Ik kan niet slapen, niets nieuws voor mij, het afgelopen half jaar is zo slopend geweest. Ik ga het proberen kort te houden en hopelijk ook overzichtelijk. Ik ben dus zwanger, vlak voordat ik wist dat ik zwanger was lag mijn opa heel erg slecht, ze zeiden dat we afscheid moesten gaan nemen. Opa kwam er doorheen, en terwijl dit gebeurde werd mijn oma van de andere kant opeens met spoed opgenomen, is twee dagen heel ziek geweest en overleed toen, heel onverwachts, heel plotseling. Twee weken hierna kwam ik er achter dat ik zwanger was, heel dubbel... Ik werkte 75 uur in de week, met een eigen zaak, en dat kon niet, dus de zaak moest weg. Even slikken maar je weet waar je het voor doet. Maar we hebben een hond die totaal niet te vertrouwen is met kinderen, we hadden besloten dat we kids zouden uitstellen totdat deze hond er niet meer zou zijn (heel lang verhaal, staat hier ergens nog op het forum) maar dit was dwars door de pil heen, dus niet gepland en de oplossing was niet anders....de hond moet weg. Dit alles was al zo pijnlijk, een hele zieke opa die opkrabbelde, een winkel en een hond die weg moeten en een oma die net weggevallen was. Ik bleef misselijk, tot na de 20 weken, ik kreeg rare kwaaltjes, pijn in polsen en in mijn stuit, en het bericht kwam terug: bekkeninstabiliteit, maar ook in de rest van mijn gewrichten door mijn lichaam heen, waar ik dus peesontstekingen door kreeg. Paardrijden is stop gezet, na elk ding ben ik moe omdat het zo langzaam gaat en zoveel pijn doet. Zondag heeft mijn vriend mijn kat buiten gelaten en die is nog steeds niet terug gekomen, de angst dat die ergens aangereden ligt is enorm. En mijn opa moest onder het mes vanwege blaaskanker....deze operatie was erg zwaar, zijn lichaam zou stil gelegt worden en moest daarna weer op gang komen. We waren gewaarschuwd, goed de operatie doorkomen was niet het enige, het zou kritiek blijven totdat hij naar huis gelaten werd. Dit ging met ups en downs. Vrijdag nog langs geweest en het was een up! We waren zo blij, opa praatte met ons, hij is na de grote operatie nog twee keer onder het mes geweest want zijn lichaam kwam niet goed op gang...maar alles was goed....even doorzetten, even doorvechten... En gisteren ging hij zo achteruit dat ze vandaag een ct scan hebben gemaakt, het is niet goed, er zit een lek in zijn darmen waar ze niets meer aan kunnen doen, zijn lichaam werkt niet meer en wordt ondersteunt door medicijnen en apparaten. Morgenochtend om 10 uur gaan de apparaten eraf, hij gaat over op pijnbestrijding en verder niets meer, het is over en ze kunnen hem niet meer helpen. Ik ben zo boos, zo verdrietig, zo leeg, zo moe maar ook weer zo blij met mijn baby, en dan verdrietig want GFFR hij wou van de pijn af en zijn achterkleinkind mee maken, het zou erop of eronder worden maar kom op natuurlijk sta je daar met zijn allen te roepen en te doen dat het erop wordt, want het is zo'n goede man en dat verdient hij. Het is gewoon teveel in zo'n korte tijd, in ruim een half jaar ben je zwanger, verlies je een opa en een oma, een hond, een winkel, nu is mijn kat foetsie en al die lichamelijke pijn, en het klote gevoel dat je niet eens je huis helemaal aan kant kan hebben voor jezelf en je vriend. Het ene moment zit ik hier te bidden of ze opa nog een kans willen geven, kracht om door te gaan en te vechten, en het andere moment denk ik stomme doos, die man heeft pijn, hij is op, geef hem gewoon groen licht en laat hem gaan, wees niet zo egoistisch. Hij verdient geen pijn, ik heb zo'n bewondering voor die man, hij verdient een laatste beetje waardigheid. En dan de baby...natuurlijk krijg je te horen dat je stress moet vermijden, ook bij opa probeert de familie mij een beetje kalm aan te laten doen, maar ik kan het niet van me af laten glijden. De hele zwangerschap bestaat uit opgeven, loslaten, pijn en verdriet maar gek genoeg ook uit een intense blijheid dat ik een kindje krijg, de baby doet het goed, bloed is goed, groei is goed, hartslag en activiteit, alles is gewoon goed. Ik sta er van te kijken, zelfs nu zit ik soms nog met een glimlach als de baby de gekke 5 minuten heeft, voor mijn gevoel sleept de baby mij hier meer doorheen dan andersom. Zoveel emoties gaan er door mij heen, morgenochtend gaan we naar opa, we zijn erbij als ze hem afkoppelen en dan is het afwachten hoe snel de strijd gestreden is. Momenten zoals het afgelopen half jaar zouden verboden moeten worden, het is teveel allemaal. Zo...als je tot aan het eind gekomen bent bedankt, ik moest het van me af schrijven, alles in mij staat op zijn kop, en hier zijn geen oplossingen en adviezen voor, maar wat is het fijn om kwijt te kunnen hoe je je voelt.
Heb tranen in m'n ogen van je verhaal. Jeetje wat een zware tijd zeg Zoveel mee maken in korte tijd dat is super moeilijk. Vaak hoor je als er iets gebeurd dan volgen er altijd gelijk meer dingen. Alsof echt alles tegen zit. Ik hoop dat je opa nog een mooie tijd kan hebben met jullie voor zolang het nog duurt. En kan me jou dubbele gevoel goed voorstellen, aan de ene kant moet hij hier blijven, en aan de andere kant heeft hij alles gedaan wat hij kon, en is het zijn 'tijd' om te gaan. Ik wens jou, je vriend en je familie veel sterkte toe, en ik vind het knap dat je wel blijft genieten van je baby, blijf dat ook doen, dat voelt je baby ook!! Knuffel!
Ach meissie toch!! Dit is idd veel te veel om mee te maken. Logisch dat je het even van je afwil schrijven. Nee, natuurlijk hebben wij geen passende oplossing of adviezen voor je. Maar het is wel fijn te weten dat er hier meiden zijn die altijd meelezen en je steunen. Dat is ook het enige wat we kunnen doen... Het is helemaal niet leuk dat je opa de kleine niet meer mee mag maken, maar 1 ding weet ik wel zeker. Je kleine heeft straks een dijk van een beschermengel, die over je kindje waakt. (misschien geloof je erin?) Ik hoop dat jullie als familie veel steun aan elkaar hebben in deze moeilijke periode. Verder wil ik nog kwijt dat wat je doormaakt behoorlijk wat rouwprocessen zijn. Het verliezen van zoveel dierbaarheden om je heen is niet niks. Als je wil mag je hier zoveel van je afschrijven als je wil. Dat wil heel soms wel even verlichting geven.... Vanuit hier een ontzettende digiknuffel en hopelijk gaat aanstaande donderdag je opa over in alle vredigheid.. sterkte meisje
Jeetje wat maak jij een vreselijke dingen mee de laatste tijd. Zit met kippevel je verhaal te lezen. Ik wil je toch heel veel gezondheid en sterkte wensen in deze tijden. Gelukkig is het lichtpuntje het kindje wat je nu draagt.
Lieve meid, wat verschrikkelijk allemaal! Het lijkt soms alsof alle ellende tegelijk komt. Je vraagt je dan echt af hoeveel iemand nog kan verdragen. Maar in donkere tijden worden de sterren zichtbaar. Hopelijk kan je straks wel genieten van een nieuwe zonnetje in je leven. heel veel sterkte!
Och meis, wat een verhaal... wat zul je je ellendig voelen. Er zijn geen oplossingen idd, maar heel veel sterkte gewenst! Bij de zwangerschap van mn dochter ben ik 6 weken voor de bevalling mn oma verloren en 2 weken voor de bevalling mn opa.... t inderdaad erg dubbel... Misschien troost het om te weten dat je kleintje in je groeit, nieuw leven!! Knuffel voor jou in deze moeilijke tijd.
meid wat vreselijk allemaal! Dat is inderdaad teveel voor een mens in een half jaar!Ik wens je veel sterkte toe en ik hoop dat er snel betere tijden voor je aanbreken!
ik heb er eigenlijk geen woorden voor maar wil je even heel veel sterkte toewensen in het ziekenhuis straks!
Meis ik wil je een HELE berg sterkte toe wensen. Dit is inderdaad teveel voor een half jaar. 3 jaar zou al te kort zijn imho. Maar wil je ook mee geven, hou jezelf in de gaten. Praat er over met de verloskundige en met je geliefden. Want je krijgt een baby en ondanks dat dat uiteraard een blijde gebeurtenis is geeft dit ook een pot stress waar je U tegen zegt. En dat krijg je er ook nog eens boven op. Zorg dat als je het even niet meer alleen aan kan dat er eventueel al mensen vanaf weten die mocht het nodig zijn proffesionele hulp kunnen bieden, al is het minimaal. Het is beter bedacht te zijn op dit soort dingen als achteraf te bedenken dat dat toen nodig was en veel leed had kunnen schelen als men optijd was geweest ermee. Voor het zelfde geld krijg je een dozis stress en gaat t allemaal verder zn gangetje. Dat hoop ik uiteraard voor je! Maar zoals je zelf al zegt je emmertje zit vol. En het is uiteraard heel erg dubbel nu. Sterkte en hopelijk is het afscheid van opa de laatste berg die je voor een hele tijd moet beklimmen.
Heel je verhaal kan ik al en je weet hoe ik daar over denk en dat ik er altijd voor je zal zijn.Je mag altijd aan die bel trekken,voor de deur staan wat je ook maar wilt. Jou potje is overvol nu wat ik zeker begrijpen kan.Een mens kan niet meer aan dan dat potje en nu stroomd hij over. Vergeet niet dat we er zijn om je verhaal aan tehoren/lezen of wat dan ook en dat je best 10 keer per dag het zelfde mag zeggen. IK vind het knap van je dat je ondanks alles nog kan genieten van je kindje en idd die trekt jou er onbewust wat doorheen. Voor nu wil ik je een hele dikke knuffel geven en je zeggen dat je mijn schouder altijd lenen mag.
door jouw verhaal moest ik ook weer een beetje huilen.. mijn beiden opa's zijn ook overleden in mijn zwangerschap.. 6 en 4 weken voor de bevalling... was echt zo zwaar ! verschrikkelijk.. maar je komt er wel overheen.. als je straks je kleintje lekker thuis hebt,. dan denk je terug aan je opa en oma met een glimlach aan alle goeie momenten die ze gehad hebben en die jij met ze gehad hebt.. en met de bijzondere momenten die je kleintje meemaakt zal je ook altijd even aan hun denken.. zo'n momenten vind ik heel speciaal..
Jeetje meid, wat heb jij veel te verduren gehad in de afgelopen maanden! Ik kan me voorstellen dat het zo zwaar moet zijn! Heel veel sterkte! en een hele dikke knuffel!
Hey allemaal en bedankt allemaal, het schrijven zorgde er in ieder geval voor dat ik mijn bed in kon, al met al 3 uur geslapen, mijn vriend heeft vanmorgen vrij genomen om mee te gaan naar het ziekenhuis. We zijn met zijn allen er naar toe gegaan en de hele tijd bleven de tranen maar stromen bij mij, heb geloof ik wel 10 keer sorry gezegd, als er 1 iemand begint beginnen er meer en we willen opa natuurlijk niet van streek maken. Hij is over gebracht van IC naar een prive kamer op de zaal, om daar zijn laatste uren, dagen, weken? door te brengen, ze hebben geen idee hoe lang het gaat duren. Oma blijft daar slapen, mijn broertje kwam vandaag na zijn werk ook nog langs, en opa vond dat geweldig, hij is twee keer een uurtje bij geweest vandaag, verder slaapt hij. We hebben het intake gesprek met de kraamzorg vandaag wel door laten gaan, ook gemeld dat er emotioneel veel aan de hand is en vanwege mijn BI hadden we recht op meer uren hulp, die we dan ook aangepakt hebben want we weten gewoon niet hoe het gaat lopen. Hele aardige vrouw, gelukkig, dus dat werkte wel mee. Na alle emoties ben ik nu bijna leeg, maar als ik dan alle lieve reacties lees schiet ik weer vol. Mijn oma was wel lief, toen ik weer sorry zei voor de tranen zei ze nou meid jij mag janken hoor, en huppa ging ik weer. De familie leden die je nooit spreekt en nu tijdens een bezoekje aan opa aan mij vragen en hoe gaat die met jou, en de kleine en wat wordt het kunnen me trouwens gestolen worden. Nog geen nieuws over de kat, ben bang dat die toch ergens aan de kant ligt, maar ook dan horen we het want hij is gechipt, moest vandaag ook het aantal huisdieren doorgeven en heb maar gewoon twee katten gezegd, al loopt er momenteel maar 1 heel zielig keihard door het huis heen te mauwen...zo triest, het arme dier mist zijn vriendje.
Och meisie, wat een verhaal,, Ik vind je ook sterk! en ik hoop dat het snel beter voor je zal worden! Dikke knuf! Liefs
oooh meid wat verschrikkelijk erg zeg!! dat een mens zoveel verdriet moet verwerken in zo'n korte tijd is verschrikkelijk heeeeeeel veeeel sterkte!! *knuff*