Ik ben even nieuwsgierig. Sinds kort gestopt met de pil, omdat ik die troep niet meer in mijn lichaam wil. Maar......manlief wil geen knipje, dus voorlopig met condooms. Mocht ik toch zwanger raken dan is het welkom. Maar dan vind ik mezelf wel oud (38). Hoe oud waren jullie bij de geboorte van de jongste?
Ik werd een maand na de geboorte van mijn dochter 40 jaar. Nu dus alweer ruim 5 jaar later. Ik voel mij helemaal niet oud. Zie op school ook ouders die wat ouder zijn dan gemiddeld. Ik ben echt niet de enige. Ik ben daar ook eigenlijk niet bezig, wat anderen ervan vinden. De meesten weten dan ook niet hoe oud ik ben. Ik bedoel, ik heb geen sticker met mijn leeftijd erop op mijn kleding. Dus, tja, het is maar wat je zelf vindt. Als ik sommige 20ers of 30ers zie, denk ik ook weleens, jeetje, wat lijkt die oud. Ik voel mij ook echt niet een "oude" moeder, ben natuurlijk wel "al" 45 jaar, maar ik ben vrij speels en huppel en spring met mijn dochter, lig ook op de grond met haar met Playmobil en Barbies te spelen.
Goh, dat zijn nog best wat dames die tegen de 40 waren. Ben bang dat er eerder complicaties zijn. Genetisch en dergelijke. Qua gevoel inderdaad is het anders.
32 bij de jongste. Mijn moeder was begin 40, en nu ik zelf ook rond die leeftijd ben zou ik er nu niet meer (bewust) voor kiezen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij dat ik er ben en heb een hele fijne jeugd gehad! Maar ik word nu wel eerder 'geconfronteerd' met ouders in een verzorgingstehuis, het zijn echt oude mensen, waar ik zielsveel van hou! Ik ben een nakomertje (was een onverwacht cadeautje), dus zie echt het verschil, en daar heb ik soms best moeite mee. Vind het lastig onder woorden te brengen hoe ik dat precies bedoel maar dat is een gevoel. Bewust er nu voor kiezen zou ik dus echt niet doen.
Ik zelf 30 en 34 maar mijn moeder was 42 nooit een probleem geweest maar nu ik zelf ouder word vind ik het wel jammer dat ouders wel de 50e verjaardag van mijn broer kunnen vieren maar de kans groot is dat ik voor mijn 50e beide ouders al heb verloren. Ik ben jong naar mijn ouders echt zichtbaar en merkbaar ouder.
Dat is ook gewoon zo, een grotere kans op diverse complicaties. Maar de kans op 'normaal' is nog steeds het grootst. Ik ben zelf pas 32, maar heb deze zwangerschap 2 dingen waar de kans groter op is op oudere leeftijd (nl tweeling en diabetes). Dus ja, je voorkomt ook niets op jongere leeftijd, het loopt zoals het loopt
Ik was 28 bij de jongste, voor mijzelf had ik de grens op 35 gesteld, maar zeg nooit nooit. Mijn vader was 38 toen hij mij kreeg en hij was juist altijd de meest fitte vader en niks was hem te gek. Nu nog steeds met de kleinkinderen.
Ik ben straks 43 als deze friemel wordt geboren. Heb er 5 jaar op moeten wachten en toen ik eindelijk kon accepteren dat zl enig kind zou blijven... Verassing!! Niet de overgang wat ik dacht, maar hartstikke zwanger.
39 En het leven loopt zoals het loopt. Mijn vriend wilde niet eerder beginnen, hij is ook jonger, en ik had liever dat we er beiden vol achter stonden dan dat ik een paar jaar eerder was begonnen. Ik was 34 bij onze eerste. Mijn moeder was overigens 25 toen ze mij kreeg. Ik zie haar een paar keer per jaar en ze doet geen enkele moeite om een band met mijn kinderen op te bouwen. Leeftijd zegt dus lang niet alles.
Gefeliciteerd! Mijn oma dacht met 46 ook in de overgang te zijn, maar niet dus. Houdt je jong zei ze altijd!
Ik was 32 bij de jongste. Ik twijfel soms nog weleens over een vierde. Heb voor mezelf altijd de grens bij 35 gelegd, dus heb nog een paar maanden
38 jaar. Bij de oudste was ik 23. Ik vond het wel een stuk zwaarder. Bij de oudste kinderen was ik jong, kon meer hebben wbt gebroken nachten ed. Maar ik zou hem voor geen goud willen missen!