Ik vraag me af of er hier vrouwen zijn met dezelfde ervaring en hoe ze dit hebben opgelost. Het zit zo. Mijn moeder is 7 jaar geleden overleden en een half jaar later had hij al een nieuwe vriendin. Doordat het mij een beetje te snel ging heeft het even geduurd voordat ik haar ontmoette, en dat heeft de verhoudingen niet echt goed gedaan. Ik heb ook het idee dat ze me dat wel lang heeft kwalijk genomen, maar goed. Om een lang verhaal kort te maken: er is tussen haar en mij en mijn zusje gewoon helemaal geen klik. We passen absoluut niet bij elkaar. Ik vind haar afstandelijk, oppervlakkig en ongeinteresseerd. En we hebben nul gespreksstof, omdat we gewoon geen overeenkomsten hebben. Wij houden van discussieren, zij heeft het alleen maar over het weer. Onze moeder was psycholoog en wij houden van diepe gesprekken. Zij voert eigenlijk elke keer hetzelfde gesprek met je en heeft nog nooit gehoord van zelfreflectie. Nu is dat heel lang 'goed' gegaan omdat we elkaar niet veel zagen. Mijn vader heeft dat altijd min of meer geaccepteerd, maar hij is het nu zat. Ik kan hem geen ongelijk geven, want het is natuurlijk helemaal niet leuk voor hem dat er amper contact is. Nu komt het erop neer dat er natuurlijk iets moet veranderen. Maar is dat wel mogelijk? Ik heb het idee dat zij vindt dat het allemaal aan ons ligt, en dat wij ons maar aan haar moeten aanpassen, maar andersom 'is er niks aan de hand'. En dat vind ik een beetje belachelijk. Wij zijn ook niet de enigen die haar vreemd vinden. Er zijn al veel mensen die tegen ons hebben gezegd dat ze zich kunnen voorstellen dat wij moeite met haar hebben. Ze gaat ook nooit met mijn vader mee, is niet geinteresseerd in zijn vrienden, hij moet alles weggooien, e.d. Hij leeft wat dat betreft zijn eigen leven naast dat met haar. Maar hij zegt wel dat hij met haar erg gelukkig is. En dat geloof ik ook wel. Hoe lossen we dit op? De schone schijn ophouden en maar gewoon faken? Nogmaals: ik hoop dat hier iemand ervaring mee heeft...
Misschien eens een gesprek aangaan met jou, je zusje, je vader en vriendin? Aangezien dat soort gesprekken nog wel eens wat explosief kunnen gaan verlopen moet je je van te voren goed bedenken dat je probleemoplossend gaat praten en niet met je vingertje gaat wijzen Ik zeg natuurlijk niet dát je dat gaat doen, maar dat zijn wel de valkuilen voor die gesprekken.
Hm, tja, dat had ik er niet bijgezet (werd anders zo'n heel lang verhaal), maar dat gesprek hebben we vorige week gevoerd. En dat is idd nogal explosief verlopen. Ik was even aan het kolven en toen heeft ze mijn zusje nogal hard toegesproken waardoor zij allemaal dingen zei waar ze nu spijt van heeft. Toen heeft zij bovendien laten doorschemeren dat ze eigenlijk vond dat het allemaal aan ons lag. Dat wij eigenlijk gewoon moeilijk waren. Dat heeft het dus allemaal niet makkelijker gemaakt...
Mijn vader heeft ook een vrouw die denkt dat ze de koningin is. Vaak gesprekken gehad en ik dacht dat het goed ging. Tot ik in maart geopereerd werd en tot op de dag van vandaag nog wacht op een bezoekje/belletje over hoe het gaat. Ze liegt constant tegen mijn vader, waardoor hij boos wordt op mij. Wij hebben dus al 9mnd geen contact en het bevalt prima! Ik heb geen tips, maar uit eigen ervaring ben ik bang dat dat nooit goed zou gaan. Ik doe niet aan faken, dus denk ook dat mede door mijn standpunt het contact er niet is. Ik zou dus eerlijk zijn, poppenkast spelen is ook niets.
@Locata: heb ik ook aan gedacht, maar haar dochter wilde ook met haar in therapie (...) en daar had ze geen zin in. Ik denk dus niet dat ze zoiets wel met ons zou willen. Ze zegt nu wel dat ze het contact wil verbeteren, maar volgens mij echt alleen omdat mijn vader dit zo niet trekt. Niet omdat ze nu oprecht in ons geïnteresseerd is. @Essenhout: zo ging het dus bij ons (praktisch geen contact) en mijn zusje en ik waren daar wel tevreden mee. Maar mijn vader is er heel erg verdrietig over en dat is me ook wel wat waard...
Mijn vader is er ook verdrietig over, maar vind zn vrouw belangrijker. Ik vind het fijn om te horen dat het jouw vader wel wat doet. Toch moet het van 2 kanten komen. Zij zou ook mee moeten werken en niet alleen de schuld bij jullie leggen. Anders werkt het gewoon niet ben ik bang.
@Essenhout: dat is voor mij ook essentieel. Dat ze wel inziet dat het ook aan haar ligt, en dat het niet zo is dat alleen wij ons aan moeten passen. Want daar pas ik voor. We hebben er vanavond een gesprek over met mijn vader. Ik ben benieuwd wat hij zegt. Hij heeft wel gezegd dat hij helemaal niet blij was dat zijn vriendin vorige week zo uitviel tegen mijn zusje. Hij had er graag zelf over willen beginnen die avond. Ik hoop dat hij dus wel ziet dat het ook bij haar ligt...
@Essenhout: wat erg voor je dat je vader zo de kant van zijn vrouw kiest... Lijkt me verschrikkelijk.
Dit heb ik jaren en jaren geprobeerd, maar niet volgehouden. Sinds ik een kind heb (en zij 'stiefoma' is geworden) staan alle verhoudingen op scherp, en ik kan het woord 'oma' gewoon niet over mijn lippen krijgen bij haar. Ze is geen bloed voor mij. Ze is de partner van mijn vader, meer niet. Het klinkt hard, maar zo voelt het nou eenmaal voor mij. Ze heeft zeker haar goede kanten, maar bottomline is dat wij gewoon totaal geen raakvlakken met elkaar hebben. Precies hetzelfde als wat jij beschrijft: ik hou van een rustig, goed één op één gesprek. Een gesprek dat over iets gaat. Zij houdt van snelle babbels over dingen die er in het dorp zijn gebeurd (en die mij totaal niet interesseren), van grappen en grollen, en vooral niet te diepgaand. Het is onlangs min of meer tot een uitbarsting gekomen (van haar kant, ik heb me zeer op de vlakte gehouden omdat mijn vader ziek is en ik daar rekening mee wil houden), en nu is het duidelijk hoe de rollen liggen. Ik heb niks met haar, en zij niks met mij. En wij hoeven die poppenkast nu niet langer in stand te houden. Dat voelt heerlijk!! Hierdoor gaat het gek genoeg nu juist beter tussen ons. De spanning is weg, de verwachtingen over en weer zijn weg. Familie heb je niet voor het uitkiezen, en daardoor klikt het niet altijd. Maar een nieuwe partner van je vader heb je al helemáál niet voor het uitkiezen, en je vader zal gewoon moeten begrijpen en accepteren dat jullie geen moeder-dochterrelatie zullen ontwikkelen. Het is oneerlijk van hem om dat wel te verwachten. Ik denk dat je daar heel duidelijk over moet zijn, om te hoge verwachtingen over en weer te voorkomen. Dat leidt onherroepelijk tot ruzies. Het zal even moeilijk zijn, maar het is echt veel beter als iedereen gewoon eerlijk is. Voor háár geldt natuurlijk ook dat zij dan ook eerlijk moet zijn over het feit dat ze ook niks met jou heeft...
Wat een vervelende situatie voor jullie allemaal! Ik denk dat het voor je stiefmoeder en je vader net zo lastig is als voor jullie. Ik heb een tegenovergestelde situatie. Mijn moeder is overleden toen ik acht maanden was, en mijn vader heeft al heel erg lang een relatie met mijn stiefmoeder. Ik heb in een heel naar pleeggezin gewoond, en bij mijn goed bedoelende (maar niet altijd tactische) opa en oma en zij heeft beide keren gezien dat het niet goed ging en daarnaar gehandeld. Zij heeft het predikaat 'oma' voor mijn kinderen in mijn ogen dik verdiend. Mijn 'voordeel' is wel dat ik mijn moeder nooit gekend heb. Ik heb dus ook geen last van (onbewuste) loyaliteitsgevoelens of iets in die richting. Zo'n relatie met je stiefmoeder gun ik je natuurlijk ook, maar ik denk niet dat dit haalbaar is. Het lijkt me in jullie situatie wel verstandig dat iedereen eens goed zegt wat hij of zij op zijn lever heeft. Zo te horen vermijden jullie elkaar vooral en sparen jullie elkaar op de momenten dat jullie elkaar wel zien. Het is goed om te zeggen wat je nu eigenlijk precies dwars zit en ook om aan te horen wat jouw stiefmoeder precies dwars zit. Het klinkt alsof hier een bommetje onder ligt die eerst eens moet ontploffen voordat iedereen zijn plekje vindt en opgelucht kan ademhalen. Hopelijk komen jullie tot een goed gesprek!
Bedankt voor jullie reacties! Nou, we hebben "het" gesprek net gevoerd (met mijn vader, mijn zusje en ik) en het was wel goed. Wat fijn is, maar eigenlijk ook weer lastig, is dat mijn vader ons wel gelijk geeft. Hij weet dat ze moeilijk is, en dat het contact tussen ons weinig kans van echt slagen heeft. Hij snapt dat wij vinden dat ze geen interesse toont en begrijpt dat dat voor ons moeilijk is. Hij vindt dus ook dat het niet alleen aan ons ligt. Misschien zelfs meer aan haar. We hebben nu afgesproken dat we gewoon aardig tegen elkaar doen en proberen elkaar wat vaker te zien. Gewoon regelmatig eens een uurtje bij elkaar langsgaan en dan wat keuvelen. Daar heb ik ook niet zo'n problemen mee. Dan heb je in ieder geval geen vervelende situaties als we elkaar dan wel eens zien, op een verjaardag ofzo. Ik heb wel tegen hem gezegd dat hij niet moet verwachten dat er zo een hechte band zal ontstaan. En dat ziet hij ook in. Wat Mikki77 zegt, is ook wel een probleem: zij doet net alsof ze ons wel heel lief vindt, alsof wij haar iets kunnen schelen. Maar dat is gewoon niet zo. Dat voelen wij heel duidelijk. Vorige week (in die ruzie dus) zei ze ook 'maar ik heb zoveel liefde te geven'. Dat is gewoon een lege opmerking. Ze zegt het wel, maar ze meent het niet echt. En dat is eigenlijk best pijnlijk, want het maakt ons alleen maar duidelijk dat ze eigenlijk niets om ons geeft. Mijn zusje denkt ook dat ze wat dat betreft misschien niet eens eerlijk naar zichzelf is. Ze zou eigenlijk eerlijk toe moeten geven dat ze gewoon niets met ons heeft. Maar dat doet ze niet. Verder vertelde mijn vader nog dat hij vorige week behoorlijke ruzie met zijn vriendin heeft gemaakt hierover. En hij heeft ook gezegd dat als puntje bij paaltje komt, hij voor zijn dochters kiest, en niet voor haar. Dat was wel fijn om te horen, maar ook wel een beetje verwarrend. Want dan ga je toch denken 'ga dan bij haar weg!!!', maar dat doet ie niet. Het wordt op die manier wel moeilijker haar te accepteren. Overigens denk ik dat het goede gesprek met haar erbij er niet gaat komen. Dat zit gewoon niet in haar aard. Ik ben het wel met jullie eens dat dat eigenlijk wel zou moeten. Maar ik begrijp ook van mijn vader dat ze eigenlijk geen ruzie kan maken. Ze is al meerdere keren in hyperventileren uitgebarsten toen ze ruzie hadden, want 'dat is ze niet gewend'. En ik denk ook dat als we het wel zouden proberen, ze toch nooit het achterste van haar tong laat zien. Ze doet altijd net alsof zij - wat ik dus al zei - geen problemen met ons heeft, maar dat het allemaal aan ons ligt. Terwijl ze, als ze diep in haar hart kijkt, ook heus wel weet dat ze ons liever kwijt dan rijk is. De tijd zal het leren of het beter zal gaan. Ik denk dat het in ieder geval voor de lieve vrede beter is elkaar wel regelmatig te zien zodat we geen genante situaties krijgen, maar echt goed contact: nee, dat zie ik niet gebeuren.
Ach, ik ben niet anders gewend. Mijn moeder heb ik ook slecht contact mee. Ben gezegend met slechte ouders. Vind het vooral voor mij oma (van vaders kant) heel erg. Dat mensen slaapt er niet van, maakt zich druk, maarja. Fijn dat je een goed gesprek met je vader hebt gehad! Hopelijk gaat het allemaal een beetje beter worden.
Jeetje... Heel herkenbaar maar dan andersom en mijn moeder is bij mijn vader weggegaan voor deze man. Ik wilde daarom een hele tijd geen contact met haar en het duurde een tijd toen het contact hersteld was voor ik hem wilde ontmoeten. Maar ons contact is nooit echt goed geweest. Ik kwam er voor mijn moeder en dat was het eigenlijk. Naar mijn kinderen was hij ook wel een beetje gemeen, in de zin an vervelende grapjes en hoewel mijn kinderen echt voorbeeldig zijn, zeker op visite vond hij ze maar lastig. Ik heb daarover wel eens gesprekken met mijn moeder gegad en zij sprak hem er ook wel op aan als wij er waren maar hij deed het juist als ze het niet zag. Ik heb het maar zo gelaten, hoe lastig het ook was. Hoe harder je er tegen verzet hoe langer je vader voor haar kiest. Als hij ziet dat jullie alle moeite doen en zij dit tegen werkt zal ws hetzelfde gebeuren. Hier viel hij uiteindelijk compleet door de mand en is ze bij hem weggegaan.