zoon angstig, onzeker, faalangst?

Je oudste heeft toch langer gekleuterd terwijl dat achteraf niet zo'n handige zet bleek te zijn? Als ik het zo lees, heeft hij een gigantische fixed mindset ontwikkeld. Dat is er niet zomaar uit, daar zou eigenlijk iedereen in zijn omgeving op moeten inspelen, alleen is dat in onze prestatiemaatschappij gigantisch moeilijk.

 

Is hij ook sociaal zo perfectionistisch? Misschien is iets van een weerbaarheidstraining een idee, zoals rots en water? Volgens mij helpt dat ook bij faalangst namelijk.

 

Het is ook echt verrekte lastig, zelfs als je het zelf helemaal goed zou doen (inspanning prijzen, niet het resultaat), wat ik zelf al verrekte lastig vind, dan nog telt bij het voetballen vaak alleen de uitslag en wordt er achteraf misschien niet veel aandacht besteed aan hoe die uitslag tot stand is gekomen, of er goed is samengewerkt, goed vooruit gekeken etc. En inderdaad, op school zeggen juffen en meesters vaak: goed gedaan, of: wat een mooi cijfer, terwijl ze er eigenlijk voor zouden moeten zorgen dat je zoon voldoende uitdaging krijgt, tegen zijn eigen grenzen aanloopt, daar begeleiding bij krijgt en dan iets bereikt waar hij écht inspanning voor moet leveren. Op dit moment vaart hij waarschijnlijk gewoon op zijn gevoel van: ik ben slim, dit lukt mij allemaal wel, maar zodra hij iets voor zich krijgt waarvan hij niet in 1 oogopslag de oplossing ziet, of als hij bang is dát hij zoiets voor zich krijgt, dan wordt de bodem onder hem vandaan geslagen en gaat hij zich afvragen of hij echt wel zo slim als iedereen zegt. Dat is verrot moeilijk om eruit te krijgen, omdat veel dingen dat soort kinderen gewoon veel te makkelijk afgaan. Ik worstel daar ook mee (zelf en met onze oudste) en dat heeft tot nu toe ook maar marginaal resultaat. Is versnellen geen optie voor hem? Dat hij er een tijdje hard aan zou moeten trekken en misschien dingen gaat tegenkomen waar hij even over moet nadenken? Of een hobby zoeken (muziek maken!) waarbij het allemaal ook niet ineens gaat?

 

Persoonlijk zou ik er nu even niks extra's bij doen, maar eerst zorgen dat het weer beter gaat lopen op school. Goed dat je dus weer in gesprek gaat met de juf! Wees heel duidelijk: dat het op school prima lijkt te gaan, betekent niet dat het goed gaat! Beschrijf zijn gedrag thuis, schets waar je tegenaan loopt en hoe vaak dit ongeveer voorkomt.
Vraag de juf van vorig jaar (die hem blijkbaar wel snapte) om eens met zijn huidige juf te praten.

Het is heel raar dat er in de plusklas tegen hem gezegd wordt dat ergens geen tijd voor is. Dan is het geen plusklas!! De leraar daar zou zich erg bewust moeten zijn van dit fenomeen. Dus als een kind een vraag stelt op een moment dat je geen uitleg kunt geven, dan zeg je dat je het een goede vraag vindt en dat je er later op terug komt omdat je nu ...

Onze oudste heeft ook de neiging tot fixed mindset / faalangst / piekeren. En ik geloof best dat dit tot stand kan komen door de omgeving, maar ik geloof ook dat het iets is wat 'in' het kind zit.
Mijn man en ik zijn ons van het gegeven 'fixed mindset' al lang bewust. Al vanaf dat onze jongste een jaar of drie was, zijn we hier ook heel bewust mee bezig. We geven complimenten gericht op het proces, benoemen dingen die hij heeft geleerd door oefenen / doorzetten, laten merken dat wij ook fouten maken etc.
Toch lopen wij bij onze zoon ook tegen dingen aan die jij ook noemt. Hij stelt hoge eisen aan zichzelf èn aan anderen. Ook hier vaak tranen omdat hij ergens niet aan wil beginnen. Of omdat het toch mislukt is. Of omdat een ander iets doet op een manier die volgens hem niet goed is.

Ik denk dus dat dit probleem niet zo makkelijk te voorkomen is als de theorie doet lijken. Maar je kunt waarschijnlijk wel de 'ernst' beïnvloeden. Maar daar moet je dan wel met zijn allen aan meewerken: ouders, school, maar ook grootouders etc. (Vooral dat laatste was een lastige bij ons.)

 

Dat ben ik helemaal met je eens; er zit een aanleg in het kind, maar bijna de hele buitenwereld is gericht op resultaat, dus dan wordt het in een rap tempo erger en is het vechten tegen de bierkaai, heb ik hier weleens het gevoel. Oma hier ook, die jubelt al bij een scheet, bij wijze van spreken. Dochter vindt het daar dus geweldig, maar in andere situaties wordt het steeds erger.

 

Deels zit dit waarschijnlijk inderdaad in je zoon en wordt dit versterkt door wat er momenteel van kinderen verwacht wordt. Erg goed dat je ziet dat dit bij jullie zoontje speelt.

Ik zou een Mindfulness training voor kinderen adviseren. Bij een goede trainer leren kinderen te stoppen met piekeren en zich zorgen te maken en te vertrouwen op hun eigen kwaliteiten. Dit is ook laagdrempelig voor kinderen. Mogelijk kan de huisarts jullie verder nog adviseren?

 

Ik lees mee. Oudste dochter zie ik ook worstelen. Zo'n dromer/denker, en dat heeft ze ook niet van een vreemde 😉.

Vorig jaar heeft ze een sociale vaardigheidstraining gevolgd. Daar heeft ze veel aan gehad. Gericht op lichaamshouding, ademhaling en stem. Zodat, ze zich steviger voelt.

Zelf doe ik veel met bewustwording. Wanneer voel je je zo? Wat kan je eraan doen? Zelf vragen stellen (dat plaatje in je hoofd waar je zo bang voor bent, klopt dat wel?). En ademhalen, goed diep ademhalen.

Competitie levert veel spanning op bij mijn dochter. En dat kan bij jouw zoon ook een trigger zijn voor andere gevoelens.

Het idee om hem op muziekles o.i.d. te doen, lijkt me juist een goed idee.

 

Zou hooggevoelig bij hem passen, herken ik wel dingen in. Misschien daar eens inlezen maakt het contact makkelijker omdat je meer dingen gaat herkennen.

Je past je reactie er ook op aan. Bijvoorbeeld als een kind huilt ben je snel geneigd om te zeggen stop maar met huilen het is klaar. Je kind leert niet op zijn gevoel te vertrouwen.