Hoi dames, Ik wil even van me afschrijven.. De relatie met vriendlief lijkt in een dipje te zitten.. Gisteren en vannacht hebben we een fijse woordenwisseling gehad. Mijn vriend kan, wanneer hij boos wordt, best grof in de mond worden. Ik trek me dat vreselijk aan en heb daar minimaal 2 dagen last van. Ik zal even de situatie schetsen.. Waarschijnlijk wordt het een lang verhaal en is het moeilijk om dat op papier goed te doen, maar ik moet even ventileren. Gisteren gingen we even een boodschap doen. Ik neem dan geen luiers mee voor de kinderen, omdat ik zoiets heb van; binnen een uur zijn we toch weer thuis. De oudste zei op een gegeven moment dat ze gepoept had. Daarop kreeg ik direct een veeg uit de pan van vriendlief: waarom ik gren luiers meeneem en dat hij me dat al vaker gezegd heeft. Op een toon die mij in het verkeerde keelgat schoot. Daarop trok ik een gezicht.. Mijn gezicht spreekt 9 vd 10 keer al voordat ik iets gezegd heb. Dat hoort gewoon bij mij. Waarop hij volledig door het lint gaat. Hij sjeest met de buggy de winkel uit. Even voor de duidelijkheid; we waren in een soort van winkelcentrum, waar verschillende winkels zitten. Ik ging gewoon verder met waarmee ik bezig was en heb dat gekocht waar we voor kwamen. Ten ik terug het winkelcentum in liep wilde ik naar het supermarkt gedeelte gaan. We moesten namelijk nog wat boodschappen halen. Hij komt op me afgestormd en zegt: " je kunt je NU omdraaien en als de sodemieter naar de auto lopen, met dat ROTGEZICHT van je! Je hebt me zo KWAAD gemaakt en ik zou het niet verder drijven als ik jou was". Waarop ik me omdraai en naar de auto wil lopen. Hij bedenkt zich weer: "we gaan NU halen wat we moeten hebben. Je hoort het dalijk wel". Dus terug en naar de supermarkt. Onderweg een paar keer: "loop eens rustig, heej! Ga vooral zo door!" Dus ik zeg: "wat wil je nou van me? Doe toch eens rustig". Eenmaal afgerekend aan de kassa zijn we op weg naar de auto: "moet je nou GVD de hele tijd zo'n gezicht trekken! Jouw gezicht is om te KOTSEN!, sorry dat ik het zeg". ... Mijn tranen heb ik heel de tijd ingeslikt. Totdat we in de auto zaten. Ik kan er gewoon niet tegen als hij zo tegen me doet. En de laatste tijd (zeg het laatste jaar), heeft hij dat wel vaker gedaan. Eenmaal thuis hebben we het er, na een hele tijd, over gehad. Hij geeft aan dat ik zulke reacties bij hem uitlok, omdat ik zo'n 'gezicht' trek en hem dat boos maakt. Hij zegt, dat het hem steeds meer gaat irriteren. "Wil je een man die zich vreselijk aan je ergert?", nee, natuurlijk niet! Maar mijn gezicht spreekt ALTIJD boekdelen en ik kan en wil onmogelijk ieder moment en iedere seconde van de dag daarop letten.. Of ik er dan aub wat meer op kan letten. Ja, dat kan ik. Kan hij dan aub niet zo extreem overtrokken, dominant en kwetsend reageren? Ja, dat kan hij. Hij geeft toe dat hij daarin fout zit en dat niet moet doen. Maar ja, hij is nou eenmaal een *achternaam familie* en tja, daar zit dat erin! En ja, ik ben wat grof in de mond en dat weet ik, maar ook ik zak erop letten. Tussendoor zei ik hem overigens dat hij, wanneer ik hem zo mateloos irriteerde, hij misschien eens moest nadenken of ik nog wel de juiste persoon voor hem was. Hij zegt dat hij daarover niet hoeft na te denken. "Ik zeg die dingen, maar ik meen ze niet". Vannacht begon de jongste te spoken; iets dat ze al vanaf het begin doet. Op een gegeven moment haal ik haar uit bed en hij komt de kamer op. In het duister beschuldigt hij me van "zwaaien met dat kind". Onzin natuurlijk, ik ga nooit (hoe gefrusteerd ik ook ben) hardhandig om met mijn kinderen. "Doe toch eens normaal met ....! Als je haar pijn doet krijg je van mij een slag tegen je gevel!". Hop... Ik weer overstuur.. En vraag hem waarom hij dat zegt.. "Ik weet dat je moe bent (ben ik ook, ik slaap al 8 maanden niet meer fatsoenlijk en gemiddeld zo'n 6 uur p. Gebroken nacht), maar je moet je maar eens keren beheersen met de kinderen. Ga maar eens een nachtje ergens anders slapen (ik weet dat hij dit goed bedoelt, uiteindelijk, want dan zou ik kunnen bijslapen. Maar ik wil dat niet, ook omdat zijn insinuaties gewoon te belachelijk voor woorden zijn). "Kan ik je nog wel alleen laten met de kinderen?".. Pardon?!! "Niet dat ik je een slechte moeder vind of denk dat je ze iets aan zal doen" (nee? Wtf denk je dan, dat je zoiets zegt?). Ik geef aan dat ik dat niet wil. Ik laat mijn kinderen niet in de steek. "Ik ga je moeder bellen en dan regel IK dat wel".. Uhh, nee, niet dus! (Wat ik ook zei). "Weet je wat, ik ben klaar met dat GEZEIK van jou, dat eeuwige GEZEIK van jou. Altijd de ruzie maken om niks. Weet je wat, pak je spullen maar en GA!".. Midden in de nacht.. E dat was het laatste.. Vanochtend was het lekker gezellig hier natuurlijk. Hij is nu werken en ik voel me zwaar klote. Ik houd zo veel van hem, maar ik kan niet tegen hem opboxen. Dat zou niet eens moeten hoeven. Hoewel hij zijn fouten wel kan erkennen, is hij zo vréselijk koppig! Wanneer hij meent een punt te hebben, kan niemand hem daar weer vanaf brengen.. Hij is af en toe ook zo dominant en ik vind dat echt moeilijk. Ik wil me niet zo laten behandelen, maar wanneer ik dat aangeef zegt hij dat ik zulk gedrag bij hem uitlok.. Wat ik hiermee wil, weet ik niet.. Sorry voor het lange verhaal..
Uhhmmm,... Een goed gesprek lijkt me hier op zijn plaats. Zo ga je absoluut niet met elkaar om, respectloos!
Jeetje meid... Dit is toch geen gelijkwaardige relatie? Jullie zitten echt in de knoop met elkaar, in een vicieuze cirkel waar jullie niet meer uit lijken te komen. Eigenlijk heb ik geen tips, maar ik zou dit niet volhouden. Je wilt toch een voorbeeld zijn voor je kinderen, en als ik het zo lees krijgen zij dit allemaal mee. Dat moet je niet willen..
Wow er schiet van alles door mijn hoofd! Punt 1 ik laat me NIET zo behandelen in het openbaar .. Is hij helemaal gek geworden! Mocht mijn man zoo tegen me tekeer gaan in de winkel dan heeft hij een probleem en kan hij later zijn excuus aan bieden dit verdient niemand om zo vernedert te worden in het openbaar pffff Punt 2 als hij zich niet kan beheersen dan leert hij het maar Jij hebt aangeven het te proberen om je gezicht niet zo te laten spreken Ik heb nog niet gelezen dat hij wil proberen zich te beheersen! Ff voor de duidelijkheid als wij boodschappen gaan doen neem ik ook geen luiers mee als er dan iemand poept nou heel jammer binnen een uur thuis zijn. Verder zou ik eens rustig een gesprek met hem aan gaan en wel duidelijk zeggen rustig praten anders ben ik uit gepraat! En je zelf afvragen wat je wilt! Heel veel sterkte
oef.. Ik weet niet wat ik moet zeggen meid. 2 uitgesproken karakters kunnen fiks botsen weet ik uit ervaring. ik hoop dat jullie gauw uit de dip komen kunnen samen! Sterkte!
Sorry dat ik het zeg, maar dit is gewoon emotionele mishandeling. Ik zou hier toch nog eens ernstig over spreken samen want dit moeten jullie oplossen omwille van de kinderen. Mijn ouders deden ook zo tegen elkaar en daar ben ik echt niet beter op geworden. Ik vind het niet normaal hoe er met elkaar en tegen elkaar gesproken wordt in jullie huishouden. Hier hebben de kinderen echt last vast en voor hen moeten jullie hiermee stoppen. Hij met schelden, snauwen, kleineren etc. en jij met dit te accepteren. Als het niet alleen lukt, dan maar met een therapeut.
Wat een rot situatie! En wat moet jij je soms ongelukkig voelen. Ik wil niet gelijk zeggen dat je bij hem weg moet gaan, maar je moet denk ik wel kijken of dit een gezonde relatie is waarin je zit. Je wordt gewoon misbruikt en dan niet fysiek maar wel mentaal en dat is behoorlijk heftig. En dat niet alleen, jullie hebben ook een gezin waar je rekening mee moet houden. Dat betekent natuurlijk dat je voor je kinderen moet proberen om het gezellig te hebben met elkaar, maar als dit niet blijkt te gaan, dat je dan ook het lef moet hebben om te besluiten dat het zo niet verder kan. Ik wil je in ieder geval heel veel moed toewensen en veel succes met de keuzes die jullie hebben te maken!
Pittig hoor! Ik vind hem heel agressief reageren op zoiets kleins als een luier niet meenemen voor een uurtje. Zou ik ook niet meenemen trouwens. Hij kan toch ook zelf een luier meenemen. Maar het gaat eigenlijk niet om de luier. Hij uit zich heel dominant tegenover jou. Hij gaat dan te ver hoor. Het lijkt net alsof hij elk moment naar je uit kan halen. Ieder stel heeft weleens discussies, maar een man hoort zo niet te reageren. Sterkte!
Ik schrik er eerlijk gezegd erg van. Een man, jouw man, wie dan ook, hoort zo niet tegen je te praten. Het is onbeschoft, respectloos en buiten alle proportie. Daarnaast lees ik in je verhaal dat je het je zo erg aantrekt dat je meent dat het ook echt door jou komt. Dat JIJ niet zo'n gezicht had moet trekken, dat JIJ de luiers niet had moeten vergeten. Je geeft jezelf de schuld. Terwijl ik dat totaal anders zie. Hij had ook de luiers mee kunnen nemen. Het zijn ook zijn kinderen. En een 'gezicht trekken' is geen reden om zo tegen iemand uit te vallen. Daarnaast vind ik het moeilijk om te lezen dat je kindjes hier middenin zitten. Dit verdienen ze niet. En zou je ook niet moeten willen...Alleen al daarom mag en kun je het hier niet bij laten zitten. Ik zou eens goed gaan nadenken of JIJ dit nog wel wilt. Wat geloof mij, dit is niet normaal. Heel veel succes.
Ik weet niet zo goed of ik hier wel iets over moet zeggen. Ik vind,relaties privé en het is altijd makkelijk om je mening te geven als het niet over jezelf gaat. persoonlijk wordt ik verdrietig van je verhaal. Ik kan goed begrijpen dat je hier overstuur over bent. Maar is dit altijd zo geweest? Of komt het door stress van beide kanten? Misschien is het een idee om een keer met zn 2e aan tafel te gaan zitten waar je allebei opschrijft wat er speelt in je leven. Waarom je zo reageert op elkaar. Het moet toch ergens vandaan komen? Geef elkaar de ruimte om te praten en reageer dan pas als je klaar bent met je verhaal. Zorg dat je met zn 2e bent en neem de tijd. Misschien kun je zo weer dichter tot elkaar komen. Toon begrip ook al ben je het er niet mee eens. Het is iemands gevoel en vaak wil je begrip als je jezelf bloot geeft. Dit geldt voor beide kanten. Succes.
Dank jullie wel allemaal.. Ik vind het gewoon vreselijk lastig. Natuurlijk hebben we het ook leuk samen, meer dan dat we het niet leuk hebben samen, maar na zulke uitbarstingen voel ik me gewoon verschrikkelijk. En dat is niet wat ik wil. Ik wil niet dat het zo moet gaan en gaat tussen ons. Ik weet dat praten de oplossing kan zijn. Maar ook dat vind ik moeilijk. Hij is verbaal zeer sterk. Niet dat ik op mijn mondje gevallen ben, maar ik klap dicht. Weet vaak precies wat ik wil zeggen, maar als puntje bij paaltje komt lukt het me toch weer niet... En inderdaad.. Voor de kinderen wil ik dit ook niet. Maar ik weet ook dat ik zonder hem doodongelukkig zou zijn. De kinderen en hij zijn mijn leven.. Pff.. Snappen jullie me nog..
Ik schrik van je verhaal! Ook doordat ik wel iets van herkenning zie (zowel vader als manlief). Maar je moet jezelf echt gaan afvragen.. Wil je zo de rest van je leven behandelt worden? Want ook al zou je vriend/man een beetje kunnen veranderen, hij blijft altijd dominant in zijn gedrag en woorden. Ik heb er pas geleden voor gekozen in therapie te gaan met mijn man, omdat hij ook erg dominant is en zijn stem overal verheft tegen mij en alles op zijn manier moet. Dit werkt voor ons opzich al.. Hij krijgt nu echt een spiegel voorgehouden vd therapeute. En met mijn vader is de band nog niet echt verbetert, maar ik kan er beter tegen nu ik niet meer bij hun woon. Ik kies er dan gewoon voor om weg te lopen als mijn vader zulk gedrag vertoont.
En een brief/mail schrijven? Waarin je dus alles hoe jij je voelt op papier zet ZONDER aanvallend over te komen. Dan kan hij je verhaal ook niet onderbreken of domineren.
Dit is inderdaad ook helemaal waar. Ik heb een hekel aan conflicten en confrontaties en ga ze liever uit de weg. Dus ja, dan leg ik de schuld van het conflict bij mezelf. Al weet ik dat de manier waarop hij reageert ook fout is.
Ja ik snap je heel goed. En toch moeten jullie er iets aan doen. Je wil niet dat je kinderen over een tijdje gaan wachten tot papa weer zo'n uitbarsting krijgt en dat zij op hun teentjes gaan lopen door de sfeer in huis. Want ook al zijn er meer leuke momenten, deze heftige momenten breken dat bij die kleintjes allemaal weer af. Wat jullie samen doet moet je zelf weten, maar voor de kinderen ben je verplicht normaal met elkaar om te gaan en ze het goede voorbeeld te geven.
Jeetje wat verschrikkelijk. Mijn man heeft me een keer in het winkelcentrum zo ontzettend voor schut gezet door ruzie te lopen maken en ik heb hem meteen duidelijk gemaakt dat dit geen tweede keer hoeft voor te komen, want dan ben ik weg. Voorgoed. Ik denk dat een goed gesprek tussen jullie eigenlijk weinig nut heeft aangezien hij al aangegeven heeft het goed te weten en jou dus de schuld geeft omdat je dat gezicht hebt. En zijn gedrag hoort nou eenmaal bij hem. Oftewel zijn gedrag en vernederingen accepteren of wegwezen. Ik zou het laatste kiezen. Al helemaal als hij me zou beschuldigen van kindermishandeling.
Ik zou dit persoonlijk niet omschrijven als een "dipje", maar goed. Jij noemt dat zo, dus zal ik het ook zo noemen. Als ik jou was, zou ik bang zijn dat hij een keer zo erg flipt, dat hij maar mij uit zou halen. Ik vind dit geen discussie of verhit gesprek meer. Dit is verbaal geweld. En dat hij zomaar zonder pardon het lef heeft om jou midden in de nacht het huis uit te bonjouren, zou mij allerminst aanstaan. Of hij het nu wel of niet doet, en of hij het nu wel of niet meent. Dit zit dieper dan een enkel luiers vergeten mee te nemen en het heeft ook niks te maken met wat voor expressie jij op je gezicht hebt zitten hoor. Er zit iets anders niet lekker bij hem. En het kan heel goed zijn dat het helemaal niks met jou te maken heeft, maar dat jij in deze word gebruikt als boksbal, omdat hij het niet kan uiten. En wat het ook moge zijn, het is erg vervelend, maar geen reden om jou zo de huid vol te schelden. Waar is het respect gebleven? Dit "dipje" is echt iets wat in mijn ogen alleen opgelost kan worden door een therapeut of iemand die er objectief in staat en kan achterhalen waar zijn houding vandaan komt. Succes!!!
In dit verhaal is er niet direct 1 de schuldige. Ik denk dat jullie eens met een deskundig onafhankelijk persoon moeten gaan praten.
Dit vind ik ook echt geen normaal gedrag hoor. En dan zo in het openbaar ook nog. En waar je kinderen bij zijn dus! Zo hoef je je niet te laten behandelen! Mijn ex kon ook vreselijke gezichten trekken, waar mijn bloed van ging koken. Het kan echt irritant zijn. Maar dan hoef je je niet te gedragen zoals jouw man dat doet. Belachelijk! Ik neem trouwens voor een boodschap ook gene luiers mee. Dus dat vind ik helemaal niet gek. Ik zou een heel ernstig gesprek met hem gaan voeren. En als jullie er samen niet uitkomen dan misschien maar met een therapeut. Maar dit houden jullie niet vol lijkt me. En niet gezond voor de kindjes.