Een paar weken terug ben ik voor mijn eerste echo gegaan en toen bleek dat het vruchtje te klein was voor de zwangerschapsduur. Ik was 8 weken zwanger, maar de echo liet een vruchtje van 6 weken zien. Echter wel met een kloppend hartje. De verloskundige gaf weinig hoop en wilde me twee dagen later opnieuw echoën. Om te kijken of het vruchtje gegroeid was. Er werd toen weer een echo gemaakt en toen klopte het hartje niet meer. Ik heb toen meteen om een curettage gevraagd. Ik ben drie dagen later gecuretteerd. Onze ouders wisten nog niet van de zwangerschap af. Mijn ouders waren op vakantie en kwamen pas twee weken later thuis. Ik vond dat ik het ze moest bellen om het vervelende nieuws te vertellen en niet moest wachten totdat ze thuis waren. Nu is het contact met mijn ouders laatste maanden heel slecht. Veel ruzies. We proberen al tijden een gesprek met ze aan te gaan, maar ze houden de boot af. In plaats daarvan zeggen ze, dat het zo allemaal niet meer hoeft en dat onze wegen misschien beter kunnen scheiden na de vakantie. Veel getouwtrekkerij om zoon lief. Ze kijken er nauwelijks naar om en het lijkt erop of hij alleen goed genoeg is om hun behoeftes te vervullen. Zelden interesse en in de afgelopen maanden hebben ze hem 5 keer gezien. Ik heb zelfs een foto gekregen van ze, waarin het dekbed van zoonlief in de kliko was met de mededeling dat ik gewonnen had en dat het voor hun af was. Enerzijds ligt de bezoek frequentie aan ons, vanwege het drukke leven wat we leiden. Werken en overige verplichtingen en we hebben alleen een zaterdag samen vrij, vanwege werk. Anderszijds ligt dan aan hun. Ze hebben veel vrije tijd, maar vullen deze liever in met andere dingen. Prima, hun keuze. Alleen verwijten ze mij dat we nooit langs komen en dat ze hun kleinkind nauwelijks zien. Constant krijg ik verwijten. En constant verplichten ze me om me te schikken aan hun dingen, terwijl je met een klein kind soms niet anders kunt. Zo willen ze dat we 's avonds langs komen, terwijl ze hier nauwelijks langskomen 's avonds, omdat ze moe zijn is het antwoord. Ze kijken nooit in het belang van hun kleinkind, maar alleen hoe zij het graag willen. Ik heb destijds een hele heftige bevalling gehad en uiteindelijk een spoed keizersnede. Na 4 dagen mocht ik naar huis en toen was het echt even genoeg. Ik heb het bezoek s avonds van mijn ouders afgebeld, omdat ik doodop was en mijn kraamtranendag had. De dag erop waren ze weer welkom. Voor mijn ouders was dit een onbegrijpelijke beslissing. Ze waren boos, want zij waren de opa en oma. Zij hadden 9 maanden lang naar deze week toegeleefd. En ik had best wel een uurtje voor hun op kunnen offeren. Ze hebben alle kraamcadeautjes in de kliko gegooid zeiden ze. Vanaf toen heeft mijn moeder me 3 weken genegeerd en geen contact gezocht. In die tussentijd ben ik weer opnieuw opgenomen met hoge koorts vanwege een ontsteking door de keizersnede. Zelfs toen heeft mijn moeder niks laten horen. Mijn vader kwam zelfs verhaal halen in het ziekenhuis. Uiteindelijk werd ik verplicht om na 3 weken bij mijn ouders op bezoek te komen. Voor de goede vrede heb ik dat maar gedaan. Totaal geen begrip voor de situatie. Maar even terug te komen op de miskraam.. Ik heb ze dus gebeld, ook al zijn we met een soort van ruzie de laatste keer uit elkaar gegaan. Ik ben het ze verschuldigd om het ze te vertellen. Ze hebben me via whatsapp gevraagd hoe het met me gaat. Ze hebben me sterkte gewenst. Na twee weken zijn ze thuis gekomen. Het is dan toch normaal dat je ouders je een bezoek brengen? Als je kind een miskraam heeft gehad, ga je toch langs om je steun te betuigen? In plaats daarvan wordt er weer over koetjes en kalfjes gepraat. Of ik gezellig samen kom barbequen? Terwijl we nog zo duidelijk hadden gevraagd om hier alles uit te praten na hun vakantie. En hopelijk dan het hoofdstuk te kunnen sluiten en weer op een normale manier verder te gaan. Ik heb er persoonlijk heel veel moeite mee dat ik op dit moment weer genegeerd word vanwege mijn miskraam. In mijn kraamtijd had ik wel wat steun, begrip en aandacht verwacht. En nu met mijn miskraam idem dito. Ik weet gewoon niet wat nu normaal is of wat abnormaal is. Verwacht ik teveel? Ik loop hier al twee weken mee rond, vandaar dat ik het van me afschrijf. Ik weet ook niet of het onderwerp thuis hoort in het 'miskraam' onderwerp op deze site. Wat de miskraam betreft. Ik dacht er vroeger heel luchtig over, totdat je het zelf meemaakt. De droom, het verlies en de pijn. Het is verschrikkelijk. Je leven staat in een stroomversnelling op het moment dat je weet dat je zwanger bent. En patsboem ineens is alles weg wanneer je een miskraam hebt. Je wil zo graag zwanger worden en het liefst meteen en nu is het weer afwachten. Een mix van emoties. Ik wens ook iedereen sterkte die de miskraam moet verwerken!
Heftig ik denk dat je misschien teveel verwacht, niet iedereen kan zich er in inleven en niet iedereen is hetzelfde. Denk dat je ouders gewoon niet zo gevoelig zijn en misschien wat meer aan hun zelf denken. Ik zou het gewoon een keer bespreken dat je het mist dat je het er niet met hun over kan hebben. Maar ik denk dat de relatie al zo 'kapot' is dat misschien zelfs een soort van relatie therapie beter is, hun hebben verwijten, jullie hebben verwijten. Ik hoop dat t goed komt. En sterkte weet helaas hoe het voelt.
Allereerst veel sterkte met je verdriet. Toch wil ik kritisch zijn, jouw ouders verwachten van jou het eea waar jij met jouw gezin niet aan kan ( wil ) voldoen. Jij ervaart dit als erg vervelend. Nu heb je zelf een groot verdriet en verwacht je wel dat zij bij jou langskomen. Terwijl de band nu erg onder druk staat en je niet voor een ander kunt bepalen hoe zij moeten meeleven. Misschien proberen ze het wel luchtig te houden zodat je niet steeds geconfronteerd wordt met het verdriet, of weten ze zichzelf geen houding te geven. Omring jezelf met mensen die je wel de steun geven waar jij je prettig bij voelt en heb geen hoop of verwachting naar je ouders, dan kan je ook niet teleurgesteld raken. Veel sterkte.
Meis, wat moet je je verschrikkelijk eenzaam en onbegrepen voelen. Je hebt best een rugzakje wat je meedraagt na dit alles. Ik ben ondertussen een expert geworden op het gebied van narcisme. Ik herken een hele hoop in je verhaal. Heb ik gelijk Ik wil je in ieder geval op het hart drukken niet over je heen te laten lopen, door niemand niet! Na dat kliko gebeuren heb je alle reden om zèlf het contact met ze te verbreken. Narcisten kennen geen empathie, dat moet je echt onthouden. Dat maakt het draaglijker. Heel veel sterkte
Wow, ik vind bovenstaande reactie echt heel heftig, werk zelf in de zorg en geloof niet dat je op basis van 1 post al een ""diagnose" kan stellen, en dat dan nog over de andere partij ook! Zou ik echt mee uitkijken, het zijn toch je ouders en uit jouw verwachtingspatroon naar hen blijkt dat je toch nog een stuk liefde bij hen zoekt... Ik zeg niet dat je dan maar alles moet laten gebeuren en over je heen moet laten lopen maar zolang je die emoties nog hebt kan je het nooit afsluiten, want je bent er nog niet klaar mee. Dan zou mijn advies zijn om met een professional te gaan praten die je kan helpen rust te vinden in de band met je ouders. Is de conclusie dan contact verbreken dan is dat een keuze vanuit evenwicht en niet vanuit het verdriet.
Hoi, Eerlijk gezegd heb ik het laatste half jaar al heel veel over narcisme opgezocht. En ik herken heel erg veel, misschien wel te veel. Soms zou ik het contact ook wel willen verbreken, omdat het me continu kwetst en teleurstelt. Constant voel ik me gekleineerd en nooit is het goed genoeg. Het zou mij rust brengen, maar ik zou me heel erg schuldig voelen en vinden dan ze dat niet verdienen.
Ik heb géén diagnose gesteld, maar zelfs een psychiater zou zich niet kunnen verplaatsen in de slachtoffer van een narcist. Ik heb zelf nog een heeele lang weg te gaan om volledig te herstellen. Nu zeg je dat het aan HAAR ligt en dat ZIJ hulp moet gaan zoeken. Dat is ook heel typisch. Maar zoals ik al zei, ik herkende een aantal punten wat zo typerend is voor narcisme.
Dit is de reden waarom ik er bijna aan onderdoor ging... Ik zette er steeds een komma achter terwijl ik er een punt achter had moeten zetten. Die (zelf)medelijden... Heel herkenbaar
Lastig. Ik weet hoe het is om vrij alleen een miskraam te verwerken. vl is geen prater. Had niet echt veel contact met vrienden en geen contact met familie. Na de miskraam ben ik 1 keer ongi geweest en daarna weer zwanger. Die leegte in mijn buik vond ik het ergste. De nieuwe zwangerschap haalde het verdriet wel weg. Alleen bleef ik wel de eerste maanden telkens mijn hart vast houden als ik naar de toilet ging. En pas na de 20 weken echo voelde ik me opgelucht. Ik heb het op een plek achtergelaten. En als ik er langs loop dan denk ik er nog wel eens aan. Vergeten zal niet gebeuren. Maar het is een troost om te weten dat een miskraam vaak komt doordat het nooit een gezond kindje had kunnen worden. En een kind op de wereld zetten dat een volwaardig leven kan hebben vind ik toch wel het belangrijkste. Sterkte!
Hoi Rietje, Ik zie nu al op tegen die onzekerheid de eerste weken/maanden van een nieuwe zwangerschap. Rationeel is het ook goed dat het mis is gegaan. Dat is de natuur en ook goed dat het gebeurt. Klinkt misschien hard. Maar gevoelsmatig is het een stuk moeilijker. Het had een kindje kunnen zijn. Je hebt toch weer de moedergevoelens gehad voor dit kindje/vruchtje. En de leegte daarna is dan ook verschrikkelijk. Soms vergeet je dingen in het leven, maar een miskraam is denk ik levenslang, dit vergeet je nooit meer. In ieder geval fijn dat je weer zwanger bent! En een fijne gedachte dat je er af en toe langs kunt lopen. Succes met de overige 20weken.
Met de 20 weken bedoelde ik de 20 weken echo van de vorige zs. Ik merk dat deze zwangerschap beter gaat. Als de natuur bewijst dat het ook goed kan gaan neemt de angst wat af. Daarbij als je snel zwanger word, en uiteindelijk je kindje in je armen hebt, weet je ook dat die er niet zou zijn geweest als je die miskraam niet had gehad. Veel vrouwen die geen miskraam hebben gehad zijn de eerste maanden ook bang. Maar dat is ook logisch. Het is nog zo pril en kwetsbaar. Dingen niet vergeten betekend niet dat de pijn zo als nu blijft. Dingen worden met de tijd rationeler. Gevoelens gaan vervlakken. Als het de laatste kans was geweest om zwanger te worden en iemand daardoor kinderloos blijft is het gevoel al heel anders dan als iemand inmiddels een kindje heeft die er niet was geweest als het niet gebeurd was. Geef het de tijd. En neem het dag voor dag als je angst teveel word. Het is goed dat je erover praat. Gelukkig heb je bij een nieuwe zwangerschap 2 echo's in het eerste trimester. De bevestiging dat alles goed gaat is ook fijn om te hebben.
Ik zeg helemaal niet dat het aan haar ligt, narcisme wordt helaas weinig gezien maar ene goede psychiater kent wel degelijk de gedragingen. Ik zeg dat als ts het wel herkent het verstandig is professionele hulp in te schakelen, want contact verbreken is ontzettend heftig en (onterecht) schuldgevoel kan de hele rust die je ermee wilt bereiken overschaduwen. dan doet het meer verdriet dan dat het geluk geeft. Ts is nrit verantwoordelijk voor de harde acties en reacties van haar ouders, ik lees ook echt rare dingen, maar het is ontzettend belangrijk om rust te hebben in eigen emoties. Zeker als je stsp contact verbeken zo aangaan, dan moet je er helemAl klaar mee zijn. En niet vanuit bozigheid, maar werkelijk voelen: dit zijn biologisch mijn ouders, maar meer verbinding voel ik nu niet. Dan kan er vanuit rust een stap terug gezet worden en mochten er dan manipulatie technieken uit de kast getrokken worden om schuldgevoel aan te praten zullen die niet binnen komen. Helaas vaak gezien dag er vanuit ruzies en conflict contact verbroken wordt zonder goede begeleiding en dat is dan een wond die je heel moeilijk kunt laten genezsn, zeker als onderdeel van de problematiek is dat je altijd overtuigd wordt dat het toch jouw schuld is. Veel succes sterkte ts!
Ik kan niet zeggen, wat je zou moeten voelen en of dit terecht is,of niet. Ik kan je alleen mijn eigen ervaring vertellen. We hebben in het begin van het jaar ook een mk gehad en hoewel ik die dag echt een traan heb gelaten, kon (misschieb moest) ik vrij rationeel reageren daarna. Nu waren de omstandigheden we zo,dat ik net gestopt was met de pil, en ik biologie geef, en dus toen heel bewust naar de biologische kant ben gaan kijken. Ik was dus gewoon vruchtbaar, en de eerste poging was meteen al raak. Dit was natuurlijk ook een deel zelfbescherming. Ik heb wel een witte en rode roos gedroogd die ik in een vaas had staan, en die op een apart plekje gehangen. Soort van ritueeltje om het een plekje te kunnen geven. Mijn ouders heb ik het toen verteld, en die reageerde eigenlijk ook (te) nuchter. Naderhand dit wel nog eens bespoken, en het was voor mijn mma een manier om me te steunen op dat moment, en omdat ik er toen zelf vrij luchtig over deed, wilde ze dat pad volgen. Mijn schoonouders bewust niet verteld, eigenlijk pas toen we ze wel goed nieuws konden melden. Dit omdat zij juist altijd heel bezorgd en betrokken zijn, en ik dat op dat moment niet aankon. Ze waren ook heel erg aan het hopen op een zwangerschap van ons, en keken me vaker zwanger dan wat anders (ook op de momenten dat we er nog niet mee bezig waren). We waren bang dat dat alleen erger zou worden als ze dat wisten, en daar hadden we weer geen behoefte aan. Vooral mijn schoonmoeder heeft me naderhand ook vaker gevraagd waarom ik niks tegen der gezegd heb in die tijd, ze had graag willen steunen. Verschil is wel weer dat mijn moeder een miskraam zelf heeft gehad ( wist ik al jaren en daar werd heel open over gepraat) en mijn schoonmoeder nooit, en het ook nog heftiger maakte dan het al was. Ik begrijp wel dat ik voor mij een hele andere ervaring is geweest dan voor bijvoorbeeld een vrouw die al tijden probeert zwanger te worden. lk realiseer me ook heel goed dat iedere vrouw anders is en het op haar eigen manier een plekje moet geven.