Mag ik jullie mening of ik me aanstel? Mijn vader heeft sinds een paar jaar een nieuwe partner, hele aardige vrouw. Mijn moeder is een paar jaar geleden overleden. De nieuwe vriendin van mijn vader is net oma geworden, en de 2de is op komst. Ik heb haar kinderen 1x ontmoet ( ze wonen niet in de buurt) Nu is mijn vader heel enthousiast en "speelt" de trotse opa. Ik heb 1 puber dochter, waar hij ook zeker tijd voor heeft als ik dit vraag, maar hij zal niet snel uit zichzelf haar ophalen of iets dergelijks, of eens bellen voor haar . Nu is een puber natuurlijk anders dan een dreumes, maar het steekt me als hij zo enthousiast over haar kleinkind is. Ik krijg allemaal foto's en filmpjes te zien.. Ik heb er niks van gezegd, maar wordt er wel verdrietig van. Ik weet dat mijn vader zich van geen kwaad bewust is..
Ik kan me goed voorstellen hoe je je moet voelen. Je zegt dat je er niks van gezegd hebt, maar als jij niks zegt weet hij ook niet hoe jij je voelt? Even puur gebaseerd op verstand, ik snap dat je gevoel soms erg kan tegenwerken. Ik weet niet of je met deze post alleen van je af wilt schrijven, of dat je ook advies wilt? Mijn ongevraagde advies zou in elk geval zijn proberen het bespreekbaar te maken met je vader. En dan vooral richten op hoe jij je voelt en wat het met jou doet, zonder hem dingen te verwijten. En dat je het leuk zou vinden als hij ook zo trots kon praten over jouw dochter. Sterkte!
Waarschijnlijk wordt hij enthousiast omdat z'n vriendin dat ook is. Kan het mis hebben. Zien jullie hem regelmatig? En hoe is de band altijd geweest sinds je je dochter hebt? Snap dat het je raakt hoor, hier net zo een soort van situatie al zijn mijn kids nog kleiner maar amper contact dus probeer het los te laten. Ook hier een (stief/bonus)kleinkind die schijnbaar belangrijker is dan z'n bloedeigen kleinkids.
Was hij ook zo enthousiast toen jouw dochter klein was? Dat is misschien iets makkelijker vergelijken, want ja pubers zijn gewoon wat minder schattig
Lastige situatie, zou het zeker bespreekbaar maken! Wat ik hier zie, is dat kinderen die geboren worden als er al een nieuwe partner is, de nieuwe partner ook echt als hun opa of oma zien. En als zo'n kleintje jou als opa/oma ziet snap ik dat je je met de biologische opa/oma samen zo ook echt voelt. Nu is het kleinkind van jouw stiefmoeder pas geboren, dus vanuit dat kindje zal er nog geen dergelijke interactie zijn. Wij hebben deze situatie ook, maar dan van de andere kant, onze kinderen zien de stiefgrootouder hetzelfde als de biologische grootouder. En ondanks dat wij daar in het begin wel wat moeite mee hadden, hebben we dit vanaf baby leeftijd toch als insteek gehad, omdat we wisten dat dit toch zou gebeuren. Verschil is wel dat wij met de andere kinderen (van de stiefkant) wel goed contact hebben en hen ook regelmatig zien. Is naast het bespreekbaar maken een optie om te kijken of je ook wat meer contact met haar kinderen kunt krijgen? Als in: dat je samen met je vader en zijn vriendin en haar kinderen ook gezamenlijk contact hebt?
Ik heb geen ervaring in zo’n soort situatie, maar ik wilde je vooral even laten weten dat ik je heel goed snap en me volkomen kan voorstellen dat dit lastig voor je is. Ik vind dus zeker niet dat je je aanstelt en vind het juist heel redelijk hoe je het onder woorden brengt. Moeilijk! Misschien toch bespreekbaar maken? En dan vooral vanuit je eigen gevoel. Dus dat jij merkt dat jij het lastig vindt. Dat jij het gevoel hebt dat hij enthousiaster is over haar kleinkinderen dan over jouw dochter en dat je merkt dat dit iets met je doet. Maar dat misschien je gevoel niet klopt? Dan heeft hij de kans om hier op te reageren zonder dat hij beschuldigd wordt oid. Maak hem vooral ook heel erg duidelijk dat je hem wel alle geluk gunt (want dat lijkt wel naar voren te komen uit je openingspost). Misschien ook vertellen wat je van hem zou willen? Hij zou ook gewoon onbewust beïnvloed kunnen worden door een hele enthousiaste vriendin en vergeet misschien soms aandacht te besteden aan jouw dochter. Ik weet natuurlijk niet hoe je vader is, maar mannen zijn soms helaas wel makkelijk.
Ik gun hem alle geluk van de wereld, en ben blij dat hij haar heeft leren kennen. Ik moet zeggen dat ik niet de behoefte heb aan meer contact met haar kinderen, en hun volgens mij ook niet. Daar merk ik in elk geval niks van. Misschien in de toekomst wel, dat weet ik niet.. Hij is inderdaad heel enthousiast, en ik denk dat haar kleinkind mijn vader ook als opa ziet. Het meisje is nu 2 meen ik.. Ik ga erover nadenken het bespreekbaar te maken, maar ben ook bang hem te kwetsen. Toen mijn dochter jong was, werkte hij nog heel veel. Toen was er minder tijd.. Mijn dochter zelf lijkt er overigens geen last van te hebben
Ik denk ook dit vooral ja. Van pubers ga je toch minder snel foto’s delen enzo. Baby’s zijn gewoon wat specialer en dat zal met de tijd ook wel weer minder worden gok ik. Ik zie dat ook met mijn ouders. Toen mijn nichtjes klein waren kreeg ik continu baby foto’s doorgestuurd en nu doen ze dat andersom met mijn baby haha.
En je puber zoekt ook vaak contact met haar opa? Kleine kinderen zijn natuurlijk een stuk schattiger. Ik vind dat je appels met peren vergelijkt. Laat je vader er toch van genieten zonder hem op te zadelen met je jaloerse gevoelens. Ik snap je heus wel maar dit is gewoon een stukje jaloezie. Die beste man zal dat heus niet expres doen en is gewoon enthousiast.
Ik wil je gevoel niet bagatelliseren maar ik denk dat er nu veel meer filmpjes en foto's worden gemaakt met de smartphones. En werkte je vader nog toen jou dochter klein was? Ik zie hier ook een opa met pensioen en ineens veel meer oog voor de jongere kleinkinderen.
Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen. Of je er ook iets mee moet doen is een tweede. Als je niet twijfelt aan de goede intenties van je vader en zijn band met jouw dochter goed is (alleen anders, gezien het leeftijdsverschil) zou ik het denk ik laten. Al snap ik best dat het steekt en mag je dat ook heus ventileren, hier of bij een goede vriendin ofzo. Maar denk dat je er niet veel mee wint als je dit met je vader bespreekt en je wel risico loopt om jullie band te beschadigen. Mijn moeder heeft na de dood van mijn vader ook een lieve nieuwe partner gevonden. Zijn kinderen en kleinkinderen voelen voor haar inmiddels ook als "eigen", net als haar partner voor mijn kinderen gewoon opa is. Iedereen gelukkig en happy en toch voel ik ook weleens een steekje jaloezie als mijn moeder breed uitmeet hoe blij ze is met de warme band met haar stiefkinderen en -kleinkinderen. Vind ik altijd een beetje kinderachtig van mezelf, want ze heeft net zo'n goede band met mij en mijn kinderen. En toch voelt het soms zo, da's denk ik menselijk. Maar dat wil niet zeggen dat je er ook iets mee moet doen.
Herkenbaar. Mijn oudste was dikke maatjes met opa. Zat er 3dagen per week, ze konden niet zonder elkaar. Toen kwam mn neefje en was het contact tussen opa en mijn oudste met 80% verminderd. Heb meerdere keren aangegeven dat mijn zoon hier onwijs verdrietig om is(zoon heeft dat zelf ook gedaan in tranen), en regelmatig met vragen kwam waarom opa hem niet meer wil zien maar wel neefje. Nu 7jaar later hebben we het maar opgegeven. Opa lijkt niet in te zien dat hij ze(mijn beide kids) links laat liggen. Terwijl alle andere kleinkinderen wel de volle aandacht krijgen en zelfs met regelmaat blijven logeren. Neefje en nichtje komen bijna wekelijks een dag langs en soms gaat er weken, soms maanden voorbij voor mijn kinderen hun opa zien. En dat terwijl hij hier gewoon in zelfde stad woont en mijn zoon letterlijk 2x per dag voorbij hun voordeur fietst naar en van school(opa is met pensioen). Maar opa heeft nooit tijd 'van te voren graag even bellen' maar dan komt het eigenlijk nooit uit. Zoon heeft het maar beetje opgegeven. Als mijn kinderen daar over de vloer komen dan krijgen ze eigenlijk meteen een scherm in handen gedrukt omdat hun neefjes en nichtjes met hun neus in schermen leven. Mijn kids niet dus die balen altijd wel als ze niks gaan ondernemen. En standaard gaan ze naar de mac, mijn kinderen hebben uit zichzelf vaak aangegeven dat ze graag gewoon willen eten. Oudste heeft zelfs geweigerd naar de mac te gaan en sleurde opa mee de winkel in en is gaan koken met ze
Ik snap je wel hoor, zou het ook lastig vinden. Vermoed dat hij zich aan laat steken door het enthousiasme van zijn vriendin. Ik ken je vader verder niet, maar misschien is het goed om het heel voorzichtig te bespreken. Mijn stiefoma had een kleindochter van mijn leeftijd en ik heb altijd het verschil gemerkt. Denk dat mijn opa niet stilstond bij die zaken, maar mijn 'nichtje', mocht dus vaker blijven eten er werd meer met haar ondernomen enz. Mijn stiefoma regelde dat soort dingen. Zou proberen je vader toch regelmatig uit te nodigen om de band te onderhouden.
Ik snap dat het steekt .. Dit even in het algemeen ...(maar wat is er tegenwoordig toch mis met een gesprek aan gaan??) Je mag toch kenbaar maken wat het met je doet of hoe je je daardoor voelt?? Daar is toch niets mis mee?? Mijn ongezouten advies zou dus zijn praat erover met je vader.. Dat lucht op!! Het zal mss niet eens bewust zijn. Maar je hebt je gevoel dan wel kenbaar gemaakt
Ik snap helemaal dat het kan steken, maar laat opa trots zijn op zijn nieuwe bonus kleinkinderen. Hij zal in zijn hart echt niet minder van jullie houden. alleen al dat kleine grut is zo mooi, die tijd is maar zo kort, voordat je het weet zijn het van die pubers!! zoals je eigen dochter. probeer gewoon jullie contact goed te houden, maar niet te forceren. ik ben het niet helemaal eens met wishfulthinking. natuurlijk kun je alles bespreken maar dit hoeft echt niet altijd. bedenk goed hoe je dit doet. ik denk dat het snel een gesprek word waarbij hij denkt dat je hem het geluk niet gunt, terwijl dat helemaal niet je insteek is.
Eerlijk gezegd denk ik dat dit over jou en jouw gevoelens gaat. Ik zou het dus niet bespreekbaar maken. Je vader doet niets fout. Dit is gewoon hoe het is. Ik snap je pijn wel. En naar jezelf toe zou ik zeker de tijd nemen om het te verwerken. Maar je vader kan en hoeft hier niets mee. En het zou hem inderdaad kunnen kwetsen. Wat levert het dan op om dit te bespreken? Niet alles hoeft gezegd te worden.Tussen jou en je vader zit het goed. Je houdt duidelijk van hem. Als je weet dat hij van jou en je dochter houdt, zou ik het bij mezelf laten. Sterkte! Ik snap heel goed dat het pijnlijk kan zijn.
Maar het zit haar dwars blijkbaar?... Als je er steeds verdrietig van word.. lijkt mij niet prettig Dan heb je 2 keuzes.. Of je blijft met deze gevoelens rondlopen elke keer of je maakt ze kenbaar Het hoeft eigenlijk helemaal niet een gesprek te worden dat hij gaat denken dat zij hem het geluk niet gunt lijkt mij?? Dat ligt er helemaal aan hoe je zo'n gesprek in gaat? Ik wens TS iig veel sterkte met welke keuze ze ook gaat maken
Op zich snap ik je intentie wel, denk dat het in veel gevallen goed is om gevoelens uit te spreken en dat dat de lucht klaart. Maar in dit geval weet ik dat niet zo zeker. Het is een onderwerp dat makkelijk verkeerd kan uitpakken en waardoor de vader denkt dat zijn dochter hem zijn nieuwe geluk niet gunt, al is dat helemaal niet zo. En wat dik gedrukte betreft: ik denk dat er nog meer opties zijn dan jij noemt. Gevoelens kunnen ook minder heftig worden of verdwijnen zonder ze persé met de persoon waar het om gaat te delen. Vaak scheelt het al de helft als je jezelf toestaat om dit te voelen. Je mag er van balen, het niet leuk vinden. Door minder streng voor jezelf te zijn worden de gevoelens beter te hanteren. Speelt misschien ergens ook mee dat als de moeder van TS nog had geleefd, deze hele situatie niet zou bestaan. Dat brengt ook pijn en verdriet naar boven. En jaloezie dat hij nu met een andere vrouw voor haar kleinkind een trotse opa is in plaats van samen met jouw moeder trots is op zijn puber-kleindochter. Heel menselijke gevoelens, ook al doet je vader niet echt iets fout. En daarom zou ik het laten, behalve misschien op een positieve manier het contact tussen opa en puberdochter wat aanwakkeren. Of eens tegen hem zeggen dat je je moeder mist en het jammer vind dat ze jouw dochter niet verder ziet opgroeien. Waarschijnlijk geeft een dergelijke insteek meer verbinding dan alleen je jaloezie uiten, hoe invoelbaar die ook is.
In begrijp jou volkomen! De Gevoelens zitten er en dat overkomt je. Wanneer hij zo enthousiast over zijn kleinkinderen doet wil je ook dat hij zo enthousiast over je puber doet. Jaloezie is een rotgevoel want vaak komt dat naar voren bij onzekerheid of gemis. Je mist de enthousiasme bij jou dochter. Het is vaak lastig aan te kaarten omdat de andere partij denkt het niet juist te doen. Ik heb mein vader jaren terug aangesproken dat hij altijd de kinderen van mijn neef kwam bezoeken en mijn kinderen niet vaak zag. Hij was direct geïrriteerd want Max woont veel dichter bij! Ik zag op Facebook de uitstapjes ook vaak voorbij komen. (Waarbeek of de speeltuin) Na een poos heb ik het zo gelaten en me erbij neergelegd dat de kinderen van mijn neef meer aandacht kregen. Mijn vader heeft ook altijd mijn dochters willen vergelijken met de kinderen van mijn neef. Dit accepteer ik niet meer. Het kind van mijn neef kon een klas overslaan en mijn dochter moest erg haar best doen om over te kunnen. Wat ik wil zeggen is dat er een kans bestaat dat wanneer je jou gevoel beschrijft...je een verdediging kunt verwachten.