mijn bevallingsverhaal... ik was 34 weken en 1 dag zwanger... ik had wat bloedverlies op de wc en heb gelijk de vk gebelt... ik moest gelijk komen... Ze had wat gevoelt aan de buik en het hartje geluistert en alles was goed. Ik had geen vruchtwater verlies maar voor de zekerheid toch nog even naar het ziekenhuis... ze zei dat ik de zelfde dag gewoon weer naar huis mocht... Ik ging gelijk naar het ziekenhuis, er werd een echo gemaakt, een ctg en alles was goed. De gyn wilde toucheren om te kijken of ik ontsluiting had... Ik had al 4 cm zonder weeen of iets dergelijks... IK moest gelijk blijven want ik was nog geen 37 weken natuurlijk. Als ik 48 uur geen weeen heb dan mag ik naar huis... IK kwam op een 4 persoonskamer met nog een vrouw die zwanger was van een 2 ling, 32 weken zwanger en die hevig zat te puffen... ik lag op mijn bed tv te kijken en dacht... over 2 dagen ga ik lekker naar huis... Toen om 12 uur in de middag wat weeen voelde om de 5 minuten maar heel lichtjes... ik meost aan de ctg... je kan het ook zien maar om 6 uur in de avond waren de weeen weer weg... ik blij natuurlijk... Om 12 uur in de nacht begonnen de weeen weer en moest weer aan de ctg en deze waren veel heftiger... 45 minuten aan de ctg gezeten en kreeg toen slaapmedicatie want ik had zo slaap en had de dag daarvoor al zo slecht geslapen... toen om half 3 in de nacht mijn vliezen waren gebroken en gelijk de weeen kwamen werd ik naar de verloskamer gebracht en ik belde mijn man... hij nam maar niet op en ik werd helemaal gek... ik bleef maar bellen en dan nog die weeen op vangen... ik heb oen mijn schoonoduers gebelt... kreeg ik mijn schoonvader aan de tel... vroeg of hij me schoonmoeder wilde geven... toen zei ik dat ze zo snel mogelijk naar ons huis moesten gaan want ik was aan het bevallen en mijn man nam de telefoon niet op... zei dus naar ons huis en ze hadden de sleutel dus de deur open gedaan... mijn man werd wakker en die dacht dat er een inbreker kwam hij helemaal alert... toen begreep hij dus dat ik aan het bevallen was... snel naar het ziekenhuis maar alle ingangen waren dicht en hij kon niet naar binnen... mijn raam van mijn kamer stond open dus via het raam kwam hij binnen de andere dames lagen nog te slapen dus die schrokken zich dood... kwam hij dan eindelijk, ik helemaal over de rooien.. zegt hij, mijn mobiel was in de woonkamer en ik was aan het slapen in de slaapkamer...lekker handig.. .zegt hij mijn ouders staan nog buiten, ik zei laat ze maar lekker naar huis gaan wil ze niet bij de bevalling hebben... hij dus weer terug naar mijn raam... dat duurde zo lang (nog geen 2 tellen) dat ik hem weer belde waar hij bleef... ik wilde heel graag verdoving want ik had echt een weeenstorm, geen pause tussen de weeen door om op adem te komen... de baby was erg onrustig en ik ook en de gyn zei dat ik pas verdoving mocht als we allebei een half uur rustig waren... oke fijn... een half uur later ik de gyn geroepen dat ik nu verdoving wilde... ze ging toucheren en ik zat op 7 cm en kreeg niets om dat het te snel ging... ik was boos!!! ik kon haar op dat moment wel wat aan doen... 2 uur later na het breken van mijn vliezen is na 3 persweeen onze zoon geboren... wat was ik blij dat hij er uit was... alle pijn was verdwenen, de placenta was er ook zo uit en had maar 2 inwendige hechtingen... de baby werd gelijk weggebracht omdat hij prematuur was, hij huilde even later en hij ging gelijk naar de neonatologie... hij was 44 cm en 2495 gram... heel netjes... 3 weken later mocht hij naar huis... ik zelf was de zelfde dag op de been en deed alles zelf...
Mooi verhaal ook Karagoz. Wel schrikken zeker zo vroeg al. Wat heerlijk dat je zo snel weer op de been was. ik ging 2 dagen later nog van mn stokkie zeg
wauw karagoz...niet zo bijzonder zegt ze ook!!! Gelukkig was je man erbij en ja wie denkt dat je zo vroeg al gaat bevallen, dat hij zijn telefoon niet bij zich had. Maar zo zie je maar weer!!
maar j man die via een raam naarbinnen moet komen enz...en dan zeggen mijn verhaal is niet zo bijzonder hahahah
Hoi meiden, Ik ben even de pagina's doorgewandeld hier, al lezenden... leuk al die bevallingsverhalen trouwens! Alleen, ik zit even echt niet goed in mijn vel, kan alleen maar huilen en voel me gewoon zwaar k*t Ik ben zo moe en momenteel ff aan het eind van m'n latijn. Gisterochtend kwam er ineens visite binnenvallen hier, vrienden met hun vier kids, gingen hier een huis bekijken in de buurt, bij mij in de straat en kwamen uit Zoeter meer. Ik wist niet dat ze kwamen, dus het overviel me een beetje erg veel geloof ik. Maargoed, dat zal je aan mij niet snel merken... Ik wil er gewoon altijd voor iedereen zijn, maakt niet uit in welke situatie dan ook! Ze bleven eten en toen bleek de auto van hen kapot te zijn en konden ze niet naar huis. Dus voor iedereen gekookt, uitgebreid zoals ik dan altijd doe... zo'n redderend moedertje ben ik dan, ga ik alles regelen, maar ik kan eigenlijk gewoon niet meer. Ik wil niet dat iemand iets te kort komt, dus ja... Uiteindelijk zijn ze dus met z'n allen wezen slapen. Vanmorgen weer voor ontbijt gezorgt, me vent was naar de tandarts voor een behandeling, dus ik stond er ff alleen voor. Echt helpen doen ze dan niet, zo lastig.... terwijl ik altijd zegt, je weet waar het staat, doe alsof je thuis bent. na het eten vertrekken beide ouders SAMEN ineens om een onderdeel voor de auto te gaan halen, zonder met mij te overleggen of het goed is dat de kids hier zijn en of ik wat op wil letten. Kids zijn niet mer heel klein hoor, maar dan nog (8,9,11 en 12 jaar) dat begrijp ik niet, vooral niet nu ik zwanger ben en ze weten dat ik veel pijn hebt en niet erg mobiel meer ben... en zoooo moe! Mijn vent was inmiddels weer thuis gekomen, maar die moest ook werken (thuiswerken) Om 10.00 uur zou mijn pleegzorgwerkster komen om over ons pleegzoontje te komen praten, omdat dat toch ook allemaal niet helemaal lekker verloopt en ik door hem heel veel leeggezogen wordt qua tijd en energie en daar nu ff helemaal mee doorheen zit. Dus pittig gesprek zou dat worden wist ik, emotioneel ook voor mij, omdat ik het toch wel moeilijk vind om dat toe te geven en ook omdat het zo'n lief ventje is die het zo goed bij ons doet... Niet dat hij weggaat hoor, echt niet, maar het is ff best pittig nu. Komt mede door mijn zwangerschap dat ik het nu niet zo goed trek... omdat ik al zo moe ben en mijn lijf gewoon het allemaal niet meer zo trekt. Volgende week gaat mijn vent ook nog weg, dus sta ik er helemaal alleen voor. Zit ik in de keuken, net voor tienen, horen we ineens een gegil en gekrijs buiten, vreselijk! Helemaal achter in onze tuin, bij de trampoline (zo'n 80 m verderop dus). komt oudste kind eraan gerend, en zegt dat zijn broertje van de trampo is gevallen, wij ernaar toe, iedereen was er eerder als ik natuurlijk... zat mijn vent al aan het kind zijn voet te draaien, met schoen nog aan.. kind lag te creperen van de pijn, dus ik zeg, stop daarmee...! Beur hem op en zet hem op de trampo zodat ik erbij kan. Voet lag er nl. vreemd bij. Kind is helemaal geen pieperd, dus ik zei, schoen moet uit, begint me vent die schoen uit te trekken, terwijl de vetersd nog dicht zaten... vreselijk.. neeee zeg ik, maak die schoen open en trek hem wijd los zodat hij makkelijk uit gaat. Denk je dat ik erbij kon, vent dacht het wel te weten bah bah bah... ik die nota bene in de zorg hebt gezeten... ik baalde ervan dat hij zo deed en ook nog chagerijnig op mij reageerde. Eindelijk schoen uit, ging ik zijn tenen controleren, deden geen pijn, voorzichtig voet bewegen, wel erg pijn.. vent zei, ik zie geen rare dingen aan zijn voet, dus hij zal wel gekneusd zijn... Nee zei ik, dat geloof ik niet, hij wordt nl. niet dik en de pijn is te heftig, hij gaat ff naar de eerste hulp voor een foto... Dus kind opgepakt naar voren gedragen op stoel gezet, kussen onder zijn been gelegd... bel ik ouders op en deel hen mee dat ze direct moeten komen om naar het zhs. te gaan. Kind kreeg steeds meer pijn, zie ik dat mijn vent (die nog steeds dachtl ach het zal wel gekneusd zijn) een koelelement met een washandje erop op zijn been had gelegd en dit vasthield... dus ik trok het eraf, wat me een boze blik opleverde en zei, dat is niet nodig, onnodig pijnlijk, het is NIET gekneusd en het zwelt niet.... AARRGHHH.. mannen! Eindelijk kwamen ouders er, kind in auto en naar het ziekenhuis, kreeg ik net een telefoontje dat de groeischijf in de enkel gebroken is en ze hem gaan proberen recht te zetten onder narcose... Maar kans zit eron dat dit niet gaat en ze hem moeten opereren, zoo zielig voor het ventje! Hopelijk komt het snel goed, aangezien hij pas aan het eind van de middag geholpen kan worden op de ok, en ze niet weten of het gaat lukken zonder operatie (het is nl. wel de groeischijf natuurlijk en je enkel is ook niet zomaar de eerste en beste plek) (hij was van de trampo afgesprongen al draaiend een soort van salto makend en kwam zo terecht, broer zei tegen me net, ik hoorde echt een gekraak in zijn voet toen het gebeurde....) verwacht ik niet dat hij naar huis kan vandaag en zeker al niet naar zoetermeer terug kan. Dus heb me huis nog ff vol dus... ouders zijn nu hele dag weg, kinderen vermaken zich wel, maargoed.... is misschien ff mijn gevoel, ik ben gewoon zoooo moe! De tranen zitten me erg hoog.... Het gesprek met pl.zorg werkster was emotioneel ook erg zwaar etc. etc. Sorry voor mijn klaagzang, maar ik ben gewoon ff klaar met alles...! Mijn fam. die nooit iets van zich laten weten, jongste broertje belde me op dat ze een kleintje verwachten, ze zijn nog erg jong en net een jaar getrouwd en ik had het niet verwacht. Hij was helemaal enthousiast... en ratelde maar door.. zeg ik ja ik weet hoe dat is hoor, ben zelf nabij de 30 weken zwanger... jaa zegt hij en verder ging hij weer. Niet vragen hoe gaat het, trek je het nog etc etc. WAAROM denk ik dan..... Waarvoor??? Ik was gewoon erna niet blij en het voelde gewoon vet KLOTE... ik woon op afstand, maar zij zullen veel meer aandacht krijgen.. want ohhh het is hun eerste, zoooo leuk!!! En bij mij is het al de tweede... ach dat we jaren geknokt hebben en vreselijk veel hebben meegemaakt, boeit gewoon niet.... ook niet dat ik een zwangerschap heb gehad die eindigde met kankercellen... ach....! Never waren ze er voor me en ik ben nu gewoon kapot.... vraag ik dan zooo veel? Tranen stromen over m'n wangen nu... Ik wilde dat ik harder kon zijn en het me allemaal niet meer boeide... soms ben ik blij als ik eraan denk dat we misschien gaan verhuizen naar Amerika... gewoon geen verplichtingen meer aan hen.... lekker weg! Ik denk trouwens dat ze me toch nooit zullen missen. Vorige week was ik bij mijn ouders heel ff, nadat ik hen 2 maanden niet had gezien, en al bijna direct begon mijn vader te zaniken over de auto die schoongemaakt moest worden aan de binnen en buitenkant... want me moeder moest naar een begrefenis de dag erop en de auto zag er niet uit. Ik wist toen ook, hij vraagt het me niet direct, maar zegt het op deze manier... maar wat DENK je wel... ik met mijn dikke buik???? gebukt in die auto, en dan de buitenkant ook nog.... ik deed net of ik gek was... maar dat kostte me heel wat.. dacht je dat hij gevraagd had aan mij hoe ik me voelde, hoe het met mijn zwangerschap ging...? Soms... dan weet ik het allemaal gewoon niet meer... Sorry voor mijn veel te lange verhaal... thxs voor het aanhoren allemaal!! kNUF, HADASSA
als ik moet denken aan dat hij door het raam naar binnen moest moet ik weer lachen, zo gek gezicht... en ik was trouwens eerder bevallen dan die vrouw met de 2ling... tuurlijk elk verhaal is speciaal maar ik bedoelde meer met... 2 uur lang ween gehad en het was klaar...
@Hadassa....meid ik zou zo naar je toe willen komen om je even lekker te knuffelen meid...heb echt medelijden met je! Jammer dat je familie zo is meid, hier ook geen contact alleen met oudere broer die wel altijd belt om te vragen hoe het is... Het is allemaal erg jammer maar een goede les voor ons meid...wij weten hoe het niet moet.. Bespreek het met je man dat je meer rsut nodig hebt hoor!! Je hoeft niet altijd sterk te zijn je mag ook toegeven aan je gevoel. Dit hoort een mooie tijd te zijn, juist voor jou, je moet van je zwschap genieten. Je gaat strat terugdenken en dan is het zo`n zonde om zo terug te denken aan je zwschap!! Geef aan als het niet meer gaat meid.........dikke knuffel.....
jeetje meis... van mij mag je klagen hoor, gooi het er uit dat lucht op... kan me voorstelle ndat je aan het einde van je latijn bent... en dan nog bezoek met 4 kinderen... zijn ze er nog en doet hun auto het nog steeds niet? Dat ze dan niet denken van, we gaan met de trein naar huis... dit kunnen ze je toch niet aan doen terwijl je zwanger bent... jeetje en dan ook nog niet helpen in het huis en de kids bij jouw achter laten... zo te lezen ben je heel erg gastvrij maar nu even niet hoor... zeg dat je er door heen zit en dat je je rust nodig hebt... laten ze lekker met de trein naar huis gaan en de auto laten repareren... het is niet leuk dat 1 kind in het ziekenhuis ligt maar daar kan jij niets aan doen en dat is niet jouw probleem... je hebt je eigen zorgen en je eigen gezin... kan me ook voorstellen dat je erg teleurgesteld bent in je familie en dat je misschien een beetje jaloers voelt dat je broertje nu alle aandacht krijgt omdat hij een kind krijgt en jij niet... zou ik ook zijn... beetje oneerlijk verdeelt... en dat ze niet vragen hoe het met jouw gaat, hoe jij je voelt, of je misschien iets nodig hebt of dat ze iets voor je kunnen doen... ik begrijp het helemaal... ik heb het ook... begrijp je dan ook helemaal dat je naar amerika wilt verhuizen en misschien is dat ook wel een goede oplossing, weg van alle zorgen en problemen... lekker op nieuw beginnen... laat ze maar lekker praten, ik zou eigenlijk voorlopig niet meer naar je ouders gaan, zeker tot na je bevalling, je hebt alle rustig nodig die je kan hebben, zowel lichaamlijk als emotioneel... denk nu even aan je zelf en je gezin de rest komt later... dikke knuff meis... zou willen dat ik wat voor je kan doen... maar helaas...
Precies Karagoz, Hadassa neem even afstand je hebt je rust nodig...doe ik ook!! Respectloos eigenlijk van je familie, vrienden enz.....ik snap dat nooit waarom anderen nooit zo denken zoals ik dat zelf wel zou doen, niet?
@Hadassa: ach meid toch wat een rotdag zeg. Zou ook zo naar je toe willen komen om je te helpen en een dikke knuffel te geven. Wat een narigheid dat het manneke zn enkel gebroken heeft. idd je man goed laten helpen hoor want dit hou jij niet vol (zeg ik die zelf stond te stofzuigen omdat mna het maar niet doet) Hele superdikke troostknuffel voor jou
Och och, Hadassa, wat een verhaal en wat KLOTE voor je zeg. Al die verantwoording en zorg op JOUW nek, terwijl men jou zo makkelijk laat zitten. Heb het met je te doen schat, wat heb jij het zwaar zeg. En dat men dat ook niet ziet, voelt of ernaar handelt he. Echt balen voor je. Ik snap hierdoor heeeeeeeeeeeeel goed, dat je makkelijker zal kiezen voor America, zodat je dat gedoe niet meer hebt. Misschien is dit ook wel een teken zeg maar. Maak je eigen keuze he. Mijn HIJ wilt eigenlijk ook graag in het buitenland werken. Mogelijkheden Indonesïe, Taiwan enzo. Heb ook vaak iets van laten we maar gaan, dan ben ik van het gezeik van de schoonouders en fam af. Echter heb ik wel goede contacten met MIJN fam, dus dat maakt het moeilijker te vertrekken zeg maar. Maar goed, nu zit ik weer mijn verhaal te vertellen en het gaat over jou. Hadassa sterkte meis, en misschien wordt het eens tijd grenzen voor jezelf te trekken. Assertiviteiten training zou nog heel niet gek zijn voor jezelf. Misschien kan het je een beetje helpen, want je zal dit je hele leven tegen komen of tegenaan lopen. Wat je niet aanpakt, zal nooit ophouden en altijd terug keren. Zwaar maar waar. Een paar hele dikke knuffels voor jou en eh ... gewoon schrijven hoor. Ook dát ontlaad een beetje. En elk beetje helpt. Je bent een schat! Nogmaals dikke dikke knuffel voor jou meis
thxs meiden, jullie zijn schatten.. nu zit ik weer te huilen haha.. ben blij met jullie en de lieve vrienden die ik wel heb gelukkig. Familie heb je niet voor het uitkiezen he... Ach... ik ben niet jaloers hoor Karagoz, daarvoor heb ik al teveel meegemaakt, ik wil niet meegetrokken worden in deze nagativiteit van hen en ben dus blij dast ik op afstand woont. Dat maakt het makkelijker... anders was en ben ik atijd de klos zeg maar!! Het is gewoon soms echt ff teveel allemaal, maar komt goed hoor, ik ben te positief van mezeld en klim zo weer naar boven.. af en toe van die momenten is niet erg, als ik er maar niet in blijf hangen.. en dat vertik ik... haha daarvoor ben ik te eigenwijs! Nogmaals, thxs girls, kleintje in mijn buik doet ook nu ff gek, dus ik lach weer ...haha! T'is net de regenboog hier haha Ik ga ff rusten, tot later!! Liefs
gelukkig denk je er zelf erg positief tegen aan... dat maakt je sterkt... ga lekker rusten en laat de boel de boel...dikke knuff
Jeetje Hadassa wat een verhaal! Wat een dag! Hele dikke knuffel meid, je verdient het! Jij bent te goed voor mensen! Wanneer is trouwens duidelijk of jullie evt. naar Amerika gaan?