Eva heeft het nooit leuk gevonden, maar ik heb altijd maar gedacht, het moet toch, of je nu huilt of niet... je kan het zielig gaan vinden of vervelend gaan vinden om aan te kleden, maar daar heb je allebei niets aan... De eerste maanden vond ik het heus af en toe wel een beetje zielig, nu niet meer. Ik maak er ook een heel feestje van, alleen Eva vindt er echt niets grappigs aan . Ze begint meestal al te miepen als ze het rompertje ziet. En ik doe het heel snel aan en maak er rare geluiden bij, waar ze meestal heel erg van gaat lachen, maar met aankleden dus niet. Ik hou er wel een beetje rekening mee, ik doe haar alleen rompers met korte mouwen/zonder mouwen/spaghetti bandjes aan, 1x lange mouwen vind ik wel genoeg drama. En als een t-shirt een heel klein beetje vies/nat is, trek ik niet altijd een schone aan.
Hier ook, Kiekeboe door het gat van de romper en dan naar z'n hoofdje en dan kiekeboe spelen.. Maar goed hij lacht maar gaat ook "gillen" als een meid ! Hahahha... En dan kijkt hij heel boos... Hij vind er niks aan, en af en toe lacht hij tussendoor om hoe gek ik doe -X-
Wat hier helpt is haar het rompertje aandoen als ze op haar buikje ligt, dat heeft ze het niet gelijk in de gaten.
Zo doe ik het ook altijd! Dan is het in ieder geval geen probleem het rompertje en shirtje over het hoofdje te krijgen. Helaas moeten daarna nog wel de armpjes in de mouwtjes Gelukkig is het bij Martijn wel beter geworden met de tijd. De eerste maanden was elke verkleed- en verschoonpartij een reden om te huilen, nu maakt het meneer niet veel meer uit.