Klopt Jessy. Ik kan je uit eigen ervaring zeggen: zijn programma is echt super!! Als je er goed mee omgaat, kun je echt over je angsten heen komen. Hij raadt aan om het elk jaar weer te herhalen. En vandaar dat ik nu voor de 2e keer het programma ga doorlopen! Als je naar de psycholoog gaat ben je per sessie al bijna 80 euro kwijt. En dit koop je voor nog geen 200 euro!
Nou Jongmoedertje, het hoort er niet bij hoor! Als je zulke klachten hebt dan is het leven echt niet leuk meer! En het is eigenlijk zo makkelijk om te lossen.... het is gewoon een psychisch probleem! En die moeten opgelost worden.. Okee ik heb nu weer ff een terugval, maar juist destemeer zin om weer met het programma te beginnen. En aangezien ik de theorie al helemaal in mijn hoofd heb zitten, zal het nu veel makkelijk gaan..
Ook ik vind dat dit er niet bij hoort, het maakt je leven stukken minder leuk terwijl je er juist van moet genieten. Het is begonnen om mijn 15e en ben nu 33, vind dat ik er lang genoeg mee doorgelopen heb. Heb ooit een ha gehad die mij totáál niet serieus nam en zei dat het allemaal tussen mijn oren zat en dat ik er maar mee moest leren leven. Totdat ik een ha kreeg die mijn angsten wél heel serieus nam en zei dat 'er mee leren leven' en 'er mee leren omgaan' 2 totaal verschillende dingen zijn.
Ja als je een gebroken been hebt blijf je er ook niet mee rondlopen. Er is met paniek en angst iets mis in je manier van denken en daar moet wat aan gebeuren....
Minny, misschien een vreemde vraag hoor. maar je hebt het programma van die jongeman en bent er erg tevreden over. Maar het werkt maar even blijkbaar. Als je het steeds moet herhalen. Kun je niet beter een therapie doen die bewezen goed helpt? 200 euro geven aan een ervaringsdeskundige ( die bedoelt het vast goed) en daar zomaar mee beginnen vind ik best wel raar eigenlijk. Cognitieve therapie via het GGZ kost je niks.
Bosi, nee deze therapie is echt heel goed. Maar je moet je wel aan de regels blijven houden. En hij raadt gewoon aan om het jaarlijks te herhalen, zodat je er met je kop bij blijft. Want na verloop van tijd vergeet je gewoon weer dingen. Dat heb je met een psycholoog ook. Ik wist soms een uur na de sessie al niet meer wat we besproken hadden. En er was een vrouwelijk psycholoog die me alleen maar zieker maakte. Ik heb verschillende psychologen gehad en verschillende therapieen en vond het echt niks! En deze therapie slaat de spijker op z'n kop. Ik weet dat ik nu een kleine terugval heb, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik me even niet aan de regels hield. Of omdat ik nu de Mirena spiraal gebruik en voor het eerst sinds jaren ongesteld ben geweest. Hormonen doen ook veel met je psyche... En deze therapie is niet zomaar een ervaringsdeskundige. Hij is jaren bezig geweest om deze sessies zo te maken. Heel veel deskundigen gesproken en door zijn eigen angsten weet hij ook waar hij over praat. Dat is veel beter dat zo'n vage psycholoog, dat is in ieder geval mijn ervaring. (en ik heb wel 4 verschillende psychologen gehad). Maar goed, iedereen voelt zich ergens het beste bij. En ik sta echt 100% achter deze. Maar ook bij een psycholoog moet je de rest van je leven alert blijven.
Ik herken dit ook! Maar dan heb ik het als iemand overgeeft dan krijg ik een paniek aanval.. de reden daarvan is dat ik al meer als een jaar een flinke maagontsteking heb waardoor ik constant het gevoel heb om over te geven (gewoon harstikke misselijk) daar door ben ik angstig geworden voor overgeven.. ik moet zeggen dat het nu steeds beter gaat, ook omdat ik er veel over ben gaan praten met de huisarts en vriend en mensen om me heen Je kunt er weinig aan doen. anders moet is een keer naar dokter gaan om met iemand te praten. en dat zal wel heel veel helpen denk ik
Jeetje ik klikte per toeval op dit topic. Ik was nieuwsgierig waar het over ging. Maar door de herkenning in diverse verhalen bleven mijn ogen op het scherm gericht en weldra zie ik hier twee verschillende mensen die ongeveer hetzelfde verhaal vertellen als de angst waar ik last van heb. Ik heb denk ik al sinds mijn 15e a 16e last van angst/paniekaanvallen. En dan uitte dit zich voornamelijk in mijn enorm grote angst voor de dood of om dood te gaan, of iemand 'eraan te verliezen' & daarnaast het 'filosoferen' over wat er op de wereld gebeurd en de zin v.h. leven daar kan ik me ook enorm druk om maken. Enige tijd lang projecteerde zich dat op 1 persoon. Bijvoorbeeld vanuit het niets (omdat ik een liedje hoor, of iemand het woordje dood noemt, of je hoort een nieuwsbericht noem maar op) ineens nadenken van 'wat als mijn moeder komt te overlijden nu?'. Wat dan? En dan begonnen de symptomen; trillen, shaken, stil worden, misselijk, naar buiten staren, kortademig, huilen, echt in paniek raken en nog wat meer symptomen. Het meest voorkomende is/was toch wel dat ik zelf bang was/ben voor de dood. Wat als ik dood ga... (oh als ik dit typ slaat de angst alweer om mijn hart echt..) dan kan dit niet meer en dat niet meer en dan houdt alles op. Echt dat malen en maar door paniekerig zijn etc. Ik heb er nooit over gesproken met een huisarts of therapeut, niet uitgebreid in ieder geval. Wel kort en heb er toen medicijnen voor gekregen (oxazepam). Dit wilde overigens niet altijd helpen maar soms wel, ik werd moe en kon toch slapen. Praten met mijn moeder wilde ook niet altijd helpen, ze doet haar best wel maar het 'voelt alsof' ze me diep van binnen niet kan/wil begrijpen. Mijn vriend daarentegen kan me wel kalmeren, echt met me praten en me rustig krijgen. Moet zeggen dat het me ook supergoed doet om hier verhalen te lezen waarin ik mezelf gedeeltelijk herken.. Als er meiden zijn die willen PB-en omdat ze het fijn vinden om ervaringen/verhalen te delen, jullie zijn welkom Liefs
Dit kon mijn verhaal wel wezen, daar heb ik dus ook last van. Wat als ik of iemand anders die me zo dichtbij staat doodgaat. Als ik ergens last van heb; straks heb ik dit of dat en ga ik dood. ik heb al verschillende hulp gehad maar niks werkt, moet wel zeggen dat ik het nu aardig onder controle heb. Heb laatst dan nog een zware aanval gehad maar dat kwam door zoveel dingen bijelkaar, daarna is het wel weer minder geworden. Het is er wel maar niet meer zo aanwezig. En ja heb ik er last van dan shake ik ook, klappertanden enz.....de huisarts wil me niet helpen want hij zegt ook dat ht gewoon tussen de oren zit en ik het zelf uit me oren moet halen. Ja lekker makkelijk!!
@ Jong moedertje; Het is 'fijn' om te zien dat ik niet de enige ben. Herkenning doet ook veel. Wat jij zegt heb ik ook gehad in het verleden. Nu wel een andere huisarts maar ik ben bij voorbaat al wat angstig dat hij mij niet serieus neemt. Moet ook zeggen dat veel mensen in de omgeving het niet zo ernstig en serieus oppakken als mijn vriend. Hij neemt me bloedserieus en is er ook gelijk voor me, na korte tijd samen is hij de aanvallen ook gaan herkennen. Als ik heel stil ben en kortademig dan reageert hij direct zo alert en lief. Mijn aanvallen zijn sinds stoppen met de pil en sinds de zw. schap echt stukken minder. Alleen de laatste weken krijgen de angsten echt een nieuwe dimensie (denk ik bv. wat nou als er NU wordt ingebroken.. Of wat als de aarde vergaat?.. Het lijken af en toe wel twee stemmetjes in mijn hoofd.. Ook al klinkt dit heel gek. De ene is bezig met die angst en overheerst terwijl een ander klein stemmetje zoiets heeft/zegt van: Doe niet zo dom, stel dat dat gebeurd dan gebeurd het. Paniekerig doen houdt het echt niet tegen hoor.. Maar op de een of andere manier kan ik er niet nuchterder op reageren dan dat ik al doe) Al met al denk ik dat de oplossing hem niet zit in het nu minder zijn van de angsten. Ik denk toch dat ik er met een specialist over moet praten of met 'lot'genoten.. Maar die stap is zo moeilijk, bij voorbaat ben je al bang niet zo goed begrepen te worden. En ik heb (helaas) veel ervaringen op hulpgebied (niet met angstaanvallen maar met andere dingen) en die zijn vrijwel allemaal tegengevallen, dit maakt de stap naar hulp of praten nog veel groter en moeilijker.
Ohja nog een aanvulling. Zo heb ik dus ook een tijd geleden toen er in mijn omgeving een meisje(16 jr) onverwacht (toch nog) overleed aan de ziekte van hodgkin heel de tijd me daar druk om gemaakt. Op zich niet geprojecteerd op mezelf of de omgeving maar gewoon vooral dat ik heel veel haar verhalen ging lezen ondanks dat ik hier 'last van kreeg'. Ik kende dit meisje niet eens persoonlijk. Het was een lotgenootje van een oude goede schoolvriendin van mij (die thank god wél hodgkin heeft overleeft..). Maar ik heb dus heel lang nagedacht van: oh wat erg voor die moeder. Dat meisje kan nooit kinderen meer krijgen, is nooit mama geworden, heeft nooit haar diploma gehaald etc. Dit heeft me best lang achtervolgt, en het kwam steeds terug in mijn hoofd etc.
Het enige wat ik er wijs uit geworden ben uit de hulp is dat ik hypochondrie heb. Dus ik heb overal angsten voor en trek me alles enorm aan. Bij ons in de familie hebben we erg last van cholesterol, hartaanvallen enz....ik heb dus al verscheidene er aan verloren. Ik ben dus ook als de dood dat ik er last van krijg. Als ik maar benauwd ben of wat ook maar pff dan heb ik het niet meer. Heb die angst een hele tijd kunnen uitschakelen maar nu ik echt veel te zwaar ben en dus weet dat me cholesterol te hoog is ben ik extra bang. Ik krijg dat helaas ook niet zo makkelijk uit me hoofd. Als ik dan weer een verhaal hoor van een heel jong iemand die overleden is aan het hart word ik alleen maar gek. Maar zo is het wel met meer dingen, als mensen om me heen iets ernstigs hebben en ik lees het ben ik bang dat ik het ook heb.......ik krijg ook vaak te horen doe eens normaal ga leven. Ja dat wil ik ook, ik wil ook onbezorgd leven maar goed dat gaat helaas niet zo makkelijk, was het maar zo!
troetelbeertje... heel veel herkenning! Ik merk wel dat praten bij mij helpt. Ook het idee dat ik niet de enige "idioot" ben die dit heeft stelt me gerust
@ Jongmoedertje; okay ja ik heb het niet zo van dat het komt door aandoeningen in de familie ofzo. Het is wel 'fijn' dat jij er een oorzaak aan hebt kunnen linken, bij mij is dat niet echt het geval. Maar hoe moeilijk het ook in je oren te knopen is, ik denk dat het wel zo is dat je moet denken: Als ik me druk maak, maak ik de kans dat er evt. iets gebeurd niet kleiner. Als je ooit wilt pb-en. Je bent welkom Liefs
Haha nee we zijn samen idioot Nee maar effe serieus; het is denk wel zo dat je met praten niet de 'blokkade' die je hebt oplost zegmaar.
Ja precies dat denk ik dan ook wel. En ik probeer er niet teveel aan te denken maar onbewust doe ik dat wel want dat merk ik gewoon aan me aanvallen. Onbewust blijf ik me druk maken.... ik zoek ook overal een reden voor....dat is iets wat ik ook echt moet afleren!! Lief van je ik zal het onthouden! liefss
Minny in welk deel van het land woon je? Ik herken dit ook enigzins.. Ik heb sinds 3 jaar een agorafobie, een angststoornis met paniekaanvallen. Dit uit zich bij mij in buikkramepn en het ter plekke naar het toilet moeten. Ik ga mij hier dan heel erg op focussen en hieruit onstaat de paniek en begin ik te hyperen. Ik ehb dit sinds 1,5 jaar onder controle en nu sinds ik zwanger ben heb ik nergens geen last meer van. Ik heb hier 1,5 jaar cognitieve gedragstherapie voor gehad in Arnhem en ik heb hier echt zoveel baad bij gehad. Ik heb wel momenten gehad voornamelijk in het begin van de therapie dat ik dacht van; wat moet ik hier??? Maar stukje bij beetje heeft het me echt geleerd om te gaan met mn fobie.
Hier nog zo'n idioot...waar EMDR goed geholpen heeft en kineosologie schijnt ook erg goed te helpen om deze "oer"gevoelens op de juiste plek te brengen en houden.
Tijdens mijn zwangerschap heb ik dus ook totáál nergens last van gehad, maar ook werkelijk 9 maanden lang niet, raar is dat dan he?
ik kreeg het juist tijdens de zwangerschap en na de geboorte was het even helemaal fout! Nu gelukkig de boel goed onder controle....