na een roerige anderhalve week waarin mijn lieve meid in een draakje veranderde ben ik vandaag zo trots op haar dat ik het even moet delen.. mijn man was met eefje naar een binnenspeeltuin. op een gegeven moment ziet mijn man Eefje naar de balie lopen en hoort hij opeens "wil papa erwin eefje ophalen bij de balie". mijn man zat op een vast plekje, maar het was opeens zo druk dat Eef hem blijkbaar niet terug kon vinden. Is ze uit zichzelf naar de balie gelopen (had mijn man niets over gezegd) en heeft ze gezegd "ik ben eefje, mijn papa erwin weg, jij zoeken?" (ok, nog niet echt beleefd, maar toch). komt mijn man daar zegt ze ook nog "Ik jou kwijt, eefje moet plassen", dus hop naar de wc een grote plas doen. Ik vind het gewoon zo slim van haar, geen grote paniek, paar traantjes en dan zelf een oplossing bedenken! mijn kleine meid wordt nu echt groot en moet de peuterpuberperikelen maar voor lief nemen..
Zo vaag ook hoe groot je kleine opeens lijkt als er een baby bij komt, als ik haar nu vasthoudt lijkt ze wel een Reus! Gewoon geweldig hoe ze zich ontwikkelen, een paar weken terug was ik haar sokken aan het ophangen en toen vroeg ze of ik haar sokken had gewassen, toen ik ja zei, zei ze "dank je wel mama" en kreeg ik een knuffel.. Jeetje het besef dringt steeds meer door dat ik twee kinderen heb.. Zo vreemd..