konden poepen endaardoor buikpijn hadden. Had volgens de ha en het cb niets met kraanwater te maken
wauw lieve foto! Freesia: idd jij mag nu echt wel! Moppiepoppie: gefeliciteerd met je dochter Amé! heftige bevalling zeg... oef jij wint-!