Hoi, Ik zit ergens enorm mee en dacht hier bij jullie raad te vragen. Wij hebben een alaskan malamute van ruim 10 jaar.Wij hebben hem 6 jaar geleden uit het dierenasiel gehaald.Achteraf waren wij zijn 5e eigenaar.We hebben veel in hem gestoken en zijn echt dol op hem. Toen we hem 3 jaar hadden bleek hij HD te hebben met atrose. Gelukkig was hij erg gespierd wat hem wel zou helpen volgens de dierenarts.Een jaar later begon hij ineens enorm af te vallen,veel te drinken en liet hij geregeld zijn urine lopen. Hij ging van 52 kilo naar 40.We zijn via de dierenarts bij de specialist beland in Amsterdam waar er bloedonderzoeken,echo's en meer volgden. Uitslag was dat zijn nieren niet meer goed werkten en hij een speciaal dieet moest volgen en ook kreeg hij medicatie wat hielp tegen de incontinentie.Aankomen deed hij niet maar hij zat wel beter in zijn vel. Inmiddels zijn we een jaar verder.Zijn haar wat bij zijn buik was weggeschoren voor de echo is nooit meer teruggekomen en zijn vacht is niet mooi meer. Verder eet hij de laatste paar weken slechter,drinkt enorm veel, heeft al een paar keer sloten urine laten lopen,heeft diarree en weegt nu 34 kilo.(Hij was max 52) Af en toe heeft hij rillingen en jankt hij. Voor mij is de grens bereikt. Hoe moeilijk ik het ook vind want ik hou veel van mijn hond ik vind het nu egoistisch om hem door te laten sukkelen.Het doet pijn hem zo te zien.Maar mijn man stelt het uit.Want als hij hem uitlaat 3-4x per dag dan is hij toch weer even vrolijk en loopt hij gezellig mee en af en toe rent hij ook even een paar meter. Resultaat is dat we niet op 1 lijn nu zitten. Mijn vraag is dus...wanneer is die grens bereikt.Hoe ver moet dit doorgaan ? Kan iemand mij raad geven ? Ik zal een een foto plaatsen van hoe hij was en 1 van hoe hij nu is. Ik kan er niet tegen en heb in het weekend even flink moeten janken. Heb het er erg moeilijk mee.
En hoe hij nu is ... Hij zit hier raar met zijn poot maar dat doet hij wel vaker als hij ligt. Ik wou deze foto laten zien omdat hier duidelijk te zien is dat hij voor mij geen glans,leven en alleen dofheid in zijn ogen heeft. In mijn fotoalbums(Doggies) staan er meer foto's van hem van toen hij nog gezond was.
och och ... ik kan je gevoel zo goed begrijpen. Ik vind mallen sowieso machtige dieren ... Mijn gevoel zegt "de grens is bereikt". Een mal die 34 kg weegt (4 kg meer dan mijn hond, die de helft kleiner is (ook een sledehond). Ik begrijp je man ook wel, het is een psychische grens die hij over moet. Het doet pijn om hem in te laten slapen ... Sterkte ... het doet mij heel wat om 'm zo te zien, kan me voorstellen wat het met jou doet Knuf!
Wat een moeilijke situatie! Ik denk niet dat iemand anders voor jullie kan beslissen wanneer je hem uit zijn lijden moet verlossen. Het gaat erom wanneer voor de hond en jullie de grens bereikt is. En die grens is zo verschillend bij iedereen.. Mijn schoonouders hebben een dierenpension. Daar komt een hond voor dagopvang. Die heeft maar 1 oog, 2 "normale" poten waar hij op kan staan, slechte heupen, hij laat de hele dag door alles lopen (plas en poep) en eet alleen boterhammen met leverpastei.. En toch slaapt hij iedere dag bij haar in bed, ondanks dat alles.. Dat is natuurlijk wel een extreme situatie, maar goed.. Zelf hebben we de hond waar ik mee ben opgegroeid 2 maanden geleden in laten slapen. Ze had super veel pijn en was helemaal versleten. En ze had ook wel momenten dat ze weer even vrolijk was, maar dat was 30 minuten per dag. En vergeleken met die 23,5 uur pijn, vonden wij het niet eerlijk naar de hond toe. We zouden het alleen uitstellen, omdat we zelf geen afscheid wilden nemen. Nadat het gebeurd was hebben we echt met z'n drieen de hele middag lopen huilen. En we missen haar nog steeds iedere dag.. Maar toch is het voor ieder een beslissing die je moet nemen. En die kunnen jullie alleen maar sámen nemen. Als jullie die beslissing maken, zou ik er ook goed over na denken wat je dan met jullie hond wil. Wij hebben onze hond bij de dierenarts gelaten, maar achteraf hebben we daar veel spijt van.. Heel veel succes in ieder geval!
Ik heb hier zelf ook 3 honden, bij mij is de grens bereikt dat als mijn dierenarts zou zeggen: we kunnen het niet meer beter maken als dat het nu is, en de keuze is aan jou. Hoe moeilijk het ook is, ik zou echt kiezen in het belang van mijn hond. Ik zou er kapot van zijn en alles bij elkaar janken, maar als mijn hond dan geen pijn meer heeft is dat me veel meer waard. Heel veel sterkte gewenst, het is altijd klote om een beslissing te moeten maken voor je dier.
voor mij zou de grens bereikt zijn. al doe echt alles voor mijn beesten maar als ik nu zo kijk zeg ik gelijk die hond is "op"
Voor mij persoonlijk is de grens bereikt als mijn hond dat aangeeft, ze heeft ook al meer dan een jaar last van haar rug en heupen, maar madam wilt nog te graag, en uit ervaring weet ik dat zo'n dier het zelf aangeeft wanneer genoeg genoeg is, als ze geen levenslust meer hebben (ook tijdens wandelingen niet) niks meer eten en gewoon geen dierwaardig leven meer hebben, het is iets wat jullie zelf moeten beslissen, dat kan een ander niet doen, leg uit aan je vriend waarom je de hond niet langer wilt laten lijden, misschien dat ie het dan gaat accepteren?
In mijn ogen is hij ook op, je ziet hem op de 2e foto inderdaad kijken zonder glans in zijn ogen. En 34 kg is heel weinig. Ik zou hem rustig in laten slapen om hem verder "leed" te besparen.
Heb een mooi gedicht hiervoor! Las het via me nicht op internet toen ze haar hond in moest laten slapen Als twee bruine ogen je vragen Help me, want ik voel me niet zo fijn Mag je dan, omdat je voelt, dit is het einde.. Egoïstisch zijn? Als je van de dokter hoort, Dat komt nooit meer goed. En hij krijgt steeds meer pijn, Mag je dan, omdat je hem niet wilt missen, Egoïstisch zijn? Als je twee lieve bruine ogen zich sluiten gaan voorgoed En je zonder hem naar huis moet. Met de riem in je hand en een hart vol pijn, Dan probeer je jezelf te overtuigen, Dit was het beste. Ik mocht niet egoïstisch zijn. Zoveel jaren was hij bij ons, Elke dag samen was een feest. En in al die fijne jaren is hij zelf niet een keer.. Egoïstisch geweest..
Voor mij is de grens nu dus al bereikt.Maar voor mijn man dus niet. Dat is ons probleem.We staan absoluut niet op 1 lijn. We hebben overigens wel met het dierencrematorium gesproken en willen ook een urn uitkiezen voor thuis dus daar zijn we wel over eens.
Misschien kun je je man dit gedicht laten lezen? Mijn nicht vond het ook erg moeilijk om die keus voor haar hond te maken en kreeg toen dit gedicht en dacht, ja het klopt het is goed zo en ik wil hem de pijn besparen.. (het hondje was nog maar 6 maanden wat de keus dus erg moeilijk maakte omdat hij nog zo jong was en als kind voor hen was)
Wat een moeilijke situatie! Zo'n beslissing nemen is niet niets! Ongeveer 10 jaar geleden hadden mijn ouders de keuze gemaakt om onze hond in te laten slapen. Ze was ziek, had veel pijn, en beter zou het niet worden. Ik was opgegroeid met haar en de keuze van mijn ouders vond ik heel moeilijk, maar ik begreep ze wel. Ik ben met mijn moeder meegegaan naar de dierenarts. Voor we naar binnen gingen hebben we eerst nog een stukje met haar gelopen. Ze had het helemaal naar haar zin, ze was vrolijk en speels. Ze leek niet ziek en je gevoel zegt dan 'waarom doen we dit?', terwijl je verstand heel goed weet dat dit beter is. Wat ik bedoel te zeggen is dat het een soort strijd tussen gevoel en verstand is. Je gevoel zegt 'maar hij vind het toch fijn om lekker uit te gaan'. En je verstand weet ondertussen heel goed hoe het werkelijk zit. Als ik de foto lees van je hond, zie ik een vermoeid beestje. Wat je zelf al schreef, geen glans meer in zijn ogen, alleen dofheid. Het gedicht wat wonderbaby heeft geplaatst vind ik heel mooi en kan je misschien alles vanuit een ander perspectief laten bekijken. Heel veel sterkte!
Hoe moeilijk het ook is, ik zou hem nu laten gaan. Voor mij is de grens bereikt als ik ga twijfelen of de goede dagen nog tegen de slechte opwegen. En ik denk dat het van heel veel liefde getuigd als je je hond kunt laten gaan om hem verdere ongemakken te besparen. Maar ik besef heel goed dat de drempel hoog is. Dat als er een goede dag is, of als hij vrolijk is je toch gaat twijfelen. Het blijft erg triest wanneer je afscheid moet nemen van je maatje.. Ik mis mijn vorige hondje ook nog ontzettend, en dat is nu toch echt al 8 maanden geleden. Toch weet ik dat het beter was. We hadden hem nog allemaal behandelingen kunnen geven die dan weer een paar maanden zijn leven zouden rekken, maar dan zou hij wel een sloot medicijnen, operaties e.d. moeten krijgen. Dat bespaarde ik hem liever. Maar het blijft moeilijk! Succes, en sterkte. Prachtige hond trouwens!
ik ben het hiermee eens, en alles voor je hond doen is ook alles eraan doen om hem van de pijn te verlossen in dit soort dingen mag je niet egoistisch zijn (hoe moeilijk ook je wilt je maatje niet kwijt) maar je maatje bij je houden en hem in pijn houden help je hem ook niet mee als ik naar de foto kijk zeg ik inderdaad hij is op gun hem een pijnloos einde
O wat een vreselijke keus die je moet maken. Vaak stel je het uit vor jezelf, terwijl het beter voor het beestje is om hem/ haar te laten gaan. Heb je ook overlegt met je dierenarts hierover. Die kent jullie hond natuurlijk ook, misschien kan hij jullie advies geven. Heel veel sterkte met de keuze die je moet maken.
Je hond is zeker afgetakeld. Ik zou hem laten inslapen. zo heeft de hond rust en jullie ook... This echt zielig om hem zo te zien.
mag ik er even op attenderen dat dit een alaskan malamute betreft deze honden zullen nooit uitzichzelf opgeven tot ze er dood bij neervallen (letterlijk en figuurlijk) en joost mag weten hoeveel pijn ze dan geleden hebben
Ik kan je alleen mijn eigen ervaring meegeven... Mijn hond was soms nog vrolijk, misschien een "gek half uurtje" per dag. Maar hij wilde niet meer wandelen...jankte van de pijn omdat zijn dagelijkse dosis pijnstillers al niet meer hielpen. Het enige wat ik nog voor hem kon doen was hem een relatief goed einde geven. Je kan natuurlijk wachten tot hij echt continu jankt van de pijn en niks meer kan en wil...maar dan geef je hem het slechtste einde wat mogelijk is. Het zijn 'kwalen' die niet meer verbetere, enkel slechter worden, erger worden. Nu kan je hem daar nog tegen beschermen, hem daar niet doorheen hoeven laten gaan. Hij heeft 10 jaar trouwe dienst gegeven....geef hem nu nog een relatief goed einde...voor het erger wordt. Sterkte!
jeetje zeg.. op de foto is je hondje duidelijk niet meer blij in ze velletje... ik zou met man samen en hondje naar de dierenarts gaan en vragen wat hij er van vind,of hij pijn heeft en in hoeverre hij versleten is. als d dierenarts zegt dat ie echt op is en de rest alleen maar tijdrekken gaat worden draait je man vast wel bij,,, dan kunnen jullie met ze alle naar huis en nog even een paar daagjes afscheid nemen en miss dat je je hondje dan ook thuis mag laten inslapen.. miss een beter gevoel dan dat je hem letterlijk "wegbrengt" succes en veel sterkte!!